De conclusie van vorige week door de Koninklijke Commissie over de Robodebt-regeling heeft opnieuw nationale aandacht getrokken voor het programma dat van 2015 tot 2019 bijna een half miljoen uitkeringsontvangers zag opgejaagd vanwege onwettige nepschulden die waren verzonnen met behulp van foutieve berekeningen.
Gedurende 46 dagen hoorde de Commissie tijdens een parade van enkele van de meest weerzinwekkende politici, bureaucraten en spindoctors van het land die ontkenden, veinsden onwetendheid te hebben en ronduit logen over hun rol in de meest opzettelijke en koelbloedige vervolging van de armen en behoeftigen in recente Australische geschiedenis.
Het Robodebt-plan van Centrelink werd bedacht door ministers van de Liberale Partij en hoge bureaucraten van het Department of Human Services (DHS) en Department of Social Services in 2014. In een poging om het budget voor 2015 op te krikken, wendden deze gieren zich tot enkele van de meest kwetsbare Australiërs voor het gemakkelijk inzamelen van inkomsten en het voorstellen van een gezamenlijke campagne tegen vermeende sociale fraude. De architecten van het programma beloofden een opbrengst van $ 1,5 miljard uit de regeling.
Om dit onwaarschijnlijke bedrag te verhogen, creëerden overheidsbureaucraten een geautomatiseerd programma dat de tweewekelijkse inkomensrapportage vergeleek die Centrelink-ontvangers moeten verstrekken met de jaarlijkse inkomensgegevens van de Australische belastingdienst. Het programma zocht naar discrepanties tussen deze twee cijfers en berekende schulden die varieerden van een paar honderd tot tienduizenden dollars. De naar schatting 443.000 Centrelink-ontvangers die volgens dit proces werden geïdentificeerd als meer betaald dan waarop ze recht hadden, werden vervolgens onderworpen aan een intimidatiecampagne via brieven, e-mails en geautomatiseerde oproepen.
Alle menselijk toezicht werd uit het incassoproces gehaald en vervangen door een algoritme. En het had al snel het gewenste effect. Voor de lancering van het programma vaardigde Centrelink ongeveer 20.000 schuldbekentenissen per jaar uit. Tussen juli 2016 en oktober 2018 meldde DHS-woordvoerder Michael Keenan dat zijn afdeling maar liefst 900.000 van deze berichten had verzonden.
De menselijke tol van de Robodebt-regeling is moeilijk over te brengen. Minstens twee mensen hebben zelfmoord gepleegd nadat ze meedogenloos werden achtervolgd vanwege schulden die ze niet konden betalen. Vele duizenden anderen werden onderworpen aan intense en traumatische stress en paniek. Sandra Bevans, een palliatieve zorgmedewerker en alleenstaande moeder die getuigde bij de Koninklijke Commissie, beschreef hoe ze van haar werk naar huis reed met een grote schuldenlast in haar hoofd en overwoog om met haar auto tegen een boom te botsen “om het allemaal te laten stoppen”.
Degenen die probeerden hun schulden aan te vechten, werden herhaaldelijk weggepoetst door minachtende en onsympathieke bureaucraten. Pas toen moedige slachtoffers publiekelijk naar voren kwamen, begonnen mensen te beseffen dat ze samen met honderdduizenden anderen verstrikt waren geraakt in een frauduleus plan.
De Royal Commission heeft een licht geworpen op de diepe haat tegen arme en onderdrukte mensen die niet alleen de liberale partij doordringt, maar ook de hogere regionen van de overheidsbureaucratieën. Een van de belangrijkste schurken die uit de hoorzittingen naar voren kwam, was Kathryn Campbell, de voormalige secretaris van DHS. Tijdens de hoorzittingen gaf ze toe dat ze vanaf het begin wist dat de regeling onwettig was en zou leiden tot massale overberekening van schulden (werkloosheidsuitkeringen worden wettelijk berekend op basis van het inkomen van de ontvanger in een bepaalde periode van twee weken). , in plaats van hun gemiddelde inkomen over een heel jaar). Desondanks verdedigde ze het plan publiekelijk gedurende de hele looptijd ervan.
Het racket werd ook ondersteund door een heel apparaat van adviseurs en spindoctors die overuren maakten om het plan te ondersteunen, ook al kreeg het vanaf 2017 steeds meer publieke aandacht. Ministers van de Liberale Partij verdedigden Robodebt consequent in de pers. Minister van Human Services Alan Tudge verscheen op Een actualiteit eind 2016 om slachtoffers te waarschuwen “we zullen je vinden, we zullen je opsporen en je zult die schulden moeten terugbetalen en je kunt in de gevangenis belanden”.
Tudge’s media-adviseur Rachelle Williams gaf toe dat ze leunde op “de vriendelijkere media, de rechtse media” om de slachtoffers van het openbaar gemaakte plan te belasteren, en ging zelfs zo ver dat ze hun privé-informatie aan de pers vrijgaven. Dit was bedoeld om een huiveringwekkend effect te bereiken op andere slachtoffers die zich uitspraken.
Afgezien van het blootleggen van de ongevoeligheid en diepgewortelde minachting voor de kwetsbaren die worden gedeeld door degenen aan de top van de samenleving, weerspiegelt de Robodebt-affaire ook iets fundamentelers over de bestraffende logica van welvaart onder het kapitalisme. Het hele systeem – de betalingen onder de armoedegrens, de bestraffende ‘wederzijdse verplichtingen’, de bureaucratische tegenwerking – is ontworpen om het ontvangen van een uitkering zo stressvol en zo onmenselijk te maken dat mensen weinig andere keus hebben dan betaald werk te vinden dat hen zal accepteren.
Het plan is voorbij en het eindrapport van de Koninklijke Commissie, dat in juni van dit jaar wordt verwacht, zal een soort epiloog zijn voor de hele zaak. Maar met de recente introductie door de Albanese regering van een op punten gebaseerd socialezekerheidsstelsel en hun voortdurende inzet om de betalingen op het huidige dieptepunt te houden, is het duidelijk dat de structuren die bijstandsontvangers in wanhopige armoede houden, stevig op hun plaats blijven.
Bron: redflag.org.au
