Prominente Democraat en de meest vooraanstaande Joodse figuur in de Amerikaanse politiek, Chuck Schumer, hield in maart een controversiële toespraak voor het Congres. Daarin riep hij op tot nieuwe verkiezingen in Israël en bekritiseerde hij de huidige Israëlische premier Benjamin Netanyahu omdat hij “zijn politieke overleving voorrang gaf boven de beste belangen van Israël”. “Israël”, vervolgde hij, “kan niet hopen te slagen als een paria die door de rest van de wereld wordt tegengewerkt”. Later beweerde Schumer dat deze opmerkingen waren ingegeven door een verlangen om “Israël te redden”.
Schumer is niet de enige met deze wens. De liberale opinie in de westerse wereld, en ook in Israël, is het ermee eens. De redactie van de Israëlische krant Haaretz betoogde onlangs dat Netanyahu moet vertrekken “[f]of omwille van het bestaan, de status, de veiligheid, de economie, de natuur en de essentie van het land, omwille van de toekomst van het land”. Dienovereenkomstig is het probleem met Netanyahu’s genocidale oorlog tegen de Palestijnen dat het de legitimiteit van Israël in gevaar brengt. Israël is gekaapt; het wordt een schurkenstaat en moet van zichzelf worden gered.
Een belangrijk element van dit argument hangt af van de aard van de Netanyahu-coalitie. In 2022 trad Netanyahu, om zijn eigen politieke overleving te verzekeren, toe tot de regering met twee prominente fascistische partijen: de Religious Zionism Party en Jewish Power. De leiders van deze partijen, Bezalel Smotrich en Itamar Ben-Gvir, zijn nu respectievelijk minister van Financiën en minister van Nationale Veiligheid.
Het project van deze Israëlische fascisten is schaamteloze genocide, niet alleen in Gaza maar ook op de Westelijke Jordaanoever. De regering van Netanyahu is breed toegewijd aan dit doel. Zo publiceerde Netanyahu in december 2022, een dag voordat de nieuwe regering werd beëdigd, een lijst met doelen en prioriteiten voor zijn nieuwe kabinet. “Het Joodse volk”, zo stond er, “heeft een exclusief en onvervreemdbaar recht op alle delen van het land Israël”. Het project om de Westelijke Jordaanoever te heroveren is sinds 7 oktober in een stroomversnelling geraakt. New York Times onderzoek wees uit dat, terwijl een groot deel van de wereld zich op Gaza richt, Israëlische kolonisten in samenwerking met het Israëlische leger Palestijnen terroriseren om hun huizen te verlaten. Er is begonnen met de bouw van talrijke kolonistenposten die worden verdedigd door milities die bewapend zijn door Ben-Gvir.
De Keer onderzoek legt decennia van militaire dekking en juridische straffeloosheid bloot die kolonisten kregen die Palestijns land stalen. Dergelijke onderzoeken onthullen iets diepgaands. De fascisten zijn verre van een anomalie in het Israëlische politieke leven, ze zijn gecreëerd door het Israëlische lichaam van de politiek zelf. Ze hebben het algemene klimaat van Joodse suprematie tot zijn logische conclusie gebracht. New York Timesechter – in plaats van de voor de hand liggende conclusie te trekken, namelijk dat er een fundamenteel racistische, genocidale dynamiek in het hart van het zionisme zit – betoogt hij dat Israël is “gekaapt”. Israël is in feite niet “gekaapt” door deze krachten; het is afhankelijk van hen.
Bovendien leidt het alleen maar af als je je richt op de fascisten of de kolonisten. Vorig jaar december kondigde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken een beperkt visumverbod aan voor Israëlische kolonisten die verantwoordelijk zijn voor geweld op de Westelijke Jordaanoever. Deze maand volgde Australië dit voorbeeld en verbood extremistische kolonisten om een visum te krijgen. In geen van beide gevallen gingen deze stappen gepaard met een verbod op het sturen van wapens naar Israël of het verbreken van diplomatieke of militaire banden. De visumverboden, net als de nadruk op de kolonisten en de fascisten, dienen als dekmantel voor de genocidale intenties van de Israëlische staat.
De individuen en partijen die als alternatief voor de fascisten, de kolonistenpartijen en Netanyahu worden aangedragen, zijn geen alternatief. Neem Benny Gantz, die sinds zijn aftreden uit Netanyahu’s oorlogskabinet door de internationale media wordt aangeprezen als een dappere en principiële Israëlische staatsman. Gantz is in feite al lang een oorlogsmisdadiger. Hij was stafchef van het leger in 2014 toen hij de moorddadige aanval van 50 dagen op Gaza leidde, bekend als “Operatie Protective Edge”, waarbij meer dan 2000 Palestijnen omkwamen. In 2019 pochte hij over “het terugsturen van Gaza naar het stenen tijdperk”. Hoewel veel westerse leiders Gantz hebben gevierd als een potentiële strijder voor democratische rechten in Israël, verbood hij toen hij in de regering zat Palestijnse NGO’s door ze tot terroristische organisaties te verklaren. In 2022 gaf hij Israëlische troepen opdracht hun panden te doorzoeken en hun deuren dicht te lassen voordat hij veel prominente Palestijnse activisten arresteerde.
De andere “alternatieven”, van Yair Lapid van de centristische Yesh Atid Party tot Yair Golan, de voorzitter van de Labor Party, zijn op dezelfde manier betrokken bij de Israëlische oorlogsmachine. Zoals de Israëlische oppositionele journalist Gideon Levy het in een Haaretz
artikel in februari:
“Een deel van degenen die niet rechts zijn, steunt de oorlog van binnenuit de regering, en een ander deel steunt het van buitenaf, en iedereen in het koor zingt hetzelfde lied, gedirigeerd door rechts. De hele wereld roept op tot een einde aan de oorlog, en in de Knesset [Israeli parliament] er is geen enkele zionist die dat zal doen. Democratie? Oppositie? Alternatief? Niet hier, niet nu.”
Zionisme is altijd zo geweest. Historisch gezien zijn er verschillende strategieën geweest om de kolonisatie van Palestijns land na te streven. Ze hebben allemaal — van de vroege Labor Zionisten tot de huidige fascisten — gestreefd naar een Joodse suprematistische staat in heel historisch Palestina.
Er valt niets te “redden” in de Israëlische staat. De pogingen daartoe van westerse politici komen voort uit een verlangen naar een naoorlogs scenario waarin ze relaties met Israël kunnen onderhouden, zij het een Israël met een glimmende nieuwe regering die niet bezoedeld is door de wreedheden in Gaza. Daarentegen zou links moeten vechten voor de val van de Israëlische staat en de oprichting van een Palestina vrij van oorlog, onderdrukking, religieuze verdeeldheid en uitbuiting.
Bron: redflag.org.au
