Er is veel voor nodig om een ​​oorlog te stoppen

Het leger en het monetaire

Kom bij elkaar wanneer ze denken dat het nodig is

Ze veranderen onze broeders en zusters in huurlingen

Ze veranderen onze planeet in een begraafplaats

-Gil Scott Heron

Om een ​​oorlog om het imperium te voeren, moeten de politieke, industriële, economische en sociale krachten in de samenleving worden gecombineerd en georganiseerd om moord en vernietiging op kolossale schaal te ontketenen. Het stoppen van zo’n obsceniteit is niet eenvoudig.

Er wordt ons steeds verteld dat we ons op een ‘omslagpunt’ in de wereldgeschiedenis bevinden. Het is waar. De heersers van de wereld hebben een wapenwedloop gelanceerd om zich voor te bereiden op de volgende massaslachting. De politieke klasse van Australië, Labour and Liberal, heeft zich bij de aanval aangesloten.

We zitten midden in misselijkmakende nationale vieringen over de beslissing om te investeren in enkele van de meest geavanceerde machines voor massamoord die de wereld ooit heeft gezien. Tegen hoge kosten zullen “onze” nucleaire onderzeeërs onbegrijpelijke niveaus van dodelijk geweld kunnen projecteren in elke oceaan en op elk continent op aarde, en vooral in China. En er komt nog veel meer aan, van Tomahawk-kruisraketten tot autonome dodende drones tot cyberoorlogvoering.

Dus voor degenen onder ons die geschokt zijn door de vastberadenheid van de Australische regering om de spiraal naar oorlog aan te wakkeren, is het tijd om te kijken naar wat er nodig is om te winnen. Zoals velen van ons uit ervaring weten, is er veel nodig om een ​​oorlog te stoppen.

De Amerikaanse en Australische legers lieten misschien 3 miljoen doden achter toen ze Vietnam in 1973 verlieten, overwegend Vietnamese mensen. Om de oorlogsmachine uit te schakelen was een heroïsche, tien jaar durende strijd nodig van een boerenleger dat vocht voor nationale bevrijding. Er was een langdurige massale, radicale, opstandige beweging voor nodig in de straten van de VS, Australië en andere imperialistische landen. Er was een enorme opstand voor nodig in de Amerikaanse strijdkrachten, waarbij soldaten simpelweg weigerden te vechten.

Ik begon mijn betrokkenheid bij de vredesbeweging als een middelbare scholier in de vroege jaren tachtig. Iedereen wist dat we in de schaduw stonden van de machtige beweging die had geholpen om de oorlog in Vietnam te beëindigen. Mijn eerste protest was een van de kolossale vredesmarsen op Palmzondag. We protesteerden tegen Amerikaanse militaire bases, de escalerende nieuwe koude oorlog en het aandeel van Australië in de nucleaire wapenwedloop, met name tegen de winning van uranium. Elk jaar stroomden tienduizenden, soms honderdduizenden demonstranten de straten over.

Terugkijkend waren velen van ons, waaronder ikzelf, hopeloos naïef. Maar we hebben in ieder geval één ding goed: dat protestpolitiek invloed kan hebben. We maakten deel uit van een beweging waarin, op zijn sterkst, arbeiders aan de waterkant het aanmeren van Amerikaanse oorlogsschepen met “nucleaire capaciteit” in Australische havens verbood, metaalarbeiders elk werk verbood dat verband hield met het bouwen van uraniummijnen, en een nationale staking werd gehouden door spoorwegarbeiders om de een rangeerder uit Townsville die werd teruggetrokken nadat hij weigerde een lading uraniumerts te bewerken.

Labour werd in 1983 verkozen op basis van een verbod op uraniumwinning. Eenmaal in de regering was de partij uitverkocht, waardoor het enorme Olympic Dam / Roxby Downs-project – een van ‘s werelds grootste uraniummijnen – kon worden ontwikkeld op het land van de Kokatha-bevolking in Zuid-Australië. Labour heeft nooit een spier verroerd om nucleaire schepen te verbieden of Amerikaanse bases zoals Pine Gap te sluiten, cruciaal voor Amerikaans toezicht en oorlogsgevechten. “Yellowcake Bob” werd een populaire vernedering van de rechtse Labour-premier Bob Hawke.

Ondanks de uitverkoop van Labour, heeft de beweging van die tijd een erfenis nagelaten – het duidelijkst op de kwestie van uraniumwinning.

Australië heeft bijna een derde van ‘s werelds bekende uraniumreserves, maar levert minder dan 10 procent van de wereldmarkt voor de grondstof. De ontwikkeling van de uraniummijn van Jabiluka werd in de jaren negentig geblokkeerd door een campagne onder leiding van de Mirrar-bevolking in het Northern Territory, gesteund door protesten in hun land en in de steden. In de jaren 2010 stopte vastberaden verzet van Aboriginals, gesteund door vakbonden en een activistische campagne, de ontwikkeling van een stortplaats voor nucleair afval op het station van Muckaty in het Northern Territory. Protesten in Zuid-Australië gaan door, ook tegen een plan om nucleair afval op het schiereiland Eyre te dumpen.

Protesten tegen oorlog en de wapenwedloop zijn ook periodiek nieuw leven ingeblazen, inclusief de traditie van burgerlijke ongehoorzaamheid – van demonstranten die ons lichaam op het spel zetten om de oorlogsmachine te ontwrichten. In 1991 toerde een kleine groep activisten door het land om een ​​blokkade van een week te organiseren van de AIDEX-wapenbeurs, die eind dat jaar in Canberra werd gehouden. Meer dan duizend protesteerden, honderden werden gearresteerd en AIDEX werd nooit meer vastgehouden. Soortgelijke tactieken op kleinere schaal hebben de afgelopen jaren de Jamboree van de oorlogsindustrie van de Landmacht in Brisbane verstoord. Protesten op de Amerikaanse militaire basis in Pine Gap waren kenmerkend voor de jaren tachtig en werden pas in 2016 nieuw leven ingeblazen.

Misschien wel de grootste protesten in de geschiedenis van Australië – en misschien wel de grootste in de geschiedenis van de mensheid toen ze zich verspreidden naar 600 steden over de hele wereld – vonden plaats in 2003 toen Amerikaanse, Britse en Australische troepen de invasie van Irak aanvoerden. Misschien marcheerden er 250.000 in Melbourne en tienduizenden in andere steden.

Maar er is veel voor nodig om een ​​oorlog te stoppen. Eén dag marsen, zelfs van enorme omvang, zou nooit genoeg zijn.

Ik werkte op dit moment in de bouw. Een vakbondsvergadering ter plaatse stemde met een overweldigende meerderheid om alle arbeiders te steunen die een protest wilden bijwonen toen de oorlog begon. Sentiment was er om gemobiliseerd te worden. Maar het verval van de georganiseerde linkse politieke krachten, vooral in de vakbonden, beperkte de blijvende kracht van de protestbeweging in de VS en Australië.

In het VK stond uiterst links dat groter was dan de VS of Australië centraal in de Stop the War Coalition, die regelmatig massale mobilisaties organiseerde tegen de Britse militaire aanwezigheid in Irak. Dit betekende in ieder geval dat het politieke establishment, in het bijzonder de Britse Labour-premier Tony Blair, een hoge prijs betaalde voor zijn aandeel in de vernietiging van Irak en leugens over massavernietigingswapens, die de oorlog hadden gerechtvaardigd.

Desondanks behaalden de VS en hun bondgenoten een snelle militaire overwinning in Irak – en de lichamen stapelden zich op. Gedetailleerde schattingen van de Brown University in de VS laten zien dat 15.000 Amerikaanse soldaten en aannemers zijn omgekomen bij de invasie en bezetting van Irak en Afghanistan. Dertigduizend voormalige Amerikaanse soldaten hebben sindsdien zelfmoord gepleegd nadat ze door de Amerikaanse staat op de schroothoop waren gegooid. Bijna 180.000 van Amerikaanse geallieerde troepen, voornamelijk Irakezen, zijn omgekomen. Waarschijnlijk stierven 300.000 burgers door het oorlogsgeweld, misschien wel meerdere malen dat aantal door de gevolgen van oorlog.

Niemand telt echt terwijl de stapels lijken hoger worden. Grootschalige vernietiging van mensenlevens is van weinig belang wanneer macht en winst op het spel staan ​​- en het lot van een imperium.

Smartend van zijn nederlaag door toedoen van een boerenleger, leed het VS-imperialisme tientallen jaren onder het “Vietnam-syndroom”, een onwil om grondtroepen in te zetten om de wil van het VS-kapitaal en de staatsmacht op te leggen. Brutale door de VS geleide oorlogen in Irak in 1991 en opnieuw vanaf 2003 waren bedoeld om het vermogen van de VS om militaire macht naar believen in te zetten opnieuw te bevestigen – en ook om haar dominantie in het Midden-Oosten aan te tonen.

De heersers van Australië werden niet ‘meegesleurd’ in deze oorlogen – het waren enthousiaste vrijwilligers. In 1991 nam de regering Hawke/Keating de telefoon op om oorlogsschepen aan te bieden, net als de regering Howard Liberal in 2003. Net als in de oorlogen in Vietnam en eerdere oorlogen is het rationeel dat de Australische hoofdstad zo’n beetje elk imperialistisch avontuur verdedigt, om een partnerschap veilig te stellen met de grotere imperiale machten. Zowel de geschiedenis van Labour als die van de liberalen illustreren de totale consistentie van dit beleid.

Dus door “nee tegen oorlog” of “nee tegen de wapenwedloop” te zeggen, hebben we niet alleen te maken met een of andere bizarre beleidsafwijking. We staan ​​tegenover de ingebouwde, moorddadige belangen van het kapitalistische systeem – wereldwijd, in de VS en in Australië. Daarom is er zoveel nodig om een ​​oorlog te stoppen.

Een essentieel onderdeel van een effectieve strijd tegen oorlog en tegen de voorbereidingen voor oorlog wordt vaak over het hoofd gezien: een radicale politieke stroming gebaseerd op onverzoenlijke politieke oppositie tegen onze eigen heersende klasse. Dit blijkt duidelijk uit het falen van wat ongetwijfeld een van de grootste bewegingen ooit was om zich tegen een naderende oorlog te verzetten.

In de vroege jaren van de twintigste eeuw ontwikkelde zich een wereldwijde strijd tussen de bestaande grote imperiale machten, met name Groot-Brittannië, Frankrijk en Rusland, en opkomende imperiale machten – Duitsland, Japan en de VS. Iedereen kon zien dat dit conflict militaire vorm zou aannemen. In 1906 lanceerde Groot-Brittannië de krachtigste moordmachine ooit ontwikkeld – de eerste van zijn ‘dreadnought’-klasse oorlogsschepen. Binnen een paar jaar volgden alle andere grootmachten.

Er was in die tijd een substantiële wereldwijde socialistische stroming in de arbeidersbeweging, die de drang naar oorlog identificeerde en zich er volkomen tegen verklaarde. Elke oorlogsverklaring, zo werd gezegd, zou leiden tot een arbeidersopstand tegen de slachting – misschien een algemene staking of een massale weigering om te vechten.

Het mocht niet zo zijn. Ondanks de vrome proclamaties van de bewegingsleiders waren hun politieke fundamenten verrot. Socialistische partijen in bijna alle oorlogvoerende landen waren zo verweven met het establishment dat ze, toen de crisis aanbrak, de kant kozen van het leger van ‘hun eigen’ land.

In sommige landen weigerden slechts een paar handvol vooraanstaande socialisten mee te doen aan de moorden onder “hun eigen” nationale vlag, in plaats daarvan bleven ze trouw aan de beloften van de internationalistische oppositie van de arbeidersklasse tegen oorlog. In Australië waren het de kleine strijdkrachten van de revolutionaire Industrial Workers of the World die het vaandel van militante oppositie tegen oorlog voerden, zelfs toen Labour-leider Andrew Fisher verklaarde dat een Labour-regering Groot-Brittannië zou steunen bij de slachting “tot de laatste man en de laatste shilling”.

Toen de verspreide anti-oorlogskrachten die in de socialistische beweging achterbleven in 1915 een internationale conferentie belegden in de Zwitserse stad Zimmerwald, waren er slechts 42 afgevaardigden – van een beweging die bedoeld was om miljoenen te verenigen. De Russische revolutionair Leon Trotski herinnerde zich de scène:

‘De afgevaardigden, die vier postkoetsen vulden, vertrokken naar de bergen. De voorbijgangers keken nieuwsgierig naar de vreemde stoet. De afgevaardigden maakten er zelf grapjes over dat een halve eeuw na de oprichting van de Eerste Internationale [the world’s first international socialist organisation], was het nog mogelijk om alle internationalisten in vier rijtuigen te plaatsen. Maar ze waren niet sceptisch. Vaak breekt de draad van de geschiedenis, dan moet er een nieuwe knoop worden gelegd.”

De Eerste Wereldoorlog was tot op dat moment de grootste slachting ooit. Naarmate de menselijke en economische tol toenam, schaarden duizenden en vervolgens miljoenen zich achter de anti-oorlogsvlag die door zo weinigen aan het begin van de oorlog was geplant. De oorlog, die begon met de politieke overgave van een groot deel van de socialistische beweging, eindigde in een revolutie – eerst in Rusland en daarna in Duitsland. Revolutionaire omwentelingen maakten een einde aan de slachting en bedreigden gedurende een paar korte jaren het voortbestaan ​​van het hele systeem dat de oorlogsmachine van brandstof voorziet.

Terwijl de meesters van de oorlog bouwen aan een nieuwe wereldslachting, moeten we ons de lessen van de geschiedenis herinneren. Dat het juist is om te protesteren uit afkeer van imperialistische oorlog en de voorbereiding daarop. Dat we door de oorlogsdrift aan te vallen iets aanvallen in het hart van het systeem van winst en macht dat de aarde domineert. Dat om een ​​oorlog te stoppen op zijn minst een radicale massabeweging en vele jaren van strijd zal vergen. Dat er een revolutie nodig is om de oorlogsmachine te ontmantelen. En dat het opbouwen van een revolutionaire politieke stroming een essentieel onderdeel is van deze taken.