Twee recordbrekende vakbondsvergaderingen aan de Universiteit van Melbourne hebben met overweldigende meerderheid gestemd voor een nieuwe staking van een week, die op 2 oktober begint.
Leden van de National Tertiary Education Union hebben vanaf 28 augustus een week lang gestaakt ter ondersteuning van een ambitieuze reeks eisen, waaronder het vervullen van alle vacante posities, een standaard onderzoeksfractie van 40 procent voor academici, een strikte limiet op herstructureringen, afdwingbare rechten om vanuit huis te werken en een loonsverhoging die de inflatie in 2025 zal inhalen. Hoewel die staking beperkt bleef tot vijf specifieke gebieden (kunst, recht, bibliotheken, het Victorian College of the Arts en het belangrijkste studentenvoorzieningencentrum aan Swanston Street 757), was het de eerste grote universiteitsstaking van een week in de 30-jarige geschiedenis van de NTEU.
Vóór de staking had het management een jaar lang een van de belangrijkste eisen van de vakbond bespot: dat 80 procent van het personeel een doorlopende baan zou hebben (vergeleken met minder dan de helft van het personeel dat momenteel een doorlopende baan heeft). Hoewel op veel werkplekken werkzekerheidsratio’s zijn gerealiseerd, zijn deze in het hoger onderwijs zeldzaam. Het management van Melbourne Uni zei dat ze nooit zouden instemmen met een dergelijke beperking van hun vermogen om de mix van het personeelsbestand te bepalen.
Maar op 8 september, een week na de staking en minder dan een uur voordat een vakbondsvergadering de volgende stappen zou bespreken, liet het management een nieuw aanbod over ‘personeelsplanning’ vallen. Een ‘flexibel’ personeelsbestand van tijdelijke werknemers en personeel voor bepaalde tijd met een contract van minder dan een jaar zou beperkt blijven tot 25 procent van het totaal, terwijl de resterende 75 procent van de werknemers zou worden geclassificeerd als ‘kernpersoneel’.
Het opnemen van personeel voor bepaalde tijd met contracten van slechts een jaar door het management in het “kernpersoneel” betekende dat dit aanbod ver achterbleef bij de claim van de vakbond “80 procent doorlopend”. Maar plotseling werd het management ertoe aangezet om over de voorwaarden van de vakbond te praten.
Het is duidelijk dat hun aanbod van 8 september bedoeld was om elke drang om de industriële campagne voort te zetten te ondermijnen. Het mislukte. In plaats daarvan stemde een vakbondsvergadering met een recordaantal van 400 man om een aanbeveling van het onderhandelingsteam om de vakbondsactie te onderbreken te negeren, en stemde twee tegen één om een nieuwe staking van een week goed te keuren.
De vakbondsleden kwamen op 28 september opnieuw bijeen om te overwegen of er voldoende vooruitgang was geboekt om de staking af te blazen. De bijeenkomst was opnieuw een record, met een piek van meer dan 450 leden. Maar liefst 82 procent stemde voor staking vanaf 2 oktober. Geen enkel lid sprak zich uit tegen de stakingsmotie.
Een grootschalige universiteitsstaking van een week was tot dit geschil ongehoord in de NTEU. Het is een enorme eer voor de toegewijde activisten in de kunsten, met een staat van dienst op het gebied van solide organisatie om gestolen lonen terug te vorderen in de afgelopen jaren, dat een dergelijke prestatie nu niet alleen denkbaar maar ook haalbaar is.
Het is ook een belangrijke prestatie van vakbondsleden in 757 Swanston, bibliotheken, Law en de VCA om tijdens de laatste staking in de praktijk aan te tonen dat serieus organiseren kan leiden tot een serieuze staking in gebieden zonder de recente geschiedenis van intensief organiseren die Arts heeft gehad.
Dit opende de weg voor uitbreiding van de staking naar alle vakbondsleden – een stap verder dan de ‘gebied voor gebied’-aanpak van de vorige staking. Hierdoor kunnen stakers de komende week collega’s uitnodigen om zich bij de vakbond aan te sluiten en zich aan te sluiten bij de staking, overal op de universiteit.
Er staan ons uiteraard serieuze uitdagingen te wachten – en niet alleen de natte weersvoorspelling voor Melbourne deze week. Stakingen van een week hebben meer impact dan de stakingen van een halve dag of een dag, die al jaren de standaard van de NTEU zijn. Maar het management kan er nog steeds omheen plannen. En hoewel de Melbourne Uni NTEU-vestiging nu de grootste van het land is, vormen we nog steeds een minderheid van het personeelsbestand.
We moeten dus nog steeds het soort massale, onbepaalde stakingsactie tot stand brengen die universiteitswerkers onlangs in de VS hebben ondernomen, waardoor het management in een ernstige crisis terechtkwam en grote verbeteringen op het gebied van lonen, arbeidsomstandigheden en werkzekerheid werden gerealiseerd.
De andere belangrijke uitdaging is het nationale leiderschap van de NTEU, dat de industriële campagnes heeft beëindigd en op veel campussen de “vakbondsoverwinning” heeft uitgeroepen, ondanks het feit dat het slechts een klein aantal vaste posities heeft verworven (de meeste of zelfs allemaal alleen voor onderwijs), de lonen stijgen goed achter de inflatie en in sommige gevallen (met name Sydney Uni, de al lang bestaande NTEU-gangmaker) aanzienlijke bezuinigingen op de al lang bestaande omstandigheden.
De industriële campagne bij Melbourne Uni heeft in de praktijk veel van de elementen van succesvolle vakbondsdoorbraken gedemonstreerd: de kracht van serieus, consistent organiseren; het vermogen van ambitieuze claims om te inspireren; hoe serieuze vakbondsacties en een actieve staking (waarbij leden betrokken zijn bij dagelijkse activiteiten en niet alleen maar passief thuis zitten) een geheel nieuwe laag activisten kunnen genereren.
In staat zijn om voorbij de grenzen te gaan die zijn gesteld door een concessioneel nationaal leiderschap is een ander ingrediënt dat nodig is als de vakbondsleden in Melbourne aanzienlijke winsten willen behalen.
Bron: redflag.org.au