Op 23 mei zal president Joe Biden de Keniaanse president William Ruto ontvangen in het Witte Huis voor een staatsbezoek ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van de diplomatieke betrekkingen tussen de VS en Kenia. Deze bijeenkomst (het eerste bezoek van een Afrikaans staatshoofd sinds 2008) zal naar verwachting samenvallen met de formele lancering van de door de VS gesteunde, door Kenia geleide multinationale politie-interventie in Haïti, een signaal – in de woorden van perssecretaris van het Witte Huis, Karine Jeanne-Pierre – dat “Afrikaans leiderschap essentieel is voor het aanpakken van mondiale prioriteiten.”
Wat het plan om Haïti te ‘stabiliseren’ betreft, vertegenwoordigt de alliantie tussen de VS en Kenia een convergentie van strategische belangen tussen de Verenigde Staten als imperiale macht en Kenia als een steeds assertievere speler in het Zuiden. Gezien de alom bekritiseerde geschiedenis van imperiale inmenging in Haïti heeft de regering-Biden geprobeerd te voorkomen dat zij een directe rol zou spelen in het meest recente plan om in het land te interveniëren (een plan dat wordt gedomineerd door Amerikaanse zorgen over migratie in plaats van door de zorgen over migratie). -zijn van het volk van Haïti).
Door de missie naar Kenia uit te besteden hoopt de regering-Biden het Amerikaanse publiek ervan te overtuigen dat de Verenigde Staten zich niet inzetten voor de zoveelste buitenlandse militaire bezetting, en Haïtiaanse burgers te overtuigen – net zoals zij in 2004 deed toen Brazilië ermee instemde de VN te leiden. stabilisatiemissie bekend als MINUSTAH – dat de interveniënten kameraden zijn in plaats van kolonisatoren. Strategisch gebagatelliseerd is het feit dat de Verenigde Staten (samen met minstens 300 miljoen dollar aan financiële steun) logistieke steun zullen verlenen aan de missie in Haïti, inclusief het delen van inlichtingen, communicatie en luchtmacht – wat betekent dat dit net zo goed een Amerikaanse missie is. geleide missie, aangezien het een door Kenia geleide missie is.
De regering-Biden heeft Kenia al beloond met een vijfjarige samenwerkingsovereenkomst op defensiegebied, bedoeld om de veiligheidscapaciteiten van het land in Oost-Afrika te versterken, inclusief de voortdurende militaire campagne tegen de Somalische militante groepering Al-Shabaab. Maar de berekeningen van Kenia gaan verder dan het grove materialisme en de wens om zijn machtigere bondgenoot tevreden te stellen. Net als andere leiders van het Mondiale Zuiden, waaronder zijn eigen voorganger Uhuru Kenyatta, heeft president Ruto erkend dat veiligheid een terrein is waarop het Keniaanse leiderschap breder kan worden getoond.
In 2021 richtte het Keniaanse leger bijvoorbeeld een bureau voor strategische communicatie op met het expliciete doel de publieke opinie van de Kenya Defense Forces vorm te geven, wiens samenzwering met Al-Shabaab in de illegale handel in houtskool en suiker kritisch onderzoek had opgeleverd. Datzelfde jaar bracht het Keniaanse visuele productiebedrijf Foxton Media zijn eerste lange speelfilm uit, een militaire actiethriller genaamd Mission to Rescue. In lijn met de doelstelling van het bedrijf om de successen van de veiligheidsdiensten van het land onder de aandacht te brengen, prijst de film de moed en opoffering van de Keniaanse speciale operatietroepen in dit fictieve verslag van een missie om een groep gijzelaars uit de handen van Al-Shabaab te redden. De film trok miljoenen online kijkers in Kenia en daarbuiten, won de ZIFF-prijs (Zanzibar International Film Festival) als de beste speelfilm in Oost-Afrika en was Kenia’s inzending voor de Academy Awards in 2022.
De opkomst van Kenia als de nominale leider van de Haïtiaanse missie maakt daarom deel uit van een bredere poging om zichzelf te brandmerken als een uitzonderlijke zwarte natie die klaar staat om anderen te helpen, in plaats van als de meer stereotiepe ‘mislukte’ staat die overgeleverd is aan de genade van (blanke) liberaal. interventionisme. Het doet ook symbolisch denken aan een minder hiërarchische, raciaal gestratificeerde wereldorde waarin het beeld van de Euro-Amerikaanse ‘redder’ wordt vervangen door dat van de zwarte Afrikaanse ‘kameraad’. Opmerkelijk hier is dat Keniaanse leiders hun besluit om bij Haïti betrokken te raken in de taal van de pan-Afrikaanse solidariteit formuleren, in plaats van als een liefdadig aanbod van steun – een herinnering dat aanroepen van het panafrikanisme, vooral wanneer deze door staatsfunctionarissen worden geuit, vaak leiden tot machtskwesties verdoezelen in plaats van centraal stellen.
Kenia wil graag ‘helpen’ sinds in ieder geval september 2021, toen de voormalige president van Kenia, Uhuru Kenyatta, voorzitter was van de allereerste Afrika-Caribische Gemeenschap (CARICOM)-top ooit. Kort daarna, tijdens Kenia’s ambtstermijn als niet-permanent lid van de VN-Veiligheidsraad, organiseerde het land een Arria Formula-bijeenkomst over de situatie in Haïti. Tijdens die bijeenkomst bood Kenia aan om maximaal tweeduizend Haïtiaans veiligheidspersoneel, gezondheidswerkers, leraren en andere beroepen op te leiden die van vitaal belang worden geacht voor de inspanningen om de instellingen van het land weer op te bouwen.
Verborgen achter de panafrikanistische retoriek van de Keniaanse regering gaat binnenkort de directe onderwerping van de Haïtiaanse bevolking door de Keniaanse staat, geholpen en bijgestaan door de Verenigde Staten, schuil. Ondertussen hoopt president Ruto de groeiende frustraties onder zijn eigen burgers over de stijgende schulden en de torenhoge kosten van brandstof en voedsel, die in 2023 tot massaprotesten leidden, waarbij de politie honderden demonstranten arresteerde en dertig doodde, buiten spel te zetten. In de toekomst zullen waarnemers van buitenaf, die anders de kritische aandacht zouden kunnen vestigen op de buitensporig gewelddadige pogingen van de Keniaanse staat om de verontrustende economische situatie van het land onder controle te houden, zich waarschijnlijk meer bezighouden met zijn nieuwe rol in Haïti.
Het is juist de omarming van gemilitariseerde oplossingen thuis in Kenia die ons begrip zou moeten geven van wat we in Haïti kunnen verwachten. In de afgelopen twintig jaar heeft de Keniaanse staat gebruik gemaakt van zijn rol als belangrijke Amerikaanse partner in de ‘oorlog tegen het terrorisme’ door – met steun van de VS – paramilitaire elite-eenheden op te leiden en uit te rusten die zowel ideologisch georiënteerd als materieel uitgerust zijn voor oorlog. De algemene verwijzingen in de reguliere media naar “de Keniaanse politie” bij het bespreken van de geplande inzet in Haïti verduisteren volledig de banden van Kenia met het Amerikaanse imperium. Meer concreet gaat het voorbij aan de wending naar een counterinsurgency-strategie op plaatsen waar de Verenigde Staten nog niet officieel de oorlog hebben verklaard. Analisten die zich hebben afgevraagd of de Keniaanse politie in staat is de ‘angstaanjagende bendes’ van Haïti te verslaan, moeten zich ook afvragen wat succes inhoudt, gezien het grote aantal Keniaanse moslimfamilies die familieleden hebben verloren door de dodelijke praktijken van Kenia’s gevechtsgetrainde ‘snelle respons’-eenheden. in Somalië en in Kenia zelf.
In de context van de voortdurende inspanningen om Al-Shabaab in Oost-Afrika te onderdrukken, zien Amerikaanse militaire strategen Kenia – net als Haïti zelf – als een ‘grijze zone’, of als een complex, onstabiel politiek klimaat dat behoefte heeft aan ‘stabilisatie’. .” Juist omdat het Amerikaanse militaire commando voor Afrika (AFRICOM) jaren tijd en geld heeft geïnvesteerd in het cultiveren van vertrouwde partners binnen het Keniaanse veiligheidsestablishment, verkondigde het Amerikaanse Instituut voor de Vrede dat het land ‘uitgebreide ervaring heeft in dit soort grijze gebieden’. operaties en hun personeel zullen een snelle studie zijn van wat nodig is om te slagen.” Simpel gezegd heeft Kenia’s brutale politieoptreden in eigen land en in de eigen achtertuin als leerschool gediend voor zijn interventies in het buitenland.
Laten we duidelijk zijn: de ogenschijnlijk onschuldige taal van ‘stabilisatie’ is bedoeld om onze aandacht af te leiden van het feit dat de Keniaanse politie (waarschijnlijk in directe communicatie met Amerikaanse militairen en inlichtingenagenten) binnenkort massale pacificatie-inspanningen zal lanceren met mogelijk dodelijke gevolgen voor de bevolking. van Haïti. Strategische analisten die de situatie ter plaatse volgen, spreken openlijk over de noodzaak van een gemilitariseerde reactie om wat zij karakteriseren als een regelrechte opstand te bestrijden.
Net als de aanhoudende – niet-verklaarde – oorlog tegen Al-Shabaab in Oost-Afrika zal de menselijke impact van deze interventie ongetwijfeld verder reiken dan de geografie van Haïti zelf. Gezien de zeer reële economische uitdagingen waarmee Ruto thuis in Kenia wordt geconfronteerd, samen met zijn voortdurende honger naar internationale steun en bekendheid, is er een zeer reële mogelijkheid dat de Keniaanse staat – net als Brazilië daarvoor – van plan is Haïti te gebruiken als laboratorium voor zijn eigen toekomstige pacificatie-inspanningen in binnen- en buitenland.
Mondiale zuidelijke staten zoals Haïti hebben historisch gezien gediend als laboratoria voor de Euro-Amerikaanse imperiale machten om nieuwe controletechnieken te testen. Maar de cynische omarming door de Verenigde Staten van Kenia als het zogenaamde pan-Afrikaanse ‘gezicht’ van de interventie is een teken van de veranderende aard van het imperialisme. Om deze transformaties te begrijpen, moeten we aandacht hebben voor zowel de binnenlandse politiek van landen in het Mondiale Zuiden, als voor de transactionele relaties die zij met de Verenigde Staten kunnen aangaan om hun eigen agenda vooruit te helpen.
Bron: jacobin.com
