Hoe het presidentschap van Bill Clinton het Amerikaanse kapitalisme veranderde – Mother Jones

In hun nieuwe boek, Een fantastische mislukking: het presidentschap van Clinton en de transformatie van het Amerikaanse kapitalismeHistorici Judith Stein en Nelson Lichtenstein brengen in kaart hoe de 42e president zijn progressieve idealen verraadde – gaande van de optimistische Democraat die zegevierde over het conservatisme uit het Reagan-tijdperk tot de avatar van de mislukkingen van de Democratische partij voor een toekomstige generatie linksen.

Grondig en leesbaar (hoewel academisch en voetnoot) biedt het boek een gedetailleerd verslag van de beleidsstrijd die de jaren negentig bezielde. Door de psychologische analyse te vermijden die Clinton gewoonlijk uitnodigt, Een fantastische mislukking komt tot leven met intieme beschrijvingen van de debatten binnen de kring van de regering. Zorgvuldig onderzoek brengt enige drama met zich mee in de onderhandelingen over de Noord-Amerikaanse Vrijhandelsovereenkomst (NAFTA), de deregulering van de financiële sector en, met name, het onvermogen om hervormingen in de gezondheidszorg door te voeren. Maar het is het dreigende grotere geheel dat het boek drijft. Een fantastische mislukking brengt ons terug naar een tijd waarin de deregulering van de financiële wereld en de vrijhandel gezond verstand werd voor machtige Democraten.

Stein, arbeidshistoricus aan het City College en auteur van Running Steel, Running Amerika En Het cruciale decennium– begon na de overwinning van Donald Trump in 2016 een voorstel te schetsen voor een boek over de regering-Clinton. Het jaar daarop overleed Stein, te midden van haar onderzoek. ‘Ze was nog maar net begonnen’, vertelde Lichtenstein me over het werk. “Eerlijk gezegd deed ze dit heldhaftig omdat ze stervende was aan kanker.” Hij herinnert zich dat toen hij afgestudeerde studenten aan de Universiteit van Californië, Santa Barbara, waar hij sinds 2001 les geeft, bijeenriep om naar Steins onderzoek te kijken, ze “medische rekeningen tussen de aantekeningen door aantroffen.” Lichtenstein nam het algemene idee van een boek over de regering-Clinton over en breidde het verder uit dan een reactie op Trump. “Ik was altijd geïnteresseerd in het gezondheidszorginitiatief van Clinton, dat ik beschouwde als een vorm van industriebeleid”, vertelde hij me. “Dus heb ik de reikwijdte echt uitgebreid.”

Vandaag publiceren we een aangepast fragment van Een fantastische mislukkingdat op 12 september zal worden uitgebracht door Princeton University Press. Ik sprak met Lichtenstein over de perceptie van Clinton als progressief tijdens zijn eerste campagne, het mislukken van de hervorming van de gezondheidszorg, en wat een blik op de regering-Clinton ons kan vertellen over het presidentschap van Joe Biden.

Een woord dat je vaak gebruikt in het boek is ‘illusie’. U stelt Bill Clinton voor niet simpelweg de uitvoering van een agenda van neoliberalisme – van NAFTA tot deregulering – maar in plaats daarvan het progressivisme verraden, al dan niet opzettelijk. Waarom is dat volgens jou een belangrijk onderscheid?

Je raakt de kern van het boek. Ik schrijf tegen de opvatting dat Clinton het Witte Huis binnenwandelt als een neoliberaal – als een trouwe ideoloog van de Democratische Leiderschapsraad. Kijkend naar de gisting onder mild progressief links in de jaren tachtig, stuiteren er veel ideeën rond met de vraag: hoe kunnen we het reaganisme verslaan? Misschien hebben we het industriebeleid nodig, of hebben we verschillende vormen van, of slechts een vernieuwing van, het keynesianisme nodig? En Clinton maakt een groot deel uit van dat gesprek.

Ik denk dat het belangrijk is dat hedendaagse progressieven begrijpen dat het neoliberalisme – zoals het is, wat het ook is – niet eenvoudigweg een ideologische constructie is waar mensen zich op baseren via Milton Freidman. Het is een product van politieke strijd – en van het politieke falen van links. Als we dat kunnen achterhalen, kunnen we misschien ook de druk begrijpen die in onze huidige tijd plaatsvindt. Voor mensen die de regering-Biden – of welke regering dan ook, zelfs op staatsniveau – naar links proberen te duwen, is dat belangrijk.

En het lijkt erop centraal in jouw perspectief dat dit geen kijkje wordt in de geest en verschillende motivaties van Bill Clinton. Waarom heb je ervoor gekozen om het boek te laten focussen op een reeks beleidsgevechten, in plaats van op Bill Clinton als persoon?

Ik ben geen groot man van de geschiedenis – of, in dit geval, een zwak man van de geschiedenis – historicus. Ik denk dat ideologie heel belangrijk is. En ik denk dat de structuur van ideologie is ook heel belangrijk.

Daarom heb ik twee hoofdstukken besteed aan het gezondheidszorgdebat. Ik dacht dat dit een manier was om een ​​röntgenfoto, of een diepgaand onderzoek, te krijgen naar de structuur van het Amerikaanse kapitalisme. Ik werd getroffen door dat debat toen het dertig jaar geleden plaatsvond. En ik blijf erdoor getroffen.

Misschien wisten veel mensen dit wel, maar ik voelde me dwaas toen ik besefte dat de campagneslogan van Clinton: “Het is de economie, dom” ook “Vergeet de gezondheidszorg niet.” Hij voerde er campagne voor als progressief. En toch mislukte het. Wat is er gebeurd?

Het opmerkelijke aan de gezondheidszorgwet is dat veel mensen – waaronder een groot deel van de Republikeinse partij – dachten dat het een uitgemaakte zaak was. Clinton was er voorstander van. En toch verliezen ze! Traditioneel zeggen ze dat dit kwam omdat het te ingewikkeld was. Maar alle rekeningen zijn ingewikkeld. Het interessante is dat de verschillende delen van het Amerikaanse kapitaal en de politieke steun daarbuiten er gewoon niet waren.

Clinton zag de gezondheidszorg – net als een heel deel van het Amerikaanse bedrijfsleven – als een ongelooflijke albatros om de nek van het Amerikaanse kapitalisme. Ze moesten deze kosten oplossen zodat bedrijven uit de gezondheidszorg konden concurreren met Duitsland en Japan. Er was een zin die senator Paul Tsongas (D-Mass.) gebruikte, maar Clinton was het daarmee eens: de Koude Oorlog is voorbij en Duitsland en Japan hebben gewonnen. Dat was een erg sterk idee destijds.

Gezondheidszorg was daar een onderdeel van. Liberalen wilden een vorm van universele gezondheidszorg. Maar de Clintons dachten dat ze konden winnen omdat ze een fractie van het kapitaal aan hun kant hadden, bedrijven als Chrysler. Dit geldt voor alle hervormingsbewegingen die teruggaan tot de New Deal en daarvoor. Wil een hervormingsbeweging winnen, dan moet een fractie van het kapitaal – niet het geheel, maar een fractie – de overwinning van die hervormingsbeweging zien als in haar eigen belang. Ik bedoel, Chrysler Corporation was praktisch socialistisch. Tijdens deze debatten eisten ze praktisch socialistische gezondheidszorg. Douglas Fraser, hoofd van de United Auto Workers, noemde Lee Iacocca een Iatliaanse socialist als het om de gezondheidszorg ging. (Lacht)

Ik probeer te laten zien hoe de ontrafeling van dat wetsvoorstel deels plaatsvond omdat bedrijven als Walmart in die tijd belangrijker werden dan General Motors. En hoe de lessen hebben geleid tot de invoering van Obamacare, ook al was dat niet zo ver naar links als Clintons plan.

Je schrijft veel over zijn interactie met arbeid. Hij lijkt zo verwikkeld in de specifieke ideeën van zijn generatie – over vooruitgang en een nieuwe economie. In hoeverre denk je dat de illusies van de regering-Clinton op het gebied van arbeid en andere kwesties het einde van de Koude Oorlog weerspiegelden, wat destijds ook plaatsvond?

Clinton was feitelijk verschrikkelijk op het gebied van arbeid. Weet je, Arkansas vormt hem. En je hebt grote, militant anti-vakbondsbedrijven, zoals Tyson’s Food, Walmart en Hunt Trucking. Maar nogmaals, Clinton is een opportunist. Hij is een politicus. Hij wil verkozen worden. En als je verkozen wilt worden in Arkansas, kun je niet echt vijandig tegenover het eten van Walmart en Tyson staan. Later, als hij naar Washington gaat, moet hij meer open zijn. Labour speelt meer een rol op het nationale toneel. Maar zelfs daar was het een beetje armlengte.

Er was een moment na de Koude Oorlog. We krijgen een volledig open wereld. Vrije handel is onvermijdelijk; vrijhandel is feitelijk gekoppeld aan de teloorgang van het autoritarisme. En een van de elementen in het boek is de ongelooflijke ideologische weddenschap die zij aangaan: vrije handel gaat China democratiseren. Daar zit geloof in. Maar het is bewezen dat dit niet het geval is, en ik denk dat we het als een illusie kunnen zien, ook al is het een krachtige illusie.

Die weddenschap lijkt belangrijk bij het bespreken van NAFTA. U schrijft dat Clinton in dat gevecht ‘de politiek en de economie verkeerd had’. Dus als je aan NAFTA denkt, als je je verdiept in de politiek van die wetgeving. Wat is volgens jou vooral belangrijk om nu te onthouden?

Vergeleken met de openstelling van China voor economische handel tijdens zijn regering was de NAFTA veel minder belangrijk. Toch was NAFTA politiek gezien dat wel Dus veel giftiger. (Nou ja, misschien vandaag, nadat Trump van China een groot probleem heeft gemaakt.) Maar jarenlang was het scheef.

Ik denk dat je zou kunnen stellen dat het in de jaren negentig, na de Koude Oorlog, bijna structureel onvermijdelijk was dat de VS en China een meer open handelsrelatie zouden hebben. Dit waren twee gigantische economieën. Maar voor Mexico, waarvan het gehele BNP gelijk is aan dat van Zuid-Californië, was dit niet absoluut noodzakelijk. Er was geen echte zakelijke drang om Mexico open te stellen voor handel, in tegenstelling tot China of Japan.

Ik noem het dus een blunder. Ze hadden het niet kunnen doen. Binnen het Witte Huis waren daar discussies over. En dus kreeg derdepartijkandidaat Ross Perot politiek gezien bijna 19 procent van de stemmen tegen de NAFTA. Bovendien zijn de Democraten zelf totaal verdeeld over de wetgeving, omdat de vakbonden er een hekel aan hadden.

Laat ik eindigen door te vragen naar het huidige moment. Het voelt alsof dit boek lessen bevat over hoe je moet nadenken over – en hoe je druk moet zetten – op de regering-Biden. Je eindigt op een manier die ik niet had verwacht: de opmerking dat als de structurele omstandigheden een politicus als Clinton naar rechts zouden dwingen, links zich zou moeten organiseren om iemand als Biden naar links te laten gaan.

Zoals ik in het boek vermeld, vertelden mensen die dicht bij Clinton stonden me dat hij af en toe zei: Doggone it, waarom zijn er niet meer mensen die mij van links duwen? Tegenwoordig is er meer links. We hadden drie economische mislukkingen. De dot.com-hausse en -crisis, en vervolgens 2008-2009, en vervolgens, in zekere zin, de pandemie. Bijna alle functionarissen van de regering-Clinton (nou ja, behalve misschien Larry Summers) en Clinton zelf zeiden dat ze fouten hebben gemaakt bij de deregulering.

Biden heeft daarvan geleerd. Hij was een centristische democraat in de jaren negentig en hij ging akkoord met het grootste deel van wat Clinton wilde. Dat is dus een deel van de reden dat we Biden meer naar links zien luisteren – en er is nu iets meer dat hem duwt.

Dit interview is aangepast voor duidelijkheid en lengte.