Genoeg over Harvard. Laten we het over CUNY hebben.

We hebben de laatste tijd ontzettend veel gehoord over Harvard University.

In de nasleep van de beslissing van het Hooggerechtshof waarin Harvard’s gebruik van positieve discriminatie bij toelating werd afgewezen, hebben president Joe Biden en zijn topfunctionaris voor onderwijs, Miguel Cardona, kritiek geuit op Harvard’s gebruik van oude toelatingen, de praktijk om voorrang te geven aan de kinderen van alumni, en heeft een klacht ingediend tegen de universiteit. Biden en Cardona – die geen van beiden een elitediploma hebben, wat ongebruikelijk is voor degenen aan de top van de Amerikaanse heersende klasse – hebben gelijk: uit onderzoek is gebleken dat de rijken een enorm voordeel hebben bij het verkrijgen van toegang tot Ivy League-hogescholen, en die voorkeur voor nalatenschappen is een belangrijke reden.

Op Harvard komt 67 procent van de studenten uit de bovenste 20 procent van de inkomensladder, terwijl slechts 4,5 procent uit de onderste 20 procent komt. Het gemiddelde gezinsinkomen van Harvard-studenten bedraagt ​​maar liefst $168.800.

Maar enig perspectief is op zijn plaats: bijna niemand, rijk of niet, kan Harvard binnenkomen.

Elk jaar minder dan tweeduizend middelbare scholieren. Harvard is niet bedoeld voor de massa; het zou Harvard niet zijn als het meer dan een klein deel van zijn sollicitanten zou accepteren (4 procent).

Natuurlijk zou het toegankelijker maken van Harvard voor talentvolle studenten uit de arbeidersklasse de universiteit verbeteren, omdat alle instellingen worden verbeterd door vindingrijkheid en ervaring uit de arbeidersklasse. Het zou ook de levensmogelijkheden van deze studenten vergroten. Maar de realiteit is dat het hervormen van het toelatingsproces van Harvard – of dat van welke Ivy League-school dan ook – niets zou doen om het hoger onderwijs voor de meeste mensen te verbeteren.

Genoeg over Harvard. Als we het onderwijs voor de 99 procent in dit land willen verbeteren, moeten we veel minder praten over de Ivy League en veel meer over grote openbare hogescholen zoals de City University of New York (CUNY).

CUNY vertegenwoordigt echt de werkende en middenklasse van New York City. De helft komt uit gezinnen die minder dan 30.000 dollar per jaar verdienen. Tachtig procent van de studenten zijn gekleurde studenten. Het systeem, dat tweejarige, vierjarige en graduate programma’s omvat, evenals cursussen voor professionele training en permanente educatie, bedient meer dan 261.000 studenten.

En CUNY slaagt waar de Ivy League berucht faalt: studenten uit de arbeidersklasse helpen hun materiële welzijn na hun afstuderen te verbeteren. Telkens wanneer hogescholen worden beoordeeld op basis van ‘sociale mobiliteit’, dat wil zeggen het vermogen om studenten met een laag inkomen te helpen hun economische fortuin te vergroten, domineert CUNY. In een van de vele van dergelijke onderzoeken, die vorig jaar werd gepubliceerd, noemde Third Way, een beleidsdenktank, tien CUNY senior colleges tot de beste van het land op het gebied van ‘sociale mobiliteit’, voortbouwend op het werk uit 2017 van Harvard-econoom Raj Chetty, wiens onderzoek was een van de eersten van velen die de bekwaamheid van CUNY demonstreerden in het verbeteren van de economische vooruitzichten van arme studenten en studenten uit de arbeidersklasse.

CUNY is ook – volgens alle aanvaarde maatstaven – goed. Veel New Yorkers weten dit doordat ze naar CUNY gaan, daar lesgeven (zoals ik heb gedaan) of mensen kennen die deze ervaringen hebben gehad. Amerikaans nieuws en wereldrapport rangschikt zeven CUNY-hogescholen tot de twintig beste openbare universiteiten in het noorden van de Verenigde Staten.

Je zou kunnen denken dat hetzelfde establishment dat zich zo bezorgd maakt over het elitarisme van Harvard zich zou haasten om de instellingen te belonen die momenteel zo goed werk leveren in het opleiden van de arbeidersklasse. En je hebt het helemaal mis: de stads- en deelstaatregering van New York heeft CUNY te lijf gegaan met brute bezuinigingsmaatregelen.

In boekjaar 2023 kreeg CUNY te maken met bezuinigingen van $155 miljoen, waardoor 235 faculteits- en staffuncties verloren gingen. De begroting van de burgemeester, die afgelopen april werd vrijgegeven, leverde jaarlijks 41 miljoen dollar op aan permanente bezuinigingen op CUNY van 2024 tot 2026. De controleur van New York City waarschuwde dat deze bezuinigingen veel meer faculteitsposities, cursusaanbod en succesvolle programma’s in gevaar zouden brengen, waardoor het vermogen van CUNY om te blijven in gevaar zou komen. een instelling van wereldklasse te zijn en de arbeidersklasse te dienen zoals die altijd is geweest, en adviseerde de stad en de staat deze bezuinigingen te herstellen.

Het is niet altijd zo geweest. Gedurende een groot deel van haar 177-jarige geschiedenis is CUNY gewaardeerd en goed gefinancierd. Tijdens de sociaal-democratische jaren van New York City, halverwege de vorige eeuw – wat historicus Joshua Freeman het tijdperk van de ‘Working Class New York’ noemt – had CUNY een legendarische intellectuele reputatie als de ‘Harvard van het proletariaat’. Tot 1976 was het zelfs collegegeldvrij.

Socialisten en hun bondgenoten hebben campagne gevoerd om terug te gaan naar die tijd en riepen op tot een New Deal voor CUNY. Het is indrukwekkend dat CUNY het zo goed doet op de ranglijsten van universiteiten en zoveel studenten zo goed bedient, met zo weinig middelen. Maar CUNY zou beter – en gratis – zijn als het volledig gefinancierd zou worden. De New Deal voor CUNY had enig succes, deels dankzij de groeiende groep democratische socialisten en progressieven in de deelstaatregering, bij het onder druk zetten van de staat om meer financiering te verschaffen. Toch zullen er meer campagnes nodig zijn op staatsniveau, om meer inkomsten te genereren door de rijken verder te belasten, en op stadsniveau om de gemeenteraad onder druk te zetten (en uiteindelijk de bezuinigingsminnende burgemeester met vervroegd pensioen te sturen).

We kunnen weer geweldige openbare universiteiten hebben, instellingen die echt tot de arbeidersklasse behoren. Eén manier om dat te bereiken is door je minder zorgen te maken over de Harvards en meer over de CUNY’s.