In augustus 2022 wonnen auto-onderdelenarbeiders bij VU Manufacturing een historische verkiezing om erkenning te krijgen voor een nieuwe onafhankelijke vakbond, de Mexicaanse Arbeidersbond (La Liga). Een jaar later, nadat het weigerde te onderhandelen over een nieuw contract, werd het bedrijf gesloten, waardoor vierhonderd werknemers werkloos bleven – en eenenzeventig werknemers zonder hun wettelijk verplichte ontslagvergoeding.
VU is gevestigd in de grensstad Piedras Negras, Coahuila, waar politici opscheppen over het handhaven van de ‘arbeidsvrede’ in de fabrieken in buitenlandse handen die bekend staan als maquiladoras. Deze “vrede” wordt grotendeels tot stand gebracht door de Confederatie van Mexicaanse Arbeiders (CTM), een machtige, bedrijfsvriendelijke vakbond die berucht is omdat ze contracten achter de rug van de werknemers tekent en hen verhindert echte, democratische vakbonden te organiseren.
Bij VU, een in Michigan gevestigde fabrikant van auto-onderdelen voor interieur, namen werknemers – gesteund door het Border Workers’ Committee (Comité Fronterizo de Obrer@s) – vorig jaar de strijd aan met het bedrijf, de CTM en het lokale politieke establishment om de eerste stad van de stad te vormen. onafhankelijke unie. Maar in de maanden na die overwinning weigerde het bedrijf te onderhandelen over een nieuw contract, en de organisatoren van de VU kregen te maken met zware vergeldingsmaatregelen, waaronder het ontslaan van twee vooraanstaande activisten in de fabriek.
Eerder dit jaar begon VU de productie in Piedras Negras te vertragen, waardoor honderden werknemers werden ontslagen. In juli sloot de VU de deuren volledig, waardoor de laatste eenenzeventig werknemers zonder enige ontslagvergoeding achterbleven – zelfs toen de supervisors en het management van het bedrijf hun volledige ontslagvergoeding ophaalden toen ze vertrokken.
Nu zeggen de arbeiders dat de lokale zakenelite, in samenwerking met de CTM, de facto een zwarte lijst voor de hele stad heeft opgesteld tegen alle voormalige VU-werknemers, ongeacht hun vakbondslidmaatschap.
Dit alles komt te midden van een groeiende onafhankelijke vakbondsbeweging in Mexico, waarbij werknemers in de hele productiesector profiteren van de hervorming van het arbeidsrecht van 2019 en het versterkte ‘arbeidshoofdstuk’ van de handelsovereenkomst tussen de VS, Mexico en Canada (USMCA). onafhankelijke, democratische vakbonden. Er bestaan nu verschillende nieuwe onafhankelijke vakbonden in heel Mexico, bij bedrijven als General Motors (GM), Goodyear, Panasonic, Saint Gobain en 3M.
Werknemers die onafhankelijke vakbonden organiseren, worden echter nog steeds geconfronteerd met grote obstakels van werkgevers en bedrijfsvriendelijke vakbonden, waaronder gestolen stembiljetten, bedreigingen met geweld en pogingen om stemmen te kopen. Er zijn nog maar weinig echte, op de arbeiders gerichte vakbonden.
VU is het enige bedrijf waartegen twee klachten zijn ingediend in het kader van het snellereactiemechanisme van de USMCA, dat de Verenigde Staten in staat stelt klachten in te dienen tegen werkgevers in Mexico die het recht van werknemers om zich te organiseren schenden. Overtreders kunnen hun tariefvoordelen laten opschorten of zelfs hun goederen de toegang tot de Verenigde Staten ontzeggen.
Gezien de uiteindelijke weigering van het bedrijf om met zijn werknemers te onderhandelen, vormt de VU-zaak een echte test voor de bepalingen van de USMCA die gericht zijn op het beschermen van de rechten van Mexicaanse werknemers – en voor de onafhankelijke Mexicaanse vakbondsbeweging in bredere zin.
Miguel, een arbeidersactivist van de VU, ziet de obstakels waarmee hij en zijn collega’s worden geconfronteerd als een waarschuwing tegen het organiseren van toekomstige campagnes in Mexico. “Dit zal in de toekomst een boodschap zijn tegen alle onafhankelijke vakbonden”, zei hij. “Als je jezelf nog eens bij zoiets als dit betrokken raakt, weet je wat er zal gebeuren.”
Miguel, die zijn volledige naam niet wilde delen uit angst voor verdere represailles, heeft sinds zijn ontslag bij de VU in juni geen werk meer kunnen vinden. “Als je naar een sollicitatiegesprek gaat, vertellen ze je niet waarom ze je niet aannemen, maar ze willen je wel niet aannemen”, zei hij. “Juridisch gezien kunnen ze niet zeggen dat het komt omdat je van de VU bent. Maar we weten allemaal dat het komt omdat we van de VU zijn.”
Tijdens de berichtgeving over dit artikel spraken we met ruim twintig oud-medewerkers van de VU, die er geen van allen in waren geslaagd werk te vinden bij andere maquila’s in Piedras Negras.
“Ik ben al twee maanden op zoek naar werk, en niemand heeft met mij gesproken”, zegt Juan Mares, een medewerker die plaatsvervangend penningmeester was van de La Liga-afdeling aan de VU. Voor sollicitanten van de VU geldt dat de bedrijven je “aan de kant duwen en met andere sollicitanten praten, ook al hebben ze geen ervaring.”
Elsa, een andere arbeidersactiviste van de VU, probeerde naar een lokale banenbeurs te gaan, waar bedrijven vacatures adverteerden bij fabrieken in de stad. ‘Het leek wel een begrafenis,’ zei Elsa. “Het merendeel van de mensen op de banenbeurs was afkomstig van de VU. Maar ze hebben niemand van ons aangenomen.”
In Mexico zijn bedrijven wettelijk verplicht om ontslagen werknemers een ontslagvergoeding te betalen, gelijk aan minimaal drie maanden salaris plus extra loon voor anciënniteit en voordelen. Terwijl de eerste lichting ontslagen werknemers bij de VU een ontslagvergoeding ontving, hebben de laatste eenenzeventig werknemers in de fabriek nog niets ontvangen, twee maanden nadat ze hun baan zijn kwijtgeraakt. Veel van deze werknemers hebben ook geen geld ontvangen dat ze tijdens hun tijd bij de VU vrijwillig op een spaarrekening bij het bedrijf hebben gezet.
Victor Sevilla Peralta is een van deze werknemers. Hij schat dat hij ongeveer 75.000 pesos ($4.400) verschuldigd is voor zijn drie jaar dienst bij het bedrijf. Tot op de dag van vandaag heeft hij niets ontvangen. “Er zijn velen van ons die nog steeds geen werk hebben, en we hebben allemaal schulden”, zei Peralta. “Dus we wachten allemaal op onze ontslagvergoeding, zodat we onze schulden kunnen inhalen.”
Vóór de bonussen verdienden de meeste werknemers bij de VU het wekelijkse minimumloon van 1.560 pesos ($91). Terwijl de lokale arbeidsautoriteiten een embargo hebben ingesteld op de resterende machines van VU om de ontslagvergoeding van deze werknemers te helpen betalen, maken werknemers als Sevilla Peralta zich zorgen dat de verkoop van die machines niet genoeg zal zijn om het loon van alle eenenzeventig werknemers te dekken. Op het moment van schrijven hebben de werknemers nog steeds geen update ontvangen over wanneer zij hun ontslagvergoeding zouden kunnen ontvangen.
VU-werknemers produceerden armleuningen en deurbekleding voor voertuigen die in de Verenigde Staten werden gemaakt door Tesla, Toyota, GM en Stellantis. Onderdelen vervaardigd in Piedras Negras werden naar andere onderdelenbedrijven gestuurd, vertegenwoordigd door de United Auto Workers (UAW), waaronder Adient, Magna en Yanfeng.
Mexico is veruit de belangrijkste buitenlandse leverancier van Amerikaanse auto-onderdelen en herbergt een groeiend aantal assemblagefabrieken die voornamelijk voor de Amerikaanse markt produceren. De omstandigheden van Mexicaanse autoarbeiders zijn dus nauw verbonden met die van hun Amerikaanse en Canadese tegenhangers.
Tientallen jaren lang hebben bedrijven geprofiteerd van de lage lonen en het gebrek aan echte vakbonden in Mexico (en ook in het zuiden van de Verenigde Staten) om de kosten te verlagen en de winsten te vergroten. Autofabrikanten gebruiken de dreiging om naar Mexico te verhuizen als een knuppel tegen de Amerikaanse en Canadese vakbonden – zoals blijkt uit het besluit van Stellantis om zijn assemblagefabriek in Belvidere, Illinois, in februari te sluiten en het werk te verplaatsen naar Toluca, Mexico. Het bedrijf gebruikt Belvidere nu als onderhandelingstroef in de onderhandelingen met de UAW.
Maar er zijn ook solidariteitsbewegingen geweest tussen autoarbeiders aan beide kanten van de Amerikaans-Mexicaanse grens. In een GM-fabriek in Silao, Guanajuato, werden in 2019 vijf arbeiders ontslagen omdat ze weigerden overuren te werken, uit solidariteit met stakende GM-arbeiders in de VS. De zesduizend arbeiders in die fabriek vormden vervolgens een onafhankelijke vakbond, de National Union of Auto. Arbeiders (SINTTIA), in 2022.
Arbeiders van Goodyear Mexico, die deze zomer stemden om zich bij La Liga aan te sluiten, kwamen op 19 september bijeen voor het hoofdkantoor van GM in Mexico-Stad ter ondersteuning van de aanhoudende staking van de UAW. “Als transnationale bedrijven winsten van miljoenen dollars maken, verdienen werknemers sterke vakbondscontracten. . . en wij vinden dat deze bedrijven moeten zorgen voor een loonsverhoging in elk land waar ze actief zijn.”
“Ik zag dat de UAW, autoarbeiders in de VS, meedoen De strijd [the struggle] nu meteen”, zegt Lupita, een van de ontslagen arbeidersactivisten van de VU. “Hun strijd geldt voor de hele wereld: de VS, Mexico, Canada en andere landen.”
Amerikaanse vakbonden en arbeidsactivisten hebben op hun beurt Mexicaanse werknemers gesteund in hun pogingen om werkgeversbeschermingscontracten op te zeggen en nieuwe, onafhankelijke vakbonden op te richten, ook bij de VU.
Op dinsdag 26 september om 10.00 uur organiseert het México Solidarity Project een protest op het hoofdkantoor van de VU aan Livernois Road 2151 in Troy, Michigan, waarbij het bedrijf wordt opgeroepen de ontslagvergoeding voor de werknemers te betalen en een einde te maken aan de zwarte lijst in Piedras Negras – en dat de Amerikaanse arbeidsautoriteiten het bedrijf sancties zullen opleggen om te voorkomen dat het vanuit een nieuwe locatie in Mexico blijft exporteren. Zij zullen worden vergezeld door solidariteitsactivisten van de UAW, de lokale afdeling van de Democratische Socialisten van Amerika, en Casa Obrera del Bajío, een Mexicaans arbeiderscentrum.
In een flyer die werd gedeeld met UAW-leden in Michigan benadrukten de organisatoren van de actie de noodzaak van internationale werknemerssolidariteit om de omstandigheden voor alle werknemers te verbeteren, ongeacht hun nationaliteit.
“Autobedrijven werken over de grenzen heen. ZO KUNNEN WIJ!”
Bron: jacobin.com