Een vrouw uit Texas moest een rechtbank vragen om haar een zwangerschap te laten beëindigen die haar fataal zou kunnen zijn – Moeder Jones

Voor het eerst tijd sinds Roe In 1973 werd besloten, vraagt ​​een zwangere volwassene een rechtbank om tussenbeide te komen, zodat zij een abortus kan ondergaan.

Eind november kreeg Kate Cox de bevestiging waar ze zo bang voor was: haar foetus zou het waarschijnlijk niet overleven. Cox, die in Texas woont, is twintig weken zwanger. Artsen vertelden haar dat het voortzetten van de zwangerschap haar leven in gevaar zou kunnen brengen.

Cox is nu een rechter vragen om een ​​tijdelijk straatverbod uit te vaardigen om de handhaving van het vrijwel totale verbod in Texas stop te zetten, zodat ze haar zwangerschap kan beëindigen. “Kate Cox heeft een abortus nodig”, luidt de eerste regel van Cox’ verzoekschrift“en ze heeft het nu nodig.

Cox wordt vertegenwoordigd door het Centrum voor Reproductieve Rechten. De organisatie pleit momenteel voor het Hooggerechtshof van Texas dat zwangere mensen met medische complicaties in de staat geen goede zorg krijgen. Zoals ik eerder heb gemeld, gaat deze zaak over situaties zoals die waar Cox nu mee te maken heeft, waarin vage uitzonderingen op abortusverboden de duidelijkheid van de zorg ondermijnen:

[Texas’] De wet roept op tot “redelijk medisch oordeel” en staat abortus toe als de patiënt zou kunnen overlijden of als hij “een ernstig risico loopt op substantiële aantasting van een belangrijke lichaamsfunctie.” De rechtszaak stelt dat deze taal te vaag en gevaarlijk is voor zwangere mensen en zorgverleners.

De organisatie heeft soortgelijke rechtszaken aangespannen in Tennessee, Idaho en Oklahoma. Maar de gebeurtenis in Texas markeert de eerste keer dat zwangere mensen met directe gevolgen hun staat hebben aangeklaagd wegens een post-Roe wet.

In de petitie van Cox wordt gesteld dat ze geen tijd heeft om het Hooggerechtshof van de staat uitspraak te laten doen.

Volgens de petitie is Cox de afgelopen maand naar drie verschillende eerste hulpafdelingen geweest nadat hij last had van extreme krampen en andere complicaties. Na meerdere afspraken en tests bevestigde haar medische team dat haar gewenste zwangerschap een onmiddellijk gevaar voor haar gezondheid veroorzaakte. Tijdens een afspraak op 28 november kwam Cox erachter dat bij haar foetus volledige trisomie 18 was vastgesteld, een chromosomale aandoening die ervoor zorgt dat foetussen vóór of kort na de geboorte overlijden. ‘Hun baby zou waarschijnlijk in de baarmoeder overlijden’, zegt de petitie, ‘doodgeboren worden, of hoogstens een week leven.’

Met elke dag die voorbijgaat, zo legden de artsen van Cox uit, loopt haar leven meer risico. Cox en haar man, die samen met haar leverancier ook in de petitie wordt vermeld, hebben nog twee andere kinderen die beiden via een keizersnede zijn bevallen. Het voortzetten van de zwangerschap totdat de foetus overlijdt, of tot de geboorte, “brengt haar een groot risico met zich mee voor ernstige complicaties die haar leven en toekomstige vruchtbaarheid bedreigen, waaronder baarmoederruptuur en hysterectomie”, aldus de petitie. Haar leveranciers zeiden dat hun “handen gebonden zijn” vanwege het abortusverbod in Texas.

De benoeming van Cox vond plaats op dezelfde dag dat het Centrum pleitte voor sterkere bescherming van zwangere mensen. Nadat ze het ziekenhuis verliet, begon Cox haar opties te overwegen. Een Google-zoekopdracht bracht haar naar artikelen over de zaak van het Hooggerechtshof van Texas. Ze nam snel contact op met het Centrum en zij namen haar zaak in behandeling.

“Dit is geen normale, redelijke of haalbare manier om gezondheidszorg in dit land uit te oefenen”, zegt Molly Duane, senior advocaat van het Centrum voor Reproductieve Rechten.

Deze twee samenvallende, unieke en met elkaar verweven gevallen laten zien hoe het juridische landschap voor abortus in Texas zeer ingewikkeld is om te navigeren voor zorgverleners en zwangere mensen.

“Het is geen kwestie van als Ik zal afscheid moeten nemen, maar wanneer”, zei Cox in haar petitie. “Ik wil de pijn en het lijden die deze zwangerschap hebben geteisterd, niet voortzetten. Ik wil mijn lichaam niet blootstellen aan de risico’s van het voortzetten van deze zwangerschap. Ik wil niet doorgaan totdat mijn baby in mijn buik sterft of ik een doodgeboren baby moet bevallen of een baby waarvan het leven in uren of dagen wordt gemeten, vol met medische buizen en machines.”