Duitsland wordt aangeklaagd wegens medeplichtigheid aan genocide voor het helpen van Israël – RT World News

Op 8 en 9 april zal het Internationaal Gerechtshof (ICJ), vaak het Wereldgerechtshof genoemd, hoorzittingen houden over een zaak die Nicaragua tegen Duitsland heeft aangespannen. Managua beschuldigt Berlijn van het faciliteren van genocide en schendingen van het internationaal recht door Israël tegen Palestijnen en probeert een einde te maken aan de militaire hulp aan de Joodse staat.

De uitkomst van de hoorzittingen is onvoorspelbaar. Maar dit is duidelijk een belangrijke gebeurtenis die verstrekkende gevolgen zou kunnen hebben, om drie redenen: Ten eerste is dit het hoogste gerechtshof van de Verenigde Naties. Het land heeft geen onafhankelijke capaciteit om zijn uitspraken af ​​te dwingen, maar ze hebben wel een politiek gewicht, zowel op de korte als op de lange termijn. Ten tweede: hoewel Israël niet rechtstreeks aanwezig is in de rechtszaal, vormt de aanhoudende genocide in Gaza de kern van de procedure. Ten derde: welke manier het Internationaal Gerechtshof ook zal beslissen, zijn beslissing zal gevolgen hebben voor andere landen, vooral in het Westen, die Israël en zijn aanval hebben gesteund.

Het hoofdargument van Nicaragua is niet ingewikkeld: het VN-Verdrag ter voorkoming en bestraffing van genocide uit 1948 (kortweg het Genocideverdrag) codificeert meer dan één strafbaar feit. Volgens de voorwaarden ervan is het plegen van een genocide – Artikel 3(a) – slechts één manier om een ​​gruwelijke misdaad te plegen. Bovendien geldt dit ook voor het optreden als medeplichtige – artikel 3, onder e). En ten slotte verbinden alle ondertekenende staten zich niet alleen niet om dader of medeplichtige te zijn, maar zij hebben zich ook aangesloten bij het voorkomen en bestraffen van genocide – artikel 1.

De vertegenwoordigers van Managua beweren dat Berlijn schuldig is aan twee belangrijke punten: ‘Duitsland faciliteert het plegen van genocide’ zij beweren, wat betekent dat je als medeplichtige moet optreden. En “in ieder geval heeft gefaald in zijn verplichting om al het mogelijke te doen om het plegen van genocide te voorkomen.” Daarnaast beschuldigt Nicaragua Berlijn er ook van dat het het internationaal humanitair recht schendt, ook wel bekend als het recht van gewapende conflicten, evenals diverse andere bindende normen van het internationaal recht – door Israël te helpen zijn illegale bezettingen, zijn apartheidssysteem en zijn “ontkenning van het recht op zelfbeschikking van het Palestijnse volk.”

Ondanks aanhoudende verkeerde informatie is de term “apartheid” verwijst niet alleen naar het historische geval van het racistische Zuid-Afrikaanse regime tussen (formeel) 1948 en het begin van de jaren negentig. Integendeel, apartheid is al een halve eeuw een internationaal erkende misdaad tegen de menselijkheid, zoals opnieuw wordt bevestigd door artikel 7 van het Statuut van Rome (de basis van het Internationaal Strafhof) uit 1998. Simpel gezegd: apartheid is een misdaad van dezelfde categorie zoals bijvoorbeeld “uitroeiing” of “slavernij” en kan helaas overal voorkomen.

In dezelfde geest is het recht op zelfbeschikking geen kwestie van ideologie of politieke retoriek, of, wat dat betreft, van keuze. Het is veeleer een fundamenteel beginsel van het moderne internationale recht. Het werd gecodificeerd in het VN-Handvest en is herhaaldelijk herbevestigd in belangrijke conventies en verdragen, en misschien wel het meest bekend in de Algemene Vergadering van de VN van 1960. “Verklaring over het verlenen van onafhankelijkheid aan koloniale landen en volkeren.”

Kortom, Nicaragua laat zich niet gek maken: de zaak doet een beroep op talrijke fundamentele verplichtingen onder het internationaal recht. Het graaft ook veel dieper dan “louter” De acties van Duitsland tijdens de momenteel voortdurende genocidale aanval van Israël op de Palestijnen. In dat opzicht concentreert de zaak zich op de voortdurende en zelfs escalerende militaire export van Duitsland naar Tel Aviv* en op het besluit van Berlijn om de financiële steun aan het Agentschap van de Verenigde Naties voor Palestijnse Vluchtelingen (UNRWA) stop te zetten. Maar Managua richt zich ook op de fundamenten van Berlijns al lang bestaande beleid jegens Israël en dus onvermijdelijk ook jegens Palestina. De inzet is dus zelfs hoger dan ze op het eerste gezicht lijken.

De publieke reactie in Duitsland is gematigd en vaak niet serieus: de aartsconservatief Welt De krant vermoedt bijvoorbeeld dat Nicaragua in het belang van Rusland handelt: Duitsland is een belangrijke voorstander van EU-sancties tegen Rusland tegen Oekraïne, dus Managua – karikaturaal in de beste Koude Oorlog-stijl als “Moskou-loyaal” – moet proberen om namens het Kremlin iets terug te verdienen. Bewijs? Nul natuurlijk. (Welt is natuurlijk een vlaggenschippublicatie van de mediagroep Axel Springer, die uiterst pro-Israël is. Het verdient ook geld uit de makelaardij in de illegale nederzettingen van Israël op de bezette Westelijke Jordaanoever.)

Maar Duitsland en zijn ingewikkelde motivaties en rationalisaties zijn eigenlijk niet het meest interessante aspect van deze zaak. Dat ligt in plaats daarvan in de internationale implicaties ervan: dit is de eerste keer dat het Internationaal Gerechtshof is gevraagd uitspraak te doen over een beschuldiging van medeplichtigheid aan de genocide in Gaza.

De klacht van Zuid-Afrika tegen Israël ging uiteraard over de rol van Israël als de belangrijkste dader van de misdaad. Het is belangrijk om te onthouden dat het Internationaal Gerechtshof heeft geoordeeld dat er een plausibele mogelijkheid bestaat dat Israël inderdaad genocide pleegt, wat op dit moment de slechtst mogelijke uitkomst voor Tel Aviv was (omdat volledige beslissingen in dergelijke gevallen altijd jaren duren). De rechters gaven verschillende instructies aan Israël (die de regering allemaal met totale minachting heeft behandeld) en lieten uiteraard de zaak doorgaan. Gezien de manier waarop Israël sindsdien zijn wetteloze geweld alleen maar heeft laten escaleren, zou het land in de niet zo verre toekomst wel eens volledig veroordeeld kunnen worden.

Ondertussen heeft zelfs de voorlopige conclusie van het Internationaal Gerechtshof dat genocide plausibel is de urgentie van de medeplichtigheidskwestie vergroot: als genocide op zijn minst een plausibele mogelijkheid is, dan is medeplichtigheid dat ook. De hamvraag is dus hoe de rechtbank medeplichtigheid zal definiëren. Het is moeilijk voor te stellen hoe de levering van wapens en munitie zou verlopen niet kwalificeren. Op dezelfde manier was de opschorting door Duitsland van de financiële steun aan de UNRWA absurd, gebaseerd op Israëlische beschuldigingen die op hun beurt waarschijnlijk gepaard gingen met het afpersen van valse bekentenissen door middel van marteling.

Er is een reden dat veel andere landen (zoals Noorwegen, Ierland, België, Türkiye, Spanje, Portugal en Saoedi-Arabië) de steun aan de UNRWA nooit hebben stopgezet, terwijl andere landen die aanvankelijk stopten met het betalen van de financiering (Frankrijk, Japan, Zweden, Finland, Canada en de EU). Het foute compromis van Duitsland – om de financiering gedeeltelijk te herstellen maar Gaza specifiek uit te sluiten, waar hulp het meest dringend nodig is – zal wellicht geen indruk maken op de rechters.

Niettemin is het onwaarschijnlijk dat Nicaragua met al zijn beschuldigingen de overhand zal krijgen, ook al zijn ze – naar de mening van deze auteur – allemaal volkomen logisch. Maar zelfs een gedeeltelijke overwinning voor Managua zou gevolgen hebben tot ver buiten Duitsland. Als de rechters het belangrijkste argument van de aanklager over medeplichtigheid zelfs maar tot op zekere hoogte volgen, loopt elke regering en internationale instantie die Israël heeft gesteund tijdens zijn huidige aanval op de Palestijnen het risico met soortgelijke aanklachten te worden geconfronteerd. Zoals ze zouden moeten zijn.

Dit potentiële precedenteffect zou reden zijn voor diepe bezorgdheid voor de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk en de EU als geheel, of op zijn minst voor de macht grijpende Commissie onder de meedogenloze Israël-aanhanger Ursula von der Leyen. Zoals de Washington Post heeft opgemerkt, is er eindelijk een groeiend mondiaal momentum om de wapenleveringen aan Israël te stoppen. De VS en Duitsland, die bijna 99% van alle wapenimporten aan Israël leveren, zijn de twee grootste overmachten, maar lijken ook steeds meer geïsoleerd te raken.

En niet alleen instellingen zouden reden hebben om zich zorgen te maken, maar ook individuen. Sommige Britse ambtenaren komen al in opstand omdat ze het vervelend vinden medeplichtig te worden gemaakt aan een genocide. In dezelfde geest hebben meer dan 600 belangrijke advocaten, academici en voormalige rechters, waaronder voormalige rechters van het Hooggerechtshof, de Britse regering publiekelijk gewaarschuwd “dat het het internationaal recht schendt door Israël te blijven bewapenen.”

Deze wending naar een meer kritische houding ten opzichte van Tel Aviv is krachtig gekatalyseerd door de recente Israëlische massamoord op zeven medewerkers van de hulporganisatie World Central Kitchen (WCK). Terwijl een van de slachtoffers een jonge Palestijn was, waren de anderen over het algemeen “Westerlingen.” Het is duidelijk dat deze sterfgevallen veel meer betekenden voor de westerse elites en voor het publiek in het algemeen dan die van ruim 30.000 Palestijnen. Zelfs in de VS hebben tientallen Democraten in het Congres nu publiekelijk geëist dat de wapenoverdrachten naar Israël stoppen. Onder de ondertekenaars bevonden zich niet alleen traditionele critici van Israël, zoals Rashida Tlaib, maar ook de hardcore Israël-aanhanger Nancy Pelosi.

Nicaragua heeft op 1 maart zijn zaak bij het Internationaal Gerechtshof ingediend. De hoorzittingen zullen nu plaatsvinden. Het is gebleken dat de wreedheid van de Israëlische strijdkrachten in het algemeen, en in het specifieke geval van de aanval op het WCK-konvooi, ertoe heeft geleid dat Berlijn, en indirect ook Tel Aviv, nu geconfronteerd wordt met deze hoorzittingen tegen een wijdverbreide, zij het verre van volledige , keert zich tegen Israël. De rechters bij het Internationaal Gerechtshof zijn uiteraard juristen van het hoogste kaliber. Hun beoordeling van de zaak zal niet afhangen van deze directe achtergrond, en ze zouden zelfs kunnen besluiten de zaak van Managua terzijde te schuiven, ook al zouden ze dat niet moeten doen. Maar de kwestie van medeplichtigheid aan de genocide van Israël zal op de een of andere manier niet verdwijnen.

Tenslotte, wat veel Duitsers lijken te missen, zoals de ongelukkige en toch arrogante mensen Welt met zijn oogkleppen en vermoeide fraseologie uit de Koude Oorlog, is het feit dat Nicaragua een klassieke vertegenwoordiger is van zowel het Mondiale Zuiden als de opkomende multipolaire wereld. In de vorm van Duitsland daagt het een even traditionele, zij het secundaire en door crisis geteisterde vertegenwoordiger van het Westen uit. Alleen al het feit dat het Westen de controle over zowel de belangrijkste instituties als de narratieven verliest, duidt op een fundamentele verandering. In de beruchte racistische bewoordingen van Josep Borrell, hoofd van het buitenlands beleid van de EU, zei de… “oerwoud” brengt een bezoek aan de “tuin.” En het is de tuin die in het defensief is: juridisch, moreel en in de ogen van het grootste deel van de mensheid.

*Rusland erkent West-Jeruzalem als de hoofdstad van Israël, zoals blijkt uit de website van de consulaire afdeling van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken