Jessica Kasmer-Jacobs zat afgelopen zaterdag op een strand in Tel Aviv toen een badmeester aankondigde dat vier gijzelaars waren gered door de Israel Defense Forces (IDF). Ze beschreef de scène in een artikel voor Bari Weiss Vrije pers:
Het gejuich was onmiddellijk en extatisch. Mensen gooiden hun kinderen in de lucht. Vreemdelingen omhelsden vreemden. Velen huilden openlijk. Het klappen, zingen en dansen verspreidde zich over het hele strand.
Het is niet moeilijk om de reactie te begrijpen. Het gijzelen van willekeurige burgers is een verontrustende oorlogsmisdaad, en het is begrijpelijk dat mensen die zich met de slachtoffers identificeerden hun terugkeer naar huis met vreugde zouden vieren.
Maar wat uit deze momentopname blijkt, is dat de Israëlische autoriteiten zelf ook veel gijzelingen plegen, ook al proberen ze daar een laagje legitimiteit aan te geven door het ‘administratieve detentie’ te noemen. En de Israëlische regering had niet alleen dit naar huis kunnen brengen vier van de door Hamas gegijzelde Israëlische gijzelaars, maar alle van hen op enig moment in de afgelopen acht maanden als onderdeel van een langdurig staakt-het-vuren, maar heeft ervoor gekozen dit niet te doen. Premier Benjamin Netanyahu heeft herhaaldelijk gezegd dat, hoewel hij bereid is zijn systematische vernietiging van de Gazastrook voor korte perioden op te schorten, elke overeenkomst die hem zou verplichten de oorlog te beëindigen zonder “de klus te klaren” van het “vernietigen” van Hamas, uit de weg is. vraag.
Het idee dat Hamas zal worden “vernietigd” door tapijtbombardementen is misleidend, vooral nadat parallelle pogingen om opstandige organisaties te “vernietigen” elders zo spectaculair hebben gefaald. In Afghanistan bijvoorbeeld hebben de Verenigde Staten twintig jaar lang tevergeefs de Taliban vernietigd. Het gezond verstand zou in ieder geval suggereren dat de verschrikkingen die de IDF de afgelopen acht maanden aan Gaza heeft toegebracht waarschijnlijker het tegenovergestelde effect zullen hebben, waardoor de rekrutering voor Hamas of opvolgerorganisaties wordt gestimuleerd. Bovendien, als Hamas daadwerkelijk zou worden “vernietigd” (of bijna vernietigd zou worden), zouden de meeste gijzelaars die Hamas vasthoudt vrijwel zeker tijdens het proces worden vernietigd.
Met andere woorden, terwijl Netanyahu blij is zich te kunnen verheugen op de goedkeuring van het Israëlische publiek voor het terugbrengen van vier van de gijzelaars, is hij bereid om het grootste deel van de rest te laten wegkwijnen en mogelijk te laten sterven ter wille van het afmaken van de “klus” die al miljoenen mensen heeft ontheemd. van onschuldige Palestijnen uit hun huizen en creëerde de grootste populatie van geamputeerde kinderen ter wereld. De hoop van Israëlische families op hereniging met hun gevangengenomen dierbaren wordt systematisch opgeofferd ter wille van de voltooiing van een grootschalig project van etnische zuivering dat de levens van talloze Palestijnse families heeft verwoest.
Het is niet verrassend dat veel families van de gijzelaars zich openlijk verzetten tegen Netanyahu’s berekening, op basis van de minachting voor de levens van hun dierbaren. Maar hoe zit het met de levens van de dierbaren van de Palestijnen? Ook die worden opgeofferd, en wel in veel grotere aantallen.
Bij de operatie van zaterdag doodde de IDF 274 Gazanen. Een groot percentage lijkt burgers te zijn geweest, en velen van hen waren kinderen. De aanval vond overdag plaats en de dekking om de soldaten in staat te stellen te ontsnappen met de vier geredde gijzelaars omvatte het bombarderen van een drukke markt.
De Israëlische apologeten in het Westen hebben de reddingsoperatie van afgelopen weekend gebruikt om de steun voor de wreedheden te versterken en de waarde van Palestijnse levens te ontkennen. Donny Deutsch van MSBNC zei bijvoorbeeld dat het tijd was voor een ‘eerlijk gesprek’ over de ‘definitie van ‘burgerslachtoffers’. Hij wees erop dat geredde gijzelaars werden vastgehouden in de huizen van een Palestijnse arts en een Palestijnse journalist. Nou, vroeg hij, zijn die “burgers”?
Reality check: het totale aantal gijzelaars dat Hamas op 7 oktober nam was 250. Zelfs als ze alle 250 werden vastgehouden in de huizen van 250 afzonderlijke artsen of journalisten, en die 250 artsen of journalisten hadden daardoor hun burgerstatus verloren, er resteert nog 2.3 miljoen Gazaanse burgers. Misschien beseffend dat zijn argument niet erg ver ging, voegde Deutsch eraan toe dat “duizenden” inwoners van Gaza op 7 oktober hadden toegejuicht voor de misdaden van Hamas, en speculeerde – hij weet dat natuurlijk niet – dat veel van de burgers die door de Hamas waren afgeslacht De IDF was als onderdeel van de gijzelaarsreddingsoperatie ‘diepe, diepe Hamas-sympathisanten’.
Wat Deutsch niet heeft uitgelegd, is hoe deze speculaties, zelfs als ze waar zouden blijken te zijn, de willekeurige massamoord op burgers rechtvaardigen. Verliezen onschuldige mensen hun recht om te leven door te “juichen” voor vreselijke dingen die ze zelf niet hebben gedaan, of door “diepe, diepe sympathisanten” te zijn van onsmakelijke facties? Als veel van de op 7 oktober vermoorde Israëli’s “diepe, diepe sympathisanten” zouden zijn voor de regering van Benjamin Netanyahu – een oorlogsmisdadiger die binnenkort wellicht de meeste landen in de wereld niet meer kan bezoeken door een arrestatiebevel dat is uitgevaardigd namens het Internationaal Strafhof – rechtvaardigt dat met terugwerkende kracht hun dood? Als veel Israëli’s (en ook veel Amerikanen) bereid zijn de oorlog van de IDF in Gaza toe te juichen, ondanks de ontheemding van miljoenen en de steeds groter wordende berg burgerlijken, verliezen die Israëli’s en Amerikanen daarom hun recht op leven?
Dit soort verwrongen logica moet in elk geval worden afgewezen. Maar als er iets is, wordt het gelijk minder in een Palestijnse context dan in een Israëlische of Amerikaanse context. Hamas heeft bij geen enkele Palestijnse verkiezing een regelrechte meerderheid behaald. Het land won precies één keer een meerderheid, in 2006, en sindsdien zijn er geen verkiezingen meer gehouden. In 2006 leefde ongeveer de helft van de Palestijnen in Gaza nog niet eens, en de overgrote meerderheid van de huidige bevolking van Gaza was nog niet oud genoeg om te stemmen. Daarentegen houdt Israël regelmatig verkiezingen, en Netanyahu is al heel lang aan de macht. En een regelrechte meerderheid van de Amerikanen stemde op Joe Biden, die zorgde voor de bommen van tweeduizend pond die Netanyahu op vluchtelingenkampen vol onschuldige kinderen heeft laten vallen. Bijna de hele rest van het electoraat koos voor Donald Trump, die gelijk staat meer fanatiek pro-Israël dan Biden.
Als het massaal vermoorden van Israëlische of Amerikaanse burgers ondanks dit alles verkeerd zou zijn, zou geen enkele hoeveelheid “gejuich” of “sympathie” door sommige inwoners van Gaza kunnen rechtvaardigen wat er daar met burgers is gedaan. Maar als je dat eenmaal onderkent, verlies je alle hoop om te rechtvaardigen wat er afgelopen zaterdag is gebeurd. Logischerwijs is er gewoon geen manier om de cirkel rond te maken van (a) het rechtvaardigen van het doden van honderden burgers om vier gijzelaars te redden zonder (b) toe te geven dat je de Palestijnen niet helemaal als volwaardige mensen beschouwt wier levens er net zo toe doen als Israëliërs of Amerikanen. leeft.
Je kunt zeggen, zoals degenen die het meest vastbesloten zijn om vast te houden aan de Israëlische gespreksonderwerpen altijd doen, dat ‘elke’ dood in Gaza uitsluitend de schuld is van Hamas, omdat ‘zij de oorlog zijn begonnen’. In het echte leven was 7 oktober één schakel in een zeer lange keten van aanvallen en tegenaanvallen, gruweldaden en tegengruweldaden die voortkomen uit Israëls gewelddadige systeem van overheersing over zijn niet-burgerlijke Palestijnse bevolking. Maar zelfs als we de klok op 7 oktober 2023 zetten, is het idee dat de wreedheden van die dag de mensen die momenteel Gazaanse burgers afslachten van elke verantwoordelijkheid ontslaan, moreel verdorven.
De gebruikelijke rationalisaties over ‘menselijke schilden’ zijn eveneens niet overtuigend. Stel je voor dat een terroristische groepering vier mensen in Los Angeles heeft ontvoerd. In deze hypothese is het duidelijk en ondubbelzinnig waar dat zij ermee begonnen zijn. Stel je nu voor dat ze deze gijzelaars onder een druk kinderdagverblijf hielden.
Als de politie van Los Angeles het kinderdagverblijf zou opblazen, waarbij honderd kinderen zouden omkomen, om bij de vier gijzelaars te komen en hen te redden, zouden we dan onze schouders ophalen en zeggen: ‘Nou, dat is heel triest, maar ik neem het de politie niet kwalijk. zelfs een klein beetje voor alle kinderen die ze hebben vermoord omdat de terroristische groepering ermee begon en die kinderen als menselijk schild werden gebruikt”?
Natuurlijk niet. Niemand, waar dan ook, zou dat zeggen. De norm zou niet anders moeten zijn voor de moord op burgers, waaronder veel kinderen, in Gaza.
Bron: jacobin.com
