Een jaar studentenactivisme voor Palestina

Dit jaar hebben de grootste campusmobilisaties voor Palestina in de Australische geschiedenis plaatsgevonden. Duizenden studenten hebben gedemonstreerd, de klas uitgelopen, bezettingen georganiseerd en deelgenomen aan massabijeenkomsten om een ​​einde te eisen aan de verschrikkingen waarvan we getuige zijn in Gaza.

We volgen lessen aan universiteiten met directe banden met bedrijven die profiteren van genocide. Soms worden we met dit feit geconfronteerd, bijvoorbeeld studenten van de Universiteit van Queensland die tussen de lessen door langs het Boeing Research and Technology Centre dwalen – gerund door een van de grootste wapenfabrikanten ter wereld en een belangrijke leverancier aan Israël. Elders komt medeplichtigheid in de vorm van verborgen partnerschappen en investeringsportefeuilles. Dit alles heeft tot terechte verontwaardiging geleid.

De eerste grote studentenacties waren landelijke stakingen, georganiseerd door Students for Palestine. Deze begonnen in november vorig jaar, toen duizenden middelbare scholieren en universiteitsstudenten hun klas verlieten om zich in de stad te verzamelen. Meer dan 1.000 studenten bezetten het winkelcentrum Melbourne Central, terwijl ze Palestijnse vlaggen hieven en scandeerden om te eisen dat de regering haar steun aan de genocide van Israël in Gaza zou stopzetten. De stakingen gingen dit jaar door in elke grote stad in Australië. Waarom zouden studenten zoals gewoonlijk naar de les gaan als elke school en universiteit in Gaza gesloten is?

De rechtse media en politici voerden venijnige campagne tegen ons. Nadat de eerste student heeft gestaakt, wordt de Dagelijkse Telegraaf kwam er een psycholoog langs om ons te vertellen dat we onmogelijk konden begrijpen wat er in Gaza gebeurde: “De hersenen van jonge mensen zijn nog niet volledig ontwikkeld”. De Victoriaanse en NSW-premiers vertelden de studenten dat als ze de wereld wilden begrijpen en veranderen, ze op school moesten blijven. Wij luisterden niet.

Vervolgens kwam de golf van solidariteitskampen in Gaza. Dappere studenten van Columbia University in New York vochten tegen de regering-Biden, het universiteitsmanagement en de politie om hun kampement te behouden. Studenten voor Palestina-activisten aan de Universiteit van Sydney volgden dit voorbeeld, sloegen tenten op en brachten een beweging op gang die zich over het hele land verspreidde. Deze beweging ging over de misdaden van de Israëlische regering. Maar het ging ook over de misdaden van universiteiten die het onderzoek produceren voor wapenbedrijven die de genocide van Israël bewapenen en samenwerken met de Israëlische instellingen die de propaganda produceren die nodig is om er steun voor te genereren.

Op elke campus waar een kampement ontstond, was er een stroom van steun van de gemeenschap. Er was nooit een tekort aan verse maaltijden, snacks en toiletartikelen. Maar de steun kwam niet alleen in de vorm van voorzieningen. Het werd ook zichtbaar gemaakt door de vele mensen die in actie kwamen toen onze kampen werden aangevallen. Op de Monash Universiteit vielen een tiental pro-Israëlische misdadigers het kamp de eerste nacht aan. Toen ze de week daarop terugkeerden, bleken 70 supporters het kampement te verdedigen. Op de Universiteit van Sydney werd een geplande pro-Israël bijeenkomst van 200 rechtsen beantwoord met een Palestijnse solidariteitsdemonstratie van meer dan 500 mensen.

Aan de Deakin Universiteit eiste het management dat studenten al na zes dagen zouden vertrekken onder dreiging van disciplinaire maatregelen. De studenten hielden stand en hielden hun kamp sterk tot het einde van het trimester. Bij ANU riep het management de politie op voor studenten, die vervolgens werden omsingeld door een menselijke keten van bewakers en bedreigd met massa-arrestaties als ze weigerden het kampement in te pakken. Studenten hielden een geïmproviseerde bijeenkomst, besloten hun kamp te verdedigen en riepen om steun van de gemeenschap. De solidariteit won de overwinning: na een lange impasse werd de politie gedwongen zich terug te trekken.

De kampen ontstonden over de hele wereld. In Sydney werden we op een ochtend wakker en vonden een video van een jonge jongen die een bord vasthield, met de hand geschilderd op een stuk karton, waarop stond: “Bedankt voor de studenten van de Universiteit van Sydney. Uw stem heeft Gaza bereikt”.

In semester twee raakten meer universiteitsstudenten betrokken bij de beweging voor Palestina, toen de algemene studentenvergaderingen het land doorkruisten. Overal waar dit gebeurde, riepen honderden studenten hun universiteiten op om de banden met wapenbedrijven en Israëlische instellingen te verbreken.

De Universiteit van Queensland heeft het initiatief genomen. Op de avond van de bijeenkomst strekte de registratielijn zich uit over de campus, en tegen de tijd dat de stemming plaatsvond, hadden de studenten twee enorme collegezalen gevuld. Ruim 1.500 studenten stemden vóór Palestina en eisten dat de universiteit de banden met de grote wapenhandelaar Boeing zou verbreken. Toen de bijeenkomst afgelopen was, marcheerden studenten naar de kanselarij in wat waarschijnlijk de grootste campusdemonstratie ooit voor Palestina was.

Andere campussen volgden dit voorbeeld. Meer dan 800 studenten mobiliseerden aan de Universiteit van Sydney en 300 aan de Universiteit van West-Australië. Tweehonderd aanwezigen waren aanwezig op de Universiteit van Adelaide, ondanks de poging van de rechtse studentenvakbond om de bijeenkomst helemaal stop te zetten. Een soortgelijke obstructieve leiding van de studentenvakbond kon niet voorkomen dat 600 studenten naar de universiteit van Melbourne kwamen. Op veel campussen moesten studenten de pogingen van het management trotseren om organisatiepogingen te onderdrukken. Aan de Queensland University of Technology belden universiteitsbestuurders de politie, die de activisten vertelde dat ze iedereen van de campus zouden verwijderen die niet in de officiële vergaderzalen paste.

De enorme aantallen op deze bijeenkomsten toonden aan dat de steun voor Palestina het afgelopen jaar snel is gegroeid. Maar we hebben nog een groot gevecht te wachten.

Universiteiten hebben het pro-Palestijnse activisme hard aangepakt; tientallen studenten zijn dit jaar geconfronteerd met disciplinaire procedures van universiteiten vanwege hun activisme. Nu introduceren vice-kanseliers, onder druk van de Australische regering en zionistische organisaties, strenge nieuwe regels, zoals het toegangsbeleid tot de campussen van Melbourne en de Universiteit van Sydney. Deze beperken de vrijheid van meningsuiting op de campus door het recht van studenten om protesten te organiseren te beperken. We hebben nu minder vrijheid van meningsuiting op de universiteit dan op straat. Aan de Universiteit van Sydney beveelt de recente Hodgkinson External Review, die de opdracht heeft gekregen om te bepalen hoe afwijkende meningen beter kunnen worden onderdrukt, aan om aankondigingen van lezingen, het tonen van spandoeken en protesteren binnen te verbieden.

Het afgelopen jaar is gebleken dat studenten niet snel opgeven. Gaza heeft ons laten zien hoeveel moeite onze regering en universiteiten zullen doen om de oppositie tegen hun steun aan Israël tijdens een genocide de kop in te drukken. Dat zij zich genoodzaakt voelen de studentenbeweging te onderdrukken, laat zien dat we impact hebben. Wij zullen niet stoppen met vechten voor Palestina.