Eugenetica is niet dood – het bloeit op het gebied van technologie – Moeder Jones

De telefoontjes van Elon Musk voor een zogenaamd ‘efficiënte’ Amerikaanse regering – inclusief de wens om een ​​einde te maken aan het toch al bedreigde recht op thuiswerken, een accommodatie voor gehandicapten voor velen – zijn minder verrassend als je hem als een techno-eugeneticus beschouwt.

De eugenetici van het begin van de 20e eeuw gebruikten medisch geweld zoals gedwongen hysterectomieën in een pseudowetenschappelijke campagne om te voorkomen dat ‘inferieure’ immigranten de VS binnenkwamen, en om bepaalde groepen – vooral gehandicapten, niet-blanke en anderszins gemarginaliseerde mensen – uit de genenpool te verdrijven. .

Big Tech-opvolgers als Musk en PayPal-miljardair en wapenhandelaar Peter Thiel hebben openlijk frauduleuze rassenwetenschap gepromoot, waarbij Musk gebruikers op X versterkt die beweren dat mensen van Europese afkomst biologisch superieur zijn. In reactie op het verwijderde bericht van een andere gebruiker waarin werd gesuggereerd dat studenten aan historisch zwarte instellingen een lager IQ hebben, schreef Musk: “Er is een vliegtuig nodig dat neerstort en honderden mensen doodt voordat ze dit gekke beleid van DIE kunnen veranderen” – diversiteit, gelijkheid en inclusiviteit. , verkeerd gespeld. In 2016 maakte Thiel contact met een prominente blanke nationalist, en datzelfde jaar zei een kamergenoot van Stanford dat hij het ‘economisch gezonde’ systeem van raciale apartheid in Zuid-Afrika had gecomplimenteerd.

In haar nieuwe boek Roofzuchtige gegevensProfessor Anita Say Chan, van de University of California Press, kijkt naar de geschiedenis en het huidige gebruik van data bij het devalueren van mensen langs eugenetische lijnen.

Ik sprak met Chan over de geschiedenis van roofzuchtige data in de Verenigde Staten, waarom de morele en ethische implicaties van dataverzameling een cruciaal onderwerp blijven, en hoe we het misbruik ervan kunnen bestrijden.

Kunt u iets vertellen over hoe gegevens zijn gebruikt, hhistorisch gezien, om veel gehandicapten, immigranten en mensen van kleur af te schilderen als onderdeel van de ‘onverdiende armen’ – en hoe gaat dat vandaag de dag nog steeds door?

Gedurende een groot deel van de geschiedenis werd armoede gezien als een grotendeels onvermijdelijk fenomeen dat voortkwam uit een algemene toestand van schaarste. Terwijl een ‘zachte’ versie van armoede als individueel falen de armoede zou kunnen hebben toegeschreven aan luiheid of immoreel gedrag, introduceerde de eugenetica een ‘hardere’ versie van een biologisch bepaalde, onverdiende armen als centraal object van gegevensverzameling.

Eugenetische onderzoekers werkten aan het einde van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw aan een wereldwijde desinformatiebeweging om aan te tonen dat armoede niet het resultaat was van schaarste of structurele uitbuiting, zoals arbeidshervormers toen betoogden, maar als het resultaat van overgeërfde tekortkomingen die het intellectuele potentieel direct beperkten. , gecodeerde schadelijke en immorele persoonlijke neigingen, en beperkte economische prestaties. In de VS werden uiteenlopende dataficatiemethoden – van IQ-examens en geletterdheidstests van immigranten tot criminele databases en biometrische archieven – door eugenetische onderzoekers ingezet in een poging om niet alleen de armen op te sporen en te monitoren, maar ook om te pleiten voor hun segregatie van zogenaamde ‘armen’. ‘fitte’ bevolkingsgroepen, maar het verzamelen van gegevens waar eugenetici op aandrongen zou de hogere incidentie van morele, fysieke en mentale ‘ongeschiktheid’ onder de armen bewijzen.

Onze hedendaagse dataficatiesystemen blijven dit vandaag de dag doen – niet alleen door toe te staan ​​dat hun groei wordt aangewakkerd door de uitbreiding van onlineplatforms en sociale-mediasystemen die de bescherming van minderheidsgebruikers minimaliseren, maar door de versterking van politiek geweld tegen minderheden mogelijk te maken in het belang van de samenleving. het beschermen van hun winsten.

De nieuwe regering-Trump is zeer anti-immigranten – niet dat dit land ooit puur pro-immigratie is geweest. Hoe leidden interpretaties van inlichtingen, ongeveer een eeuw terug, tot een dramatische toename van het aantal afwijzingen op Ellis Island?

De Immigratiewet van 1924 was een historische winst [for eugenicists] dat wordt herinnerd vanwege het opleggen van een streng nationaal quotasysteem dat bedoeld is om niet-Anglo-Europese immigranten uit de Verenigde Staten te houden. Door de passage ervan kon de immigratie uit Noord-Europa aanzienlijk toenemen, terwijl de joodse immigratie daalde van 190.000 in 1920 naar 7.000 in 1926, waarbij de immigratie uit Azië – al ernstig beperkt vanaf de Chinese Exclusion Acts van de jaren zeventig van de negentiende eeuw – vrijwel volledig werd afgesneden tot in de jaren vijftig. Maar de historische goedkeuring van de wet uit 1924 was het gevolg van direct lobbywerk van Amerikaanse eugenetici.

De Amerikaanse psycholoog en eugeneticus Henry Goddard speelde een bijzonder cruciale rol. Hij introduceerde voor het eerst de term ‘idioot’ in de geneeskunde om een ​​meerlagige classificatie voor ‘zwakzinnigen’ vast te stellen. Samen met collega-eugenetici streefde hij ernaar een lage intelligentie te bewijzen als de belangrijkste indicator van gebrekkige zelfbeheersing, criminaliteit, alcoholisme, luiheid, prostitutie en zelfs politieke afwijkende meningen. Hij pleitte voor intelligentietests voor alle Amerikaanse immigranten om zogenaamde ‘ongeschikte’ aankomsten uit te sluiten. In 1913 begon hij een berucht onderzoek naar de intelligentie van immigranten, met als beoordelingsvragen die hij in het Engels aan de respondenten voorlegde: ‘Wat is Crisco?’ – het in de VS gemaakte kookproduct dat slechts twee jaar eerder werd geïntroduceerd als alternatief voor boter, en ‘Wie is Crisco?’ is Christy Mathewson?” – een Amerikaan [baseball] speler.

Op basis van de antwoorden op dergelijke vragen classificeerde hij meer dan 80 procent van zijn respondenten als zwakzinnig – waarmee hij bevestigde, zoals Goddard schreef toen de studie in 1917 werd gepubliceerd, “dat een verrassend groot percentage van de immigranten een relatief lage mentaliteit heeft.” Goddard sloot het artikel af door trots de dramatische toename te delen in de deportaties van geestelijk gehandicapte bevolkingsgroepen van Ellis Island – met respectievelijk 350 procent en 570 procent in 1913 en 1914 – die zijn onderzoek teweeg had gebracht.

Gegevens zijn ook gebruikt om zich voor te stellen hoe een toekomst eruit kan zien, zoals bij de Futurama-tentoonstelling op de Wereldtentoonstelling van New York in 1939. Hoe leidde de Amerikaanse omarming van de eugenetica ertoe dat er een slim stadsontwerp werd bedacht met alleen niet-gehandicapte mensen in gedachten?

De Futurama was de gevierde ‘smart city’-tentoonstelling van General Motors op de Wereldtentoonstelling van 1939. Het was ook een eerbetoon aan de manier waarop stroomlijningsprincipes, gekanaliseerd in stadsplanning en ontwerp, enthousiasme en ontzag voor eugenetische utopieën konden opwekken. Dit was de sublieme perfectie die kon worden opgeschaald als ontwerpers en ingenieurs de groei en het ontwerp controleerden om perfectie te garanderen – niet alleen over hoe de toekomstige stad functioneerde, maar ook over de eugenetische sociale toekomst die zij hielp evolueren. Het is dan ook geen toeval dat een artikel in Life Magazine uit 1939 genoot van de ongegeneerd fitte, gebruinde, heteronormatieve, capabele mannelijkheid die in het centrum van de gestroomlijnde samenleving werd gestandaardiseerd toen het de Futurama behandelde.

Dit was een toekomstige utopie waarin de voordelen van intelligente planning en evolutionaire vooruitgang werden gedreven door het uitroeien van problemen van overdaad, onzekerheid en verkwistende heterogeniteit – niet alleen in de technologie maar in de samenleving op grote schaal. En het trok een ongekend publiek van zo’n vierenveertig miljoen bezoekers – het grootste aantal van alle Wereldtentoonstellingen tot dan toe – met een dergelijke belofte.

Zelfs tijdens de opkomst van de eugenetica-beweging in Noord-Amerika zijn data ook gebruikt als verzetsinstrument. Kun je iets vertellen over het pionierswerk bij Chicago’s? Hull Huisen hoe kan dat vandaag als model dienen?

Hoewel het tegenwoordig grotendeels over het hoofd wordt gezien, werd Hull House rond de eeuwwisseling algemeen erkend vanwege zijn leiderschap in de negentiende-eeuwse stedelijke nederzettingenbeweging die hielp bij de groei van meer dan 400 andere nederzettingen in de VS, en die een sleutelrol speelde in de doorgang van belangrijke juridische hervormingen op het gebied van de achturige werkdag, het minimumloon en de afschaffing van wetten op het gebied van kinderarbeid en veiligheid op de werkplek. Het zette zich ook in voor het opbouwen van onderzoeksgemeenschappen en het bevorderen van gemeenschapsgerichte datamethoden.

De delen die het publiceerde en die geschreven waren door vrouwen en immigrantenauteurs, zoals de Hull House Maps & Papers uit 1895, documenteerden niet alleen de impact van de arbeid in sweatshops op de grotendeels immigrantenfamilies van Chicago’s West Side, maar plaatsten hen al snel op de voorgrond van de nieuwe sociaal-wetenschappelijke technieken door het gebruik van innovatieve datamethoden te demonstreren, van sociale enquêtes tot kleurgecodeerde buurtloonkaarten. Dergelijke methoden hielpen later bij het vaststellen van standaardmethoden voor gegevensverzameling voor beroepen in de sociale wetenschappen. De aanpak ervan hielp het publieke inzicht in armoede te veranderen door de nadruk te leggen op de wortels van armoede in arbeidsuitbuiting en politieke ontneming van kiesrecht.

Maar het unieke succes van Hull House was voor een belangrijk deel gebaseerd op zijn toewijding aan het ontwikkelen van sociale coalities, en zijn talrijke samenwerkingen met vakbonden, burgergroepen, werkende gezinnen en immigranten waar het gevestigd was in de 19e wijk van Chicago. Het herinnert ons niet alleen aan wat kan worden bereikt als roofzuchtige vormen van eugenetische datapraktijk expliciet worden afgewezen, maar ook aan de kracht van alternatieve datatradities die al lang geworteld zijn in op rechtvaardigheid gebaseerd coalitiewerk.

Denkt u dat gesprekken over de manier waarop gegevens worden gebruikt belangrijker zijn geworden, nu figuren als Elon Musk een belangrijke rol spelen in de komende regering-Trump?

Ik heb al een opleving gezien in gemeenschappen die zich inzetten om nieuwe wetten op lokaal niveau door te voeren, zodat er meer publiek toezicht kan worden uitgeoefend op de verwerving van nieuwe bewakingstechnologieën door politie en stadsautoriteiten. Mijn gemeenschap in Urbana, Illinois, heeft momenteel een verordening [now tabled] hiervoor aan de gemeenteraad.

Dit zijn op gezond verstand gebaseerde benaderingen om de publieke transparantie te behouden en de burgerrechten, burgerlijke vrijheden en een eerlijk proces te beschermen. Maar ze komen ook voort uit een groeiend besef dat het zelfs onder normale omstandigheden niet ondenkbaar zou zijn om je voor te stellen dat gegevens die door overheidsinstanties over bepaalde individuen zijn verzameld met de oorspronkelijke bedoeling om de veiligheid en gezondheid te bevorderen, opnieuw zouden kunnen worden gebruikt voor kwaadwillig en discriminerend gebruik.

Tientallen Amerikaanse steden begonnen wetten aan te nemen om het vastleggen van gezichtsherkenningsgegevens te voorkomen nadat uit 2019-rapporten bleek dat honderden miljoenen rijbewijsfoto’s die waren opgeslagen in de databases van het Department of Motor Vehicles van de staat door ICE werden gebruikt om te zoeken naar interessante immigranten.

Veel universiteiten, waaronder de mijne, weigeren gegevens bij te houden waarop studenten de DACA-status hebben, om onnodige risico’s voor studenten en voor de onderwijsomgeving in grote lijnen te voorkomen. En natuurlijk is er een lange geschiedenis van Amerikaanse eugenetische onderzoekers die datapools gebruikten die ze mochten verzamelen door gebruik te maken van openbare instellingen om bevolkingsgroepen te helpen monitoren om uiteenlopende anti-immigratie- en gedwongen sterilisatiewetten door te voeren die zich richten op ‘de ongeschikten’ in naam van volksgezondheid en veiligheid.

Ik ben bemoedigd om te zien dat de gesprekken over de politieke implicaties van gegevensverzameling al nieuw leven zijn ingeblazen en dat er nieuwe coalitievorming is ontstaan ​​over de middelen die we op lokaal niveau beschermend kunnen inzetten. Dit soort solidariteit tussen verschillende kiesdistricten, en voortbouwend op tradities in op gerechtigheid gebaseerde coalitievorming, is wat we nodig zullen hebben om goed geoefend te worden.

Dit interview is aangepast voor lengte en duidelijkheid.