Israëlische aanval op Iran is hoe de Derde Wereldoorlog eruit ziet

Israëlische aanval op Iran werd donderdagavond laat opgewacht met een gevaarlijk voortijdige zucht van verlichting van zowel de nieuwsmedia als de Amerikaanse regering, dat op de een of andere manier een volledige ‘oorlog’ was vermeden.

Media als de New York Times typeerden de aanval al snel als “ingetogen” en “beperkt” in omvang, waarbij ze wezen op Iraanse verklaringen dat de aanval van binnen de Iraanse grenzen werd gelanceerd en gebruik maakte van kleine drones in plaats van straaljagers. Vervolgens werd verder onthuld dat de Israëlische aanval een stealth-kruisraket omvatte die van grote afstand werd gelanceerd om de nieuwe Arabische partners van Israël niet van streek te maken.

Maar dit is in feite hoe een echte oorlog er tegenwoordig uitziet: soms is het een salvo van 300 raketten en drones, en soms is het mager, doelgericht en in het geheim uitgevoerd. Voorbij zijn de dagen van enorme veroverende legers en conventionele militaire confrontaties tussen twee partijen. Zolang experts, de regering en de media zich alleen maar zorgen maken over een soort oorlog die achterhaald is, kunnen ze de oorlog niet recht voor onze ogen zien.

De misvatting heeft zelfs de Amerikaanse regering besmet.

“Het bagatelliseren van directe aanvallen op haar grondgebied kan erop duiden dat de Islamitische Republiek niet de wens of het vermogen heeft om haar ophef te evenaren met beleden militaire macht”, aldus een communiqué van het ministerie van Buitenlandse Zaken dat na de aanval werd opgesteld en verkregen door The Intercept. “Gedurende weken van ongekende militaire uitwisselingen tussen Iran en Israël … lijken Iraanse functionarissen erop gebrand verdere escalatie te voorkomen.”

Donderdag, voorafgaand aan de aanval, beloofde de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Hossein Amir-Abdollahian dat als Israël terugslaat, “de volgende reactie van ons onmiddellijk en op een maximaal niveau zal zijn.” Nu moet Teheran zich aanpassen aan de realiteit dat een massale Israëlische tegenaanval niet heeft plaatsgevonden en misschien ook nooit zal komen.

Terwijl de media en de wereld wachten op een grootschalige oorlog tussen Iran en Israël en zich zelfs zorgen maken over nucleaire escalatie, wordt een enorme realiteit van de moderne oorlogsvoering over het hoofd gezien: we zijn al bezig met de strijd tegen de Derde Wereldoorlog. Nee, het zijn geen imperiums die legers door landen marcheren en continenten veroveren. En nee, het zijn niet de miljoenen jonge mannen (en nu vrouwen) die in uniform op de weegschaal van bijna 100 jaar geleden zijn gedrukt. En nee, in de meeste samenlevingen waar oorlog een constante is, hoeft het publiek niet eens de pijn van oorlog te voelen, behalve dat het leger alles domineert en al het andere berooft van hulpbronnen: programma’s om armoede te bestrijden, voedsel, huisvesting, gezondheidszorg. zorg, transport, klimaatverandering.

In plaats daarvan is de Derde Wereldoorlog overal aan de gang, een planeet die in vuur en vlam staat van gewapende conflicten en overspoeld wordt met wapenverkopen, een overlappend Venn-diagram van moorden dat de hele wereld overspoelt, en een constante bonanza voor ‘experts’ op het gebied van de nationale veiligheid en het militair-industriële complex.

Laten we een rondleiding over het slagveld maken.

In het Midden-Oosten hebben de VS, Turkije, Irak en zelfs Iran allemaal voet aan de grond in Syrië, terwijl hun interne burgeroorlog onverminderd voortduurt. En dit alles blijft meestal onopgemerkt, terwijl mensen elders op zoek gaan naar veldslagen die lijken op de Tweede Wereldoorlog. Iraans; Door Iran gefinancierd, gesteund of geïnspireerd; of onafhankelijke milities in Syrië en Irak richten zich op Amerikaanse troepen in Syrië, Irak en nu Jordanië. De Verenigde Staten bombarderen, maar dat geldt ook voor Israël, en Turkije, en andere stille partners van Washington in de oorlog tegen Iran, en Syrië, en ISIS, en Hezbollah. Bij de strijd tegen ISIS, Operatie Inherent Resolve, zijn volgens de VS ruim tachtig ‘partners’ betrokken die niet alleen in Syrië en Irak vechten, maar ook in Afghanistan en Libië. Een coalitie van meer dan 80 landen – maar de VS willen ze niet allemaal noemen, vooral de geallieerde ‘speciale’ operators die clandestien ter plaatse werken.

Wat we wel weten is dat tien landen betrokken zijn geweest bij luchtaanvallen op Houthi-doelen in Jemen, waaronder de VS, Groot-Brittannië, Australië, Bahrein, Canada, Denemarken, Duitsland, Nederland, Nieuw-Zeeland en Zuid-Korea. Zoals zoveel andere conflicten is het niet helemaal duidelijk wie wie of waar vandaan bombardeerde, noch andere leden van de ondersteunende cast. De Amerikaanse bommen komen van vliegdekschepen en van de Golfstaten, en van Koeweit en Jordanië, en mogelijk zelfs van Saoedi-Arabië en Oman. Maar de Derde Wereldoorlog gaat over het geheim houden van dingen, dus wie weet.

In de Rode Zee hebben dezelfde landen – plus Frankrijk, Italië, Noorwegen, de Seychellen, Spanje, Griekenland, Finland, Australië en Sri Lanka – zich aangesloten om Houthi-aanvallen op zee af te weren. Nog meer landen zouden in het geheim aan de coalitie deelnemen, gezien de gevoeligheden rond de steun aan Israël tijdens zijn oorlog met Hamas. Maar dan is er ook de oorlog tegen piraten, en de oorlog tegen nucleaire proliferatie, en de oorlog tegen wapensmokkel, en de oorlog in het Midden-Oosten zelfs tegen drugs, allemaal uitgevoerd door een enorme internationale maritieme vloot waarbij tientallen landen betrokken zijn.

Terwijl de Israëlische oorlog in Gaza, en het heen en weer met Iran, voorlopig bovenaan de Billboard-hitlijsten staat, sleept in Oekraïne een loopgravenoorlog en een patstelling zich nu al meer dan twee jaar voort. Ook hier zijn alle ogen gericht op een beslissende overwinning of nederlaag, maar de Derde Wereldoorlog wordt meer gekenmerkt doordat Oekraïne of zijn bondgenoten regelmatig doelen binnen Moeder Rusland aanvallen, aanvallen die Moskou bagatelliseert. Russen die aan Oekraïense zijde vechten, vallen nu regelmatig de Russische regio’s Belgorod en Koersk binnen. Ondertussen is de echte Derde Wereldoorlog de NAVO die al in oorlog is met Rusland, waarbij ze haar activiteiten naast de vijand uitbreidt, haar gelederen uitbreidt, haar leger opbouwt en wapens aan Oekraïne levert. De Verenigde Staten worden intussen ingezet van Noorwegen tot Bulgarije en hebben de afgelopen twee jaar een grote nieuwe basis in Polen opgebouwd. Ondertussen hebben Iran en Noord-Korea hun rol gespeeld bij het vervoeren van drones, raketten en artilleriegranaten naar de Russische oorlogsinspanningen.

Hoewel de flagrante Russische invasie het ouderwetse concept van bezettingslegers en de Tweede Wereldoorlog lijkt te belichamen, is de realiteit dat Oekraïne nooit in ‘de grootste tankslag’ ooit is veranderd, zoals sommigen voorspelden, en dat het ook niet ‘escaleerde’ tot een nucleaire oorlog. , en het is zelfs niet eens doorslaggevend geweest.

De oorlog in Oekraïne is zeker de wereldveranderende gebeurtenis van de afgelopen vijf jaar, maar zelfs hier, zonder dat er nog meer grenzen worden overschreden, zonder escalatie, en zonder dat Rusland en de NAVO rechtstreeks op elkaar schieten, kunnen er enkele machtige lessen worden geleerd. Botsende legers zijn een illusie. De Derde Wereldoorlog is dus niet een veroveringsleger dat zich een weg baant over het continent. Er zijn nooit meer dan 300.000 soldaten tegelijk op het slagveld in Oekraïne geweest; in de Tweede Wereldoorlog stonden bijna 10 miljoen mensen dagelijks tegenover elkaar (en in totaal waren er zo’n 125 miljoen gemobiliseerd). Vanwege de grotere dodelijkheid van wapens zijn de militaire verliezen in Oekraïne enorm. Maar de meeste grondgevechten hebben plaatsgevonden op compagnie- of zelfs pelotonniveau; het verzamelen van te veel troepen op één plek is gewoon te gevaarlijk in de wereld van vandaag. En dit heeft zich allemaal ontvouwd terwijl noch Rusland noch Oekraïne in staat zijn geweest de luchtmacht op dezelfde manier te benutten als de Verenigde Staten. Afgezien van het harteloze offensief van Vladimir Poetin, waarbij jonge Russische mannen als kanonnenvoer werden gebruikt, willen maar weinig landen op deze manier vechten en geven ze de voorkeur aan lucht- en raketaanvallen over lange afstand (en nu ook met drones).

Ten zuiden van Oekraïne blijven Azerbeidzjan en Armenië sudderen. Vorig jaar viel Azerbeidzjan de afgescheiden republiek Artsakh aan. Met de steun van Turkije en Israëlische wapens probeerde Azerbeidzjan de etnisch Armeense enclave permanent te verpletteren, waarbij met succes tienduizenden burgers naar de buurlanden werden verdreven.

Voorbij de Golf van Aden en de Indische Oceaan bruist de Zuid-Chinese Zee ook van maritieme conflicten. Constante Chinese marinepassages rond de grenzen van Taiwan worden aangevuld met nauwe gesprekken met Zuid-Korea, Japan en de Filippijnen (en de Verenigde Staten). Ondertussen gaat de burgeroorlog in Myanmar onverminderd voort.

Op het Koreaanse schiereiland gaat Noord-Korea door met kernproeven en het onaangekondigd afvuren van ballistische raketten in de oceaan, en spanningen zijn een voortdurend achtergrondgeluid van oorlogsspelletjes, militaire invallen en grensoverschrijdende incidenten. Duizenden artilleriebatterijen staren elkaar aan in de gedemilitariseerde zone, terwijl Zuid-Korea met de vinger wijst naar de Noord-Koreaanse technologie die wordt gebruikt in Iraanse raketten die op Israël worden afgevuurd. En natuurlijk zijn de Verenigde Staten en andere ‘partners’ ter plaatse actief.

In een wereld van zogenaamde ‘internationale orde’ blijven India en Pakistan vechten om hun gemeenschappelijke grens, zoals ze al tientallen jaren doen. En India en China staan ​​tegenover elkaar, een nieuw vlampunt dat voor sommigen de Derde Wereldoorlog zou kunnen betekenen, maar dat in werkelijkheid al aanwezig is.

Volgens het Armed Conflict Location & Event Data Project zijn in Afrika strijdkrachten, terroristen, militanten, huurlingen, milities, bandieten, piraten en separatisten actief in Angola, Burkina Faso, Kameroen, de Centraal-Afrikaanse Republiek, Tsjaad en de Democratische Republiek. van Congo, Ethiopië, Kenia, Madagaskar, Mali, Mozambique, Niger, Nigeria, Rwanda, Zuid-Soedan en Soedan. China en Rusland strijden om bases en invloed (China heeft al een basis in Djibouti). De Russische Wagner Group is actief in Afrika en betrokken bij gevechten, en de afgelopen twee maanden hebben Rwandese strijdkrachten doelen in de DRC aangevallen, en heeft Marokko drone-aanvallen uitgevoerd op Polisario-strijders nabij de grens van de Westelijke Sahara.

Op het Afrikaanse continent zijn de VS, Frankrijk en Groot-Brittannië verwikkeld in uitgebreide maar clandestiene gevechten, zogenaamd tegen islamitische terroristen, terwijl het hele continent smeult en geen van beiden enige overwinning op de lange termijn kan claimen op de dubbele fronten van terrorismebestrijding en vredeshandhaving. . Amerikaanse troepen die in Niger opereren, zitten vast omdat de door de Amerikaanse overheid opgeleide junta beweert dat de Amerikaanse voetafdruk illegaal is. De Verenigde Staten bombarderen ook al jaren doelen in Somalië, en de missie van de Afrikaanse Unie in Somalië is actief betrokken bij de bestrijding van Al-Shabab.

Amerikaanse strijdkrachten blijven zich verspreiden over Latijns-Amerika en het Caribisch gebied, waarbij ze raketkruisers gebruiken om onderzeeërs die drugs smokkelen te onderscheppen, antiterrorismeteams naar het volledig gedestabiliseerde Haïti sturen en de export van helikopters, vliegtuigen en marinedrones naar Guyana versnellen. buurland Venezuela kijkt hongerig naar zijn oliereserves. Hoge functionarissen van de Biden-regering zijn rondzweven en hebben Amerikaanse troepen naar het verraderlijke stukje jungle gestuurd dat Zuid- en Midden-Amerika met elkaar verbindt, bekend als de Darién Gap, om de stroom migranten en drugs over de zuidgrens van de VS tegen te gaan.

En wat is er de afgelopen jaren eigenlijk met de neutraliteit gebeurd? Zwitserland en Oostenrijk hebben Oekraïne wapens geleverd. Zweden en Finland zijn toegetreden tot de NAVO. Slechts het kleine Costa Rica, IJsland, Mauritius, Panama en Vanuatu hebben geen formele strijdkrachten, maar zelfs daar is IJsland een zeer actief lid van de NAVO en is Panama een nauwe militaire bondgenoot van de VS. Over kleine landen gesproken die grote gevechten aangaan: Fiji en Luxemburg beschouwen zichzelf allebei als leden van de mondiale coalitie om ISIS te verslaan.

De alomtegenwoordige oorlogvoering, onze Derde Wereldoorlog, schetst een wereldwijd beeld dat overweldigend is, waardoor er weinig ruimte overblijft om voor te stellen dat er iets aan gedaan kan worden. En het is moeilijk om niet te concluderen dat de supermachten en de nationale veiligheidsgemeenschap op de een of andere manier niet tevreden zijn met de status quo. Maar net als bij verslaving is de eerste stap op weg naar herstel toegeven dat je een probleem hebt – of in dit geval een mondiale oorlog.