“Om een basisstructuur van het leven in de Gazastrook mogelijk te maken, heeft de vice-minister van Defensie toestemming gegeven voor het toestaan van 106 vrachtwagens met humanitaire basisproducten naar de Gazastrook.”
Deze verklaring zou een van de talloze soortgelijke beweringen kunnen zijn die de Israëlische regering heeft gedaan sinds het begin van Israëls voortdurende genocide in Gaza – maar het komt in feite uit een presentatie uit 2008. De presentatie van het Israëlische Ministerie van Defensie ‘Voedselconsumptie in de Gazastrook – Rode Lijnen’ geeft details over de hoeveelheid voedsel die in heel Gaza wordt geconsumeerd, geproduceerd en gedistribueerd. Zij was bereid de Israëlische regering te helpen bij het beleden doel: het beperken van de toegang van voedsel tot Gaza.
Hoewel het Israëlische ministerie van Defensie beweerde dat de ‘Rode Lijnen’, zoals de presentatie vaak wordt genoemd, slechts een ontwerp was en nooit ‘gebruikt als basis voor de uitvoering van het civiele beleid ten aanzien van de Gazastrook’, lijkt het erop dat deze van kracht zijn geweest vanaf 2007 tot 2010. Toen de presentatie jaren later aan het licht kwam, bevestigde het alleen maar wat de Palestijnen in Gaza al wisten: dat Israël hen probeerde uit te hongeren.
In 2007 begon de Israëlische regering, als reactie op het feit dat Hamas de Palestijnse verkiezingen had overwonnen en de controle over Gaza aan haar politieke rivalen had ontnomen, met haar voortdurende blokkade van de Gazastrook. Hoewel de primaire focus van de blokkade het verminderen van de aanvoer van brandstof en elektriciteit in Gaza was, en het beperken van de beweging van mensen in en uit de Gazastrook, was voedsel ook een Israëlische zorg, zoals blijkt uit de ‘Rode Lijnen’. De presentatie schat de hoeveelheden verschillende voedingsmiddelen – meel, groenten, melk, enzovoort – die nodig zijn om de bevolking van Gaza te voeden, vergeleken met wat er binnen de enclave werd geproduceerd en voor distributie werd binnengebracht via een handvol grensovergangen in de gemilitariseerde gebieden. grens gebouwd door Israël rond het grondgebied.
“Het officiële doel van het beleid was het voeren van economische oorlogvoering”, zegt Shai Grunberg, woordvoerder van het Gisha Legal Center for Freedom of Movement, een Israëlische mensenrechtenorganisatie. Gisha publiceerde ‘Red Lines’ in 2012, na een drie jaar durende juridische campagne tegen het Israëlische Ministerie van Defensie, dat had geprobeerd de publicatie van de presentatie te voorkomen.
Hoewel het ogenschijnlijke doel van de “Rode Lijnen” was om de absolute minimale hoeveelheid voedsel te identificeren die nodig is om Gaza binnen te laten om ondervoeding te voorkomen – 106 vrachtwagens per dag – blijkt uit analyse uitgevoerd door Gisha dat deze grens in werkelijkheid de bovengrens was voor bijna de eerste drie jaar van de Israëlische blokkade. Vanaf het begin van de blokkade in september 2007 tot de relatieve versoepeling ervan in juli 2010 bereikte het aantal dagelijkse vrachtwagens dat door Israël Gaza werd binnengelaten in maart 2009 slechts voor ongeveer een maand het in de presentatie voorgeschreven aantal. Tijdens de duur van de periode daalde het aantal vrachtwagens ver daaronder, en daalde in november 2008 tot bijna nul.
Ondanks het Israëlische beleid dat de toegang van voedsel tot Gaza beperkt, was er van 2007 tot 2010 geen hongersnood in het gebied. Gisha schrijft het vermijden van wijdverbreide ondervoeding toe aan zowel de voorraden die door kooplieden in Gaza worden onderhouden als aan de distributie van hulp door humanitaire organisaties.
Hamas slaagde er in januari 2008 ook in om de blokkade te doorbreken, na maandenlang in het geheim acetyleenfakkels te hebben gebruikt om delen van de muur aan de grens met Egypte door te snijden, alvorens deze uiteindelijk met explosieven te vernietigen. Door de inbreuk die een week duurde, kregen de Palestijnen toegang tot Egypte, waar ze voedsel konden kopen en naar Gaza konden terugkeren met genoeg voedsel voor drie maanden, aldus de Associated Press.
In mei 2010, na de vlootaanval op Gaza waarbij het Israëlische leger tien activisten doodde tijdens een aanval op zes burgerschepen die van Turkije naar Gaza reisden met humanitaire hulp en wederopbouwvoorraden, versoepelde Israël eindelijk de blokkade van de enclave. Terwijl Gisha’s analyse bevestigt dat het aantal vrachtwagens dat door Israël Gaza binnenkwam na juli 2010 de 106 overschreed, let de organisatie er zorgvuldig op om onderscheid te maken tussen de versoepeling van de blokkade en de totale opheffing ervan.
“Zelfs nadat Israël was gestopt met het beperken van de toegang tot voedsel, bleef Israël beperkingen opleggen aan het verkeer van mensen en goederen die de ontwikkeling van de economie van Gaza en van de civiele infrastructuur belemmerden, leidden tot de-ontwikkeling en de armoede in de Gazastrook sterk toenamen, waardoor de voedselzekerheid in Gaza werd ondermijnd. andere manieren”, zegt Grunberg. “Als gevolg hiervan was zelfs vóór 7 oktober meer dan 80 procent van de bevolking van Gaza afhankelijk van humanitaire hulp om in de basisbehoeften te voorzien.”
Als Israël van 2007 tot 2010 had geprobeerd voedsel te bewapenen als een vorm van economische oorlogsvoering, heeft het dat sinds 7 oktober ongetwijfeld als onderdeel van een beleid van totale oorlog ingezet. De aanhoudende Israëlische genocide in Gaza – die al het leven heeft geëist van ten minste Volgens schattingen zijn er minstens drieëndertigduizend Palestijnen, waaronder ruim dertienduizend kinderen en vierentachtighonderd vrouwen Al Jazeera – vertoont veel van de kenmerken van de vorige blokkade, alleen deze keer met de bedoeling een hongersnood te veroorzaken.
Gisha beschrijft de litanie van daden van Israël die de hongersnood door heel Gaza hebben verspreid: bombardementen en grondoperaties door het Israëlische leger die de voedselproductie en -distributie decimeren; ernstige beperkingen op de import, waaronder de sluiting van alle grensovergangen op twee na en de weigering van toegang tot humanitair personeel; en de weigering om de Israëlische protesten bij de resterende grensovergangen uiteen te drijven, terwijl zij zich actief richten op de Palestijnse politie-escortes van konvooien voor humanitaire hulp.
“Israëls misbruik van zijn controle over bewegingsvrijheid en toegang is na 7 oktober tot nieuwe uitersten doorgevoerd”, zegt Grunberg, “ook als gevolg van zijn beslissingen om de levering van elektriciteit te blokkeren, om de levering van water en brandstof aanzienlijk te beperken, en het feit dat het de toegang tot en de distributie van hulp blijft beperken, vooral de distributie naar het noorden.”
Dergelijke acties van de Israëlische regering brachten Gisha en vier andere Israëlische mensenrechtenorganisaties ertoe eerder deze maand een petitie in te dienen bij het Israëlische Hooggerechtshof, waarin ze de regering ervan beschuldigden te voorkomen dat voedsel en andere humanitaire hulp Gaza bereikten. In de petitie wordt de rechtbank gevraagd de regering te gelasten alle humanitaire hulp, uitrusting en personeel toegang te verlenen tot heel Gaza via extra grensovergangen. Het verwerpt nadrukkelijk de beweringen van Israël dat het de hulp niet belemmert en wijst op de ontoereikendheid van de maatregelen van andere landen, zoals de Verenigde Staten, die luchtdroppings uitvoeren of proberen hulp over zee te leveren. Het Israëlische Hooggerechtshof zal de petitie op 3 april behandelen.
“De situatie ter plaatse suggereert dat Israël, [among other things], waarbij collectieve straffen worden toegepast tot een punt dat kan neerkomen op uithongering als oorlogswapen”, aldus de petitie. “Het feit dat in het noorden van Gaza kinderen zijn gestorven en blijven sterven als gevolg van ondervoeding zou de respondenten, het Israëlische publiek en de wereld als geheel op hun grondvesten moeten hebben doen schudden.”
Bron: jacobin.com
