Het harde optreden tegen pro-Palestijnse activisten op Australische campussen door universiteitsbesturen is begonnen.
Monash University heeft het voortouw genomen. Negen studenten, waaronder ikzelf, zijn in kennis gesteld van aanstaande disciplinaire maatregelen, die mogelijk tot schorsing of uitzetting kunnen leiden, en zijn uitgesloten van deelname aan het pro-Palestijnse kampement. We worden beschuldigd van het “veroorzaken of dreigen te schaden” aan een persoon die herhaaldelijk ons kamp was binnengevallen om het te ontwrichten, door tegen hem te schreeuwen en lawaai in zijn buurt te maken.
Ondanks veel retoriek van de regering-Monash over hoe het omarmen van de vrijheid van meningsuiting een van de ‘kenmerken van de democratie’ is en belooft ‘al degenen te verdedigen die vreedzaam protesteren’, zoals uiteengezet in een recente verklaring van vice-kanselier Sharon Pickering Negen van ons riskeren niettemin uitzetting wegens deelname aan een vreedzaam protest.
Gedurende de twee weken of zo dat het Gaza-solidariteitskamp in Monash actief is, bestond de activiteit waaraan ikzelf en mijn acht medeverdachten deelnamen uit kamperen, praten met medestudenten over wat er in Gaza gebeurt, spandoeken en borden maken en spreekbeurten houden. Ons doel is geweest om onze afschuw en verzet te uiten over wat de Palestijnen wordt aangedaan, en om onze stem toe te voegen aan de groeiende internationale protestbeweging tegen de oorlog. We willen ook druk uitoefenen op de bondgenoten van Israël – inclusief Australië – om de militaire en andere hulp aan Israël te verminderen, en eisen dat onze universiteiten een einde maken aan hun medeplichtigheid aan de wapenproductie en de banden met Israël verbreken.
De deelnemers aan ons protestkamp hebben zich verantwoordelijk en respectvol gedragen bij het nastreven van deze legitieme doelen. Hetzelfde kan niet gezegd worden van studenten en anderen op de campus die Israël steunen, het standpunt dat we innemen kwalijk nemen en ons het zwijgen willen zien opleggen.
Ons kamp wordt sinds de oprichting voortdurend lastiggevallen door aanhangers van Israël. Naast een reeks meer georganiseerde aanvallen heeft één bepaald individu herhaaldelijk het kamp binnengedrongen om onze activiteiten te verstoren. Gedurende vier opeenvolgende dagen drong hij binnen en viel daarbij mensen aan. Drie vrouwelijke studenten zijn door hem aangevallen, van één is een megafoon in haar gezicht geschoven en van nog eens twee zijn er twee geraakt. Eén van de incidenten is onderwerp van onderzoek door de politie. Dit is de persoon van wie we worden beschuldigd dat hij ‘schade’ veroorzaakt of ‘dreigt schade toe te brengen’.
Ondanks de belofte van de universiteit om het recht op vrije meningsuiting en vreedzaam protest te verdedigen, heeft zij niets gedaan om deze persoon ervan te weerhouden het kamp te bedreigen. In plaats daarvan worden negen kampdeelnemers gestraft omdat ze proberen te voorkomen dat hij medekampeerders aanvalt. De motivatie van de universiteit is niet om het geweld te stoppen, maar om mensen te intimideren om te protesteren en een protest op te ruimen dat politiek lastig wordt voor het bestuur.
Aan de Universiteit van Adelaide is het solidariteitskamp in Gaza nu vier keer aangevallen met geïmproviseerde explosieven, waarbij video laat zien dat de laatste twee keer de explosieven uit een drone zijn gedropt. Campingstudenten hebben het geluk gehad dat ze niet gewond zijn geraakt. De reactie van het universiteitsbestuur en de politie staat niet in verhouding tot de dreiging die uitgaat van protesterende studenten, die zich volgens de regering meer zorgen maken over het lastigvallen van mensen dan over het feit dat ze gewond raken door pro-Israëlische aanvallers.
In navolging van Monash’s disciplinaire leiding heeft de Australian National University zeven studenten onder dreiging van discipline voor een bijeenkomst bijeengeroepen en hen opgedragen het kampement te verlaten. Dit is nadat ze een andere student hadden geschorst vanwege hun betrokkenheid bij het protest.
Aan de Deakin Universiteit in Melbourne hebben demonstranten van de vice-vice-kanselier de opdracht gekregen om te demonteren. Het kampement is omheind en de veiligheidsdiensten leiden mensen weg. Ook is de stroom naar de omgeving afgesloten en is er vrijwel voortdurend politie aanwezig.
Na de bezetting van een gebouw in het centrum van de Parkville-campus van Melbourne University heeft de regering protesterende studenten bedreigd met disciplinaire procedures en strafrechtelijke vervolging, en heeft ze aangegeven bereid te zijn de “gewelddadige route” te volgen als de studenten niet vertrekken. En aan de Universiteit van Sydney is een aantal studenten bedreigd met wangedragsprocedures voor hun kamp, dat al sinds 23 april loopt.
Dit zijn slechts de openingssalvo’s in de groeiende pogingen van de universiteiten om het Palestijnse activisme van de campussen te verdrijven. Tot ongeveer de afgelopen week hadden de universiteiten in Australië een meer afstandelijke benadering gevolgd, waarschijnlijk omdat ze zagen hoe repressie elders de protesten alleen maar deed escaleren. Maar het Palestijnse activisme is niet zomaar aan het verdwijnen, en er wordt door politiek rechts en de regering steeds meer druk uitgeoefend op universiteiten om iets te doen om het te stoppen.
Universiteiten en het liberale ethos dat er traditioneel aan ten grondslag ligt, zorgen ervoor dat zij zichzelf zien als voorvechters van de vrijheid van meningsuiting en de vrijheid van meningsuiting. Maar dit bestaat pas echt als datgene wat gezegd of geprotesteerd wordt, marginaal of ineffectief is. Wanneer deze uitdrukking bredere aandacht begint te vestigen op de misdaden van degenen die aan de macht zijn, en, belangrijker nog, ertoe leidt dat grotere aantallen mensen de legitimiteit van die macht in twijfel trekken, worden de grenzen van deze vrijheid duidelijk.
De verklaring van de vice-kanselier van Monash weerspiegelt deze dynamiek. Ze opent met een citaat van de Palestijns-Amerikaanse academicus Edward Sai en schetst de toewijding van de universiteit aan de vrijheid van meningsuiting in de klassieke stijl van het liberale establishment. Maar impliceert dan ook dat toespraken ter ondersteuning van Palestina verder kunnen gaan dan ‘belediging’ en het veroorzaken van ‘gekwetste gevoelens’ tot het veroorzaken van ‘schade’, wat niet te tolereren is. Het hoe en waarom wordt niet precies beschreven.
De ironie is dat overal ter wereld waar kampen zijn ontstaan, de belangrijkste verspreiders van geweld de politie en aanhangers van Israël zijn geweest. En dan hebben we het nog niet eens over het gruwelijke geweld dat de Palestijnen in Gaza wordt aangedaan, een feit dat van ondergeschikt belang lijkt voor degenen die zich inspannen over een paar tenten op een universiteitsgazon. Zoals historicus Howard Zinn zei over de protesten tegen de oorlog in Vietnam: “ze zullen zeggen dat we de vrede verstoren, maar er is geen vrede. Wat hen echt stoort, is dat wij de oorlog verstoren.”
Universiteiten kiezen voor deze aanpak omdat een groot deel van hun missie, zoals Pickering zegt, “het ontwikkelen van toekomstige leiders” is. Voor deze toekomstige leiders moeten sommige dingen heilig zijn en buiten kijf staan. Helemaal bovenaan die lijst staat de onvoorwaardelijke steun voor Israël, een essentieel onderdeel van de positie van Australië in de wereldhiërarchie. Waar zij, en het bredere establishment, zich zorgen over maken, is het vooruitzicht dat er een generatie opkomt die zich niet laat verkopen aan deze ideologische pijler van het Australische kapitalisme.
Een uniek kenmerk van deze nieuwste beweging in solidariteit met Palestina is dat zij zowel tegen het liberale establishment als tegen conservatief rechts is. Eerdere uitbarstingen van Palestijnse solidariteit en anti-oorlogsgevoelens in de afgelopen decennia waren grotendeels gericht tegen reactionaire figuren als George W. Bush, John Howard en Donald Trump. Maar de genocide in Gaza wordt in het Westen verdedigd door democraat Joe Biden, Labour-linkse figuur Anthony Albanese en universiteitsmanagers, zoals Pickering bij Monash en Minouche Shafik bij Columbia.
Pickering vertelde onlangs op een bijeenkomst van de Monash Islamic Society dat haar “noordster een toewijding aan de mensenrechten was”. Als dat haar ertoe brengt hard op te treden tegen studenten die protesteren tegen genocide, moet ze een nieuwe ster kiezen.
Studentendemonstranten en hun aanhangers zullen zich niet gemakkelijk laten intimideren. In Monash hebben honderden mensen bijeenkomsten bijgewoond om het kamp te verdedigen tegen aanvallen van pro-Israëlische bendes. Bij ANU uitte de regering haar zorgen over de gezondheid en veiligheid op het werk, dus schakelden de kampeerders de bouwvakbond in om er zeker van te zijn dat alles in orde was. Honderden hebben zich daar ook verzameld om het kamp te steunen.
De studentenbeweging over de hele wereld is historisch. Op een schaal die we al lang niet meer hebben gezien, belichaamt het wat het werkelijk betekent om de waarheid tegen de macht te spreken.
Bron: redflag.org.au
