Elena Schirmer
Het feit dat Biden de president was die schulden kwijtschold, is op zich al significant. Dat is het resultaat van een tien jaar oude beweging. Biden was helemaal geen voorvechter van welke vorm van schuldafschaffing dan ook; hij kwam aan boord in de voorverkiezingen en drong aan op een annulering van $ 10.000, terwijl Elizabeth Warren voor $ 50.000 was en Bernie Sanders voor het annuleren van alles. Biden was geen voorstander van dit beleid, maar haalde toch de trekker over.
Dat is een belangrijke context als we nadenken over wat er op dit moment is bereikt: de beweging zorgde ervoor dat Biden iets deed wat hij echt niet wilde doen, en zijn aarzeling en gebrek aan vastberadenheid over de kwestie bleek uit de manier waarop hij het programma implementeerde.
Op 24 augustus 2022 kondigde Biden zijn plan aan om $ 10-20.000 aan studentenschuld kwijt te schelden voor in aanmerking komende leners die jaarlijks minder dan $ 125.000 verdienden. Dit was na weken van advocaten en experts en leiders van allerlei soorten organisaties – van de AFL-CIO tot de NAACP – die Biden opriepen om schulden automatisch en zonder aanvraag kwijt te schelden. De mensen waren er heel duidelijk over dat als het beleid zou blijven bestaan, het zonder toepassing moest worden geïmplementeerd, zodat de hulp automatisch op de rekeningen van de mensen zou worden gestort. Biden koos ervoor om het programma niet op die manier te maken. Dus op 24 augustus kondigde hij de annulering aan en ook dat mensen zich zouden kunnen aanmelden.
Het duurde tweeënvijftig dagen voordat de applicatie beschikbaar was. Toen het uitkwam, leek het eigenlijk op een sjiek Google-formulier dat om de namen van mensen, burgerservicenummers en verjaardagen vroeg. Dat was het eigenlijk. Maar wat cruciaal was aan die tweeënvijftig dagen, was dat er een half dozijn rechtszaken van door de Republikeinen gecontroleerde staten werden aangespannen tegen de regering-Biden over het programma.
De meeste pakken werden afgewezen, maar twee ervan bleven hangen. In deze twee rechtszaken wisten de eisers sympathieke rechters te vinden in rechtse rechtbanken in Texas en Missouri. Die rechters steunden de uitdagingen van de eiser en legden een nationaal bevel op aan het beleid van Biden.
Dat brengt ons waar we nu zijn. Het was eigenlijk in november dat Biden zelf SCOTUS verzocht om tussenbeide te komen in dit beleid, wat interessant is, omdat de normale gang van zaken is dat wanneer een lagere rechtbank een uitspraak doet over zoiets, het weken (zo niet maanden tot jaren) duurt ) voor het Hooggerechtshof om erbij betrokken te raken. Maar Biden wilde dit proces versnellen, waarschijnlijk vanwege de miljoenen huishoudens die op de hulp zitten te wachten. Omdat hij, vermoed ik, niet dacht dat de zaak een eerlijke uitspraak zou krijgen in de lagere rechtbanken. Op één na zijn alle rechters van het Eighth Circuit Court of Missouri door de Republikeinen benoemde rechters, en het zegt echt iets dat de zaak een betere kans zou maken op een eerlijk proces door dit Hooggerechtshof dan door deze idiote, conservatieve, lagere rechtbanken.
Dat brengt ons waar we nu zijn. Aan de ene kant wachten we op het Hooggerechtshof om te beslissen over de wettigheid van Biden’s noodplan. Maar aan de andere kant had het om te beginnen nooit naar de Hoge Raad moeten komen. Had Biden daadwerkelijk schulden kwijtgescholden en daarna tegen Amerika gezegd: “Hé jongens, controleer je rekeningen. Je zult zien dat je $ 10-20.000 hebt gekregen, er zouden ongetwijfeld rechtszaken zijn geweest, maar de juridische uitdaging om te proberen een schuld die al is kwijtgescholden opnieuw op te leggen, is belangrijker dan een poging om te voorkomen dat dit gebeurt in de eerste plaats.
Bron: jacobin.com
