Sheila Fitzpatrick
Ik was nooit van plan geweest om terug te keren naar Australië, en niemand had gedacht dat ik dat zou doen, in tegenstelling tot de meeste Australische emigranten, waaronder de meeste van mijn vrienden, die niet allemaal terugkwamen, maar ze waren altijd van plan, en ik deed het niet. Maar toen mijn man stierf, wilde ik niet in Amerika blijven wonen – of ik wilde mijn leven in Amerika niet beëindigen, zou je kunnen zeggen – ik dacht: waar zal ik heen gaan? Ik dacht aan een aantal plaatsen en besloot uiteindelijk om naar Sydney te komen.
Maar ik dacht dat als ik terug zou komen, allereerst in Australië, ik dacht dat niemand hier om de Russische geschiedenis geeft, dus ik heb een andere specialiteit nodig: namelijk de geschiedenis van migratie. Ze geven er nu natuurlijk meer om vanwege Oekraïne. Op dat moment dacht ik dat dit daar een kwestie van onverschilligheid was. Ik wist niet eens zeker of ik, als ik eenmaal in Australië was, naar Rusland zou blijven gaan om in de archieven te werken, en in dat geval zou ik zeker een ander onderzoeksgebied nodig hebben gehad.
Dus ik laat het nu ongelooflijk rationeel klinken. Maar er is ook het feit dat ik mezelf weer aan het ontwortelen was. Ik heb eerder gemigreerd, toen ik twintig was, en toen ging ik van Groot-Brittannië, waar ik waarschijnlijk dacht te blijven, naar Amerika. En dus ga ik eindelijk weer verhuizen, en dat maakte me natuurlijk geïnteresseerd in het migratieproces.
Gedeeltelijk in dezelfde termen, in Scheur de maskers af!, Ik was geïnteresseerd in het fenomeen van zelfheruitvinding. Wanneer de samenleving waarin je leeft verandert, de revolutie komt, moet je een ander beeld van jezelf geven. Migratie is hetzelfde. Je account van jezelf moet veranderen.
Maar dan terug naar het praktische: ik dacht, nou, ik kan ook migratiegeschiedenis doen, en specifiek die van die Russen die na de Tweede Wereldoorlog ontheemd raakten en naar Australië kwamen. Ik dacht aan een ander soort boek om over Russen in Australië te schrijven, en deels vanwege de connecties met Scheur de maskers af! die ik heb genoemd.
Maar ook toen ik Sovjetgeschiedenis schreef, was ik daar natuurlijk een buitenstaander van, een buitenstaander die naar binnen keek. Ik maakte er geen deel van uit. Over het algemeen hebben Australische historici die over Australië schrijven de neiging om zichzelf als een deel van Australië te beschouwen. Ik zag mezelf niet als een deel van Australië, hoewel ik dat steeds meer doe.
Mijn Russen die naar Australië komen, komen op een vreemde plek aan. En dat heb ik net ook gedaan, hoewel het een vreemde plek is die ik ook ken. Mijn kennis van Australië is eigenlijk heel vreemd, want tot 1964 had ik een redelijk goede kennis van de politiek en het sociale leven. En toen besteedde ik tot 2012 niet veel aandacht.
Maar aan de andere kant, al mijn tijdgenoten en vrienden hadden in die tijd een heel leven en er gebeurden allerlei dramatische dingen, ook in de publieke sfeer, waar ik niet aan meedeed. Ik begrijp het niet helemaal, dus het was echt interessant om in de jaren ’60 naar de Sovjet-Unie te gaan, want daar begreep ik het niet helemaal en werkte ik er hard aan om het te begrijpen.
Nu ik terugkom in Australië, heb ik dit soort gedeeltelijk begrip met een enorm gat van achtenveertig jaar in het midden. Dat maakt het ook heel interessant om erachter te komen over de achtenveertig jaar in het midden.
Bron: jacobin.com
