Hollywood-moguls uit het begin van de twintigste eeuw verklaarden zichzelf de bazen van een “droomfabriek”. Ze waren de hoofden van een industrie waarin fantasieën in technicolor-glorie over het grote scherm werden gespat, bekeken door miljoenen. Er is veel inkt gevloeid over de ideologische aard van deze fantasieën. Er is minder geschreven over de realiteit van het leven in de fabriek. Wanneer het gordijn wordt weggerukt, Oz-achtig, wordt de waarheid onthuld: Hollywood, en de film- en televisie-industrie in het algemeen, zijn plaatsen van klassenuitbuiting en soms vergelding door de arbeidersklasse.
In de hele VS zijn momenteel leden van de Writers Guild of America actief staking. Ze vechten tegen erbarmelijke omstandigheden waarin van hen wordt verwacht dat ze inhoud uitpompen voor zeer weinig (of geen) betaling. Dit is niet de eerste schrijversstaking; in feite is het de achtste sinds de jaren vijftig. Schrijvers zijn niet de enige onderdelen van de droomfabriek die serieuze vakbondsacties hebben ondernomen. Achter de glinsterende buitenkant zijn de entertainmentindustrieën lange tijd onzekere en onveilige werkgevers geweest, wat arbeiders ertoe heeft aangezet in opstand te komen.
De International Alliance of Theatrical Stage Employees (IATSE) werd in 1893 in New York opgericht om arbeiders buiten het toneel te vertegenwoordigen in theaters, cabarets en vaudeville-huizen op Broadway. In 1905 maakte het een doorbraak in de snelgroeiende filmindustrie in Los Angeles en organiseerde het kleine stakingen in 1918, 1919 en 1921 voordat het in 1926 zijn eerste akkoord over lonen en arbeidsvoorwaarden bereikte. timmerlieden, schilders, visagisten, grepen, scène-editors en af en toe de schrijvers – zijn historisch gezien de meest uitgebuite en soms de meest explosieve sectoren van de industrie.
In de jaren twintig was film een van de meest lucratieve industrieën in de Verenigde Staten; er werden miljarden verdiend en de grote studiohoofden waren de begunstigden. De bazen van de “grote vijf” –Warner Brothers, Paramount, Metro-Goldwyn-Mayer (MGM), RKO Radio Pictures en 20th Century Fox waren niet van plan om vakbondsleden hun winstbonanza in de weg te laten staan. Ze vonden talloze manieren om hun dictatoriale heerschappij te handhaven. Nadat hij in 1926 met tegenzin de overeenkomst met IATSE had ondertekend, maakte Louis B. Mayer, hoofd van MGM, zich zorgen dat vakbondskoorts het “talent” (de acteurs, schrijvers en regisseurs) zou beginnen te infecteren, en na discussies met andere moguls vestigde hij de Academy of Motion Picture Arts and Sciences. Niet alleen zou de Academie acteurs en schrijvers in de baan van de studiobazen kunnen lokken, maar als het goed wordt gedaan, kan het een nieuwe verflaag geven aan een industrie die wordt geteisterd door schandalen. Alleen al de titel van het lichaam schreeuwde respect van de gevestigde orde, en de enige mensen die in aanmerking zouden komen voor Academy Awards waren degenen die weigerden zich bij een vakbond aan te sluiten. Zo werden de Oscars geboren: een anti-vakbondsdroom de fabriek draaiende houden soepel.
Toen de Grote Depressie toesloeg en de winstmarges beïnvloedde, nam de klassenstrijd toe; in Hollywood, net als elders, begonnen veel arbeiders zich te verenigen. In 1937 kwamen animators in New York in de voorhoede. Twee medewerkers van de animatiestudio Fleischer (verantwoordelijk voor Popeye en Betty Boop) stierven aan tuberculose door arbeidsomstandigheden, wat leidde tot een staking van vijf maanden die resulteerde in de erkenning van de Screen Cartoonist’s Guild (SCG) en een behoorlijk contract.
Misschien wel de beroemdste staking van de animators was tegen Disney in 1941. Walt Disney was notoir rechts en anti-vakbond, en zijn studio was de laatste die de SCG erkende. Desalniettemin bleven animators, tussenpersonen (de arbeiders die de overgang van frame naar frame tekenden) en coloristen zich organiseren. In mei 1941 jaagde Disney op degenen die de vakbondsactie leidden en ontsloeg ze. Deze figuren omvatten Art Babbit, een van Disney’s topanimators, die verantwoordelijk was voor iconische personages zoals Goofy en Geppetto in Pinokkio. Werknemers waren betrouwbaar; ze riepen een staking uit en organiseerden piketlijnen. Vakbondsleider Herb Sorrell herinnerde zich in de P.M krant:
“Het was bijzonder pittoresk omdat deze kunstenaars erop stonden alles in hun piketregels af te beelden … het was hun plicht om buiten de piketlijn grappen en tekens te maken.”
Ze hebben zelfs een nep-guillotine gebouwd om een levensechte mannequin van Disney zelf te onthoofden. Na vijf weken won de staking de definitieve herplaatsing van ontslagen werknemers, gelijke beloning, een duidelijk systeem van salarissen en classificaties en een klachtenprocedure. Alles werd echter niet vergeten, en pro-vakbondssentiment kroop in sommige van Disney’s animaties. Er zit een scène in Dombobijvoorbeeld, waar een stel circusclowns weg marcheert om het management te confronteren.
In 1945 waren andere Hollywood-arbeiders onrustig geworden. Ontevreden door de nu gecompromitteerde IATSE die door gangsters wordt geleid, begonnen sommigen zich tot meer militante vakbonden te wenden. De Conference of Studio Unions (CSU), bestaande uit decorbemanningen, secretaresses, stenografen, gidsen, koks, serveersters, afwasmachines, timmerlieden, elektriciens en decorschilders en decorateurs, geleid door bokser annex decorschilder Herb Sorrell, bleek zo’n groot succes te zijn. unie. CSU riep in maart 1945 een staking uit en 10.500 arbeiders gooiden gereedschap neer en zetten piketlijnen op om te protesteren tegen onveilig, onzeker en slecht betaald werk. Hoewel de CSU ervan werd beschuldigd een door communisten gedomineerde vakbond te zijn, was de realiteit heel anders. De Communistische Partij maakte in feite bezwaar tegen de staking omdat ze de “niet-stakingsbelofte” die ze had ondertekend voor de duur van de Tweede Wereldoorlog, had verbroken; afschuwelijk genoeg overschreden partijleden zelfs de piketlijn. De studiobazen waren hardnekkig en de staking werd bitter, wat resulteerde in een van de meest gewelddadige momenten in de geschiedenis van de klassenstrijd in Hollywood. Op Black Friday, zoals 5 oktober 1945 bekend werd, probeerden de hoofden van de studio van Warner Brothers, de lokale politie en onderkruipers een vakbond te verbreken. piket lijn. Schrijver Gerald Horne in zijn boek Klassenstrijd in Hollywood, 1930-1950, gaf de volgende omschrijving:
“Tientallen raakten gewond bij een gevecht bij de ingang van de studio van Warner Bros. in Burbank toen stakers de confrontatie aangingen met schurft en politieagenten. Sommigen van de honderden stakers en hun aanhangers werden ‘met messen, knuppels en vergast’, terwijl anderen van hun voeten werden geveegd door opspattend water van brandslangen. Het glas van verbrijzelde voorruiten lag op het trottoir. Er waren ‘traangasbommen’ en gekantelde auto’s. Bij periodieke vuistgevechten waren soms een dozijn mannen of meer betrokken.
Dit zeer bittere geschil eindigde met een Pyrrusoverwinning voor de arbeiders. Na de oorlog bundelden de studiobazen en de rechtse IATSE hun krachten en sloten militante arbeiders buiten, waardoor de CSU werd gebroken. Dit was het eerste hoofdstuk van het McCarthy-tijdperk in Hollywood, dat spraakmakende schrijvers en acteurs van de Communistische Partij uitroeide en zich richtte op onafhankelijke vakbondsorganisatie. Deze sombere periode in de vakbonds- en politieke geschiedenis heeft een erfenis nagelaten, niet alleen in Hollywood, maar in de hele Verenigde Staten. Desalniettemin, zoals de huidige schrijversstaking aangeeft, blijft er een rode draad van consistentie bestaan, misschien een herinnering aan de klassieke vakbondsslogan: “Als je niet vecht, verlies je”.
Wat deze geschiedenis duidelijk maakt, is dat achter de glamour met pailletten een industrie is gebouwd op de arbeid van velen. Als de dromen van de arbeiders die de versnellingen en hefbomen van de “droomfabriek” bedienen ooit gerealiseerd moeten worden, dan moet hun strijd tot het einde doorgaan.
Bron: redflag.org.au
