Nieuwe wetten hebben het aantal abortussen niet vertraagd en kosten levens

Als het recht Omdat ze meer baby’s op de wereld wilden brengen door abortus te verbieden, mislukt het plan.

Het aantal abortussen is zelfs toegenomen sinds juni 2022, toen het Hooggerechtshof Roe v. Wade vernietigde. Elke staat zonder verbod – vooral die grenzend aan de rode staten – zag tussen 2020 en 2023 een stijging in het aantal abortussen.

Maar zelfs vrouwen die met ernstige beperkingen te maken kregen, zijn erin geslaagd hun zwangerschap te beëindigen. Volgens het Guttmacher Institute bereikte abortus in de VS in 2023 het hoogste niveau in meer dan tien jaar – en dan tellen we alleen de beëindigingen mee die door het formele gezondheidszorgsysteem zijn geregistreerd.

Hoewel chirurgische abortussen moeilijker te verkrijgen zijn, gaan er geruchten rond over zelfbeheerde abortussen waarbij gebruik wordt gemaakt van pillen. Onlinediensten zoals PlanC, Aid Access en Abuzz verspreiden de informatie; schildwetten beschermen aanbieders uit de blauwe staat tegen vervolging door de rode staat als ze pillen voorschrijven via telezorg en deze opsturen naar patiënten die onder het verbod leven. Abortusfondsen zijn in overdrive om abortuszoekers te helpen met reis-, kinderopvang- en medische kosten.

Rechts probeert actief al deze instrumenten te verbieden: het voorschrijven van telezorg, zelfmanagement, reizen buiten de staat en fondsen die abortuszoekers ‘helpen en aanmoedigen’. Tegelijkertijd is een Amerikaanse feministische underground met banden met buitenlandse leveranciers de groep voorbij door pillen te versturen zonder professionele tussenkomst en tegen lage kosten, zelfs gratis.

Ironisch genoeg hebben feministen, nu abortus in 21 staten verdwenen is of vrijwel verdwenen, de droom van ruim een ​​halve eeuw activisme verwezenlijkt: gratis abortus op aanvraag, zonder verontschuldiging.

Maar abortus is niet het enige wat geboorten in de VS belemmert. Sinds Dobbs v. Jackson Women’s Health Organization, de uitspraak die Roe nietig verklaarde, wordt een groeiend aantal mensen dat nog jong genoeg is om kinderen te krijgen, gesteriliseerd. Het afbinden van de eileiders en vasectomieën onder volwassenen van 18 tot 30 jaar kwamen vóór de uitspraak steeds vaker voor. Maar daarna “hebben we een abrupte toename waargenomen”, melden de auteurs van een onderzoeksbrief die vorige maand in het JAMA Health Forum werd gepubliceerd.

De onderzoekers konden de gegevens niet uitsplitsen per staat of ras. Maar het is niet verrassend dat de trend gendergerelateerd is. Net als bij anticonceptie, ongewenste zwangerschap en ouderschap valt de grotere last van ‘permanente anticonceptie’ op de schouders van vrouwen: ‘De toename van het aantal procedures voor vrouwelijke patiënten was het dubbele van die voor mannelijke patiënten’, schrijven de auteurs, drie deskundigen op het gebied van het volksgezondheidsbeleid in Pennsylvania. .

In de VS zouden in de toekomst meer mensen voor vrijwillige sterilisatie kunnen kiezen. Geboortebeperking is nog steeds legaal en grondwettelijk beschermd – en 9 op de 10 Amerikaanse vrouwen hebben er gebruik van gemaakt. Maar ook religieus rechts maakt daar een einde aan.

In 2014 oordeelde een gespleten Hooggerechtshof in Burwell v. Hobby Lobby Stores, Inc. dat bepaalde particuliere bedrijven religieuze bezwaren kunnen aanvoeren om onder de dekking van de kosten van anticonceptie voor hun werknemers onder de Affordable Care Act te komen. Een paar dagen later besloot dezelfde krappe meerderheid dat Wheaton College, een christelijke school die al was vrijgesteld van het gebruik van haar verzekeringspolis om te betalen voor anticonceptie, onnodig werd belast door het invullen van een formulier zodat een derde partij de kosten kon dekken.

Een rechtszaak uit 2020 door een christelijke vader die het recht van zijn dochter op anticonceptie aanvecht zonder toestemming van de ouders, is een onderdeel van het lange anti-anticonceptiespel, gemodelleerd naar de strategie die langzaam het abortusrecht om zeep hielp. Slechts drie jaar na Roe, in 1976, was de eis uit Missouri dat minderjarigen schriftelijke toestemming van de ouders moeten krijgen voor abortus de eerste beperking die door het Hooggerechtshof werd gehandhaafd. En Donald Trump, die graag de eer opeist omdat hij Dobbs naar rechts heeft gebracht, liet doorschemeren dat hij het prima zou vinden als de staat de anticonceptie zou ondermijnen. (Toen liep hij terug. Zoals gebruikelijk bij Trump, wie weet wat waar is.)

Emotioneel gezien is vroege sterilisatie niet eenvoudig. Rechts beweert al lang dat vrouwen die een zwangerschap afbreken lijden aan het ‘post-abortussyndroom’, een levenslange rest van depressie en spijt. PAS bestaat niet. De meest voorkomende emotie na een abortus is opluchting. Maar spijt na de sterilisatie is reëel, en uit een onderzoek uit 2005 bleek dat hoe jonger een vrouw is als haar eileiders worden vastgebonden, hoe groter de kans is dat ze wenst dat ze dat niet had gedaan, om een ​​ongedaanmaking vraagt, of om in-vitrofertilisatie vraagt ​​om een ​​operatie te krijgen. Baby.

De auteurs van het post-Dobbs-sterilisatieonderzoek vermoeden dat sommige van deze procedures werden overwogen voordat Roe werd vernietigd, maar voelden zich plotseling dringend toen het verbod werd afgeschaft. Als orale anticonceptiva, spiraaltjes of morning-afterpillen (die de antimedicijnen ten onrechte ‘abortiva’ noemen) niet meer beschikbaar zijn, zal permanente anticonceptie de laatste betrouwbare optie zijn.

Indien sterilisatie met spijt kan triest zijn, sommige andere gevolgen van de verboden zijn tragisch.

Vrijwel onmiddellijk na de uitspraak van juni 2022 kwamen er verhalen naar boven over zwangere mensen die urenlang de staat moesten verlaten terwijl ze een miskraam kregen, dode foetussen droegen, koorts hadden en pijn leden; van vrouwen die sepsis kregen of hun vruchtbaarheid verloren – en dat allemaal omdat artsen bang waren de wet te overtreden door goede geneeskunde te beoefenen. Terwijl spoedeisende hulp in het hele land zwangere patiënten in nood afwijst – een gynaecoloog uit Oregon noemde de situatie ‘absoluut schokkend’, ‘afschuwelijk’ en ‘onvoorstelbaar’ – houden zorgverleners en pleitbezorgers hun adem in voor de eerste vermijdbare dood als gevolg van verplichte medische zorg. wanpraktijken.

Maar uit nieuw onderzoek blijkt dat de sterfgevallen al plaatsvinden – niet onbedoeld veroorzaakt door artsen, maar opzettelijk door de partners van zwangere mensen of zwangere mensen zelf.

Voor vrouwen in een gewelddadige relatie betekent zwanger worden dat ze hun leven riskeren. Het verhaal is goed gedocumenteerd: een gewelddadige intieme partner, die het dreigende verlies van controle over het lichaam van zijn vrouw of vriendin voelt en de komst van een concurrent voor haar tijd en aandacht – zelfs als hij eerst de baby wilde – wordt steeds bezitteriger, vluchtiger, en aanvallend. Zijn dreigende gedrag ondermijnt niet alleen haar vrijheid, maar ook haar wil om voor zichzelf te zorgen. Ze wordt depressief, slaat bezoeken aan de prenatale kliniek over, eet slecht, rookt, drinkt en gebruikt meer drugs, allemaal ten koste van haar eigen gezondheid en die van haar foetus.

Soms wordt het geweld van de partner moorddadig. “Vrouwen die zwanger zijn of onlangs zijn bevallen, hebben een significant grotere kans om door een intieme partner te worden vermoord” dan vrouwen van dezelfde leeftijd die niet zwanger zijn of postpartum zijn, schrijven de auteurs van een nieuwe studie van de Tulane University.

Hoe moeilijker het is om een ​​zwangerschap te beëindigen, hoe groter het gevaar voor vrouwen. Kijkend naar staten met meerdere abortusbeperkingen naast het aantal moorden op intieme partners tegen vrouwen en meisjes in de leeftijd van 10 tot 44 jaar, vonden de onderzoekers een stijging van 3,4 procent in de staat. moordcijfer waarbij elke beperking tussen 2014 en 2020 werd opgelegd. De auteurs erkennen de beperkingen van hun methodologie, maar extrapoleren dat bijna een kwart van die moorden verband hield met de statuten.

Sommige gewelddadige mannen geven er de voorkeur aan controle uit te oefenen door hun partners zwanger te houden, en Republikeinse wetgevers helpen hen met juridische bedreigingen en represailles. In minstens vijftien staten kan de vader van een geaborteerde foetus een aanklacht indienen wegens de ‘onrechtmatige dood’ van zijn kind.

Vraag het personeel van een abortuskliniek of hotline: deze wetten veroorzaken terreur en wanhoop onder abortuszoekers in verboden staten, en die wanhoop wordt elke dag heter. Aanbieders uit Ohio hebben een rapport uitgebracht waaruit blijkt dat de verplichte wachttijden van 24 uur tussen een eerste bezoek en een abortus zich uitstrekken tot gemiddeld meer dan een week, wat de procedure ingewikkelder maakt en in sommige gevallen de wettelijke limiet overschrijdt.

Hoe wanhopiger de situatie van de zwangere persoon – geen geld, partner die mishandelt, onzekere huisvesting, verslaving of andere psychische problemen – des te wanhopiger is de ‘oplossing’, totdat de oplossing definitief kan worden. Een analyse door onderzoekers van verschillende medische instellingen in Philadelphia en gepubliceerd in JAMA Psychiatry in 2022 vergeleek zelfmoordgegevens van 1974, net na Roe, tot en met 2016, toen tijdsbeperkingen in sommige staten voor sommigen onoverkomelijke obstakels hadden gecreëerd voor het beëindigen van een zwangerschap. . Gedurende de periode stegen de zelfmoordcijfers onder vrouwen in de reproductieve leeftijd, maar niet onder vrouwen in de post-reproductieve leeftijd. Elke nieuwe wet “ging gepaard met een jaarlijks 5,81 procent hoger zelfmoordcijfer dan in de jaren vóór de tenuitvoerlegging”, schreven de auteurs.

Sinds Dobbs, de anti’s zijn verbijsterd door de golf – en vervolgens de volharding – van steun voor legale abortus over partijlijnen, religie, geografie, ras en leeftijd heen.

Als reactie daarop hebben ze oude, conservatieve argumenten (‘Moeders hebben echtgenoten nodig, geen abortus’) of, zelden, progressieve argumenten omvergeworpen. Het anti-abortus Charlotte Lozier Instituut ondersteunt bijvoorbeeld een sterk federaal sociaal vangnet. Sommige extreemrechtse christelijke evangelicals roepen op tot eugenetische programma’s voor blanke hyperreproductie – die Andrew Torba, de christelijk-nationalistische CEO van Gab, ‘babymaxxing’ noemt – om de ‘holocaust’ van abortus te bestrijden. Waar honing niet werkt, gieten ze de kokende olie over, waardoor er strenger toezicht wordt gehouden en zwaardere straffen worden opgelegd.

Maar hoe ze ook proberen, de anti-abortusbeweging is niet in staat mensen te dwingen baby’s te willen die ze niet willen. De Wereldgezondheidsorganisatie heeft herhaaldelijk aangetoond dat het verbod het aantal abortussen niet verlaagt. Waar het illegaal is, wenden zwangere patiënten zich tot ongetrainde en criminele zorgverleners, en maar liefst 13 procent van hen overleeft het niet.

Een persoon zal er alles aan doen om een ​​ongewenste of onhoudbare zwangerschap te beëindigen. Ze zullen sociale gelijkheid en lichamelijke vrijheid grijpen – zelfs als ze daarvoor moeten sterven.