De “rustige” set zien zichzelf als professioneel en nuchter, een smaakvolle oever die het wonder van onze beschaving beschermt tegen de ongeïnformeerde en hysterische massa’s.
De zaken van de “rustige” persoon is de gang van zaken.
Ze verdedigen de status quo met een geoefende treurige berusting: “Geloof me, ik zou ook willen dat de dingen anders waren, maar het is nu eenmaal zoals de dingen zijn.” Alleen ‘zoals de dingen zijn’ is historisch en moorddadig aan het verliezen.
Ze houden ervan de ‘strategieën’ in twijfel te trekken van degenen die actief proberen te veranderen of de ‘zoals de dingen zijn’ in twijfel te trekken.
“Is dat niet contraproductief?” de “kalmeer” zal vragen.
Ze zijn bang dat hun retoriek vrienden als “laat het perfecte niet de vijand van het goede” of “laat het verschrikkelijke niet de vijand van de gruwelijke” groepen zal afschrikken.
Wanneer u uw alarm uitspreekt over hoe snel het klimaat opwarmt, zal de “rustig”-menigte u corrigeren met de meest corrigerende feiten. Ze geloven dat er een fundamenteel misverstand van jouw kant moet zijn om je zo lastig te vallen terwijl ze dat niet zijn.
“Je weet toch dat de temperatuur van de opwarming van de aarde is gebaseerd op een meerjarig gemiddelde, niet op afzonderlijke extreme hittegebeurtenissen, toch?” zullen ze zeggen, als een zachtaardige, verbijsterde oom of tante die de kinderen laat weten dat olifanten niet echt praten zoals in verhalenboeken.
“Ja dat weet ik. Maar is het mogelijk dat deze extreme hitte zich voordoet vanwege de snelle veranderingen, ook al duren ze maar maanden of weken, dan kunnen andere drempels ontstaan als…’
Maar ze zijn al verder gegaan.
De “rustig” heeft geen tijd voor vragen naar aanleiding van hun antwoorden.
Hun antwoorden zijn tenslotte goedgekeurd door de grote, uitgebreide menigte van “rustige” vrienden, consultants, bedrijfsleiders, journalisten, politici, experts, financiële analisten en media-persoonlijkheden waarmee ze routinematig lunchen en samenwerken.
Hun uitspraken stijgen uit boven het lawaai en gerinkel van een restaurant in de binnenstad of bovenstad, of aan de overkant van de brug met een naam als ‘Waif’ of ’32 Defunct’.
“Het is een slam dunk.”
“Vrijhandel creëert waarde voor iedereen.”
“De modellen laten zien dat de woningmarkt altijd stabiel is geweest.”
“Marktgerichte zorg is voor nu de haalbare oplossing.”
“Als het om klimaat gaat, doen we eigenlijk heel veel.”
“De modellen laten zien dat deze temperatuurpiek slechts een anomalie is.”
God verhoede dat je de “kalmerende” man wijst op de talrijke belangenconflicten en morele risico’s die zich de afgelopen dertig jaar om hem of haar hebben voorgedaan met verkeerde afslagen en regelrechte rampen die zijn “kalmerende” menigte heeft toegejuicht en gesteund.
Donker en zacht geld, advertentie-inkomsten, spreekvergoedingen, toekomstige banen, bestuurszetels, universitaire schenkingen, onderscheidingen, wervingsvoorkeuren, bereik op sociale media, financiële markten, opiniepeilingen, en ga zo maar door.
Economieën vormen zich tegenwoordig als eendenmosselen op de scheepsromp, met zoveel geld dat zijn gewicht werpt op elk moment van waken en slapen.
Hoe kan de “kalmerende” expert dit niet zien?
Maar pas op. Omdat je door dit alles te noemen de grootste zonde begaat die er is voor de “kalmerende” menigte: het voor de hand liggende zeggen.
Deze groep is zo afkerig van het zeggen van het voor de hand liggende dat na een tijdje “het voor de hand liggende” of het “semi-voor de hand liggende” vrijwel nooit meer wordt vermeld.
De bijna absurde greep van de olie-industrie en de bijbehorende financiële instellingen op de regering en haar gekozen functionarissen?
Een economisch systeem waarbij verpleegkundigen een hoger functioneel belastingtarief betalen dan miljardairs?
Een wereldwijd klimaatplan dat na honderden fora, verdragen en “net-zero-toezeggingen” nog steeds zag dat de uitstoot het afgelopen jaar het hoogste niveau ooit bereikte?
Dit alles riskeert niet alleen de goed ontwikkelde laat-twintigste-eeuwse fijn afgestemde esthetische smaak van streek te maken, maar het ergste van alles is dat het ‘de mensen’ misschien van streek maakt of, in het slechtste van alle mogelijke uitkomsten, in feite om verandering en verantwoording vraagt.
Buitenissige stormen, branden, massale inademingsgebeurtenissen en megadroogtes?
“Een verontrustende kijk op onze klimaattoekomst.” De kalmeer-expert roept vage ideeën op over een driedelige serie en misschien komt er een onderscheiding in hem op.
‘Maar het gebeurt nu allemaal,’ zeg je terwijl je je hoofd krabt met een bijna manische vurigheid.
‘Het is eerder gebeurd. Wintertornado’s, El Niño, droogtes. Laten we niet overdreven reageren’, zegt hij of hij post of schrijft een opiniestuk. “Rustig aan.”
En dan realiseer je je dat deze perfect gladde steen van een persoon ons allemaal zal doden.
Bron: jacobin.com
