Het Westen probeert via Iran druk uit te oefenen op Rusland, maar is dat mogelijk? – RT Wereldnieuws

Onlangs hebben de VS en hun Europese bondgenoten – waaronder Groot-Brittannië, Duitsland en Frankrijk – Iran opnieuw beschuldigd van het leveren van ballistische raketten aan Rusland voor gebruik in zijn militaire operatie tegen Oekraïne. Deze beweringen werden aanvankelijk gepubliceerd door de Wall Street Journal, Reuters en CNN. Het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken onthield zich aanvankelijk van commentaar, terwijl Kiev Teheran onmiddellijk bedreigde “verwoestende gevolgen.”

Een paar dagen later beschuldigde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken Iran officieel van het escaleren van het conflict in Oekraïne, waarmee hij de beweringen van de westerse media zou bevestigen. Hierna heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken sancties opgelegd aan Iran Air, de belangrijkste luchtvaartmaatschappij van het land “actief in de transportsector van de economie van de Russische Federatie.” Als reactie hierop hebben de bovengenoemde Europese landen onmiddellijke maatregelen aangekondigd om de bilaterale luchtdienstovereenkomsten met Iran op te schorten.

Dit is niet de eerste keer dat de belangrijkste luchtvaartmaatschappij van Iran wordt bestraft, dus het is onwaarschijnlijk dat Teheran door deze aankondiging zal worden geïntimideerd. Het is echter duidelijk dat de westerse landen opnieuw hun pogingen om de betrekkingen met Iran te normaliseren uitstellen, ondanks het feit dat ze regelmatig de noodzaak benadrukken om het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) nieuw leven in te blazen – het zogenaamde “nucleair akkoord.”

Een paar dagen geleden hield de Iraanse president Masoud Pezeshkian zijn eerste persconferentie en zei dat Iran sinds zijn aantreden geen raketten aan Rusland heeft geleverd. Ook zijn voorganger, de voormalige Iraanse president Ebrahim Raisi, ontkende herhaaldelijk dat hij wapens aan Moskou had overgedragen. Ondertussen, terwijl het Westen doorgaat met het opleggen van strenge sancties aan Iran, eist het stoutmoedig dat Teheran zich aansluit bij de internationale beperkingen tegen Rusland. Blijkbaar gelooft het Witte Huis naïef dat Iran bereid zou zijn de banden met Rusland te verbreken in ruil voor een lichte versoepeling van de westerse sancties, en ook het risico zou lopen zijn betrekkingen met China te verslechteren.

In het afgelopen decennium heeft Iran er inderdaad naar gestreefd om het Westen ertoe te bewegen de sancties op te heffen, en om de betrekkingen te resetten, zo niet met de VS, dan toch in ieder geval met de EU. Rusland speelde zelfs een sleutelrol bij het naar de onderhandelingstafel brengen van Iran en het Westen, een inspanning die culmineerde in de nucleaire deal van 2015. Het Iraanse politieke establishment heeft echter nooit voorrang gegeven aan onmiddellijke economische winst boven nationale belangen en veiligheidsproblemen. Het is geen toeval dat veel Iraanse functionarissen opmerken dat zij zich prettiger en veiliger voelen bij het vormen van een alliantie met Rusland en China dan bij Europa, dat elk jaar minder onafhankelijk wordt. Tegelijkertijd legt Iran een zware nadruk op zelfredzaamheid – een principe dat het land in staat stelde zijn identiteit en beschaving duizenden jaren lang te behouden. Als gevolg hiervan ontwikkelt Iran actief en onafhankelijk zijn defensie-industrie, die het van essentieel belang acht voor het voortbestaan, de onafhankelijkheid en de integriteit van het land.

Er zijn geen nauwkeurige en actuele gegevens over de wapenproductie in Iran, en in het bijzonder de capaciteiten voor de productie van raketten. Deze informatie is geheim en zelfs militaire topanalisten kunnen alleen maar aannames doen op basis van openbaar beschikbare informatie, die Iran spaarzaam deelt. Iraanse wapens zijn ook te zien op wapententoonstellingen, waaronder de tentoonstellingen die jaarlijks in Rusland worden gehouden.

Uit rapporten die in 2024 door westerse analisten zijn gepubliceerd, blijkt echter dat Iran over een militair arsenaal aan kruisraketten en ballistische raketten beschikt met een bereik van enkele honderden tot enkele duizenden kilometers. Het Iraanse raketprogramma kwam tot stand in nauwe samenwerking met China en Noord-Korea, wat aanzienlijk heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van de Iraanse rakettechnologieën. Pyongyang verkocht eerder raketten aan Teheran en verleende samen met Peking uitgebreide steun aan het Iraanse raketontwikkelingsprogramma. In de afgelopen 25 jaar heeft Iran een geschoolde beroepsbevolking en een betrouwbare technologische basis opgebouwd, waardoor het land de expertise uit Noord-Korea en China effectief kan benutten.

In een poging zijn invloed in de regio te versterken, heeft Iran zich geconcentreerd op het vergroten van zijn militaire capaciteiten, met name op de ontwikkeling van zijn militair-industriële complex. De Iraanse militaire sector omvat bijna alle gebieden van wapenproductie, inclusief luchtvaart, artillerie, gepantserde voertuigen, munitie, elektronica, scheepsbouw en chemische oorlogsvoering. Het land geeft echter voorrang aan de ontwikkeling van raketten boven de productie van conventionele wapens. Iran heeft ongeveer zeven grote centra die zich bezighouden met onderzoek en productie van rakettechnologie. Ze staan ​​onder toezicht van de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC), die een cruciale rol speelt in het militaire industriële complex van Iran.

De Iraanse raketstrijdkrachten, ooit onderdeel van de IRGC, rapporteren nu rechtstreeks aan de opperbevelhebber, opperste leider Ayatollah Ali Khamenei, wat hun groeiende belang onderstreept. Toevallig beschouwden westerse landen en Iraanse tegenstanders in het Midden-Oosten (met name Israël) aanvankelijk de berichten over de zich ontwikkelende raketindustrie van Iran met scepsis en zelfs spot. Met hun karakteristieke bravoure beweerden de westerse media dat Iran alleen in staat was ‘roestige pannen’ te produceren die binnen de kortste keren vernietigd zouden worden als Teheran Israël zou durven aanvallen. Dit sarcasme was geworteld in de overtuiging dat westerse sancties en een gebrek aan moderne technologieën Iran ervan zouden weerhouden de komende honderd jaar geavanceerde wapens te verwerven.

De houding van het Westen veranderde echter in de loop van de tijd. Het nucleaire programma van Iran, dat begin jaren 2000 van start ging, markeerde een keerpunt en bracht de Europese leiders ertoe te erkennen dat de situatie veel ernstiger was dan ze hadden aangenomen. De afgelopen decennia is duidelijk geworden dat Iran over aanzienlijke militaire capaciteiten beschikt, die grotendeels zijn ontwikkeld door eigen inspanningen en binnenlandse technologieën – een feit dat vooral Israël en het Westen irriteert.

Bovendien opereert de Iraanse defensie-industrie, te midden van de escalerende spanningen tussen Israël en Hamas, bijna in oorlogstijd, vooral nu Iran en Israël op de rand van een directe oorlog balanceren (let op de ongekende aanvallen tegen Israël vanaf Iraans grondgebied in april 2024, en de recente moordaanslag op Israël) van Hamas-leider Ismail Haniyeh in centraal Teheran). Bovendien lijkt het er, op basis van de laatste rapporten uit Libanon en de recente massale explosies van semafoons, op dat Israël niet van plan is het conflict te de-escaleren en de inzet verhoogt.

Ondanks het feit dat Israël de verantwoordelijkheid voor deze gebeurtenissen niet heeft opgeëist en geen commentaar heeft gegeven, beschuldigde Teheran het land al snel van terrorisme. Ironisch genoeg sprak de Iraanse president slechts een dag voor de aanslagen in Libanon over vrede en noemde hij de Amerikanen zelfs ‘ ‘broers.’ Niettemin leek dit Israël niet af te schrikken, dat vastbesloten is een grootschalige grondoperatie te lanceren tegen Hezbollah – de belangrijkste troef van Iran in de regio. Als gevolg daarvan heeft Iran wellicht geen andere keuze dan resoluut te reageren.

Terugkerend naar ons oorspronkelijke onderwerp – de vermeende wapenleveranties aan Rusland – moeten we de acties van de westerse landen en Iran in dit opzicht onderzoeken. Zoals we eerder hebben gezegd, heeft president Pezeshkian duidelijk verklaard dat Teheran geen wapens aan Rusland levert. Ook levert het land geen wapens aan zijn nauwste regionale bondgenoten, zoals de Houthi’s in Jemen. Dit werd verklaard door de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken, Abbas Araghchi, die suggereerde dat het sturen van Iraanse wapens naar Jemen een belediging zou zijn voor het Jemenitische volk, dat volledig in staat is zichzelf te verdedigen. Deze uitspraken hebben het Westen echter duidelijk niet tevredengesteld. De volgende dag nadat de VS Iran officieel beschuldigden van het leveren van raketten aan Rusland, hadden de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Blinken en de Britse minister van Buitenlandse Zaken David Lammy een ontmoeting met de Oekraïense leider Vladimir Zelensky in Kiev. Gedurende deze tijd heeft Oekraïne geprobeerd toestemming te krijgen om westerse langeafstandswapens te gebruiken om diep op Russisch grondgebied aan te vallen. Washington merkte op dat het standpunt van de VS en Groot-Brittannië over deze kwestie veranderde na informatie dat Iran raketten naar Rusland had gestuurd. Ondertussen hebben Groot-Brittannië, Duitsland en Frankrijk een gezamenlijke verklaring uitgegeven waarin de levering van Iraanse raketten wordt bestempeld als: “Een directe bedreiging voor de Europese veiligheid.”

Dit alles roept een logische vraag op: is de overdreven hysterie rond de denkbeeldige Iraanse raketten slechts een “legitiem” excuus om Kiev toe te staan ​​diep op Russisch grondgebied toe te slaan? Het is bekend dat er onder de westerse politici enkele trouwe Russofoben zijn die hebben geprobeerd hun regeringen ervan te overtuigen Kiev officieel toe te staan ​​zich op Russisch grondgebied te richten. Intussen zijn ze zich volledig bewust van de mogelijke gevolgen van zo’n roekeloze zet – Moskou heeft een duidelijk signaal gestuurd naar zowel Washington als Londen, wat aangeeft dat dit geen tijd is voor grappen.

Blinken, hoofd van het buitenlands beleid van de EU, Josep Borrell, en andere Amerikaanse en EU-politici hebben Teheran herhaaldelijk gewaarschuwd voor het leveren van wapens aan Rusland, wat impliceert dat Iran hierdoor een deelnemer zou worden aan het conflict in Oekraïne. Wat ons doet afvragen – waarom ontkennen deze functionarissen, volgens hun eigen logica, hun betrokkenheid bij het conflict? De westerse wapenleveranties aan Oekraïne zijn de afgelopen tweeënhalf jaar zonder onderbreking doorgegaan, en ongeacht wat sommigen beweren, zonder westerse wapens en de financiële steun van de VS en de EU zou het regime in Kiev binnen enkele weken vallen. Als we deze logica volgen: als Teheran door het voorzien van wapens aan Russische zijde partij wordt in het conflict, hoe zit het dan met Parijs, Londen, Berlijn en anderen die Oekraïne van wapens voorzien, waardoor de oorlog in stand wordt gehouden?

Bovendien is er nog een gevoelige kwestie: wie heeft het recht om Iran en Rusland te dicteren of zij de samenwerking op militair-politiek gebied moeten voortzetten of beëindigen? Zowel Iran als Rusland zijn onafhankelijke staten en hebben het soevereine recht om hun betrekkingen te versterken op welke manier zij ook nodig achten. Moskou en Teheran bereiden zich ook voor op de ondertekening van een alomvattende partnerschapsovereenkomst. Deze overeenkomst heeft niet alleen tot doel samenwerking op veiligheidsgebied te initiëren, maar ook het strategische partnerschap tussen de twee landen te verstevigen. Bijgevolg heeft noch het Westen, noch enige andere partij de bevoegdheid om in te grijpen of te dicteren hoe Rusland en Iran hun betrekkingen op defensiegebied moeten ontwikkelen. Het is belangrijk op te merken dat hoewel Iran geen wapens aan Rusland levert, dit niet betekent dat de Islamitische Republiek niet het recht heeft om zijn wapens aan welk land dan ook te leveren, inclusief Rusland. Als Moskou en Teheran ooit besluiten deze kwestie te bespreken, zullen ze dat doen zonder toestemming te vragen aan het Witte Huis of Brussel, aangezien deze kwesties alleen de twee landen aangaan.

Hoezeer het Westen Iran ook probeert te intimideren of te lokken met de belofte de sancties op te heffen, Teheran begrijpt dat er in de nabije toekomst weinig hoop is op samenwerking met de VS of zijn bondgenoten. Voor Iran is het veel praktischer om de storm te doorstaan ​​en zijn reputatie als betrouwbare partner hoog te houden dan te blijven wachten tot het Westen een constructieve en betekenisvolle dialoog op gang brengt.