Mahmoud Abbas, de De doorgaans onopvallende president van de Palestijnse Autoriteit werd deze week wereldwijd breed veroordeeld, ook door prominente Palestijnse intellectuelen, nadat hij vorige maand in een televisietoespraak voor zijn partij antisemitische opmerkingen had gemaakt over de Holocaust. Hoewel de woorden en daden van Abbas zelden significante internationale aandacht trekken, zette het incident zijn diepe impopulariteit onder de Palestijnen, van wie zo’n 73 procent hem weg wil hebben, en hun groeiende ontgoocheling over de PA in de schijnwerpers.
Abbas, wiens woordvoerder betwistte dat zijn opmerkingen antisemitisch waren, was een van de architecten van het vredesproces in Oslo, dat deze week dertig jaar geleden begon met een historische handdruk tussen Yasser Arafat en de Israëlische premier Yitzhak Rabin op het gazon van het Witte Huis. Oslo is al lang dood voor de Palestijnen, wier hoop op de hun in het kader van het akkoord beloofde staat al jaren geleden instortte.
Nu ze geconfronteerd worden met de meest extreemrechtse Israëlische regering tot nu toe, het escalerende geweld van kolonisten en militairen, die het onvermogen van de PA om haar bevolking te beschermen en het steeds autoritairder wordende bewind van Abbas bloot hebben gelegd, zijn veel Palestijnen ook begonnen vraagtekens te zetten bij de toekomst van Oslo’s meest rechtse extremistische regering. blijvende erfenis: de PA zelf. Terwijl de Palestijnen met groeiende bezorgdheid kijken naar een onduidelijk opvolgingstraject na Abbas, die 87 is en aan de macht is sinds Arafat in 2004 kort daarvoor overleed, vragen zij zich ook af of de instelling zelf een politiek moment kan – of zou moeten – overleven dat zo ver verwijderd is van dat van zijn oprichting.
“Er bestaat een zeer groot vraagteken over de duurzaamheid van de Palestijnse Autoriteit”, zegt Ammar Dwaik, directeur van de Onafhankelijke Commissie voor de Mensenrechten, de officiële ombudsman voor de rechten van Palestina.
Het was een vraag die ik eerder dit jaar van veel Palestijnen uit alle klassen, generaties en politieke kringen hoorde tijdens een reis naar de bezette Westelijke Jordaanoever.
“Wat is het punt van de PA?” vroeg Ehab Bseiso, een voormalige minister van Cultuur die Abbas in 2021 ontsloeg nadat hij publiekelijk kritiek had geuit op de moord op een uitgesproken criticus van de PA door de Palestijnse veiligheidstroepen. “Wat heeft het voor zin om een PA te hebben als er nog steeds sprake is van uitbreiding van nederzettingen, invallen, moorden, schietpartijen, enzovoort? Er is niets dat de PA kan bieden. Het zit gevangen in één functie: het handhaven van de orde, het veroordelen van Israëlische schendingen, het aanspreken van de internationale gemeenschap. Het komt niet overeen met de woede en frustratie op de grond.”
Bseiso wees op het per decreet bestuur van Abbas, waarbij binnen een generatie geen verkiezingen werden gehouden en het parlement jaren geleden werd ontbonden. “De hele Palestijnse politieke toekomst is verbonden met: ‘Wat gaat er gebeuren nadat Abbas weg is?’” zei Bseiso. “Dat is op zichzelf al een mislukking, want als we instellingen hadden gehad, zou deze vraag niet aan de orde zijn geweest. In een gezond politiek systeem gaat de ene president en komt de andere. Maar we hebben geen instellingen, er is geen parlement, geen verkiezingen de afgelopen achttien jaar.”
De autoriteit is voor veel Palestijnen ‘irrelevant’ geworden, herhaalde Mustafa Barghouti, medeoprichter van de internationale boycot-, desinvesterings- en sanctiebeweging en secretaris van het Palestijnse Nationale Initiatief, een derde partij die de kloof tussen Hamas, dat de macht controleert, wil overbruggen. de Gazastrook, en Fatah, de partij van Abbas.
Abbas Zaki, een ervaren Fatah-lid, verwoordde het botter. “De PA is voorbij, ze zijn klaar”, zei Zaki. “We moeten onszelf reorganiseren.”
Onderaannemers voor de bezetting
De Palestijnse Autoriteit werd opgericht als onderdeel van de Oslo-overeenkomsten als een overgangsorgaan voor het beheer van de gebieden die Israël sinds 1967 illegaal heeft bezet: de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en Gaza. Het was de bedoeling dat het een tijdelijke regeling zou zijn, totdat de contouren van een soevereine Palestijnse natie tijdens de onderhandelingen definitief konden worden vastgelegd. Dat is uiteraard nooit gebeurd. In plaats daarvan heeft Israël de afgelopen dertig jaar de controle overgenomen over het grootste deel van het grondgebied dat bedoeld was als basis voor een Palestijnse staat. In de vijf jaar die Oslo voor onderhandelingen reserveerde, is het aantal kolonisten in de bezette gebieden meer dan verdubbeld, tot zo’n 700.000 vandaag de dag.
Nu de vooruitzichten op een tweestatenoplossing zo goed als verdwenen zijn, geldt dat ook voor de legitimiteit van de Palestijnse Autoriteit zelf. Hoewel Abbas zeer impopulair is, doen zijn potentiële opvolgers het nauwelijks beter, een duidelijk teken dat de instelling, meer dan de man zelf, het probleem is.
Toch benadrukken zelfs de meest uitgesproken critici van de PA dat haar mislukkingen moeten worden begrepen in de context van een Israëlische bezetting waarvan de autoriteit slechts een verlengstuk is. Vanaf het begin had de PA geen echte soevereiniteit of macht. Hoewel een reeks overeenkomsten het land technisch gezien administratieve en veiligheidscontrole gaven over 17 procent van de Westelijke Jordaanoever – de meest dichtbevolkte gebieden die bekend staan als Area A – vallen Israëlische troepen deze landen regelmatig binnen, waardoor de zinloosheid van deze regelingen wordt blootgelegd. Ondertussen heeft de PA vrijwel geen controle over het grootste deel van de Westelijke Jordaanoever, de zogenaamde gebieden B en C.
De PA is belast met het uitvoeren van de functies van het lokale bestuur – zoals onderwijs, gezondheidszorg, afvalinzameling en politiewerk – ook al is de bezettingsmacht volgens het internationaal recht verantwoordelijk voor de zorg voor de mensen onder haar controle. Israël controleert ondertussen alle bewegingen buiten en binnen de Westelijke Jordaanoever, zijn natuurlijke hulpbronnen en zijn economie.
De Oslo-akkoorden resulteerden ook in een van de meest beladen kenmerken van het bestaan van de autoriteit: haar verplichting tot een zeer controversiële veiligheidscoördinatie met Israël. Terwijl PA-functionarissen moeten samenwerken met hun Israëlische tegenhangers om een groot aantal diensten te beheren, waaronder politiediensten, zet de veiligheidscoördinatie ook Palestijnse veiligheidstroepen op, grotendeels getraind en gefinancierd door de Verenigde Staten en Europese landen, om samen te werken met het Israëlische leger om de terreur te onderdrukken. Palestijns verzet. Dat, naast het onvermogen van de PA om de Palestijnen te beschermen tegen geweld door het leger en de kolonisten, heeft haar delegitimisering in de ogen van de Palestijnen verdiept.
Een groeiend aantal Palestijnen is de PA gaan zien als een katalysator voor hun onderdrukking in plaats van als een legitieme vertegenwoordiger van hun politieke ambities.
Tegelijkertijd heeft de rol van de autoriteit als burgerlijk bestuurder haar onmisbaar gemaakt voor het handhaven van een zekere mate van normaliteit en dienstverlening aan de bevolking. Cruciaal is dat de door donoren gefinancierde PA de belangrijkste economische motor in Palestina is geworden, die ten minste 150.000 mensen in dienst heeft in een opgeblazen bureaucratie die is ontworpen om liquiditeit te injecteren in een anderszins verstikte economie. (Ongeveer 942.000 Palestijnen, een kwart van de bevolking, zijn volledig afhankelijk van de salarissen van de PA). Maar zelfs deze economische voordelen zijn onderhevig aan de grillen van Israël. Israël int belastingen en tarieven van de Palestijnen en draagt deze over aan de PA, waarbij vaak geld wordt achtergehouden om politieke druk uit te oefenen en tienduizenden mensen zonder inkomen achterblijven.
Tegen die achtergrond is een groeiend aantal Palestijnen de PA gaan zien als een katalysator voor hun onderdrukking in plaats van als een legitieme vertegenwoordiger van hun politieke ambities.
“De mensen beschouwen het als een onderaannemer”, zegt Shawan Jabarin, de directeur van de prominente Palestijnse mensenrechtenorganisatie Al-Haq, in navolging van een veelgehoord refrein. “De PA is uiteindelijk geen onafhankelijke staat, het is nog steeds geen soevereine staat. Om nationale redenen zeggen we niet graag dat we hen geen kwaad willen doen, maar puur gesproken is het een onderaannemer.”
Het einde van de PA
In Ramallah, de feitelijke hoofdstad van de autoriteit, zijn door het buitenland gesponsorde ministeriegebouwen voorzien van de insignes en vlaggen van een ‘staat Palestina’. Die status werd in 2012 door een overweldigende meerderheid van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties erkend, misschien wel de grootste politieke prestatie van Abbas, maar in de praktijk bestaat deze niet.
In feite heeft de leiding van de PA, thuis grotendeels machteloos, haar hoop gevestigd op internationale fora en mechanismen, waaronder pogingen om Israëlische misdaden voor zowel het Internationaal Strafhof als het Internationaal Gerechtshof te brengen. Het is een strategie die langzaam maar zeker de mondiale solidariteit van de Palestijnen heeft opgeleverd en tegelijkertijd Israëlische functionarissen boos heeft gemaakt, die de inspanningen ‘diplomatiek terrorisme’ noemden. Maar het bracht ook het lot van de Palestijnen in handen van grillige mondiale trends en zorgde ervoor dat velen van hen zich vervreemd voelden door inspanningen die geen echte impact hebben op hun dagelijks leven.
“Wij vonden de buitenkant belangrijker. We hebben zo hard gewerkt in de internationale arena om enige erkenning en steun te krijgen”, zegt Zaki, de Fatah-veteraan. “Nu zijn we aan het veranderen, we keren naar binnen. We hebben een plan nodig om onze mensen te beschermen en mensen te helpen de kolonisten te confronteren. We moeten ons concentreren op nationale eenheid en het reorganiseren van het Palestijnse huishouden.”
Hij en anderen wezen op het huidige moment in de Israëlische politiek, waarbij de meest extremistische regering van het land tot nu toe – onder leiding van derde premier Benjamin Netanyahu in coalitie met enkele van de meest extreemrechtse partijen van het land – de instellingen aanvalt en interne verdeeldheid aanwakkert. , als een situatie die grote gevaren met zich meebrengt, maar ook kansen biedt voor de Palestijnen. “Het grote verschil tussen de Israëlische regeringen van de afgelopen twintig, dertig jaar is dat sommige van hen onder de tafel werkten, en deze werkt voor de hele wereld”, vertelde Mousa Hadid, de voormalige burgemeester van Ramallah, mij. . “Deze regering zal ons naar een plek brengen waar de hele wereld moet stoppen en over moet nadenken.”
De Israëlische leiders hebben de afgelopen dertig jaar op de PA vertrouwd en begrepen de strategische noodzaak om haar administratieve rol en veiligheidssamenwerking te behouden. Toch heeft de huidige Israëlische regering weinig interesse getoond in haar voortbestaan. In plaats daarvan heeft de leiding van het land geen geheim gemaakt van haar minachting voor de PA. Minister van Financiën Bezalel Smotrich heeft Israël bijvoorbeeld opgeroepen ‘te werken aan de ineenstorting ervan’.
Of dat nu zal gebeuren of niet, veel Palestijnen zijn al begonnen na te denken over een toekomst, niet alleen na Abbas, maar ook met leiderschap en een politiek proces dat representatiever is voor hun ambities. Omdat zo’n 70 procent van de bevolking jonger is dan Oslo, dringen veel Palestijnen ook aan op andere doelstellingen en kaders dan die welke in de overeenkomsten zijn vastgelegd.
“Ik geloof echt dat ons doel als Palestijnen niet alleen het bestrijden van de bezetting moet zijn, ik denk dat we moeten oproepen tot het beëindigen en neerhalen van het hele systeem van apartheid en rassendiscriminatie in heel Palestina”, aldus Barghouti, secretaris van het Palestijnse Nationale Initiatief. ‘Ze vermoorden de tweestatenoplossing? We kunnen een éénstaatoplossing bereiken. Maar we zullen niet als slaven leven in een systeem van apartheid.”
Bron: theintercept.com
