Hoe angstaanjagende krantenkoppen over de ‘economische impact’ van stakingen de solidariteit uithollen

Al deze verhalen hebben één ding gemeen: elk draait om een ​​“studie” die de ogenschijnlijk neutrale analyse levert, en in elk geval werd de “studie” uitgevoerd door Anderson Economic Group, een adviesbureau dat onder zijn klanten een echte moordenaars telt. Een rij van het Amerikaanse bedrijfsleven, inclusief bedrijven die centraal staan ​​in sectoren die getroffen zouden worden door de stakingen waarvan AEG zogenaamd de ‘economische impact’ ervan kwantificeert.

Uit een recente studie van AEG, die veelvuldig in de pers werd geciteerd, bleek dat een staking van autoarbeiders “5 miljard dollar in slechts 10 dagen” zou kunnen kosten. Wat geen van de media die het onderzoek citeerden onthult, merkt Lazare op, is dat Ford en General Motors – twee van de drie grote autobedrijven die betrokken zijn bij onderhandelingen met 150.000 United Auto Workers over een nieuw contract – worden vermeld als zakelijke klanten van Anderson Economic Groep.

Is dit belangenconflict niet relevant? Moet die informatie niet openbaar worden gemaakt over de zogenaamd gezaghebbende bron die deze grote enge cijfers naar buiten brengt over hoeveel schade het publiek zal lijden door stakingen? Kennelijk denken deze verkooppunten daar niet zo over.

Binnen de wereld van de pro-arbeidersmedia is een populair antwoord op de enge krantenkoppen over stakingen en hun verwoestende impact op “de economie”: “Nou, dat is natuurlijk de bedoeling van stakingen.” Tot op zekere hoogte is dit waar: het punt van een staking is per definitie het toebrengen van economische schade aan een werkgever totdat deze aan de onderhandelingstafel komt. Maar het is de moeite waard om te overwegen dat het niet ter discussie stellen van deze vage, algemene, door het bedrijfsleven gefabriceerde, angstzaaiende gespreksonderwerpen over de mate waarin “de economie” “kreupel” zal worden, slecht is voor de berichtgeving over de arbeidsmarkt, vooral als het gaat om de inzet van een massale staking. Er is tenslotte een reden waarom het Amerikaanse bedrijfsleven deze angstzaaierij witwast via adviesbureaus als Anderson Economic Group en onkritische media, en dat is niet omdat ze het publiek willen laten weten hoe Badass en Cool stakende werknemers zijn. Ze doen dit om de publieke steun voor arbeidsverstoring uit te hollen en, preciezer gezegd, om druk uit te oefenen op Washington om in te grijpen aan de kant van het Kapitaal in het geval van een langdurige staking.

In plaats van ons te concentreren op wat “verloren gaat” of hoeveel “de economie” (zie: jij en je vrienden) zullen “geschaad” worden door een staking, is het nuttiger om bij onze media te lobbyen om twee dingen te doen:

(1) Stop met het uitsluitend op de stakende arbeiders te leggen, of richt op zijn minst evenveel aandacht op de koppigheid van het management, die evenzeer, zo niet meer, verantwoordelijk zijn voor het plaatsvinden van een staking en de “economische verliezen” die daaruit voortvloeien. Waarom wordt de staking altijd gepresenteerd als de eerste stap in de tijdlijn van ‘economische ontwrichting’? Alsof alleen de arbeiders verantwoordelijk zijn voor het ontwrichten van een economie die verder prima functioneert, alsof bedrijven zelf de arbeiders niet dwingen tot de piketlijn met hun eigen ongebreidelde ‘ontwrichtingen’, van jarenlang slepen en kwader trouw onderhandelen tot spionage , vergeldingsmaatregelen, arbeidsschendingen en destructieve bedrijfspraktijken die iedereen in de economie schade berokkenen, behalve de bezittende en aandeelhoudersklasse.

(2) Zelfs als je toegeeft dat bepaalde schade mogelijk het gevolg zou kunnen zijn van een arbeidsactie, moet je deze als korte termijn beschouwen en je concentreren op wat gewonnen door arbeidsactie. Historisch gezien hebben stakingen enorme winsten opgeleverd voor zowel de stakende arbeiders als de arbeidersklasse in bredere zin, maar het observeren van hedendaagse stakingen door een dergelijke lens is iets wat onze media niet graag doen. De meesten zouden niet eens weten waar ze moeten beginnen, als ze inderdaad dezelfde vragen aan bedrijven zouden willen stellen als aan werknemers en vakbonden.

Hoe kwantificeer je bijvoorbeeld de voordelen van een staking? Het is dan ook geen verrassing dat er geen legioen goed gefinancierde “economische groepen” op mysterieuze wijze klaarstaan ​​om deze cijfers aan de Amerikaanse verslaggevers aan te bieden. (In het beste geval zullen de verkooppunten verantwoordelijk zijn voor de contractoverwinningen van werknemers, maar wat deze overwinningen betekenen voor hun dagelijks leven en voor “de economie” wordt zelden met hetzelfde enthousiasme onderzocht als de “economische schade” die een staking zal aanrichten.) Dergelijke voordelen zijn moeilijker te verkrijgen, omdat propaganda die de belangen van stakende arbeiders behartigt, per definitie veel minder gefinancierd wordt dan propaganda die in Business Press-ese spreekt over klassenvervlakking van ‘economische gevolgen’.

Maar je kunt het toch proberen. Een recent voorbeeld, alleen gebaseerd op de dreiging van een staking, had grote “economische gevolgen” voor de werknemers. UPS-teamsters hebben onlangs een einde gemaakt aan een tweederangs, fulltime functie die bekend staat als “22.4”, en aan een bepaling die UPS verbiedt pakketchauffeurs te verplichten om op hun geplande vrije dagen langs te komen. Bestaande fulltime en parttime UPS-werknemers krijgen dit jaar een premie van $2,75 per uur, en $7,50 gedurende de looptijd van het contract (hoewel de parttimelonen nog steeds achterblijven bij de fulltimelonen). En 15.000 parttimebanen zullen worden omgezet in 7.500 nieuwe voltijdbanen. Volgens de algemeen voorzitter van de vakbond, Sean M. O’Brien, “heeft UPS $30 miljard aan nieuw geld op tafel gelegd als direct gevolg van deze onderhandelingen.”

Ervan uitgaande dat dit cijfer correct is – of op zijn minst gedeeltelijk correct – moet men zich afvragen: waar waren de krantenkoppen in de aanloop naar de UPS-staking die luidden: “UPS-staking kan leiden tot $30 miljard aan winst voor UPS-werknemers”? Waar was de kop die zei: “De dreiging van een staking zou kunnen leiden tot miljarden extra in de handen van de arbeidersklasse”? Dergelijke krantenkoppen werden niet gepubliceerd omdat dit soort ‘economische analyses’ wordt gezien als partij kiezen, terwijl algemene beweringen over stakingen die ‘de economie schaden’ als neutraal en objectief worden gezien.

En dit is een centraal probleem: goed gefinancierde bedrijven hebben de tijd aan hun kant. Hun strategie – zoals blijkt uit recente opmerkingen van Hollywood-studio’s over ‘uitgehongerde’ creatieve werknemers – is om de werknemers af te wachten en te proberen de propagandaoorlog te winnen. In het geval van autoarbeiders werken ogenschijnlijk neutrale maatstaven zoals “de economie elke tien dagen vijf miljard dollar kosten” in het voordeel van de bazen. Ze gaan ervan uit dat het publiek moe zal worden, de arbeiders de schuld zullen geven, en politici in Washington zullen hetzelfde doen. Het is een klassiek voorbeeld van het adagium van Howard Zinn dat je niet neutraal kunt zijn in een rijdende trein. Door grote enge cijfers naar buiten te brengen over hoeveel stakende werknemers The Everyman zullen schaden, doen onze media het zware werk voor leidinggevenden die het voordeel hebben van traagheid en gevestigde macht.

Wat is de “economische impact” op werkende gezinnen als een staking leidt tot enorme concessies van het kapitaal? Hoe komen deze acties zowel de arbeiders als de arbeidersklasse in bredere zin ten goede? Stellen verslaggevers bij CNN, Vox en CNBC deze vragen? Zijn ze op zoek naar die onderzoeken en vragen ze hun team van onderzoekers om die cijfers te kraken? En zo niet, waarom niet?

Waar staan ​​de ‘economische groepen’ klaar met cijfers over de gezondheidsresultaten van betere gezondheidszorg of welke gezondheidszorg dan ook? Tandheelkundige zorg voor de arbeiders en hun kinderen? Wat is de ‘economische impact’ van grotere waardigheid, veiligere arbeidsomstandigheden en minder seksuele intimidatie? Waar is het onderzoek dat de geestelijke gezondheidsvoordelen kwantificeert van een betere werkzekerheid, hogere lonen en meer betaalde vrije tijd, zodat een werknemer het schooltoneelstuk van zijn zoon kan zien of de begrafenis van zijn moeder kan bijwonen? Waarom is de enige maatstaf waar we ooit over horen vervat in deze abstracte, grote angstaanjagende cijfers over ‘economische verliezen’ van stakingen, maar kan geen van onze mediagiganten zoals CNN of NBC de tijd en het geld nemen om erachter te komen hoe stakingen de werknemers ten goede kunnen komen?

Terwijl autobedrijven zich opmaken voor een grote confrontatie met de Grote Drie autofabrikanten, waar de contracten op 14 september aflopen, moeten de media stoppen met het opnieuw uitbraken van hetzelfde vermoeide door Anderson-Economic-Group gegenereerde grote enge aantal economische verliezen en proberen de conflict als iets met voordelen voor mensen op de lagere niveaus van de samenleving. Wat is de “economische impact” van de staking op de stakende arbeiders? Hoe heeft de 30 miljard dollar die tijdens het laatste grote arbeidsconflict met UPS werd gewonnen, zich mogelijk vertaald in winst voor autobedrijven? Hoe kunnen het verhogen van de arbeidsnormen en lonen voor werknemers in de autosector werknemers in andere bedrijfstakken helpen? Dit zijn veel interessantere, originelere en relevantere vragen dan het eenvoudigweg opgooien van meer mysterieuze cijfers in opdracht van het Amerikaanse bedrijfsleven over de mate waarin werknemers die voor zichzelf opkomen “de economie zullen verlammen” voor een verwarde en halfoplettende mediaconsument.

Meer verhalen…