Het stijldebat is beslecht, maar de haat en het kwaad nemen toe – Moeder Jones

“Is het antisemitisme of antisemitisme?” A Moeder Jones vroeg een verslaggever mij vorige week, een vraag die opnieuw in beeld komt nu de protesten op de campus toenemen. Het is zes maanden geleden dat de FBI aankondigde dat antisemitisme (in welke stijl dan ook) zich op een historisch niveau bevindt, en drie jaar sinds de Associated Press, de New York Times, en verschillende andere nieuwsorganisaties veranderden ‘antisemitisme’ in ‘antisemitisme’ of spraken hun steun uit voor de omschakeling. Het stijldebat is effectief beslecht (de kleine letters lijken te hebben gewonnen en het koppelteken lijkt te hebben verloren), zelfs nu de geschillen over de definitie en de prevalentie ervan de campussen overspoelen.

Maar terwijl de gebeurtenissen zich ontvouwen, vragen veel verslaggevers en redacteuren zich nog steeds af of ze hoofdletters moeten gebruiken, kleine letters moeten gebruiken, moeten afbreken of moeten afzien van individuele keuzes. Daarom blijven er verschillen bestaan ​​tussen nieuwssites. Als deze keuze veel duidelijk maakt, is het hoe veranderlijk de conventie is, en hoe groot de behoefte eraan is, in een tijd waarin antisemitische aanvallen steeds vaker voorkomen. Geen enkele groep wordt in de Verenigde Staten geconfronteerd met meer op religie gebaseerde haatmisdrijven dan joden. De pijn die het veroorzaakt, en de wonden die het verdiept, zorgen ervoor dat debatten als deze, over kleine aanpassingen, zowel ondergeschikt zijn aan als een proxy voor de grotere inzet. Het gaat om schadebeperking, niet om stijl.

Maar de twee debatten – over het beperken van schade en hoe deze vorm te geven – hebben een gedeelde politiek. De evolutie van stijl wordt gedreven door veel van dezelfde energie die politieke verandering aanwakkert. Dat is de reden waarom de historicus Deborah Lipstadt, die de kleine letters-beweging leidt en nu de speciale gezant van de VS is om antisemitisme te monitoren en te bestrijden, gemarkeerd het als een overwinning toen de AP overging op kleine letters: “Als je vooroordelen en haat bestrijdt, win je niet veel veldslagen. Maar deze hebben we gewonnen.”

Als Moeder Jones‘-redacteur van de stijlgids, ik volg dit debat al jaren, terwijl de kleine letters steeds meer terrein wonnen, en ik was een soort tegenstander. Ik vroeg me eerst af of het gebruik van kleine letters echt het begrip verbetert en de betekenis verduidelijkt, of een symbolische stap in de solidariteit is om het bewustzijn van de verwoestingen van antisemitisme aan te tonen zonder een stevige stilistische basis voor de verandering zelf. Methoden doen ertoe: het maakt uit of kleine letters mensen helpen meer te begrijpen of de verwarring nog verder te vergroten. Mijn collega’s en ik hadden dit besproken, en ik was niet de enige die zich dat afvroeg. Ken Jacobson, plaatsvervangend nationaal directeur van de Anti-Defamation League, suggereerde dat het gebruik van kleine letters “niemands begrip zal vergroten en zelfs de brede erkenning zou kunnen ondermijnen dat het label “de kracht van dit kwaad overbrengt.” Maar de ADL deed de tegenovergestelde beweging, door ‘antisemitisme’ als standaard aan te kondigen en de AP toe te juichen voor het volgen ervan.

De nieuwere conventie slaat aan: “Ik schrijf altijd ‘antisemitisme’ en de meeste collega’s doen dat ook”, vertelt Susannah Heschel, voorzitter van Dartmouth’s Jewish Studies Program.

“Sterke voorkeur voor geen koppelteken, alleen maar kleine letters”, beaamt Kenneth Stern, directeur van het Bard Center for the Study of Hate.

“Wij geven ook de voorkeur aan ‘antisemitisme’”, vertelt Hara Person, algemeen directeur van de Centrale Conferentie van Amerikaanse Rabbijnen. Haar mening wordt gedeeld door Sharon Brous, de rabbijn die presidenten Biden en Obama zegende tijdens inaugurele evenementen. “Ik gebruik alleen ‘antisemitisme’”, zegt Brous.

“Ik gebruik ook ‘antisemitisme’’, zegt Omer Bartov, hoogleraar Holocaust- en genocidestudies aan de Brown University, ‘omdat ‘antisemitisme’ ervan uitgaat dat er zoiets bestaat als Semitisme of Semieten.”

Ik heb onze stijlgids bijgewerkt om de nieuwere conventie weer te geven. Met één kanttekening: veel van de zorgen over de hoofdletter blijven in kleine letters hangen. De fundamentele uitdaging blijft bestaan.

De beweging naar kleine letters betoogt dat het woord ‘antisemitisme’ zelf antisemitisch is: de term is pejoratief en werd in 1879 gepopulariseerd door onverdraagzame Wilhelm Marr. Hij beweerde dat joden een buitenaards ras waren en riep op tot hun verwijdering uit Duitsland. Hij wilde een woord dat zijn campagne een vernisje van verfijning zou geven. Haat tegen joden (“Jodenhaat”) was voorhanden, maar het riep al te gemakkelijk bekende haat op. Om zijn beweging tot bloei te laten komen, zou een eufemisme nuttig zijn.

Tegenwoordig is het gebruik van kleine letters een poging om die boosaardigheid te verzachten door kapitalisatie die voortkomt uit onverdraagzaamheid ongedaan te maken. De “Semiet” in het “antisemitisme” is geen echte religieuze, etnische of taalkundige groep – het is eenvoudigweg een smet op de Joden van Marr. En zodra de “S” naar beneden gaat, betekenen de basisregels voor interpunctie dat het koppelteken verdwijnt. Zoveel krijg ik. Het is een samenhangende kijk op de etymologie, op waar het woord vandaan komt van. Maar het lijkt te onderschatten hoe het label is geëvolueerd en waar het naartoe is gekomen naar.

In welke stijl dan ook is de betekenis onmiskenbaar: vooroordeel tegen joden. Er worden tegenwerpingen geuit dat ‘Semitisch’ ten onrechte een groep creëert waartoe ook niet-Joden behoren onder de sprekers van een reeks talen. Verduisteraars prijzen dit technische aspect graag aan om de anti-Joodse haat te verdoezelen door erop te wijzen dat niet-Joodse Arabieren ook “Semieten” zijn. Maar de term “heeft nooit in de volksmond verwezen naar Arabieren of andere ‘Semieten’”, zoals Yair Rosenberg opmerkt in de Atlantische Oceaan.

Voorstanders van kleine letters beweren dat de verandering duidelijkheid schept: de ADL zegt dat “deze kleine verandering daartoe zal bijdragen verduidelijken begrip van deze eeuwenoude haat.” Dat beweert ook de International Holocaust Remembrance Alliance, onder verwijzing naar ‘duidelijkheid’. Ik deel hun doel, maar ik had aanvankelijk moeite met hun methode: als de betekenis onduidelijk zou zijn, waarom dan alleen maar kleine letters, alsof het verduidelijkt? Het woord is functioneel duidelijk of is het niet, en kleine letters worden er niet duidelijker op; we zitten nog steeds met de fundamentele verwarring. Kleine letters verankeren het verder, waardoor de verkeerde benaming wordt genaturaliseerd door er een zelfstandig naamwoord van te maken dat de geconstrueerde oorsprong ervan verbergt in plaats van corrigeert. Kapitalisatie heeft tenminste het voordeel, dacht ik, dat het de aandacht op zichzelf vestigt als een constructie.

In het hart van deze keuze is een debat dat niet gaat over duidelijkheid, maar over hoe de schade kan worden beperkt. Een groot deel van de pleidooi voor kleine letters – en de reden dat ik ben overgestapt – heeft minder te maken met letters dan met de diepe angst en vijandigheid waar veel Joden mee te maken hebben. We worden door de geschiedenis heen gehaat, en dat geldt vandaag de dag nog steeds acuut: beschuldigd van samenzweringen om te controleren en te onderdrukken; van het zijn te wit door uiterst links en niet wit genoeg door extreemrechts – ondanks het feit dat miljoenen joden niet blank zijn en niet netjes binnen de bekende kleurcodes vallen. ‘Semite’ is een categorie die gecreëerd is om gehaat te worden. De overstap naar kleine letters is een zet om de denigrerende kracht ervan te degraderen.

Deze keuze is klein, maar de inzet is groot. De Amerikaanse ambassadeur Lipstadt ziet kleine letters als onderdeel van de strijd tegen vooroordelen. Ze zegt dat de conventie met een hoofdletter ‘de betekenis van het woord volledig verdraait’. Ze is niet de enige historicus die zich hard maakt voor kleine letters. Sommige historici vinden haat in het koppelteken zelf: “Je zou kunnen beweren dat het spellen van het woord met een koppelteken niet alleen onjuist is, maar dat [it] is op zichzelf een demonstratie van judeofobie”, vertelt Aaron Breitbart, senior onderzoeker bij de mensenrechtenorganisatie Wiesenthal Center.

Judeofobie? In een koppelteken? Dit is voor mij een hele opgave; het schrijft aan interpunctie toe wat beter kan worden toegeschreven aan houdingen in de samenleving, de Schrift en de cultuur. Het vinden van haat in een grammaticaal instrument, een instrument dat op grote schaal door miljoenen mensen wordt gebruikt zonder een spoor van boosaardigheid of misverstand, is een analyse die de syntaxis overvult met politieke imperatieven.

Er is een praktische aanpak beschikbaar: gebruik ‘antisemitisme’ (of ‘antisemitisme’) afwisselend met ‘Jodenhaat’ of ‘anti-Joodse onverdraagzaamheid’, waarbij u volledig afwijkt van de verkeerde benaming. “Op dit moment vermoed ik dat ‘Jodenhaat’ universeel duidelijker zou zijn” dan “antisemitisme”, vertelt David Wolpe, een geleerde en rabbijn aan de Harvard Divinity School.

Maar de term ‘Jodenhaat’ heeft een populariteitsprobleem: de overgrote meerderheid van de Amerikaanse Joden is er geen voorstander van en geeft in plaats daarvan de voorkeur aan het woord ‘antisemitisme’, volgens de niet-gepubliceerde resultaten van een enquête uit 2021 die met mij werd gedeeld door de commissie van het American Jewish Committee. De Amerikaanse directeur voor de bestrijding van antisemitisme, Holly Huffnagle, voormalig adviseur van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Ze vertelt me ​​dat 73 procent van de Amerikaanse joden zegt dat ze het woord ‘antisemitisme’ verkiezen boven ‘jodenhaat’, en slechts 14 procent geeft de voorkeur aan de term ‘jodenhaat’.

Deze voorkeur zou kunnen zijn omdat ‘antisemitisme’ de aard van deze haat oproept: de knipoogende manier waarop het eufemiseert; de duidelijke poging om wat te duidelijk is aan ‘Jodenhaat’ verteerbaar te maken.

Maar de voorkeur is duidelijk: het woord ‘antisemitisme’ krijgt de voorkeur boven ‘Jodenhaat’. De verkeerde benaming heeft geëvolueerd.

Gebruikswijzigingen voor complexe redenen. Het sterkste argument dat ik voor kleine letters heb gehoord, gaat dieper dan enig technisch argument: alle woorden zijn verzinsels. Als je zo verkeerd classificeert, bewapend en verkeerd interpreteert, is het de moeite waard om te proberen het om te draaien en op reset te drukken.

Naarmate de haat toeneemt, zullen we de krantenkoppen voortdurend zien bewegen tussen ‘antisemitisme’ en ‘antisemitisme’. En dat is prima. Je loopt niet achter de curve of de cultuur aan als je niet zeker weet welke je moet gebruiken. Ik vermoed dat de meeste lezers, net als ik, meer waarde hechten aan praktische betekenis en onthullende onderzoeken dan aan algemene of gedwongen consistentie. Laat me je mening weten op [email protected], of hieronder: