Recensie van 12 regels voor strijd door Jeff Sparrow en Sam Wallman, Scribe-publicaties, 2024
Van de eerste tot de laatste pagina’s, de held van 12 regels voor strijd zijn: onszelf.
Het werk van cartoonist Sam Wallman is een vast onderdeel van piketlijnen, protesten en vakbonds- en radicale publicaties in dit land. In 12 regels voor strijd Sam werkte samen met de bekende linkse auteur Jeff Sparrow om 128 pagina’s met illustraties en argumenten te maken, waarin hij onderzocht hoe gewone mensen collectief gedachten, werk, beweging, controverse en transformatie creëren en delen – met andere woorden, hoe we te werk gaan bij het creëren van de ‘strijd’ was nodig om een betere wereld te winnen.
Het werk van Sam is, zoals altijd, prachtig – zowel in de zin van “echt geweldig” als “vol verwondering”. Het collectief van onruststokers dat hij in dit boek portretteert, is niet louter een opeenstapeling van automaten. Menselijke zwakheid, tegenspraak en onzekerheid, maar ook kracht, komen uit elke pagina naar boven.
Sam slaagt er op de een of andere manier in om het risico te onderkennen dat elke ‘gewone’ persoon loopt als hij ook maar één stap zet op weg naar buitengewone, geschiedenisschrijvende acties. Zijn tekeningen vangen die combinatie van nervositeit En onze zenuwen in bedwang houden wanneer we onze eerste stap zetten om een manager tegen te spreken; de uitdaging om de moed (en de juiste aanpak) te vinden om een gesprek te beginnen over problemen op de werkplek met een collega; en hoe deze individuele daden uitvloeien en terugvloeien in een groter geheel.
De wereld veranderen is geen wandeling in het park. Een monsterlijke driekoppige hond, herkenbaar voor zowel fans van Harry Potter als de Griekse mythologie, maakt een onopvallende cameo in hoofdstuk drie terwijl hij wordt uitgelaten door een (letterlijke) cartoonkapitalist. Deze gruwel verschijnt vervolgens in latere hoofdstukken – los van de leiband, rondzwervend en af en toe gevoed door enkele van onze collega’s.
Dit raakt een van de centrale politieke argumenten van 12 regels voor strijdwat bekend zal zijn bij de lezers van het boek van Jeff Sparrow uit 2018 Triggerwaarschuwingen: politieke correctheid en de opkomst van rechts. In Waarschuwingen activerenJeff betoogde dat de daling van het strijdniveau sinds de jaren zeventig verweven is met een politieke degeneratie binnen links.
Vroeger was het gezond verstand van links om te zien dat werknemers een vitaal belang hadden bij het bestrijden van de onderdrukking en verdeeldheid die het kapitalisme veroorzaakt. Arbeiders zouden die onderdrukking kunnen bestrijden en deze verdeeldheid kunnen overwinnen, door een combinatie van strijd en politieke argumenten. Daarentegen behandelt een groot deel van links vandaag de dag de arbeidersmassa effectief als irrelevant of zelfs als een obstakel voor sociale verandering, vanwege hun tegenstrijdige en soms reactionaire opvattingen.
In 12 regels voor strijd Sam en Jeff richten zich in woord en beeld op deze elitaire opvatting. Het hoofdstuk getiteld “Verwerp zelfvoldane politiek” is een directe en zeer welkome aanval op het idee dat strijd en politiek gereserveerd moeten worden voor degenen die al een test van politieke helderheid of zuiverheid hebben doorstaan.
De ‘directe politiek’ die Sam en Jeff bepleiten, plaatst de acties van gewone mensen, en vooral van werknemers, in het middelpunt van elk project voor sociale verandering. Ze contrasteren dit met “gedelegeerde politiek”, waarbij we gedegradeerd zijn tot de status van passieve waarnemers.
Dit is een nuttig onderscheid. Het is er ook een die veel ruimte laat voor argumenten, aangezien ‘directe politiek’ de strijdende benaderingen van het socialisme van onderaf, het syndicalisme en het krachtige doe-het-zelf-reformisme van veel progressieve vakbondsmilitanten zou kunnen omvatten. De rol van ‘strijd’ in de zin van polemiek tussen deze verschillende benaderingen wordt in dit korte boek niet onderzocht.
Misschien is een meer consequente omissie de rol van de politieke organisatie: door de geschiedenis heen zijn het immers georganiseerde politieke krachten geweest die een cruciale rol hebben gespeeld bij het bepalen hoe ver golven van strijd en radicalisering kunnen reiken. Dat argument kan ongetwijfeld (en dat is ongetwijfeld ook zo). zou moeten) ga verder over welke regel of regels we zouden willen toevoegen of aanpassen: 12 regels voor strijd
is een tussenkomst in een argument, niet het laatste woord.
12 regels voor strijd is een prachtig politiek manifest, uitgebracht op een buitengewoon politiek moment. Het boek verscheen op 1 mei, net toen studentenkampen uit solidariteit met de bevolking van Palestina zich verspreidden van Columbia University in New York naar campussen in de VS en over de hele wereld.
In de week of zo sinds ik het boek van Sam en Jeff heb gelezen, heb ik verschillende studentenkampen rond Melbourne kunnen bezoeken. In een tijd van horror was het een prachtige ervaring, nogmaals, in beide betekenissen van dat woord.
In elk van de kampen hing er, wat er ook gebeurde, een elektriciteit in de lucht die voortkwam uit het besef dat vele duizenden mensen over de hele wereld precies deden wat wij op dat moment deden: een tent opzetten, een kamp verdedigen. fysiek of politiek, flyeren en krijten, of met studenten in gesprek gaan om meer mensen erbij te betrekken en om de politiek en de geschiedenis van de Palestijnse strijd en het belang van solidariteit te bespreken.
Meer dan eens heb ik gevoeld wat Sam als een terugkerend motief in dit boek beschrijft: de ranken van gedachten en menselijke verbondenheid, energie en doel die ons met elkaar en met een groter geheel verbinden. Vele duizenden van ons, misschien wel vele miljoenen, verenigen zich in strijd.
Bron: redflag.org.au
