“Ik ben je partner niet en je moet verhuizen.” Het was aardedonker, koud en amper 05.30 uur in de verpakkingsfabriek van Hussey & Co. in Pearcedale, ten zuidoosten van Melbourne. De arbeiders hadden net hun eerste voertuig geblokkeerd.
De beheerder was woedend. Hij kwam naar buiten en noemde de arbeiders “parasieten”. Maar hij kon niets doen. De medewerkers besloten dat als managers het terrein wilden betreden, ze door de modder moesten lopen. En de rest van de dag, terwijl de managers binnenkwamen en weggingen, werden ze onthaald op gejoel en gezangen van “Union power!” en “Mogok tot we winnen!” (Mogok betekent “staking” in het Bahasa.)
Werknemers van Hussey, een producent van babybladgroenten, schreven op 28 juni geschiedenis. De vrouwen, voornamelijk migranten uit Maleisië, Indonesië, Cambodja en Birma, leidden de eerste staking in de geschiedenis van het bedrijf en de eerste beschermde vakbondsactie in de landbouwindustrie sinds generaties. Binnen 24 uur brachten ze het bedrijf op de knieën en boekten ze een beslissende overwinning.
De United Workers Union begon zich in 2017 bij het bedrijf te organiseren. Bijna alle werknemers werkten via aannemers en werden contant betaald, vaak slechts $ 13 per uur. Een werknemer was omgekomen bij een auto-ongeluk nadat hij naar verluidt gedwongen was om een dienst van 20 uur te draaien.
De vakbond maakte een einde aan contante betalingen, stopte de contractering en onderhandelde over een ondernemingsovereenkomst. Nu eisten arbeiders loonsverhogingen gekoppeld aan inflatie, weekendboetes, hetzelfde loon als arbeidsloon en betere vakbondsrechten.
Tegenbod van het management? 6 cent per uur extra.
De vakbondsleden pikten het niet. Werknemers vertelden Red Flag over de diensten van twaalf uur met slechts twee pauzes van een half uur. Sommigen zouden, als ze pech hadden, om 6 uur ‘s ochtends beginnen, om 7 uur ‘s ochtends een pauze moeten nemen en dan de volgende tien uur achter elkaar werken. Ze spraken over de rugpijn die werd veroorzaakt door te horen dat ze sneller moesten werken en 100 dozen per minuut op een pallet moesten zetten.
We sloegen allemaal de armen in elkaar toen een vrachtwagen erin startte en een rondje over de oprit reed. Maar die moest weer noodgedwongen parkeren. Dit was het doel van het piket: geen vrachtwagens in of uit, geen producten verplaatst en dus geen geld verdiend door het bedrijf.
Een afgevaardigde die al acht jaar bij Hussey aan het organiseren was, vertelde hoe ze na het werk van deur tot deur bij mensen thuis ging om hen over te halen lid te worden van de vakbond – cruciaal en volhardend werk dat de staking mogelijk maakte.
Sommige werknemers spraken over de moeilijkheden om werk te verliezen omdat ze het verkeerde visum hebben, of over de onzekerheid van een tijdelijke visumstatus. Was het een probleem voor de organisatie? Nee, als er genoeg arbeiders bij betrokken zijn, kunnen de managers weinig aan de visa doen. En het hielp dat de vier afgevaardigden onderling konden praten in alle belangrijke talen die ter plaatse worden gesproken.
Op een gegeven moment stond Jeremy Haw, de eigenaar, in een groep boze mannen in pak te praten met de politie. De politie besloot later om te proberen de vrachtwagen van het terrein te begeleiden. Ze vertelden de arbeiders dat hun piket illegaal was. Maar de arbeiders gaven geen krimp. De politie stond niet bij machte om de vrachtwagen te verplaatsen en er werd de hele dag niets langs het piket verplaatst.
‘Ze brengen ons hele bedrijf in gevaar. We kunnen geen voorraad in of uit krijgen. Vrachtwagens staan daar maar”, klaagde Haw tegen een journalist van Financial Review. Het piket verpestte Hussey’s vermogen om geld te verdienen.
Dus op de eerste avond van de staking voor onbepaalde tijd stopte het management. De arbeiders kregen het eerste jaar een loonsverhoging van 6,5 procent, daarna elk jaar 1 procent extra bovenop de jaarlijkse Fair Work-loonbepaling. Ze wonnen alle vakbondsrechten, een veto op het inhuren van arbeidskrachten en weekendboetes – een zeldzame overwinning in de landbouwindustrie.
In een tijd waarin de omstandigheden van veel arbeiders achteruit gaan, hebben de arbeiders van Hussey laten zien dat we door te vechten kunnen winnen. Ze toonden ook aan dat superuitgebuite arbeidsmigranten verre van louter slachtoffers zijn. Ze lopen voorop en laten werknemers overal zien hoe ze kunnen winnen.
“Wat ‘parasiet’ betekent, is thuis eten zonder iets te doen, gewoon profiteren van het huis”, blikte een medewerker terug op de eerdere belediging van de manager. ‘Maar wij zijn degenen die aan het werk zijn – hij is de parasiet. Hij eet van ons.”
De arbeiders van Hussey behaalden een kleine maar belangrijke overwinning tegen een parasitair systeem.
Bron: redflag.org.au
