Een paar weken geleden werd Marcia Langton – doorgaans een van de meer conservatieve stemmen in de inheemse politiek – van de ene op de andere dag een figuur van haat tegen de schuimende rechtse journalisten en politici in Australië. Waarom? Omdat ze iets geestdodend voor de hand liggends zei over het aanstaande referendum: ‘Elke keer dat de Nee-zaken hun argumenten naar voren brengen, kom je, als je het uit elkaar begint te halen, terecht bij het baseren van racisme – het spijt me te moeten zeggen dat dat is waar het terechtkomt – of pure domheid. ”.
Langton was in ieder geval te aardig. Wat zeggen de Nee-campagnevoerders? In hun officiële boekje, dat aan elk huishouden wordt bezorgd, wordt senator Jacinta Price van de Liberale Partij geciteerd, die waarschuwt dat de stem “ons niet zal verenigen, maar ons zal verdelen op basis van ras”. Vorige week nog hield Price een belangrijke toespraak, in naam over The Voice, waarin werd betoogd dat “de acceptatie van geweld binnen traditionele [Indigenous] cultuur” de belangrijkste oorzaak was van het lijden van de inheemse bevolking, en dat kon niet aan het kolonialisme worden toegeschreven. Op de vraag of de koloniale invasie van Australië enige impact heeft gehad op de inheemse bevolking van vandaag, antwoordde Price: “Positieve impact? Absoluut!”
Dus wanneer Groot-Brittannië, en vermoedelijk andere Europese machten, de inwoners van een heel continent binnenvallen en onteigenen, is dat bewonderenswaardig gedrag. In feite moeten genocidaal geweld en diefstal worden gevierd vanwege hun positieve impact. Maar de slachtoffers, die het geluk hadden te worden binnengevallen, zouden moeten worden aangevallen vanwege hun ‘acceptatie van geweld’. En trouwens: pas op voor iedereen die probeert “ons te verdelen op basis van ras”. Is dit domheid of racisme? Langton zegt dat het het een of het ander is, maar ze heeft het duidelijk mis: het is beide.
Waarom moet Langton dan in de wind ronddraaien? Labour en zijn bondgenoten in de Ja-campagne weigeren het voor de hand liggende te zeggen: Langton heeft gelijk, en het racisme dat door de Nee-campagne wordt veroorzaakt is een gruwel. Sinds Langtons uitspraken eisen de rechtse pers en de liberalen dat Labour haar aan de kaak stelt. In het parlement ontwijken de parlementsleden van Labour de vraag en zeggen dat hun campagne gaat over “respect” en “luisteren” – wat betekent dat ze de Nee-campagne respecteren en vinden dat niemand deze als racistisch moet omschrijven. “Er moet hier sprake zijn van wederzijds respect. We moeten ons laten leiden door liefde en door geloof”, was het enige wat minister voor Inheemse Australiërs Linda Burney kon bedenken.
Het is een laffe uitvlucht. Terwijl de blanke machtsvleugel van Australisch rechts iedereen aanvalt die de waarheid vertelt, blijft Labour roerloos, in de hoop dat dit niet het volgende doelwit zal zijn. De campagnestrategen van Labour zijn ongetwijfeld bang dat als ze de waarheid vertellen, ze de nee-kiezers zullen vervreemden. Misschien willen ze geen echt debat over racisme beginnen, gezien de medeplichtigheid van staats- en federale Labour-regeringen aan de historische en voortdurende onderdrukking van de inheemse bevolking. Maar terwijl ze zich zorgen maken over hun electorale kaarten, moeten ze nadenken over de gevolgen die zullen voortvloeien uit het eisen van “respect” voor een van de meest verbazingwekkend brutale racistische publiciteitscampagnes van de afgelopen decennia.
De ‘Nee’-campagne, zowel in de officiële als de niet-officiële vleugels, is feitelijk gebaseerd op twee ideeën. De eerste is dat de Voice – in feite een tandeloze adviescommissie, die waarschijnlijk niet veel meer zal dienen dan een onderscheiding – een angstaanjagende machtsgreep vertegenwoordigt door een machtig en sinister Aboriginal-links complex. Al het gepraat over het feit dat de Voice “riskant”, “permanent” en “verdeeldheid zaait” is een knipoog naar dit sentiment. Het zaaien van anti-inheemse samenzweringen heeft een lange staat van dienst in de Australische politiek, vooral wanneer grote belangen van landeigenaren denken dat een hervorming van de landrechten inbreuk zou kunnen maken op hun onrechtmatig verkregen winsten. Het samenzweerderige conservatisme heeft sinds de pandemie een boost gekregen, nu de rechtse pers en afdelingen van de liberale partij dichter bij de QAnon-achtige paranoia zijn gekomen.
Het idee dat de inheemse bevolking in Australië te machtig is – dat, zoals een campagneleider van No het uitdrukte: ‘Aboriginals dit land zullen besturen, en dat alle blanke mensen hier zullen betalen om hier te wonen’ als het referendum slaagt – is endemisch. aan de Nee-campagne, en het is racistisch, en zo is pure domheid.
Het tweede idee dat ten grondslag ligt aan de Nee-campagne gaat eigenlijk helemaal niet over de Stem. Het is een doorlopend project om alle ergste aspecten van het Australische kapitalisme te rehabiliteren, om het idee dat de inheemse bevolking wordt onderdrukt in diskrediet te brengen, om de schamele winsten van de afgelopen decennia terug te draaien, om de voortdurende onderdrukking toe te juichen en om de inheemse bevolking de schuld te geven van hun eigen lijden.
Het gaat over het herschrijven van de geschiedenis en het verkeerd voorstellen van het heden om het imperium hoog te houden en de kolonisatie te verdedigen. De inbeslagname van de rijkdommen van de inheemse bevolking, de genocidale verovering van het continent, de daaruit voortvloeiende staatsgeleide programma’s voor culturele uitroeiing, moeten allemaal uit de geschiedenis worden gewist of opnieuw worden afgeschilderd als iets noodzakelijks en nobels.
Het idee dat de heersende elites van Australië hun positie hebben veroverd dankzij misdaden tegen de menselijkheid wordt ontkend; het voorstel om hun rijkdom te herverdelen ten gunste van hun slachtoffers wordt ondermijnd. De slachtoffers van het Britse Rijk worden afgeschilderd als de slepende overblijfselen van een zieke, gedegenereerde cultuur, die wanhopig behoefte heeft aan een beetje gewelddadige beschaving.
Vanaf de jaren tachtig voerde de liberale politicus John Howard campagne tegen de ‘professionele leveranciers van schuldgevoelens’, en in de regering steunde hij de letterlijke herschrijving van de geschiedenis door zijn kliek van ‘Howard-intellectuelen’ als Keith Windschuttle en Geoffrey Blainey, om de de jammerlijk ondergefinancierde en juridisch zwakke programma’s die tot doel hadden de inheemse armoede, de slechte gezondheidsresultaten en de culturele ontkoppeling te verbeteren. Howards geliefde beschermeling, Tony Abbott, volgde dezelfde aanpak, en Abbotts geestverwanten – commentatoren als Peta Credlin, of politici als oppositieleider Peter Dutton en Price – zetten zijn nalatenschap voort.
Daarom gaat een groot deel van dit debat niet echt over de Stem. Voor rechtsen is het beleidsvoorstel een excuus geweest om te betogen dat een beetje genocide nooit iemand kwaad heeft gedaan, dat blanke mensen onderdrukt worden als ze een Welcome to Country horen en dat zelfs de kleinste symbolische concessie aan de inheemse bevolking te veel is.
Ook deze ideeën zijn racistisch: ze houden het “beschaafde” geweld van het kolonialisme in stand, terwijl ze op hypocriete wijze de culturen aan de kaak stellen van degenen die er het slachtoffer van zijn geworden. Ze zijn dom: ze vereisen de ontkenning van fundamentele historische feiten en hedendaagse realiteiten. Als we dit niet kunnen zeggen, is de strijd al half verloren. Als het niet racistisch is om genocide hoog te houden en de slachtoffers daarvan de schuld te geven, dan is niets racistisch. Als het niet dom is om te zeggen dat Australië het risico loopt een door de inheemse bevolking geleide dictatuur te worden, dan is niets dom.
Iedereen die strijdt tegen racisme – en dit geldt vooral voor de inheemse bevolking in Australië – zal verdeeldheid zaaiend, extremistisch, beledigend en beledigend worden genoemd. Die publieke laster begint zodra je de meest fundamentele waarheid uitspreekt: dat machtige, ‘respectabele’ instellingen, of het nu de Liberale Partij of de conservatieve pers is, racisme bevorderen en cultiveren. Als we deze fundamentele realiteit niet eens kunnen erkennen, kunnen we niet hopen racisme ooit te begrijpen en te verslaan. Wanneer mensen dit risico nemen en de verwoestingen door de rechtse instellingen het hoofd bieden, moeten ze verdedigd worden.
Dit gaat niet alleen over Langton, die tenslotte een comfortabele, conservatieve academicus is, tweemaal geëerd door de koningin, en die over het algemeen wordt gezien als tamelijk dicht bij politiek rechts en bij grote mijnbouwbedrijven. Het gaat om het precedent dat wordt geschapen. Als Labour haar voor de wolven kan gooien, wat zullen ze dan doen voor sommige inheemse activisten uit de arbeidersklasse met minder connecties en minder mediatraining, die proberen op te komen tegen een racistische baas, een racistische regering, een racistische politiemacht of een racistische campagne? van laster in de media?
Het Voice-referendum heeft een gemene, racistische campagne ontketend waarvoor conservatieven al lang een excuus zochten. En het heeft het absolute onvermogen van de Labour Party en haar bondgenoten blootgelegd om ertegen in opstand te komen.
Bron: redflag.org.au
