James Forman jr
Ik zou een paar dingen zeggen. Een paar dagen na 7 oktober schreef een Joodse vriendin van mij mij om te vertellen hoe zij worstelde met het onvermogen van mensen “om zowel het verdriet om de moord op Joden als het verdriet om de moord op Palestijnen op één plek te bewaren.” Het is van cruciaal belang dat iedereen die dit gesprek aangaat, het vanuit het standpunt doet dat slachtofferschap verkeerd is. De moord door Hamas op Israëli’s – van wie sommigen, het is vermeldenswaard, zeer fel tegen de bezetting waren – is afschuwelijk en moet worden veroordeeld. Als je die woorden niet kunt uiten, als je dat niet in je hart kunt voelen, dan heb je werk te doen.
Een deel van de taal die ik onmiddellijk na 7 oktober op de campussen zag, slaagde niet voor die test, maar ik denk dat de organisatie die ik onlangs heb gezien – de brieven en de eisen – productieve lessen ter harte heeft genomen. Die Joodse studenten van Brown die opkomen voor Palestina doen iets buitengewoons. Ze zijn moedig. Ze begrijpen dat er allerlei vormen van druk op hen zullen worden uitgeoefend, waaronder doxxing, no-hire-lijsten en graduate school no-acceptance-lijsten.
Universiteitsstudenten beginnen dit gesprek over het algemeen met een zekere mate van onzekerheid, en zij verdienen veel lof omdat ze een niet onbelangrijk risico hebben genomen. Voor ons was het makkelijker. Tijdens Brown Divest/Free South Africa viel de regering ons niet aan, ook al stonden ze niet aan onze kant.
Ik heb enorme bewondering voor studenten die opkomen voor deze bevolkingsgroep, het Palestijnse volk, die al tientallen jaren regelmatig wordt genegeerd of vergeten. Er wordt slechts met horten en stoten over de Palestijnen gesproken. Je hoort het zo nu en dan: “De omstandigheden zijn verschrikkelijk in Gaza.” “De beperkingen op de Westelijke Jordaanoever zijn als die van Jim Crow.” Maar dan gaat de aandacht verder. Het feit dat deze studenten bereid zijn zich op Palestina te blijven concentreren, getuigt van hun moed. Ik geloof dat de geschiedenis op een dag terug zal kijken en zich zal herinneren dat ze aan de goede kant stonden.
Bron: jacobin.com
