Samuel McIlhagga
Er bestaat een theorie die mensen bovenop deze politieke verschijnselen leggen, en dat is al een tijdje zo. Het idee werd gevonden in [the fourteenth-century Arab philosopher] Ibn Khaldun en de zijnen Invoering van perifere nomaden of krijgsheren die profiteren van een omgekeerde slinger van historische krachten, waarbij de centrale staat ‘decadent en zwak’ wordt, of dat nu door het kapitalisme is of door oudere ideeën over corruptie.
Mensen raakten enthousiast over deze theorie met de val van de Republiek Afghanistan, kijkend naar de Taliban. Hoe je ook denkt over hun politiek, of hoe reactionair ze ook zijn, zij waren tussen het begin van de jaren 2000 en de jaren 2020 deze competente staatsbouwers, in de microkosmos, via milities. Bovendien werd de door de VS nagestreefde staatsopbouw deels tot stand gebracht via proxy’s: NGO’s, denktanks, BlackRock en particuliere huurlingen als Blackwater.
In Afghanistan, onder de hegemonie van de VS, bestond er geen gecentraliseerde visie op wat de staat zou moeten zijn, maar alleen concurrerende, uitbestede strijdkrachten. Daarentegen waren de Taliban volmaakt in de basisprincipes van staatsopbouw: leren aan de zijlijn.
Ik vraag me af of dat ook voor HTS geldt. We hebben al die retoriek gehad over het lezen van Julani Waarom naties falen. Is dat gewoon een meme? In hoeverre draagt dit bij aan de realiteit? Dit is een lange vraag: ziet u HTS als een organisatie die beperkt is tot de status van krijgsheer en/of microstaat, zoals dat in de omgeving van Idlib het geval was? Zullen ze in staat zijn om de diversiteit van Syrië op het gebied van etniciteit, religie, politieke en economische belangen succesvol te beheren? Zullen ze erin slagen om met succes voort te bouwen op het momentum?
Bron: jacobin.com
