Een van de vreemdere ontwikkelingen in het Amerikaanse politieke discours van de afgelopen jaren is dat zelfs nu de ‘rechtsstaat’ en de urgentie om deze te verdedigen tegen gewetenloze presidenten centraal staan, het vermogen van presidenten om wat ooit de ‘rechtsstaat’ werd genoemd te gebruiken en te misbruiken. Het ‘keizerlijke presidentschap’ heeft een collectieve geeuw veroorzaakt. Maar met de bombardementen van president Joe Biden in Jemen zou dat kunnen veranderen.
De Grondwet neemt niet echt blad voor de mond als het gaat om het voeren van oorlog, en maakt duidelijk dat “Het Congres de macht zal hebben. . . om de oorlog te verklaren.” Het is dus niet verwonderlijk dat sommige leden van het Congres van alle ideologische lijnen – van progressieven en centristische democraten, tot het establishment en MAGA-republikeinen – nu de juridische basis in twijfel trekken voor Biden’s bombardementen op Jemen, die ruim twee weken later steeds meer het risico lopen te veranderen in iets veel groters en veel ergers.
Wat begon als drieënzeventig luchtaanvallen op het land op 11 januari veranderde al snel in nog eens zes rondes van (minder uitgebreide) bombardementen door de Amerikaanse en Britse militairen. Dat zal nu volgens de Washington Post, een ‘aanhoudende militaire campagne’, waarbij Amerikaanse functionarissen de krant vertellen dat hoewel deze waarschijnlijk niet jaren zal duren zoals eerdere Amerikaanse oorlogen in de regio, ze ook geen idee hebben wanneer deze daadwerkelijk zal eindigen. Volgens Politiekis de visie van de regering-Biden op een eindspel gebaseerd op een aantal vrij genereuze veronderstellingen: dat Amerikaanse bombardementen en sancties het vermogen van de heersende Houthis om te blijven aanvallen zullen belemmeren, en dat Israël uiteindelijk zal stoppen met het doden van zoveel mogelijk mensen in Gaza, terwijl andere landen dat wel zullen doen. uiteindelijk een einde aan de scheepvaartcrisis eisen.
Tot nu toe blijkt dat bij de Houthi’s niet waar te zijn opvoeren hun aanvallen op de scheepvaart en het uitbreiden van hun doelwitten tot Amerikaanse schepen, terwijl ze naar verluidt een gestage stroom wapens ontvangen van voormalige factievijanden in Jemen, die zich nu steeds meer achter de Houthi’s hebben geschaard als reactie op Amerikaanse luchtaanvallen. Biden gaf zelf toe toen hem werd gevraagd naar zijn luchtaanvallen: ‘Houden ze de Houthi’s tegen? Nee. Gaan ze doorgaan? Ja.”
Met andere woorden: wat er in de Rode Zee gebeurt, heeft alles in zich van een zoveelste domme Amerikaanse oorlog met een open einde in het Midden-Oosten, gebaseerd op magisch denken, en een weigering om de grondoorzaak aan te pakken van wat deze drijft – en dat allemaal op last van de president. gril en zonder de schijn van toestemming van het Congres.
De verdedigers van president Biden hebben verschillende manieren gevonden om zijn daden te rechtvaardigen. De bombardementen van Biden zijn ‘beperkt’, waarbij bijvoorbeeld puur militaire doelen worden getroffen terwijl het inzetten van grondtroepen wordt vermeden of wordt geprobeerd een regimeverandering door te voeren – het vormt dus nauwelijks een ‘oorlog’ waar het Congres zich mee bezig hoeft te houden. Hiermee gepaard gaat het argument dat een groot aantal andere presidenten, waaronder de drie directe voorgangers van Biden, hetzelfde of iets soortgelijks hebben gedaan zonder toestemming van het Congres te krijgen, dus waarom zou hij dat ook doen? Bovendien zijn de Houthi’s “geen soevereine entiteit” en is het misschien niet eens strikt mogelijk om oorlog te voeren met “een niet-statelijke actor” zoals zij.
Deze kunnen we één voor één afhandelen. Het idee dat het ‘slechts’ bombarderen van een land niet als oorlog geldt, is een eigenaardige opvatting die alleen binnen het establishment in Washington wordt gehanteerd, en die niet consequent wordt gehanteerd. Als bijvoorbeeld Iran of China meer dan honderd precisiegeleide munitie zou afvuren op meer dan zestig doelen op Amerikaans grondgebied, zoals bases en andere militaire infrastructuur, waarbij vijf mensen zouden omkomen – wat Biden op 11 januari allemaal met Jemen deed – zou iemand in de De Verenigde Staten, laat staan op Capitol Hill, het afdoen als simpelweg een “beperkt” bombardement? Natuurlijk niet. Het zou worden behandeld zoals het is: een oorlogsdaad.
En het zou geen verschil maken als de aanvallen beperkt zouden blijven tot Amerikaanse militaire doelen; het was tenslotte de Japanse aanval op een Amerikaanse marinebasis op Hawaï die ervoor zorgde dat de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog terechtkwamen. Deze gedachtegang heeft nu nog minder gewicht, nu de aanvallen van Biden, zoals velen voorspelden, verre van een “eenmalig.”
Dat zoveel politici en commentatoren, inclusief degenen die zichzelf beschouwen als liberalen en verdedigers van de rechtsstaat, dit absurde standpunt innemen, is te wijten aan twee dingen. Eén daarvan is de al lang bestaande militaristische cultuur in Washington, die in een stroomversnelling is geraakt sinds de ‘oorlog tegen het terrorisme’ en sinds het presidentschap van Barack Obama het wetteloze beleid van Bush heeft omgezet in een consensus tussen beide partijen. De andere is de overweldigende militaire suprematie van de Verenigde Staten, wat betekent dat Amerikaanse functionarissen met plezier oorlogsdaden kunnen plegen tegen zwakkere staten en ervan uitgaan dat deze ‘beperkt’ zullen blijven, omdat de doelwitten niet zomaar wraak zouden durven nemen en riskeren een totale oorlog met de Verenigde Staten – een veronderstelling die momenteel door de Houthi’s op de proef wordt gesteld.
Het tweede punt kan veel sneller worden afgehandeld: het feit dat een aantal Amerikaanse presidenten op dezelfde manier hebben gehandeld als Biden nu doet, betekent nog niet dat het oké of legaal is. Het was tenslotte de lange geschiedenis van straffeloosheid van de elite en van de president – van de gratie van Nixon tot het onvermogen om iemand in de regering-Bush verantwoordelijk te houden voor hun wetsovertredingen – die de weg vrijmaakte voor de capriolen van Donald Trump.
Ten slotte: hoewel het waar is dat de Houthi’s internationaal niet worden erkend als de legitieme regering van Jemen, zijn ze in de huidige omstandigheden ongeveer zo dichtbij als maar mogelijk is – een ‘acteur op staatsniveau’, zoals een regionale expert voor West schreef. Point’s Terrorismebestrijdingscentrum. De geografische controle over Jemen mag dan in drieën worden verdeeld, maar de Houthi’s regeren over de gebieden waar 70 tot 80 procent van de bevolking woont, inclusief de hoofdstad, waar kritische staatsinstellingen, internationale hulporganisaties, de telecommunicatiesector van het land en cruciale delen van de industrie zich bevinden. allemaal gelegen.
Ze controleren ook de haven die het grootste deel van de import en buitenlandse hulp van het land ontvangt, en in hun regering zitten verschillende niet-Houthi-ministers die veteranen zijn van de vorige regeringen van Jemen. Dat geldt ook voor de ‘officiële’, internationaal erkende regering van Jemen – een regering die vijf jaar geleden haar eigen nominale kapitaal verloor aan secessionisten, en wiens voormalige president, die geen machtsbasis in het land had en het grootste deel van zijn tijd in Saoedi-Arabië doorbracht, afgezet en gearresteerd door de Saoedische regering, zijn belangrijkste beschermheer, in 2022.
Met andere woorden: beweren dat Biden Jemen willens en wetens kan bombarderen omdat de Houthi’s geen ‘echte’ regering zijn, is uiterst twijfelachtig.
De sterkste argumenten die de acties van Biden rechtvaardigen zijn het principe dat de president het leger kan opdragen snel te reageren op aanvallen op Amerikanen. Het Witte Huis gebaart duidelijk naar deze redenering wanneer het zijn aanvallen op acties in Jemen ‘defensief’ of een kwestie van ‘zelfverdediging’ noemt, erop wijzend dat de Houthi’s Amerikaanse schepen in de Rode Zee hadden bedreigd.
Maar Biden heeft, ondanks veel kritiek, niet eens de moeite genomen om de kwestie langs diplomatieke weg aan te pakken. Zijn regering gaf eenvoudigweg publieke waarschuwingen aan de Houthi’s om te stoppen, en vroeg Iran, dat een beperkte invloed heeft op de Houthi’s, om druk uit te oefenen op de groep om de aanvallen te beëindigen, terwijl ze weigerden het enige te doen wat de Houthi’s expliciet duidelijk hebben gemaakt dat ze willen: het snijden in de houthi’s. de steun voor de Israëlische oorlog tegen Gaza af te schaffen en een staakt-het-vuren te steunen. Ook heeft Biden geen enkele aanwijzing gegeven dat hij toestemming van het Congres zal vragen voor wat volgens zijn eigen functionarissen een militaire operatie met een open einde voor de lange termijn zal zijn.
En wat betekent ‘zelfverdediging’ hier? De regering-Biden gaf dagen na de eerste Amerikaanse aanvallen op Jemen toe dat zij “geen lijst had met slachtoffers van deze koopvaardijschepen”, wat suggereert dat er geen Amerikanen waren omgekomen door de Houthi-aanvallen tegen de tijd dat Biden opdracht gaf tot het bombardement. (Sindsdien zijn waarschijnlijk twee Navy SEALs verdronken, maar niet door toedoen van de Houthi’s – ze kwamen in het water terecht terwijl ze Iraanse wapens op weg naar Jemen in beslag namen.)
Hoe werden Amerikaanse schepen überhaupt bedreigd door Houthi-aanvallen in de Rode Zee? Omdat ze daar, ook eenzijdig, door de Amerikaanse president werden ingezet als onderdeel van een reeds bestaande militaire operatie, waarvan de doelstellingen het beschermen van ‘de vrije stroom van internationale handel’ waren, of op zijn best de handel en economie van een vreemd land (Israël) dat geen bondgenoot van het Amerikaanse verdrag is. Vice-admiraal Brad Cooper, de commandant van het Central Command van de US Naval Forces, heeft gezegd dat voordat deze operatie werd gelanceerd, “de marine-aanwezigheid in de zuidelijke Rode Zee op zijn best episodisch was”, terwijl het nu “de grootste oppervlakte- en luchtaanwezigheid in de hele wereld is”. zuidelijke Rode Zee in jaren”, wat betekent dat Amerikaanse schepen vóór december nauwelijks werden bedreigd.
Wat Biden naar verluidt ertoe aanzette om aanvallen op Jemen serieus te overwegen, was 31 december incident waar Amerikaanse helikopters reageerden op een noodoproep van een koopvaardijschip dat de Houthi’s probeerden aan boord te komen, en onder vuur kwamen te liggen van de Houthi-boten (de Amerikaanse helikopters doodden vervolgens tien leden van hun bemanning). Het containerschip dat het Amerikaanse leger verdedigde was overigens geen Amerikaans schip; het was de Maersk Hangzhou, die onder de Singaporese vlag vaart. Niettemin gaf de regering al snel haar laatste waarschuwing dat er “gevolgen” zouden volgen als de Houthi-aanvallen zouden voortduren.
Het enige andere incident waarvan kan worden gezegd dat het het Amerikaanse personeel rechtstreeks heeft bedreigd, vond een paar dagen later plaats, op 3 januari, toen de Houthi’s een in feite een zelfmoordboot vol explosieven tot ontploffing brachten binnen een paar kilometer van Amerikaanse marineschepen in de scheepvaartroutes van de Rode Zee. – een daad die volgens het Institute for the Study of War bijvoorbeeld een poging van de Houthi’s was om geen schade aan te richten, maar om ‘hun capaciteiten te demonstreren’ als reactie op Biden’s ‘laatste waarschuwing’. Op expliciete vraag van een verslaggever naar aanleiding van het incident gaf vice-admiraal Cooper toe dat “er geen specifieke informatie is dat een Amerikaans schip tot dan toe rechtstreeks het doelwit is geweest” van de Houthi’s, maar dat ze eenvoudigweg in gevaar waren als gevolg van “ de ligging en nabijheid.”
“Terwijl wij schepen patrouilleren en verdedigen, worden er ballistische anti-scheepsraketten afgevuurd op sommige van deze koopvaardijplatforms, of wordt er een eenrichtingsaanval uitgevoerd. [drone] wordt op hen geschoten”, legde hij uit. “En we zijn ofwel in de buurt, omdat we actief aan het patrouilleren zijn en vanuit het perspectief van een scheepsoorlog is het erg moeilijk om te onderscheiden of een raket wel of niet recht op jou afkomt of op het naastgelegen koopvaardijschip.”
Met andere woorden, Amerikaanse functionarissen geven zelf toe dat de Houthi’s geen Amerikanen hebben gedood, noch hen rechtstreeks hebben aangevallen, en dat Amerikaanse schepen hier alleen worden bedreigd vanwege het feit dat ze ‘in de buurt’ zijn terwijl ze een aanval uitvoeren. afzonderlijke militaire operatie – een militaire operatie die uitdrukkelijk gaat over het beschermen van de internationale scheepvaart en de handel van een ander land. Heeft de Amerikaanse president werkelijk het recht om eenzijdig militaire middelen in gevaar te brengen, te wachten tot ze onder vuur komen te liggen en dat vervolgens te gebruiken als reden om een oorlog uit “zelfverdediging” te beginnen?
Leden van het Congres hebben gelijk als ze de wettigheid betwisten van wat de regering in Jemen doet – en niet alleen omdat de operatie ongrondwettelijk is.
Het is omdat zodra zoiets afhangt van een stemming in het Congres, het een kwestie van nationaal debat wordt en zowel ambtenaren als het hele land dwingt om de vraag te stellen of het starten van een oorlog met de Jemenitische Houthi’s eigenlijk wel zin heeft. Dat proces zou ertoe kunnen leiden dat koelere hoofden de overhand krijgen en de president ervan weerhouden iets te doen dat de kans op een rampzalige terugslag met zich meebrengt.
Bidens bombardement op Jemen toont de gevaren aan die verbonden zijn aan het toestaan dat één man koninklijke machten de oorlog verklaart. Het heeft veel te lang geduurd voordat het Congres zijn oorlogszuchtige autoriteit opnieuw bevestigde tegen presidenten die er niets om gaven. Laten we hopen dat dat hier ook zo is.
Bron: jacobin.com
