Khan Younis, Gazastrook – Het was 01.00 uur toen de groep eerstehulpverleners in Khan Younis de oproep ontving – er was een Israëlische luchtaanval in de buurt geweest.
Samen met zijn collega’s haastte Sayyed Mohammed Abu Jamei zich naar de plek en begon door het puin te graven om eventuele overlevenden te vinden. Terwijl hij verwoed door het puin kroop, merkte Sayyed dat hij naar het lichaam van zijn eigen broer Hussein keek.
In de vroege uren van 24 oktober luisterde hij, geschokt en verdrietig, terwijl een gejammer vlakbij luider werd – voordat hij zich realiseerde dat het van hemzelf kwam.
Husseins moeder, zijn vrouw Hadeel Abu Abed en hun kinderen werden allemaal met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ze arriveerden slechts enkele ogenblikken voordat hij werd begraven en konden slechts een overhaast laatste afscheid nemen in een gevaarlijk overvol mortuarium.
“Ze hadden één minuut de tijd om afscheid te nemen”, zegt Sayyed, 46. “De kinderen konden hem kussen. Maar zijn vrouw en mijn moeder keken hem pas voor de laatste keer aan.
“Mijn moeder wenste dat ze hem kon kussen, maar dat kon niet vanwege de menigte.”
Terwijl hij met Al Jazeera sprak in de wachtruimte van het ziekenhuis, dwaalden Sayyeds ogen af terwijl hij probeerde samen te vatten wie zijn broer was: ‘Hij was fatsoenlijk, hij was nuchter, hij was beleefd,’ herhaalde hij keer op keer.
Hussein was pas 32 toen hij stierf – gedood door een Israëlische raket die een woonwijk in het zuiden van Khan Younis trof, waar hij schuilde met vrienden en familieleden.
Zijn droom was om een aantal leningen af te betalen die hij had aangegaan om een klein appartement boven het huis van zijn ouders te bouwen en een auto te kopen. Uiteindelijk wilde hij genoeg sparen om een stuk grond te kopen om een groter huis te bouwen voor zijn vrouw, drie kinderen en ongeboren baby.
Hij vertelde zijn broer vaak hoe graag hij wilde dat zijn kinderen een plek zouden hebben waar ze mooie herinneringen konden creëren. Om deze droom te verwezenlijken, werkte Hussein lange dagen als chauffeur en deed hij van zonsopgang tot zonsondergang klusjes in de belegerde Gazastrook.
‘Mijn broer was een van die mensen die je leuk zou vinden vanaf het moment dat je elkaar ontmoette,’ zei Sayyed. “Hij had een gemak en kalmte over zich waardoor mensen naar hem toe zouden trekken.”
Twintig dagen voordat hij werd vermoord, had Hussein zijn zwangere vrouw en drie kinderen, Abdallah, 10, Ahmed, 7, en Hoda, drie, meegenomen naar het huis van zijn schoonfamilie in Bani Souhaila, verder naar het zuiden in de strip.
Hij had ook het appartement van de familie in het oosten van Khan Younis verlaten en naar het zuiden van de stad verhuisd.
Een gezin verscheurd
Toen ze verliefd werden, waren Hadeel en Hussein al een tijdje buren.
Ze hadden een traditionele Palestijnse bruiloft, compleet met een zaffeh (bruiloftstoet) en vierden elk jaar hun huwelijksverjaardag.
“Hadeel was alles voor hem”, zei Sayyed. ‘Hij koesterde en respecteerde haar en probeerde haar te voorzien van alles wat ze nodig had.
“De dag dat elk van zijn kinderen werd geboren, was Hussein dolgelukkig en deelde hij snoep uit in de buurt om zijn vreugde te delen”, voegde Sayyed eraan toe.
“Hussein had een speciale band met zijn kinderen. Hij was een kind in hart en nieren en was dol op zijn kinderen, ondanks de ontberingen van zijn leven.
“Hij zorgde ervoor dat hij tijdens zijn drukke dag de tijd nam om met ze te spelen en de dingen te doen die ze graag deden. Hij speelde zelfs met ze op straat.”
Hussein miste zijn kinderen vreselijk tijdens de periode dat ze gescheiden waren, zei Sayyed. Hij probeerde ze zo vaak mogelijk te bezoeken – de laatste keer was op de dag voordat hij werd vermoord. Ondanks het gevaar controleerde hij elke twee tot drie dagen ook zijn ouders in het al-Zana-district in het oosten van Khan Younis, vijf kilometer verderop.
“Hussein had een zeer warme en liefdevolle relatie met mijn ouders en broers en zussen. Hij was erg gehecht aan zijn kinderen en vrouw. God helpe hen. Hij zorgde ervoor dat hij de kinderen hielp met hun huiswerk, hij wilde dat ze uitblinkten. Hij noemde ze ‘dr. Abdallah’, ‘dr. Hoda’,’ zei Sayyed met trillende stem.
Gevraagd naar hoe het met Husseins vrouw ging, zei hij wanhopig: “We hebben 10.000 martelaren in Gaza. Ze reageerde zoals alle mensen die dierbaren hebben verloren.”
Somber en uitgeput dacht Sayyed na over wat zijn broer zou hebben gewild als hij had geleefd.
‘Hij was geen man met grote ambities. Hij wilde wat een gemiddelde jongeman van zijn leeftijd wilde: tevreden zijn, een fatsoenlijk leven leiden en in vrede leven.
Dit artikel is tot stand gekomen in samenwerking met Egab.
Bron: www.aljazeera.com
