Hoe het toezicht op zwart haar de geest van een kind kan doden – Mother Jones

In januari 2020, Barbers Hill High School in Texas haalde de nationale krantenkoppen nadat hij een zwarte student had geschorst vanwege zijn dreadlocks en DeAndre Arnold had bevolen ze af te knippen als hij de diploma-uitreiking wilde bijwonen. Het incident inspireerde gedeeltelijk de CROWN Act, een staatswet die haardiscriminatie op basis van ras op scholen, huisvesting en werkplekken verbiedt. Maar op 31 augustus, naar verluidt een dag voordat de wet van kracht zou worden, legde Barbers Hill High School een andere zwarte student, Darryl George, disciplinaire maatregelen op vanwege zijn kapsel. De ouders van George klagen nu gouverneur Greg Abbott aan omdat hij de wet niet heeft gehandhaafd.

De afleveringen op Barbers Hills High weerspiegelen een al lang bestaand probleem in de Verenigde Staten, vooral op scholen waar kledingvoorschriften leerlingen kunnen discrimineren. Je zag het in de video van een worstelaar uit New Jersey die gedwongen werd zijn locs door te snijden nadat een scheidsrechter beweerde dat het behouden ervan de wedstrijd zou verspelen. Toen een charterschool in North Carolina eiste dat een jonge inheemse jongen zijn haar zou knippen voordat hij na de voorjaarsvakantie naar de klas terugkeerde. Dergelijke incidenten, die algemeen als racistisch worden veroordeeld, hebben in het hele land aanleiding gegeven tot wetten die vergelijkbaar zijn met de CROWN Act.

Ondanks deze bescherming handhaven schoolbestuurders nog steeds beleid dat gericht is op niet-blanke leerlingen. Moeder Jones sprak met Dr. Bettina Love, hoogleraar onderwijs aan Columbia University en auteur van Gestraft voor dromen: Hoe schoolhervorming zwarte kinderen schaadt en hoe we genezen, om meer te leren over hoe schoolsystemen in de Verenigde Staten beleid codificeren dat gekleurde studenten uiteindelijk dwingt zich te assimileren met blankheid.

Hoe kwamen we terecht bij een onderwijssysteem dat zwarte studenten kan schorsen omdat ze natuurlijke kapsels zoals locs dragen?

Het is belangrijk op te merken dat dit verhaal niet alleen over haar gaat. Het gaat over anti-zwartheid. Het haar van zwarte mensen is zo’n belangrijk symbool van onze identiteit. Het gaat over wie we zijn en hoe we ons uitdrukken. Het is een gemakkelijke betekenis om na te streven, maar dit opschortingsbeleid gaat over ons als menselijke wezens. Als we aan racisme denken, denken we soms alleen maar aan beleid. Wat we missen is hoe het lichaam wordt aangevallen. Ons haar is een van de grootste weerspiegelingen van onze zwartheid en zal daarom altijd onder vuur liggen.

Jouw nieuw boek onderzoekt de politiek die ons tot dit punt heeft gebracht. Hoe vaak komt het voor dat zwarte studenten worden gecontroleerd en geschorst omdat ze zichzelf of hun cultuur uiten?

Wat ik in het boek probeerde te doen, is laten zien hoe de onderwijshervormingen veranderden, vooral één keer [Ronald] Reagan trad aan als extreem anti-zwart. Er zijn een paar toegangspunten waar we naar kunnen kijken om te begrijpen hoe we hier zijn gekomen. Ten eerste moeten we beginnen met het streven naar integratie daarna Brown v. Raad van bestuur Onderwijs waardoor het zwarte onderwijs werd gestript. Voor Bruinhadden we zwarte leraren die de zwarte cultuur begrepen. Snel vooruit naar 1982, toen Reagan de oorlog aan drugs verklaarde, wat in werkelijkheid een oorlog tegen zwarte mensen is.

In 1984 komt de regering-Reagan met een ander rapport genaamd Chaos in the Classroom. Er staat dat bepaalde kinderen – ze hoeven nooit zwarte kinderen te zeggen, maar we weten over wie ze het hebben – onhandelbaar en respectloos zijn en gecontroleerd moeten worden. Dat is het moment waarop je de hervorming van de misdaad, die verbonden is met het idee dat zwarte mensen inherent crimineel en gewelddadig zijn, ziet samensmelten met de hervorming van het onderwijs. Politiële concepten, zoals de theorie van gebroken ramen en de three strikes-regels, worden onderwijsbeleid. Etiketten als ‘misdadigers’, ‘crackbaby’s’ en ‘superpredators’ dringen het publieke bewustzijn binnen. Er was een gezamenlijke inspanning van politici en de media om zwarte kinderen door middel van scholing van de hand te doen.

Scholen zijn altijd het middelpunt geweest van politieke en culturele strijd. Maar de afgelopen jaren hebben conservatieve politici en groepen de lat hoger gelegd en zich op de zwarte geschiedenis en literatuur op scholen gericht. Welke impact hebben deze aanvallen op zwarte studenten?

Ik wil duidelijk zijn: zo creëer je chaos en creëer je een crisis. Het is hetzelfde draaiboek dat ze in 1983 gebruikten met ‘A Nation at Risk’. Ze verzinnen crises zodat ze kunnen zeggen dat openbaar onderwijs niet langer nodig is. Deze aanvallen gaan over veel meer dan het aanvallen van Zwartheid. We worden gebruikt voor een grotere agenda: het privatiseren van onderwijs.

Maar studenten beginnen zichzelf te onderwijzen. Ze wenden zich tot internet en TikTok. Ze zeggen: “Als je zegt dat we dit niet kunnen lezen, zullen we uitzoeken waar dat boek over gaat.” Jongeren zijn nieuwsgierig naar de reden waarom dit gebeurt. Ze lopen de school uit en protesteren. Ze willen weten waarom hen de kans wordt ontzegd om te lezen en te leren. Ik hoop dat het deze generatie nieuwsgieriger maakt, omdat ze nieuwe manieren zullen moeten zoeken om te begrijpen wat er gebeurt. Dat gezegd hebbende, deze hele situatie is woedend. Zwarte kinderen zouden zo moeten strijden. En ik wil duidelijk zijn: dit heeft niet alleen gevolgen voor zwarte studenten. Wat er nu gebeurt, heeft gevolgen voor alle studenten, omdat de zwarte geschiedenis Amerikaanse geschiedenis is. Studenten onwetend houden is niet de manier waarop je een bloeiende, bedachtzame, zorgzame democratie krijgt.

De districtshoofdinspecteur die betrokken was bij de zaak van George verdedigde het haarbeleid door te beweren dat het studenten leerde ‘op te offeren’ en ‘zich te conformeren’. Kun je iets vertellen over de realiteit van gedwongen assimilatie voor gekleurde studenten?

Het is altijd belangrijk om te vragen aan wiens cultuur we ons moeten assimileren. En het idee alleen al dat deze student moet leren opofferingen te doen, terwijl andere mensen vrijheden, vrijheid en keuzevrijheid krijgen, is verachtelijk. Waarom moet hij offers brengen? Waar is zijn vrijheid? Een van mijn favoriete citaten is van professor Lindsey Stewart en zij zegt dat blanke mensen geloven dat zwarte levens tragisch zijn zonder tussenkomst. Die hoofdinspecteur gelooft dat duidelijk. Dat deze jongeman zonder zijn regels en beleid geen opoffering zal leren. Dit is een les in dubbele standaarden, niet in opoffering. Dit is een vorm van het doden van de geest van een kind. Nu heeft die student gezien hoe racisme in dit land werkt en hoe het beleid hem wegwerpbaar kan maken.

Kun je de culturele betekenis van natuurlijke kapsels in zwarte gemeenschappen beschrijven? Waarom is het meer dan “alleen maar haar”?

Als ik deze verhalen hoor, triggert het mij een beetje, want dat had ik kunnen zijn. Ik heb een kapsel dat sterk lijkt op de jongeman die twee weken geschorst werd. Natuurlijk haar definieert wie we zijn als zwarte mensen.

Er is geen schaduw voor zwarte mensen die hun haar niet natuurlijk dragen, maar als u dat wel doet, verbindt u zich ertoe uw zwartheid in de kijker te zetten. Ik draag mijn haar om een ​​paar redenen natuurlijk. Ten eerste is het gezonder voor mijn haar en gezonder voor mijn lichaam. Ten tweede benadruk ik dat mijn zwartheid mooi is door mijn haar. Natuurlijk haar is een teken van mijn toewijding aan de schoonheid van zwartheid.

Hoe speelt zwarte vreugde, afgezien van de culturele betekenis, een rol bij zelfexpressie en waarom is het belangrijk dat zwarte kinderen de kans krijgen om zich te uiten?

Er is dus een definitie van eigenliefde, en die komt weer van Lizzie Stewart. En ze zegt dat de echte essentie van zwarte vreugde daar ligt waar witheid niet bestaat. En voor die momenten en voor die seconden ben je vrij. Dat is de zwarte vreugde waarnaar ik wil dat onze kinderen streven. Er zijn leraren die dat soort vreugde kunnen faciliteren. Maar scholen als geheel doen dat werk niet. De meeste leraren zijn blanke vrouwen. Hoe zouden ze weten hoe ze Zwarte vreugde konden faciliteren?

Waarom is wetgeving zoals de CROWN Act nodig? Zijn er effectievere manieren om zwarte leerlingen op school te beschermen?

Het feit dat we zelfs een CROWN Act nodig hebben, zegt zoveel over dit land. Het is ongelooflijk dat we er in 2023 voor vechten dat zwarte mensen hun haar kunnen dragen zoals zij dat willen.

Maar we hebben een paar dingen nodig. Nummer één is het aannemen van zwarte docenten. Er zijn goede gegevens van de American University die zeggen dat als je een zwarte student bent uit een gezin met lage inkomens en je twee zwarte leraren op de basisschool hebt, de kans dat je afstudeert met 32 ​​procent toeneemt. Het is belangrijk om een ​​leraar te hebben die op jou lijkt. We hebben een echte rekrutering van zwarte leraren nodig. We moeten ook zwarte ouders mobiliseren. We hebben een paar machtige mensen die de koers van het openbaar onderwijs in dit land veranderen en we hebben ouders – allemaal ouders – nodig om te begrijpen wat er gebeurt.

Dit interview is voor de duidelijkheid bewerkt en ingekort.