In een vroege scène in die van Todd Haynes Mei decemberwordt een actrice met de naam Elizabeth Berry (Natalie Portman) gevraagd wat haar naar een bijzonder controversiële rol trok, en haar antwoord is de bestudeerde, luchtloze verfijning van een zin die uit haar hoofd is geleerd zodat ze gemakkelijk kan worden herhaald op een junket: ‘Nou,’ zegt ze. , glimlachend met haar brede, elastische glimlach, “het is een heel menselijk en complex verhaal.”
De film van Haynes staat vol met shots waarin vrouwen zichzelf en elkaar in spiegels bekijken, en het is heel gemakkelijk voor te stellen dat Elizabeth dit banale antwoord ook in één spiegel oefent – repeterend voor haar aanstaande optreden in de pers als een zeer menselijke en complexe persoon. kunstenaar, in tegenstelling tot een volstrekt laffe opportunist wiens ambitie haar motor is. Het meest bekend om haar ster-wending in een gewone televisieserie over een dierenarts genaamd, op briljante wijze: De ark van Norah, is ze ervan overtuigd dat deze aanstaande ‘arthouse’-film eindelijk haar lovende kritieken zal winnen; ze hoopt ook dat het haar de goedkeuring zal opleveren van haar academische ouders, die geloven dat acteren een baan is voor domme mensen.
In dit geval zal Elizabeths stomme baan ervoor zorgen dat ze een slechte belichaamt: Gracie Atherton-Yoo (Julianne Moore), die in de jaren negentig een roddelvrouw werd nadat ze had geslapen met en vervolgens zwanger was geworden van een twaalfjarige… oude jongen genaamd Joe. Nu wonen Joe en Gracie in Georgia en spelen ze gelukkige gezinnen, en Elizabeth heeft afgesproken om tijd te besteden aan het schaduwen van Gracie, zogenaamd zodat ze haar op het scherm beter kan humaniseren. Dat de ervaring voor alle betrokkenen zeer ontmenselijkend zal zijn, wordt duidelijk vanaf het moment dat Haynes Gracie langzaam de koelkast laat openen, waarbij de partituur naar een schril crescendo stijgt alsof ze er iets slechts en ondenkbaars in zou kunnen vinden, en vervolgens botweg zegt: ‘Ik denk niet dat we genoeg hotdogs zullen hebben.
Mei december is, met andere woorden, op zichzelf een heel menselijk en complex verhaal – het is ook een duister, komisch melodrama over sociopathie en pedofilie, dat een beetje doet denken aan de tonale koorddansact van Paul Verhoeven in zijn verkrachtingskomedie uit 2016 Elle. Alle clichés van wat de criticus Miriam Bale ooit de ‘persona-swapfilm’ noemde, zijn in de enscenering ervan – de bovengenoemde spiegelbeelden, de kopieer-en-plakmanieren, de gemene verleidingen – net zo herkenbaar als in pakweg 2010. Zwarte zwaanwaarin Portman ook speelde.
Hier is het effect echter haute-camp; zelfbewust slecht. Nergens komt Haynes’ interesse in de stimulerende wrijving tussen twee tegengestelde krachten duidelijker naar voren dan in de geïnspireerde casting van zijn hoofdrolspelers: Moore, een voornamelijk emotionele actrice, is het meest bekend om haar rauwe, keelachtige weergaven van ongeluk en waanzin, terwijl Portman, een meer berekende aanwezigheid op het scherm, heeft de uitstraling van een ster die haar huiswerk doet, haar uitdrukkingen zo zorgvuldig gekalibreerd dat ze soms maskerachtig en ondoorzichtig lijkt.
Hysterisch, ontmoet neurotisch; olie, ontmoet water.
De verrassing is dat terwijl Elizabeth zich al snel ontpopt als een angstaanjagende narcist met dode ogen, even fascinerend als een psychologische casestudy als afstotend als persoon, Gracie, die een babystem beïnvloedt en zich bezighoudt in de keuken of bij de bloemen. – het organiseren van lessen om te voorkomen dat ze geconfronteerd wordt met het extreem duistere, extreem volwassen probleem dat centraal staat in haar leven, blijkt bijna geen daar daar. Zelfs haar keuze om ‘Gracie’ te noemen, en niet ‘Grace’, duidt op een onvermogen om de kamer te lezen, waardoor ze niet zozeer klinkt als een volwassen vrouw die speelt alsof ze zo onschuldig en weerloos is als een kind.
Wanneer Elizabeth een school bezoekt en een vraag-en-antwoordsessie doet met een groep jonge tieners, wordt haar een vraag gesteld over het filmen van seksscènes, en haar antwoord is seksueel expliciet, volkomen ongepast en wordt gegeven alsof ze voorleest uit een klaslokaal. Penthouse een forumbrief in plaats van studenten aan te spreken – onthult haar eigen onvermogen om, zoals ze het later stelt, de dingen die ‘volwassenen doen’ te scheiden van de dingen waaraan kinderen niet mogen worden blootgesteld. Gracie mag dan wel degene zijn die vanwege haar gedrag in de gevangenis heeft gezeten, maar beide vrouwen worden op ontwikkelingsgebied gearresteerd, en als iets in de moeilijke jeugd van eerstgenoemde haar ertoe heeft gebracht een monsterlijke fout te maken, kan laatstgenoemde’s diepgewortelde verlangen om mama en Papa’s gouden meisje heeft haar, gedragsmatig en misschien seksueel, ergens in de adolescentie bevroren.
Tegen de tijd dat Elizabeth de familie begint te bespieden en Gracie’s plaats probeert in te nemen, bestaat het gevoel dat ze dit niet alleen doet als diepgaand onderzoek naar de rol, maar ook als een perverse, misschien onbewuste uiting van haar verlangen naar roem. en macht. Gracie staat natuurlijk alleen bekend als crimineel, en in plaats van fans heeft ze vijanden die haar spullen in mooie dozen versturen; de enige macht die ze ooit zou bezitten, zou je nooit tegen een minderjarige moeten kunnen uitoefenen. Mei december‘s ziekste grap komt voort uit Haynes’ eerder genoemde gebruik van klassieke betekenaars uit films over diva’s die elkaars huid proberen te passen op maat – in een confrontatie tussen een opmerkelijke zedendelinquent en een C-List-televisieactrice zonder enig moreel kompas, is er nauwelijks sprake van een persoonlijkheid in de mix waard erin glippen.
Kan Elizabeth acteren? Ze kan zeker een beeld van beleefde en prettige competentie uitstralen, zelfs als ze plannen maakt om zichzelf koekoekachtig in een toch al verknipt huwelijk te insinueren. In één scène leest ze een brief die Gracie naar Joe heeft gestuurd hardop voor zichzelf in de spiegel, en Portman doet uitstekend werk door Moore’s fladderende, pruilende gelaatsuitdrukking na te bootsen.
Wat ik niet kon achterhalen, was of het de bedoeling was dat we haar reproductie van het babyachtige lispel in Gracie’s stem als accuraat zouden zien, of als een teken van haar onvermogen om het niveau van vaardigheden te bereiken dat van een werkelijk briljante kunstenaar wordt vereist. Julianne Moore is misschien wel een van onze best werkende acteurs, en door Gracie deze eigenaardige tic te geven, heeft ze zichzelf, en bij uitbreiding Portman, een moeilijke taak gesteld. Hier geeft haar vermogen om met zoveel moeiteloze gratie een open wond te bespelen haar een voorsprong. Misschien is dit het punt.
mei december’Het scenario van het scenario is op zichzelf een gedeeltelijke herinterpretatie van het waargebeurde geval van Mary Kay Letourneau, een Californische lerares die in de gevangenis zat omdat ze in de jaren negentig een ‘affaire’ had gevoerd met haar leerling uit de zesde klas, wat de roddelbladen vaak eufemistisch omschrijven. film Elizabeth verschijnt in een simulacrum van een simulacrum voor een kijker in onze wereld, zo verdund en zo tweedehands als roddels. Haynes beëindigt zijn film met Elizabeth op de set, en ondanks haar nadruk dat ze de hoofdrol speelt in een ‘arthouse’-film, ziet wat we zien er beperkend en wellustig uit, als een Lifetime-film. Als het niet voor tv is gemaakt, hangt er zeker de stank van televisie in, en je voelt dat meneer en mevrouw Berry hun mening over acteren als kunstvorm niet zullen herzien op basis van deze voorstelling.
Elizabeth, die vreselijk opgemaakt is als Gracie, staat erop een ogenschijnlijk onbelangrijke zin te herhalen, alsof ze zich niet helemaal in haar onderwerp kan verdiepen. Het is weer een olie-en-water-contrast, gespeeld om te lachen maar ook met een beetje branie. Voor een minder ervaren regisseur zou het raken van de juiste noten met materiaal dat zo bizar en ongemakkelijk is als dit een beproeving zijn; voor Haynes is het moeiteloos.
Bron: jacobin.com
