Hoe solidariteit met de stakers van Woolworths hielp de vakbondskracht op te bouwen

De stakers van Woolworths gaven een groot geschenk aan de hele arbeidersklasse. Door voor zichzelf op te komen tegen een van de meest gehate bedrijven van het land, stelden ze een voorbeeld voor de rest van ons – en brachten ze discussies over vakbondskwesties op de werkvloer in het hele land op gang.

Nu het lidmaatschap van vakbonden en vakbondsacties historisch laag zijn, kan het moeilijk zijn om tegen de stroom in te gaan. Maar we kunnen onszelf trainen als vakbondsactivisten om elke kans te benutten, hoe klein ze ook zijn, om onze vakbonden weer op te bouwen. Rode vlag sprak met vier socialisten over hoe het organiseren van solidariteitsactiviteiten met de stakers van de distributiecentra een vonk gaf aan de organisatie en discussies op de werkplek.

——————-

Emma is bibliothecaresse in Melbourne. Haar werkplek is gestratificeerd, met werknemers die dagelijks op vijf verschillende locaties werken. “Dit beperkt echt de mogelijkheden om solidariteit en relaties op de werkvloer op te bouwen, massabijeenkomsten te houden of collectieve acties te organiseren”, zegt ze.

Dus toen Emma hoorde dat medewerkers uit alle bibliotheken samenkwamen voor een professionele ontwikkelingsdag, maakte ze van de gelegenheid gebruik. De week ervoor sprak ze met sympathieke collega’s over de Woolies-staking en stelde voor om samen een solidariteitsfoto te maken.

“Toen ik eenmaal wat mensen aan boord had, plaatsten we het idee in de chat van onze vakbondsleden, met voorbeelden van wat andere kameraden op hun werkplek deden”, zegt ze. Onmiddellijk nam een ​​arbeider het initiatief om enkele borden met steunleuzen af ​​te drukken.

Tijdens een van de professionele ontwikkelingssessies ging Emma van tafel tot tafel, nodigde mensen uit om zich bij de solidariteitsfoto aan te sluiten en vertelde hen over de staking, de bedreigingen tegen de arbeiders en de aanvraag van de Woolies Fair Work Commission om de vakbondsactie te stoppen.

“Elke collega van mij deed mee aan de foto, behalve natuurlijk het senior management en HR-consultants”, zegt ze.

Ze scandeerden solidariteitsslogans en hieven hun vuisten op.

“Het was een ongelooflijk krachtige ervaring voor alle betrokkenen”, zegt ze. De daaropvolgende dagen vroegen drie collega’s haar om lidmaatschapsformulieren voor een vakbond.

“De week daarop was gevuld met gesprekken over de staking en het verraad van Woolworths en de Fair Work Commission”, zegt ze. “Mensen debatteerden over wat de Woolies-arbeiders hadden gewonnen en verloren in de uiteindelijke overeenkomst. Dit ging over tot discussies over onze eigen EA [enterprise agreement] en hoe belangrijk het zal zijn om clausules en mazen in de wet tijdens de onderhandelingen te begrijpen en te bespreken.”

Naast het werven van mensen voor de vakbond hebben de actie en de daarmee samenhangende gesprekken bijgedragen aan een sterkere cultuur van solidariteit op haar werkplek. “Het heeft de kennis van mensen over de macht van de arbeiders vergroot en het idee van vakbondsactie genormaliseerd”, zegt ze. “En ik denk dat mensen een sterker besef hebben van het belang van stakingen en het niet accepteren van slechte overeenkomsten.”

Emma’s werkplek zal volgend jaar beginnen met de onderhandelingen over een nieuw contract, en zal de mogelijkheid hebben om deel te nemen aan een onderhandelingscampagne tussen meerdere ondernemingen.

“Deze lessen over de solidariteit van werknemers en het belang van vakbondsactie komen op het juiste moment. En de nieuwe rekruten zijn kostbaar”, zegt ze.

Zac is leraar op een middelbare school in de westelijke buitenwijken van Melbourne. Toen de Woolworths-staking begon, deed hij een oproep aan actieve leden van zijn subafdeling van de Australian Education Union en alle collega’s die eerder interesse hadden getoond in vakbonds- of andere activistische evenementen, en nodigde hen uit om de volgende ochtend samen met hem het piket te bezoeken.

“Ik wist niet zeker of iemand zou reageren”, zegt hij. “Maar twee collega’s namen contact op en kwamen de volgende dag bij mij langs. Het was bemoedigend om samen het piket te bezoeken en te zien hoe arbeiders zich verzetten tegen dalende lonen en onveilige werkomstandigheden – problemen die zeer relevant zijn voor het schoolpersoneel.”

Door samen aan het piket te zitten, kregen Zak en zijn collega’s een zeldzame kans om de politiek te bespreken en manieren om de problemen op hun school aan te pakken. Ze besloten stakingsgeld in te zamelen voor het piket en verzamelden ongeveer $ 200.

“Bovenop deze praktische steun voor de stakers”, legt hij uit, “konden we met andere collega’s praten over de kracht van stakingen en het terugdringen van de druk op de kosten van levensonderhoud en de arbeidsomstandigheden die hen allemaal aangaan – een bijzonder belangrijke kwestie. gesprek omdat we volgend jaar met de deelstaatregering gaan onderhandelen over een nieuwe overeenkomst”.

“We hebben voor wat opschudding gezorgd onder het personeel; het was een geweldige ervaring.”

Alma is een universiteitsbestuurder in Sydney. “Ik deed vooral wat ik normaal doe, namelijk met mensen praten”, zegt ze over haar reactie op het horen van de Woolies-staking.

“Ik heb met ongeveer dertig mensen gesproken die in mijn gebouw werken, waarvan ik met sommigen voor het eerst sprak. Ik ging gewoon naar ze toe en vroeg of ze hadden gehoord wat Woolies aan het doen was”, zegt ze. “Iedereen had een uitstekend antwoord. En we hadden lange gesprekken over de crisis rond de kosten van levensonderhoud, schandalige prestatiedoelstellingen, gezondheid en veiligheid op het werk en de algemene haat tegen bazen.”

“Het piket lag op een flink eindje rijden van waar we werkten, en het was moeilijk voor fulltimewerkers om er te komen”, zegt ze. ‘Maar ik bracht een bordje mee van het piket en gooide het midden in het kantoor neer. Ik heb er ook mee rondgelopen. Het leverde nog meer mooie gesprekken op.”

Alma deelde regelmatig informatie in de werkgroepchats: artikelen en updates over de staking, maar ook een ondersteunende petitie en een link naar de inzamelingsactie voor de staking. “Mensen begonnen de staking zelf via andere bronnen te volgen”, zegt ze. “Het was duidelijk hoeveel mensen de staking steunden en het belang waardeerden van wat deze arbeiders deden.”

“Ik heb de staking verhoogd in mijn NTEU [National Tertiary Education Union] branchecomité en we hebben een motie van solidariteit aangenomen”, zegt ze. “Ik liet mensen ook foto’s maken met het stakingsbord, en moedigde hen aan om deze op sociale media te delen en gesprekken met hun vrienden te beginnen. Een aantal van hen deelden ook artikelen.”

April is machinist. “Ik heb honderden collega’s, dus ik probeer tijdens de pauzes tijd door te brengen om meer van hen te leren kennen. Onderdeel daarvan is hen vragen wat zij denken over verschillende politieke kwesties en ook mijn eigen mening delen”, zegt ze.

Ze sprak onlangs een week met collega’s over een mogelijke staking, nadat de NSW-regering zich onder meer tegen de looneis van de vakbond had verzet. De staking vond niet plaats, maar de Woolies-staking begon op dezelfde dag. “Ik zag de Woolies-staking als een perfect voorbeeld van wat wij ook konden doen”, vertelt ze. “Dus ik wilde solidariteit opbouwen met de stakende Woolies-arbeiders en wat meer politieke gesprekken beginnen, ook al kon ik maar een kleine bijdrage leveren.”

Ze benaderde zo’n dertig mensen en kreeg ruim twintig mensen zover om solidariteitsfoto’s te maken en naar de stakers van Woolworths te sturen. Ongeveer de helft van de fotografen doneerde ter plekke ook aan het stakingsfonds. Ze stuurde de foto’s naar de organisatoren van de United Workers Union, die ze met de arbeiders deelden.

Veel van haar collega’s waren terughoudend om op een foto te verschijnen. “Solidariteit met stakingen is tegenwoordig niet meer de norm. Maar ik heb met de meeste mensen vijf tot tien minuten doorgebracht om de staking en de omstandigheden op de werkplek waarvoor ze vochten te bespreken”, zegt ze.

“Het waren de gesprekken over wat de arbeiders opofferden en waarvoor ze vochten, waardoor ze van gedachten veranderden. Mensen zagen ook de verbanden tussen deze staking en bredere sociale en politieke kwesties”, voegt ze eraan toe.

“Sommige mensen hadden hele lange discussies met mij, waarbij ze alles analyseerden, van de Amerikaanse verkiezingen, de abortuswetgeving en de belachelijkheid van het verbod op sociale media dat tegen jongeren werd doorgevoerd. Sommige mensen hadden eerder voor Coles of Woolies of soortgelijke magazijnen gewerkt, en sommige verhalen die ze te vertellen hadden over veiligheidskwesties waren behoorlijk beangstigend.

“Ik heb daardoor zeker meer mensen ter plaatse leren kennen”, zegt ze. “Een week later kwam ik een van hen tegen en ze vroegen hoe de staking eindigde. We hebben dus een tijdje gepraat over de deal en wat we ervan vonden. Ik denk dat het openen van dit soort gesprekken en het ondernemen van actie waar mogelijk belangrijk is voor het opbouwen van solidariteit in de cultuur van onze werkplekken.”