Washington en Londen beweren dat Peking drie jaar geleden een cybercriminaliteitscampagne tegen hen heeft gesponsord. Waarom hebben ze tot nu gewacht?
Door Timur Fomenkopolitiek analist
In maart beschuldigde Groot-Brittannië, samen met de VS en andere leden van de Five Eyes-inlichtingenalliantie, China ervan deel te nemen aan een door de staat gesponsorde hackcampagne tegen hen. Als reactie op de vermeende ‘aanval’ lanceerden ze gecoördineerde sancties tegen een kleine groep hackers en hun aangesloten bedrijven.
De sancties waren vooral groot nieuws in Groot-Brittannië, waar de regering plotseling besloot dat Peking drie jaar geleden achter een hack op de verkiezingscommissie zat. Opvallend is dat de conservatieve, partijgebonden kranten van het land dit verhaal allemaal op een agressieve manier naar voren brachten.
Deze beschuldigingen van de Five Eyes-landen zijn niet zozeer oprechte zorgen als wel een opzettelijke en opportunistische daad van politiek theater die, grotendeels gedreven door de VS, China probeert te belasteren voor diplomatiek en politiek gewin. De sancties, hoewel beperkt van omvang en dus zinloos, zijn bedoeld om een boodschap naar en over China te sturen. Het is in wezen een angstzaaiende campagne, die zowel de betrokkenheid van Peking met andere landen wil ondermijnen als binnenlandse politieke doeleinden in de VS dient.
Het ritme van de Amerikaanse escalatie en de-escalatie met China
De VS voeren een bedreven buitenlands beleid waarbij zij er bewust voor kiezen om de spanningen met China op geschikte momenten te laten escaleren en de-escaleren. “betrokkenheid” met Peking uit Washington DC is niet te vertrouwen. De VS veranderen hun doelstellingen of beleid niet, maar alleen hun tactiek, rekening houdend met wat hen op dat specifieke moment uitkomt. Daarom wisselde het altijd af tussen toenaderingen en doelbewuste provocaties. Meestal gebeurt dit door een bepaald rapport of een bepaalde ontwikkeling op een opportunistisch moment naar de media te laten lekken, om zo een bepaald verhaal te creëren dat een bepaalde reeks reacties en beleidsreacties verplicht stelt.
Om daar enkele voorbeelden van te geven: de regering-Trump heeft de spanningen met China in 2019 rechtstreeks geminimaliseerd, zelfs midden in de crisis in Hongkong, om een “handelsovereenkomst” met Peking. Toen het land in 2020 eenmaal kreeg wat het wilde en de Covid-19-pandemie toesloeg, ontketende het doelbewust een volledige kruistocht tegen Peking op alle fronten. Op dezelfde manier kwam de regering-Biden aan de macht en verhoogde vervolgens onmiddellijk de spanningen met China over de Xinjiang-kwestie om de Chinese banden met Europa te beschadigen in een aanloop naar gecoördineerde sancties als blijk van transatlantische eenheid.
Nadat dit was gedaan, besloot het dat het dat wilde “koel” even de zaken op orde brengen en vaststellen “vangrails” dus zwegen de retoriekgeweren een paar maanden toen Washington contact opnam met Peking. Toen de Olympische Winterspelen van 2022 in Peking aanbraken, was het nodig “Xinjiang-kaart” opnieuw van de plank met een aantal getimede lekken en publicaties gericht op het ondersteunen van een boycot van de Olympische Winterspelen, evenals een ingrijpend verbod op alle goederen uit Xinjiang onder de premisse van “dwangarbeid” in die tijd.
Wat we zien is dat de VS niet echt de-escaleert met China “Waait warm en koud” en manipuleert in wezen de mediacyclus om zijn beleidsvoorkeuren naar eigen goeddunken na te streven. Dit betekent dat grote kwesties met betrekking tot China doorgaans alleen aan de orde komen als er een agenda voor is.
De nieuwste fase
Nu heeft de regering-Biden een politiek plan bedacht om de spanningen met China te laten escaleren door het land, in samenwerking met de Vijf Ogen, te beschuldigen van door de staat gesteunde hacking en cybercriminaliteit. Het feit dat de Britse regering drie jaar lang op een dergelijke beschuldiging zou blijven zitten, suggereert zowel een duidelijk politiek doel als een duidelijke timing. De vraag is: waarom? Ten eerste naderen we presidentsverkiezingen in de VS. Het was altijd onvermijdelijk dat de regering zou willen verschijnen “moeilijk” op China om te voorkomen dat de kwestie als aanvalspunt wordt gebruikt door Bidens rivaal, Donald Trump. Zoals we in 2020 kunnen zien, neigt een verkiezingsjaar ertoe een jaar van zeer agressieve retoriek en extreme theater te worden.
Ten tweede is er het doel om de betrokkenheid van China bij Europa te ondermijnen. Publiekelijk is bekend gemaakt dat Xi Jinping in mei een aantal Europese landen zal bezoeken, waaronder Frankrijk. Zoals hierboven vermeld, proberen de VS, met de steun van de Five Eyes-landen, actief de Chinese diplomatie met Europa te schaden door negatieve publiciteit te bewapenen om de politieke ruimte voor betrokkenheid te verkleinen.
Wat we hieruit zien is dat de VS China op zijn eigen voorwaarden aanspreekt, maar probeert te voorkomen dat degenen die zij als “bondgenoten” ervan weerhoudt hetzelfde te doen, en dus zijn toevlucht neemt tot psychologische oorlogvoering door middel van manipulatie van de massamedia.
Concluderend: als je ziet dat deze strategieën worden gebruikt, besef je dat de westerse media veel minder onafhankelijkheid en onpartijdigheid hebben dan ze beweren te hebben, maar indirect onderworpen zijn aan de voorkeuren van het Amerikaanse beleid. W
zegt het Witte Huis “springen”vragen journalisten, “hoe hoog?” en zo zien we dat er een nieuwe propagandacampagne tegen Peking is gevoerd, maar we moeten natuurlijk niet blind zijn voor de realiteit dat er geen grotere bewapening van cyberspace en spionage in de wereld bestaat dan het systeem dat door de Vijf Ogen is gecreëerd. En gaan we echt doen alsof de CIA niemand hackt?
De uitspraken, standpunten en meningen in deze column zijn uitsluitend die van de auteur en vertegenwoordigen niet noodzakelijkerwijs die van RT.
Bron: www.rt.com
