Raoul Peck
Het is een eenvoudig concept. Omdat het grootste deel van de zwarte bevolking het rechtssysteem niet vertrouwt, laten ze bij hun overlijden vaak geen testament achter. Want voor een testament moet je naar een notaris; het is een juridisch document. Ze geven er de voorkeur aan om het land aan al hun erfgenamen, al hun kinderen en kleinkinderen, te verhuren, in de overtuiging dat, omdat het de hele familie is, [the land] is allemaal beschermd. Maar je valt onder wat we ‘erfgenameneigendom’ noemen – dat betekent dat het een eigendom is waarvan elk deel van de familie een klein beetje bezit, zoals een belanghebbende. Maar er is geen papierwerk.
Het eigendom van de erfgenamen maakt het eigendom dus feitelijk kwetsbaarder. Mensen kunnen mazen in de wet vinden waar ze naar een van die zogenaamde erfgenamen kunnen gaan, of die persoon nu op het terrein woonde of niet, en zeggen: ‘Ik wil mijn deel.’ Meestal is het de hele familie die verantwoordelijk is. Maar zoals je weet is het in het dagelijks leven erg moeilijk om iedereen te pakken te krijgen als je honderd of tweehonderd familieleden hebt. Dat maakte de zaak erg ingewikkeld. En het onroerend goed wordt op een veiling verkocht, meestal voor een spotprijs, en de familie verliest het hele onroerend goed. Ze krijgen er wat geld voor, maar ze kunnen niets doen en ze verliezen de plek waar ze wonen. Gewoon omdat iemand van elders een soort document pusht dat hij of zij ook de eigenaar is. Dus zo begonnen die slechte verhalen, omdat de wetten dit mogelijk maken.
Bron: jacobin.com
