De aankondiging op 13 juli dat plaatsvervangend gouverneur Michele Bullock de huidige gouverneur van de Reserve Bank of Australia (RBA), Philip Lowe, zal vervangen, werd door velen verwelkomd. Penningmeester Jim Chalmers prees de benoeming van Bullock – die de eerste vrouw aan het hoofd van de bank zal zijn – als “geschiedenis makend”. ACTU-leider Sally McManus begroette het als een kans om “de realiteit van de Australische economie met frisse ogen te bekijken”.
Ongetwijfeld zijn velen opgelucht om de rug van Lowe te zien, die naam heeft gemaakt als een koelhartige strijder voor de Australische heersende klasse. In iets meer dan een jaar tijd verhoogde Lowe de rentetarieven twaalf keer, waardoor de hypotheekaflossingen de pan uit rijzen en de ergste crisis in een generatie de oorzaak was van de kosten van levensonderhoud.
In recente media-optredens was Lowe niet verontschuldigend over het feit dat arbeiders en armen de last van het beheersen van de inflatie zouden dragen, ondanks bewijzen van de OESO en anderen dat de winsten van grote bedrijven het meest verantwoordelijk zijn voor stijgende prijzen. Hij maakte bij elke gelegenheid duidelijk aan wiens kant hij stond. Op een bankconferentie in juni merkte hij op: “We komen in de problemen als we de veronderstelling accepteren dat alle werknemers moeten worden gecompenseerd voor inflatie”. Gevraagd naar hypotheekhouders die worstelen met renteverhogingen, suggereerde hij dat in plaats van loonsverhogingen, “als mensen kunnen bezuinigen of in sommige gevallen extra uren kunnen vinden, ze weer in een positieve cashflowpositie zouden komen”.
Lowe sprak ook tijdens een vergadering van de schattingscommissie van de Senaat in mei advies gehad voor huurders. In het licht van snel stijgende huurprijzen, zo suggereerde hij, kunnen mensen gewoon langer thuis blijven wonen of “een huisgenoot zoeken”. “We hebben gemiddeld meer mensen nodig om in elke woning te wonen”, zei hij. Lowe neemt zelf een jaarsalaris van meer dan $ 1 miljoen mee naar huis en woont in een huis met vijf slaapkamers van meerdere miljoenen dollars in de lommerrijke oostelijke buitenwijken van Sydney, dat hij in 1997 kocht met hulp van een sterk afgeprijsde, door de belastingbetaler gesubsidieerde lening. Geen huisgenoten voor hem!
Lowe’s steeds Mr Burns-achtige publieke persoonlijkheid werd een politieke aansprakelijkheid voor Labour. Dus ondanks zijn (begrijpelijke) populariteit bij de bovenkant van de stad, is hem de deur gewezen. Hoeveel “frisse ogen” kunnen we echter verwachten van Michelle Bullock als ze in september aan haar termijn begint? Het korte antwoord is geen.
Bullock is zo gevestigd als maar kan. Ze werkt al bijna vier decennia bij de bank, beginnend in 1984 en geleidelijk aan hogerop gekomen. Ze werd in 2010 assistent-gouverneur en vorig jaar gepromoveerd tot plaatsvervangend gouverneur (tweede in de commandostructuur, direct onder Lowe). Bullock is op de hoogte van elke beslissing die onder het gouverneurschap van Lowe is genomen en heeft geen enkele aanwijzing gegeven dat hij tegen een van de recente renteverhogingen is.
Bullock is ook in nauw contact geweest met Lowe over werkloosheid. In een toespraak voor de Australian Industry Group in juni zei ze dat “de werkgelegenheid hoger is dan wat we zouden beschouwen als consistent met onze inflatiedoelstelling”. Ze steunde een stijging van de werkloosheid tot 4,5 procent – gelijk aan het verlies van ongeveer 140.000 banen – om de inflatie onder controle te krijgen. Het volstaat te zeggen dat het onderwerp van hoe die 140.000 mensen zouden overleven met een uitkering ver onder de armoedegrens en toch hun huur of hypotheek konden betalen, niet ter sprake kwam. Een begrijpelijke blinde vlek misschien voor iemand met een vastgoedportefeuille ter waarde van naar schatting $ 6 miljoen.
Andere bankiers en economen, inclusief Lowe zelf, hebben de benoeming van Bullock alom geprezen. Warren Hogan, hoofdeconoom bij Judo Bank, vertelde de Voogd dat Bullock “ervaren en door de strijd gehard” is en dat ze “precies weet wat er nodig is om een goed monetair beleid te voeren”.
De term “door de strijd gehard” wordt vaak gebruikt als slogan door de CFMEU, waarmee wordt aangegeven dat de bouwvakbond ervaring heeft met strijden voor haar leden uit de arbeidersklasse. Wanneer toegepast door een econoom op mensen als Bullock, betekent het vrijwel hetzelfde, maar in de tegenovergestelde richting: dat ze kan worden vertrouwd om de strijd van de RBA voor grote bedrijven en de rijken voort te zetten. Bullock’s “ervaring en expertise”, aangeprezen door Jim Chalmers in een interview met de Gesprekzal worden gebruikt om beslissingen te nemen in overeenstemming met wat het beste is voor het maken van winst voor de heersende klasse.
Er is geen “goede” keuze voor RBA-gouverneur. De bank is geen instelling die is ontworpen om het welzijn van gewone mensen te waarborgen. Het is en blijft altijd onder Bullock, onderdeel van het systeem van ondemocratisch ontworpen economische “checks and balances” die de soepele werking van het kapitalisme in stand houden in het belang van degenen aan de top.
De PvdA heeft duidelijk gemaakt hier niets aan te willen veranderen. Het heeft “in principe” steun gegeven aan het verwijderen van de bevoegdheid van de penningmeester om RBA-beslissingen te herroepen – een van de belangrijkste aanbevelingen van de regering herziening van de bank uitgebracht in april. Het is tenslotte handig voor de overheid om beslissingen over rentetarieven uit handen te geven en het over te laten aan zogenaamd “onafhankelijke experts” zoals Bullock. Dit creëert een illusie van objectiviteit en helpt ervoor te zorgen dat de onschatbare dienst die de RBA aan de rijken levert, zoveel mogelijk buiten de politieke schijnwerpers kan worden voortgezet.
Bron: redflag.org.au
