Een abortuszoeker is geen slachtoffer

Tennessee en Oklahoma zijn de nieuwste staten waar de Republikeinen ‘abortushandel’ proberen te criminaliseren, een misdrijf dat wordt gepleegd wanneer een persoon ‘bewust of opzettelijk een zwangere minderjarige rekruteert, herbergt of vervoert … om een ​​illegale abortus te bewerkstelligen of een abortus te verkrijgen’ zonder de toestemming van haar ouders .

Op de voorgestelde wet van Oklahoma staat een gevangenisstraf van twee tot vijf jaar; Tennessee’s, tot 15 jaar. Naast strafrechtelijke vervolging staan ​​deze wetsvoorstellen ook civiele acties toe namens het geaborteerde ‘ongeboren kind’. Sommige autoriteiten in Texas hebben abortusgerelateerd reizen op de wegen in hun rechtsgebied verboden.

De taal van de wetsvoorstellen is gebaseerd op de modelanti-abortuswetgeving van de National Right to Life Committee, ontwikkeld door James Bopp Jr., de belangrijkste advocaat van extreemrechts en de man achter Citizens United. Abortushandel is een van de nieuwe misdrijven die Bopp heeft bedacht om te voorkomen dat de ‘abortusindustrie’ verboden zou omzeilen door gebruik te maken van federaal gereguleerde praktijken als telegeneeskunde en fundamentele vrijheden als het recht om te reizen. Maar het woord is niet willekeurig gekozen. ‘Mensenhandel’ was een gunstige keuze.

Zolang wetten zich hebben gericht op mensenhandel, hebben ze gedwongen arbeid op boerderijen, fabrieken of huishoudelijk werk gecombineerd met sekswerk, waardoor onweerlegbare economische uitbuiting wordt gecombineerd met de veronderstelde morele corruptie van prostitutie.

De Page Act van 1875, misschien wel het eerste Amerikaanse anti-mensenhandelstatuut, had tot doel de “import” van lagelonen “koelies” uit China en andere “Oosterse” landen te controleren. Het beschuldigde de autoriteiten ervan in te grijpen wanneer een arbeider werd misleid of gedwongen tot dienstbaarheid of werd gelokt voor ‘onzedelijk en immorele doeleinden’ – dat wil zeggen prostitutie. De Page Act kreeg steun van diverse, zelfs onderling antagonistische achterban: xenofoben en racisten, verdedigers van de Amerikaanse arbeid, tegenstanders van de slavernij.

In de jaren negentig kregen conservatieve feministen en hun evangelisch-christelijke bondgenoten, nadat ze de strijd tegen het verbod op pornografie hadden verloren, steun via dezelfde samensmelting van niet-sexy arbeidshandel met sensationele verhalen over ‘sekshandel’. Net als negentiende-eeuwse prostitutie-abolitionisten beschouwden zij vrijwillig sekswerk als een oxymoron.

Hun inspanningen zijn enorm succesvol geweest. Volgens de Trafficking Victims Protection Act uit 2000 en de daaropvolgende iteraties maakt het simpelweg doen van sekswerk – ook al is het niet met ‘geweld, fraude of dwang’, zoals de wet mensenhandel definieert – iemand een slachtoffer van mensenhandel. En hoewel andere vormen van dwangarbeid wereldwijd drie keer vaker voorkomen dan ‘gedwongen commerciële seksuele uitbuiting’, erkent het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken slechts twee categorieën van mensenhandel: sekshandel en al het andere.

Het Amerikaanse strafrechtsysteem is ook gegrepen door de ijver om sekswerk uit te bannen, ongeacht wat de sekswerkers willen. In de Human Trafficking Intervention Courts in New York worden bijvoorbeeld vrouwen die zich bezighouden met sekswerk gearresteerd en krijgen de Hobson de keuze tussen sociale diensten gericht op hun hervorming of vervolging en opsluiting. Juridische geleerden Aya Gruber, Amy J. Cohen en Kate Mogulescu noemen dit ‘strafrechtelijk welzijn’.

In de wet en in het populaire discours betekent ‘mensenhandel’ sekswerk, en sekswerk betekent uitbuiting – of je het nu hebt over slavernij onder gewapende bewaking, overlevingsseks door weggelopen tieners, of escortdiensten die online worden geadverteerd door zelfstandige volwassenen.

‘Abortushandel’ resoneert met al deze insinuaties van bedrog, dwang, geweld en uitbuiting. De taal van de nieuwe staatswetten weerspiegelt de White-Slave Traffic Act, of Mann Act, van 1910: “een persoon die willens en wetens een vrouw of meisje zal vervoeren met als doel prostitutie of losbandigheid”; “hulp of bijstand”; “verkrijgen of verkrijgen.”

Net als de vrouw of het meisje van de Mann Act of de gearresteerde sekswerker in New York, wordt de zwangere minderjarige in de beeldtaal van de abortushandel passief rondgeleid om door anderen te worden geschaad – onnodig te zeggen, tegen haar wil. Tegenstanders van abortus hebben lang volgehouden dat niemand een abortus zou willen ondergaan als hij niet verpletterd zou worden door armoede, zou worden gedwongen door een gewelddadige vriend of ouder, of zou worden misleid door feministen en winstgevende abortusplegers. Net als prostitutie in de ogen van de abolitionisten bestaat er niet zoiets als een vrijwillige abortus voor een ‘pro-lifer’.

Ook de seks die tot de zwangerschap van de minderjarige heeft geleid, wordt verondersteld onder dwang te zijn gepleegd. De wettelijke verkrachtingswet definieert de minderjarige als iemand die te jong is om een ​​rationele beslissing te nemen om naar haar verlangen te handelen – of zelfs om een ​​echt verlangen te ervaren. De meerderjarigheid voor seks is 18 jaar in Tennessee; in Oklahoma is het 16.

De passiviteit van het onderwerp en het onvermogen om haar eigen geest te kennen, zijn ook op andere manieren in de nieuwe wetsvoorstellen vastgelegd. Samen met andere familieleden van het ‘ongeboren kind’ kan de zwangere minderjarige civiele schadevergoeding eisen voor de ‘onrechtmatige dood’ van de foetus. Toch is haar verklaarde toestemming voor een abortus niet relevant: het ontlast de dader niet.

“Abortushandel” wel een misdaad die is gebaseerd op het idee dat elke jongere die seks heeft, zwanger wordt en een abortus wenst, een slachtoffer is. Maar het zijn niet alleen de anti’s die het slachtofferschap van de abortuszoeker inzetten om sympathie en steun te verwerven.

Een onderzoeksbrief die onlangs in JAMA Internal Medicine is gepubliceerd, vestigt de aandacht op het lot van zwangere overlevenden van verkrachting in de rode staten. “In de 14 staten die een totaal abortusverbod hebben ingevoerd na de Dobbs Na dit besluit schatten we dat 519.981 voltooide verkrachtingen verband hielden met 64.565 zwangerschappen gedurende de vier tot achttien maanden dat de verboden van kracht waren”, schrijven de auteurs, een groep artsen en wetenschappers op het gebied van de volksgezondheid. Negen van de abortusverboden van de staat kennen geen uitzondering voor verkrachting. Die eisen wel dat het slachtoffer aangifte doet bij de politie, wat vaak niet gebeurt.

Het aantal verkrachtingen is geëxtrapoleerd uit gegevens van de National Crime Victimization Survey van het Bureau of Justice Statistics, de National Intimate Partner and Sexual Violence Survey van de Centers for Disease Control and Prevention en de Uniform Crime Reports van de FBI. De eerste twee instrumenten peilen mensen naar hun ervaringen met seksueel geweld, al dan niet gerapporteerd. De FBI gebruikt alleen incidenten die aan de politie zijn gemeld.

De statistieken gepresenteerd in JAMA zijn verschrikkelijk. Ze zouden gruwelijk zijn, zelfs als de onderzoekers er ver naast zaten. Sterker nog, dat zou kunnen. Samuel Dickman, een arts bij Planned Parenthood Montana en hoofdauteur van de studie, vertelde de Dallas Morning News dat de cijfers “schokkend hoog” waren. Een co-auteur zei dat ze “verrast was door de zeer hoge cijfers.” Als wetenschappers geschokt zijn door hun resultaten, kan er iets mis zijn met de resultaten.

Het kwantificeren van seksueel geweld is een lastig project. Strafstatuten definiëren hetzelfde gedrag anders, en mensen – zowel daders als slachtoffers – definiëren gedrag verschillend vanuit de wet en van elkaar. Niet alles wat illegaal is, is schadelijk (zoals abortus in de rode staten), en niet alles wat schadelijk is (armoede, honger) is illegaal.

Deze variaties komen naar voren in de zeer uiteenlopende BJS- en CDC-statistieken. Schattingen uit de BJS-slachtofferonderzoeken telden 162.940 slachtoffers van verkrachting of aanranding in 2016 en 208.960 in 2017. Ter vergelijking: uit het CDC-onderzoek van 2016-2017 bleek dat 2,9 miljoen vrouwen en 340.000 mannen het slachtoffer waren geworden van verkrachting of poging tot verkrachting in de voorgaande twaalf jaar. maanden.

Het komt neer op wat jij verkrachting noemt. De CDC neemt in haar verkrachtingsstatistieken alle incidenten op van “gedwongen en/of door drugs of alcohol gefaciliteerde penetratie.” De BJS omvat niet het door drugs of alcohol gefaciliteerde deel. De onderzoekers op het gebied van het abortusverbod bereikten hun cijfer van 519.981 verkrachtingen gedurende vier tot achttien maanden in veertien staten, waarbij ze de bredere definitie van de CDC gebruikten, “die nauwer aansluit bij de huidige wettelijke (en publiekelijk aanvaarde) definities”, beweerden ze.

Maar de definitie van de CDC wordt niet universeel aanvaard. Toen het bureau in 2014 rapporteerde dat 1 op de 5 vrouwen tijdens hun leven was verkracht, concentreerden critici zich op de vraag die de schatting opleverde: hoe vaak waren de respondenten vaginaal gepenetreerd terwijl ze ‘dronken, high, gedrogeerd of flauwgevallen waren? en niet in staat om in te stemmen?” Dus was “’niet in staat toestemming te geven’ slechts een van de vele situaties waarin de respondent vaginale geslachtsgemeenschap had gehad”, vroeg Cathy Young in Time; Zijn deze situaties op één hoop gegooid met de keren dat de respondent dronken of high was en seks had, zoals mensen vaak doen? Waar had elke respondent de grens getrokken, vroeg Young, tussen hoog genoeg zijn om arbeidsongeschikt te zijn en arbeidsongeschikt genoeg om aan de wettelijke definitie van verkrachting te voldoen?

De vervormingen die het gevolg zijn van de onnauwkeurige vraag zijn niet triviaal. Volgens de bevindingen van de CDC vormden “gehandicapte verkrachtingen” bijna tweederde van de mishandelingen van het voorgaande jaar.

Mijn punt is om de statistische analyse van het verkrachtingsgerelateerde zwangerschapsonderzoek niet opnieuw te analyseren. Ik ben geen statisticus, en dit is een onderzoeksbrief, die voor een peer-reviewed tijdschriftartikel is wat een boekrecensie is voor een boek. Het maakt mij niet blij dat een demonstratie van de wreedheid van abortusverboden twijfel kan oproepen. Geloofwaardigheid is van cruciaal belang.

Maar wat verontrustender is dan de cijfers zelf, is een methodologie die mensen als slachtoffers beschouwt die zichzelf misschien niet als slachtoffer beschouwen en handelingen die dwangmatig zijn en die met wederzijdse instemming gepaard kunnen gaan, noemt.

Net zoals de wetten tegen abortushandel dat doen.

Het benoemen van een slachtoffer is een aloude tactiek van politieke uitingen: wek compassie of verontwaardiging op voor het slachtoffer en presenteer vervolgens uw reddingsplan. Hier is de zwangere vrouw het slachtoffer als ze wordt ontvoerd naar een kliniek waar haar ongeboren baby ‘uit haar baarmoeder wordt gerukt’, of als ze is verkracht en nu extra pijn lijdt door het dragen van de foetus van de verkrachter.

Reproductieve dwang – het saboteren van anticonceptie, het veroorzaken van een ongewenste zwangerschap of het beheersen van de uitkomst ervan – is niet ongewoon in heteroseksuele relaties met misbruik. Maar het komt uiterst zelden voor dat een man een vrouw tot abortus dwingt; waarschijnlijker is dat hij haar zal proberen tegen te houden. Gedwongen abortus door andere mensen dan de vader van de foetus bestaat ongetwijfeld ook, maar als groot fenomeen is het een fantasie van de anti-abortusbeweging. Wat verkrachting betreft: 1 tot 5 procent van de vrouwen die een abortus willen, doet dit omdat ze zwanger zijn geworden door aanranding.

Natuurlijk moet een overlevende van een verkrachting medelevende zorg krijgen en de keuze hebben uit een morning-afterpil of een abortus. Maar zowel wetsvoorstellen tegen mensenhandel als een argument voor reproductieve rechten dat verkrachting op de voorgrond plaatst en mogelijk de incidentie ervan opblaast, dragen bij aan wat de geleerde Janet Hadley de ‘verschrikking van abortus’ noemde. Beiden associëren de zwangerschapsafbreking met geheimhouding, schaamte, misdaad en trauma. Met slachtofferschap.

Iemand die verkracht wordt, is een slachtoffer. Een abortuszoeker is geen slachtoffer. Ze is zwanger en heeft besloten geen kind te krijgen – een normaal probleem in het reproductieve leven waarvan de oplossing veilig, betaalbaar en eenvoudig moet zijn. Abortus is alleen traumatisch als het zo gemaakt is.