Kentucky Autoworkers bij Ford bereiden zich voor op een staking

In eerdere onderhandelingscycli heeft de UAW een van de drie grote autofabrikanten (Ford, General Motors en Stellantis) als doelwit voor de staking gekozen, waarbij ze het bedrijf heeft uitgekozen waarvan de vakbond geloofde dat het met de beste deal zou instemmen, om zo een patroon te zetten voor de resterende twee.

Deze keer heeft de UAW met deze praktijk gebroken – UAW-president Shawn Fain heeft gezegd dat alle drie de bedrijven doelwitten zijn, waardoor de bedrijven in onzekerheid blijven.

Lokale 862 leden stemden vrijwel unaniem voor goedkeuring van een staking. In het hele land stemde 97 procent van de UAW-leden van de Grote Drie voor goedkeuring van de staking.

Webster zei dat zijn belangrijkste contractproblemen het verhogen van de lage lonen zijn, het beëindigen van de niveaus en het kiezen van vakantiedata om met zijn gezin door te brengen. Veel werknemers moesten in juli verlof opnemen toen Ford de fabriek aanpaste voor het model van volgend jaar. Werknemers willen hun vakantie het hele jaar door doorbrengen wanneer zij dat willen, in plaats van wanneer het bedrijf dat wil.

De UAW heeft kortere werkuren en een goede levenskwaliteit tot kernthema’s van de contractcampagne gemaakt. “We moeten langer en harder werken om dezelfde levensstandaard te behouden als voorheen”, zei Fain op 1 augustus in een Facebook Live-video. “Dat betekent meer tijd op het werk en minder tijd voor het leven. Dat betekent dat je Little League-wedstrijden en familiereünies moet missen. Het betekent minder tijd buitenshuis, minder tijd reizen, minder tijd voor het nastreven van onze passies en hobby’s.”

Jacobus Wit werkt tien uur per dag in de Ford-vrachtwagenfabriek en plaatst bladveren op de bedden van de grote vrachtwagens. Het werk is zo zwaar dat hij zijn lidmaatschap van de sportschool heeft opgezegd.

“Ik plaats eigenlijk de grote veren die het laadvermogen vormen voor de achterkant van onze vrachtwagens”, zei hij. “Het zijn hele zware stukken staal. En ik til ze de hele dag op. Gelukkig heb ik een lift.” Hij zegt dat de takel het staal optilt, maar het niet duwt of trekt. Dat is waar het momentum van menselijke kracht om de hoek komt kijken. “Ze maken onze vrachtwagens echt sterk”, zei hij.

Het zware werk brengt veel blessures met zich mee. “Daarom willen we dat onze gezondheidszorg verbetert,” zei White.

Hij maakt zich vooral zorgen over de oudere werknemers, omdat de fysieke eisen van het werk hun lichaam kapot hebben gemaakt. Als werknemers bij de ploegwissel de lopende band verlaten, lijken ze volgens hem op de mensen in Michael Jacksons ‘Thriller’-video: ‘Mensen lopen als zombies. Ze hebben pijn. Ze zijn pijnlijk. Ze zijn moe.”

“Sommige van de verwondingen die ze oplopen zijn levensveranderend,” zei White, en het antwoord van het bedrijf is om hen te vertellen pijnstillers te nemen. “Van pijnstillers kun je niet leven.”

Werknemers zeggen dat ze de afgelopen jaren veel hebben opgegeven om de autobedrijven te helpen recordwinsten te maken. White zegt dat hij niet bereid is zoveel van zijn tijd op te geven. Hij schakelde over van nacht- naar dagdiensten om zijn dochter ‘s nachts in te stoppen. Maar het is nog steeds niet genoeg.

“Ik kwam om 6.00 uur binnen. Mijn kind komt rond 18.00 uur thuis van de crèche. Als ze om 9.00 uur naar bed gaat, dan sta ik om 17.36 uur uit, ik geef haar eten, praat een beetje met haar – dat is niet genoeg. Ik heb drie uur daglicht.”

“We zouden acht uur moeten werken, acht uur recreatie en acht uur slaap. Ik kan je niet vertellen wanneer ik voor het laatst acht uur heb geslapen. Ik ben gemiddeld zo’n vier en een half uur bezig.”

James Slonaker werkt als assembleur aan de chassislijn. Hij kwam over van Atlanta nadat Ford in 2006 de Atlanta Assembly Plant had gesloten. Het was de derde keer in zijn tweeëntwintig jaar als UAW-lid dat hij elders nieuwe wortels moest oppakken en planten. Zijn belangrijkste eisen zijn het beëindigen van de dienstverbanden en het verkrijgen van baanzekerheid om werknemers te beschermen tegen fabriekssluitingen, inclusief de terugkeer van een ‘banenbank’, een programma dat lonen en voordelen garandeert wanneer een autofabrikant werk schrapt of fabrieken sluit.

‘De Grote Drie hebben de afgelopen twintig jaar vijfenzestig fabrieken gesloten’, zei Fain op 1 augustus. ‘Dat is net zo verwoestend geweest voor onze eigen steden als voor ons. We hebben het recht om onze gemeenschappen te verdedigen tegen de hebzucht van het bedrijfsleven die zoveel steden en dorpen het leven kost.”

De UAW stelt een ‘Working Family Protection Program’ voor, dat van bedrijven verlangt dat zij UAW-leden aan het werk houden in het geval van een fabriekssluiting of een financiële terugval in hun gemeenschap.

Brittany Slemmons, een medewerker van de tweede rang, kwam met haar dochter naar de piketlijn en zei dat ze bereid is te staken om een ​​einde te maken aan de rijen: ‘We moeten allemaal gelijk zijn. Wij doen hetzelfde werk. We werken op dezelfde uren.” Ze werkt al acht jaar in de fabriek.

Aaron Crawford werd aan het begin van de pandemie, in 2020, aangenomen. Hij zei dat hij wil vechten voor verhogingen van de pensioenen en de kosten van levensonderhoud, een verhoging die gekoppeld is aan de inflatie die de vakbond tijdens de Grote Recessie heeft opgegeven. Maar hij zei dat hij ook voor gepensioneerden vecht. Werknemers die sinds 2007 zijn aangenomen, krijgen geen gezondheidszorg voor gepensioneerden.

“Ook al ben ik nog jong in dit carrièrepad, ik kijk ook uit naar de oudere werknemers die met pensioen zijn gegaan om betere gezondheidszorg te krijgen,” zei Crawford.

Katrina Bailey heeft dertig jaar bij de Kentucky Truck Plant gewerkt en wil de komende jaren met pensioen gaan. “Deze fabriek bereidt zich voor op een massale uittocht tussen nu en waarschijnlijk nog eens drie jaar”, zei ze. “Omdat het grootste deel van onze werknemers bijna dertig jaar in dienst is, [this contract fight] is generatiegebonden – het beveiligen van beide kanten van het hek als je wilt – voor de nieuw aangeworven werknemers, maar ook voor degenen die hier al een tijdje werken.”

Bailey is voorstander van het beëindigen van de niveaus om vakbondsleden bij elkaar te brengen, omdat “een huis dat verdeeld is, niet kan standhouden.” Ze zei dat ze spaarde om te staken. “Ben ik bang? Ik ben niet.” Ze wees naar de pin op haar overall: “Ik wil niet slaan, maar ik zal het wel doen.”

Ze verwees naar een citaat van Malcolm X, dat Fain een aantal keren heeft herhaald: ‘Als je een man hoort zeggen dat hij vrijheid wil, maar in de volgende ademhaling gaat hij je vertellen wat hij niet zal doen om die vrijheid te krijgen. , of waar hij niet in gelooft om het te krijgen, hij gelooft niet in vrijheid. Een man die in vrijheid gelooft, zal alles doen om dit te verwerven. . . of zijn vrijheid behouden.”

Bailey keek vanuit Louisville toe hoe autoarbeiders piketlijnen afdwingen tijdens de General Motors-staking van 2019 en zei dat ze bereid is hetzelfde te doen bij Ford. In het geval van een staking zei ze: ‘We vechten hier voor onze rechten. Kom op dit moment niet hierheen om een ​​aanvraag in te dienen!”

Veel kwesties brachten mensen naar de piketlijn, maar het was onmiskenbaar dat het topmanagement en de leden van de vakbond zich in een strijdlustige stemming bevinden zoals de UAW in decennia niet meer heeft gezien.

Todd Dunn, voorzitter van UAW Local 862, zei dat hij in zijn achtentwintig jaar bij de vakbond nog nooit zo’n opkomst had gezien. “De helft van de tijd kunnen we twee mensen niet bij elkaar krijgen”, zei Dunn. ‘Maar wat je hier vandaag doet, is een totale toewijding. Het maakt niet uit waar we ons bevinden – of u nu op instapniveau, middenniveau of zijniveau bent. . . het maakt niet uit. Wij zijn één vakbond.”

Lokale 862 vertegenwoordigt ongeveer twaalfduizend arbeiders tussen Ford’s Kentucky Truck Plant en de Louisville Assembly Plant waar arbeiders Ford Escapes en Lincoln Corsairs bouwen.

“Veel leden hier bij Local 862 zeiden dat ze het beu zijn om in het ongewisse te blijven. Het is tijd om de bovenkant te verbinden [of the union], helemaal naar beneden. En dat hebben we gedaan”, zei Dunn.

De solidariteitsbanden strekten zich ook uit tot andere vakbonden, waarbij UPS Teamsters, vers van hun contractgevecht, zich bij het oefenpiket voegden.

“We hebben zojuist de strijd met UPS aangegaan en gewonnen”, zegt James DeWeese, assistent-directeur van de centrale regio van de Teamsters en zakenagent voor Local 89. “En nu staan ​​we achter u.”

“Ons doel hier vandaag is om Ford Motor Company te laten zien dat we weliswaar hun salaris waarderen, maar ook lang en hard werken om eerlijk behandeld te worden”, aldus Dunn. “Ze zijn het aan ons verplicht. Ze kunnen het niet zonder ons. En wij zijn de vakbond die hun Ford Motor Company levend houdt.”