Studenten van het Trinity College in Dublin, de afgelopen jaren vooral bekend vanwege zijn hoofdrol in de fictie van Sally Rooney, organiseerden deze week een protestkampement uit solidariteit met het Palestijnse volk.
In de Verenigde Staten reageerden universiteiten als Columbia en de University of California, Los Angeles op soortgelijke kampementen door de politie in te schakelen om de demonstranten met geweld uiteen te drijven en te arresteren. Trinity daarentegen onderhandelde met de demonstranten en bereikte een akkoord over desinvestering van Israëlische bedrijven.
Het is een vreemd gevoel: we hebben niet alleen gewonnen, maar ook de overwinning gepakt. Hoe is dit gebeurd?
De studenten verdienen uiteraard de eer, die zogenaamd door goudvissen herinnerde flibbertigibbets die van oorzaak naar oorzaak stuiteren. In werkelijkheid voeren ze sinds minstens 2015 consequent campagne voor boycot, desinvestering en sancties (BDS).
Gedurende die tijd hebben ze vaardigheden opgebouwd en institutionele herinneringen doorgegeven, tegenslagen en sancties van universiteiten opgevangen en overwinningen behaald: de desinvestering van de Student Union (SU), SU-steun voor BDS, de desinvestering van universiteiten uit wapenbedrijven.
Al deze overwinningen, dat hoef ik nauwelijks toe te voegen, werden afgedaan als onvoldoende en zinloos door mensen die – ik kan het niet anders zeggen – echt niet van studenten houden. De studenten negeerden deze mensen wijselijk.
De huidige Trinity SU voert een radicale campagne. Het beschikt over de vaardigheden en actierepertoires die nodig zijn voor directe actie. Sterker nog: mensen die voor zichzelf opkomen – door campagne te voeren voor huurprijzen en vergoedingen – hebben de neiging ook voor anderen op te komen.
Dit zorgde ervoor dat ze consistente, ontwrichtende acties en onderwijs voerden als reactie op de medeplichtigheid van universiteiten aan de Israëlische genocide. Na wat er in Columbia gebeurde, was een kampement van het Trinity College en de confrontatie van studenten met de universiteitsautoriteiten vrijwel onvermijdelijk.
Personeel doet er ook toe, met name vormen van solidariteit tussen staf en studenten die ervoor zorgen dat studenten niet geïsoleerd raken. Op één niveau konden de studenten goed overweg met de beveiliging van de campus. Aan de andere kant bood de Trinity-afdeling van Academics for Palestine volledige steun aan het kampement.
Voordien mobiliseerde en informeerde onze groep het personeel met open brieven, academische gesprekken en persoonlijke contacten. We schreven naar bestuursorganen en hadden een ontmoeting met de provoost, Linda Doyle, de tegenhanger van Amerikaanse universiteitspresidenten zoals Minouche Shafik uit Columbia. We organiseerden ook onze eigen demonstraties – los van, maar altijd in samenwerking met studentengroepen.
Dit hielp ervoor te zorgen dat zelfs medewerkers die het niet eens waren met de verstoring veroorzaakt door de studenten – we hoorden klachten over die onschuldige bankjes die waren opgestapeld om het Book of Kells te blokkeren – begrepen dat er voor hen een goede reden was om te protesteren. Er zat legitimiteit in hun daden.
Er bestaat een universiteitsgemeenschap, en dat doet er ook toe. Nadat de universiteitsautoriteiten hadden gedreigd de studenten een enorme boete van € 214.000 op te leggen wegens verstoring, organiseerden universiteitsalumni zich en eisten dat de boete zou worden opgeheven. Trinity’s fellows (academici van onderscheid) ontmoetten elkaar en drongen aan op compromissen.
De laatste reden die we moeten noemen is het collegebestuur zelf. Door al deze factoren was dwang, zoals we op andere campussen hebben gezien, voor hen niet echt een optie. Maar het Trinity College zou nooit sluipschutters op daken zetten. Het strekt de universiteitsleiding tot eer dat zij zich zorgen maakte over de veiligheid van de demonstranten.
Ook zijn deze leiders niet ideologisch anti-Palestijns – ook hier is het contrast met andere campussen groot. Ze waren oprecht geschokt door de slachting in Gaza. Ze praatten met ons, en hoewel ik moet toegeven dat ik dat destijds niet dacht, luisterden ze naar ons – tenminste met één oor.
Dit betekende dat wanneer de normale gang van zaken werd verstoord, ze openstonden voor het hervatten van de zaken door een genocidale staat uit te sluiten in plaats van grote delen van de universiteitsgemeenschap en – denk ik graag – hun eigen geweten op dit gebied buiten te sluiten.
Trinity neemt nu hetzelfde leiderschapspositie in ten aanzien van de Israëlische apartheid als voorheen ten aanzien van de Zuid-Afrikaanse apartheid. Ik hoop dat dit verhaal nuttig is voor anderen die proberen hun hogescholen dezelfde leiderschapsrol te laten vervullen.
Bron: jacobin.com
