“Focussen op armoede is een manier om de klimaatstrijd te kruisen met klassenstrijd” | Interviews met Fuel Poverty Action

Nu het energieprijsplafond van de overheid in januari zal stijgen, is de kwestie van brandstofarmoede deze winter opnieuw een dringende zorg. Daire Ní Chnáimh interviewt twee activisten van Fuel Poverty Action om de toekomst van de energierechtvaardigheidsbeweging te bespreken.

Op 1 december 2023 organiseerden Fuel Poverty Action, Unite Community en bondgenoten protesten in Engeland en Schotland om de onbetaalbare energierekeningen en de gedwongen installatie van vooruitbetalingsmeters aan te vechten als reactie op de energieschuld. Deze ‘brandstofarmoede’ – het gebrek aan toegang tot energie als gevolg van de onbetaalbaarheid van levensbehoeften als verlichting, het voeden van kritieke elektrische apparaten en misschien wel het meest opvallend, verwarming – is wijdverbreid. Afgelopen winter stierven ruim 4.700 mensen doordat ze hun huizen niet voldoende konden verwarmen. Dit jaar zal het nog erger worden, met een stijging van de energierekening in januari. Wat heeft geleid tot de stijgende kosten van de hebzuchtcrisis, die normaal worden naarmate mensen tot ver in december de verwarming niet meer aanzetten?

Gedurende de jaren tachtig hield Margaret Thatcher toezicht op de privatisering van de meeste Britse openbare nutsbedrijven, die met overheidsgeld waren opgebouwd. Voor een schijntje werden British Gas, de Central Electricity Generating Board, kernenergiebedrijf British Energy, British Nuclear Fuels en British Aerospace (nu BAE Systems) in particuliere handen overgedragen, samen met tientallen andere openbare nutsbedrijven. Zoals Brett Christophers opmerkt in zijn boek Rentenierskapitalismeopereren deze nutsbedrijven in omstandigheden van een ‘natuurlijk monopolie’, wat betekent dat de eigenaren van de infrastructuur geen prikkel hebben om deze te verbeteren of te upgraden. ‘Wanneer nutsvoorzieningen worden geprivatiseerd, worden niet alleen de infrastructuur, maar ook de gevangen zittende, rekeningbetalende burgers verkocht.’

Hieronder staan ​​interviews met twee activisten die werkzaam zijn in de Glasgow Energy Justice-beweging over waar we nu staan ​​en wat de horizon is voor dit strijdgebied. Lucia Harrington is organisator bij Fuel Poverty Action en heeft onlangs het eerste lokale knooppunt van de organisatie in Glasgow opgericht. Nishikant Sheorey is een energieonderzoeker en organisator die energierechtvaardigheidsbewegingen en energiesysteemformaties bestudeert, terwijl hij zich bezighoudt met relevante campagnes en organisaties ter plaatse.

Kosten van de hebzuchtcrisis: 2022, 2023, 2024? een interview met Lucia Harrington

Lucia Harrington: ‘Sinds vorig jaar zijn meer mensen actief in hun vakbonden, deels als gevolg van de crisis rond de kosten van levensonderhoud. Maar hoeveel mensen praten daar nog over in verband met de crisis in de kosten van levensonderhoud? Mensen doen dat wel, maar het is niet op dezelfde boze manier; het is meer genormaliseerd. Dat soort normalisering is iets waar ik me echt zorgen over maak, omdat het betekent dat mensen minder snel actie ondernemen, omdat ze eerder bereid zijn het te accepteren.’

‘Don’t Pay kwam vorig jaar ook naar voren. Ook al gebeurde die betalingsstaking niet op de schaal waar mensen op hoopten, toch had het wel impact omdat we energiebedrijven tegen elkaar zagen zeggen: “Als dit zou gebeuren, zou dit enorme problemen voor ons veroorzaken.” En toen zagen we verandering gebeuren.’

‘Er gebeurde ook veel ander werk achter de schermen van veel verschillende organisaties en groepen. Het bewees dat als de regering niets had gedaan als reactie op het momentum dat werd opgebouwd, ze nog meer in de problemen zou zijn gekomen. Dit leidde tot het moratorium op de gedwongen plaatsing van vooruitbetalingsmeters. Dat was een overwinning. En dat had niet kunnen gebeuren als al deze organisaties niet hadden samengewerkt om dat te laten gebeuren. Helaas komt daar nu een einde aan.’

‘De manier waarop de vaste lasten nu zijn ingesteld, betekent dat er mensen zullen zijn die meer betalen voor het minste verbruik, terwijl ze minder geld hebben om hun energierekening te betalen, vergeleken met degenen die veel geld hebben en veel meer verbruiken. dan ze nodig hebben.’

‘Met de gedwongen installatie van voorafbetalingsmeters moeten ze zogenaamde ‘welzijnscontroles’ uitvoeren om er zeker van te zijn dat ze deze niet geschikt maken voor mensen die zogenaamd ‘kwetsbaar’ zijn. Zodat als iemands energie wordt afgesneden, hij of zij niet verantwoordelijk is voor de dood van die persoon. Deze welzijnscontrole is helemaal niet voldoende. Ze zeggen dat ze alleen mensen afsnijden die niet zwaar getroffen zullen worden als ze de toegang tot energie verliezen. Dat is gewoon een belachelijk argument. Niemand mag worden afgesneden, want dat ontzegt je vermogen om jezelf te verwarmen en voor jezelf te koken. Dat treft iedereen verschrikkelijk. En deze welzijnscontroles vinden letterlijk plaats wanneer er in iemands huis wordt ingebroken. Dus als iemand medicijnen in de koelkast had liggen, of kinderen had, maar die signalen waren niet zo duidelijk, dan krijgen ze toch meteen een gedwongen vooruitbetalingsmeter.’

‘Er zijn veel wetten hierover waar mensen niets van weten. Dus als een bedrijf zijn eigen vergunning schendt, kun je dat bij de wet aanvechten, maar dat weten veel mensen niet.’

‘Jarenlang is de milieubeweging er niet in geslaagd klassenkwesties te begrijpen. Dat is plotseling veranderd, over de hele linie. Het focussen op armoede is een manier om de klimaatstrijd te kruisen met de klassenstrijd, omdat klimaatproblemen zoals energie mensen daar onmiddellijk raken, omdat het een systemisch probleem is dat voortkomt uit winstbejag. Je moet er in je dagelijks leven mee te maken krijgen. Die verschuiving zien we in de klimaatbeweging.’

Fuel Poverty Action heeft opgeroepen tot het Energy For All-manifest, dat de afschaffing van het vastrecht voorstelt, en een vrije energiestrook die onze behoeften op het gebied van verwarming, verlichting en koken dekt. Dit zou kunnen worden betaald met een meevallerbelasting op de winsten van energiebedrijven, en zou een snelle overstap naar hernieuwbare energiebronnen stimuleren. Dit laat zien hoe de beweging voor energierechtvaardigheid klimaatorganisatie in hetzelfde kader brengt als verzet tegen profiteurs.

Wat voor soort macht? een interview met Nishikant Sheorey

Nishikant Sheorey: ‘Veel mensen zullen nog steeds praten over kernenergie als oplossing voor energieschaarste. Hierbij wordt onvoldoende rekening gehouden met de sociaal-politieke gevolgen en gevolgen ervan, omdat het niet alleen een technische vraag is. Het is een sociotechnische vraag welke vormen van sociale organisatie de technologie stimuleert. Grote, kapitaalintensieve projecten stimuleren de centralisatie van sociale macht en eigendom, wat niet verenigbaar is met echte (energie)democratie. Met sterk door de staat gereguleerde of zelfs door de staat gecontroleerde energiesystemen is er sprake van een consistente ontwikkeling van grootschalige energieproductiefaciliteiten en -infrastructuur op plaatsen waar deze sociale en ecologische schade zouden kunnen veroorzaken en milieuracisme in stand kunnen houden – voor een groot deel als gevolg van het onvermogen om democratische besluitvorming en de daaruit voortvloeiende verwaarlozing van mensen die het meest door het project zouden worden beïnvloed.

‘Er zijn ook problemen met het verspreiden van energie over honderden kilometers. Hoogspanningslijnen zijn relatief efficiënt, maar er zijn verliezen. Het grotere probleem is echter eigenlijk het onderhoud van die lijnen en wat ze met de lokale omgeving doen – het meest flagrante voorbeeld hiervan is de frequente oorzaak van bosbranden in Californië door het platleggen van langeafstandstransmissielijnen als gevolg van slecht onderhoud. Meer kleine productielocaties met kortere lijnen zijn gemakkelijker te onderhouden en veerkrachtiger in het licht van de klimaateffecten en sociale instabiliteit – zolang ze maar met een netwerk verbonden zijn. Wij willen geen geïsoleerde energie-eilanden.’

‘Je hoort regelmatig dat “technologie neutraal is, het is maar hoe je het gebruikt.” Dat is geen voldoende analyse, omdat de vorm van de technologie verschillende vormen van gebruik stimuleert. Op energiegebied stimuleren grote, kapitaalintensieve projecten zeer gecentraliseerd, ondemocratisch eigendom en bestuur. Hernieuwbare energiebronnen kunnen de weg vrijmaken voor gemeenschapseigendom, omdat de manier waarop ze worden geschaald anders is. Zonne-energie schaalt lineair. Afgezien van kleine afwijkingen produceren twee panelen doorgaans twee keer zoveel vermogen als één paneel. Wind profiteert iets meer van schaalgrootte, vanwege de fysica – de geproduceerde energie is evenredig met het kwadraat van het gebied dat door de bladen van de turbine wordt bestreken, dus een turbine met een diameter van 20 meter zal ruim twee keer zoveel produceren als een turbine met een diameter van 10 meter. diameter. Het helpt dus om daar een grotere turbine te hebben. Maar realistisch gezien kun je nog steeds turbines van 15 megawatt onder gemeenschapseigendom hebben. Je zult waarschijnlijk geen gas- of kerncentrale van 500 MW van de gemeenschap hebben.’

‘Ook voor hernieuwbare energiebronnen is de logistiek eenvoudiger: als de infrastructuur voor hernieuwbare energie eenmaal is gebouwd, is er geen brandstof meer nodig die elders is geboord om ernaartoe te worden getransporteerd. Door de aard van de technologie zelf en het relatieve gemak van de sociaal-technische implementatie, wordt energie die eigendom is van de gemeenschap een toegankelijker doel.’

‘Dit is waar het degrowth-perspectief om de hoek komt kijken, omdat klimaatdoelen daar maar één aspect van zijn. Er zijn veel ecologische kwesties en vraagstukken op het gebied van de rechtvaardigheid van hulpbronnen die een rol spelen bij energie, vooral ook bij hernieuwbare energiebronnen – de meest voorkomende kwestie die naar voren komt is de impact van de winning van mineralen zoals lithium en kobalt en de daarmee gepaard gaande (neo)koloniale relaties – en uiteindelijk is er geen ander antwoord dan minder bouwen en gebruiken. Deze technologieën zullen hopelijk efficiënter worden naarmate de technologische vooruitgang vordert, maar zolang we ons in de technologische staat bevinden waarin we ons bevinden, moeten we uitzoeken hoe we minder kunnen gebruiken. Als we consumptiegoederen produceren omwille van de consumptie, kost dat meer energie dan we ooit duurzaam kunnen produceren. Er zijn steeds meer aanwijzingen dat we de klimaatdoelstellingen niet zullen kunnen halen als we doorgaan met het verhogen van het energieverbruik, omdat we eenvoudigweg niet in staat zullen zijn om een ​​infrastructuur voor hernieuwbare energie te ontwikkelen in het tempo dat nodig is om ervoor te zorgen dat al die toename van het verbruik komt. uit koolstofvrije bronnen, vooral als we ons zorgen maken over dekolonisatie. We hebben een volledige herschikking van de productie van goederen nodig: hoe we beslissen wat er geproduceerd moet worden, hoe het geproduceerd moet worden, en hoe we die hulpbronnen uitwisselen en verdelen. Het is geen bezuinigingsbeleid: er moet overvloedige energie beschikbaar zijn voor dingen die mensen daadwerkelijk nodig hebben, en niet voor miljardairs die de hele tijd over de wereld vliegen. Er is geen kapitalistische toekomst voor groene energie, het kan gewoon niet.’

‘Mensen moeten zien dat er een alternatief is, en de overheid moet zien dat we ze niet laten doorgaan zoals ze zijn. We kunnen putten uit voorbeelden als Reclaim Our Power, een groep die een groot aantal tactieken heeft geprobeerd om het Californische energiesysteem te verbeteren: van het verzet tegen afsluitingen en de massale weigering om energierekeningen te betalen, tot openbare demonstraties zoals die van Fuel Poverty Action hier oproepen, tot pogingen om de staat Californië ertoe te brengen de particuliere nutsbedrijven over te nemen. Ze onderzoeken ook de oprichting van microgrids in de hele Bay Area. Een ander voorbeeld is Casa Pueblo, een gemeenschapsorganisatie in de stad Adjuntas in Puerto Rico. Nadat de orkaan Maria het energiesysteem van het land verwoestte, bouwden ze een microgrid dat compatibel was met de manier waarop de sociale structuur van de gemeenschap al werkte.’

‘Schotland is in veel opzichten rijk aan energie, dus hoe kunnen we proberen een deel van dat collectieve zelfbestuur in de praktijk te brengen en gemeenschappelijke toegang te krijgen tot hernieuwbare energie, ergens zoals in de regio Glasgow? Particuliere energie-entiteiten zijn extreem dominant, maar ze overdrijven die hegemonie soms. Er was een tijd in het recente generatiegeheugen dat veel energie in handen was van de overheid, en er zijn genoeg mensen in de omgeving die zich dat herinneren en dat terug willen. We moeten dat weer op gang brengen, en een deel daarvan bestaat uit praktische experimenten: het uitproberen van verschillende manieren om onze gemeenschappen te organiseren, inclusief onze relatie met belangrijke hulpbronnen zoals energie op manieren die contextgevoelig en prefiguratief zijn, en dan kijken hoe dat kan. uitbreiden naar grootschaligere systemische verandering.’