Het Amerikaanse Capitool in Washington, DC, op 2 juni 2023.
Foto: Nathan Howard/Bloomberg via Getty Images
Dit weekend, President Joe Biden zal naar verwachting een wetsvoorstel ondertekenen dat de federale schuldlimiet voor ongeveer twee jaar verhoogt. Het passeerde het Huis met 314-117, met 149 van de ja-stemmen afkomstig van Republikeinen en 165 van Democraten. Het wetsvoorstel werd met 63-36 door de Senaat aangenomen. Vierenveertig Democratische senatoren stemden voor, samen met 17 Republikeinen en twee onafhankelijken.
De New York Times concludeert dat het, in vergelijking met eerdere prognoses van het Congressional Budget Office, de federale uitgaven met $ 55 miljard zal verlagen in 2024 en $ 81 miljard in 2025. Moody’s Analytics schat dat er dankzij het wetsvoorstel uiteindelijk 120.000 banen minder zullen zijn van 2024 dan er zonder zou zijn. Volgens de CBO zullen bezuinigingen op de handhaving van de Internal Revenue Service ertoe leiden dat de belastinginkomsten in die mate dalen dat het nettotekort daadwerkelijk zal toenemen, waardoor precies het tegenovergestelde wordt bereikt van het vermeende doel van de wet.
Dit alles – plus het feit dat de regering-Biden de GOP beloont voor het gijzelen van de wereldeconomie, en daarmee garandeert dat de Republikeinen het zo snel mogelijk opnieuw zullen doen – is het slechte nieuws. Het goede nieuws hier is dat het tweeledig is!
Waarom hebben de Democraten de schuldlimiet niet verhoogd zonder bezuinigingen tijdens de lame duck-periode na de tussentijdse verkiezingen van 2022, toen ze nog steeds het Huis en de Senaat controleerden? Ze hebben misschien niet de stemmen gehad, maar we zullen het nooit weten omdat ze het niet eens hebben geprobeerd. Zoals de meerderheidsleider van de senaat Chuck Schumer destijds uitlegde: “De beste manier om het voor elkaar te krijgen – de manier waarop het de afgelopen twee of drie keer is gedaan – is tweeledig.”
Toen, toen de wet op de schuldlimiet door het Huis ging met Na de bezuinigingen vierde een verklaring van het Witte Huis dat de stemming “tweeledig” was in de kop en vermeldde het vervolgens nog twee keer in drie alinea’s tekst.
Deze houding is logisch, aangezien Amerikanen constant zeggen dat we dol zijn op het concept van tweeledigheid. Uit een CNN-peiling uit 2021 bleek dat 87 procent van ons pogingen tot tweeledigheid in het Congres een goede zaak vindt. Dit omvat 92 procent van de Democraten en 77 procent van de Republikeinen, waardoor dit sentiment over tweeledigheid zelf tweeledig wordt.
Dit is dus een goed moment om terug te blikken op enkele van de andere grote tweeledige prestaties van de afgelopen decennia. Een optimist zal dit zien als al te zeldzame gelegenheden waarbij Democraten en Republikeinen hun meningsverschillen opzij zetten, over het gangpad reiken en samenwerken om dingen voor elkaar te krijgen. Een realist kan vermoeden dat dit voorbeelden zijn van zowel democraten als republikeinen die gewone mensen willen naaien in dienst van hun donoren, en alleen de moed hebben om het te doen omdat de andere partij bereid was hun hand vast te houden en met hen mee te springen – dus geen van beide partijen kon Beschuldigd worden.
De Commodity Futures Moderniseringswet van 2000
In de laatste dagen van de Clinton-regering keurde het Huis de Commodity Futures Modernization Act 292-60 goed. Honderdzevenenvijftig Democraten stemden voor, samen met 133 Republikeinen. De Senaat keurde het met unanieme instemming goed.
Door veel financiële instrumenten vrij te stellen van regulering, hielp dit extreem tweeledige wetsvoorstel de basis te leggen voor de financiële ineenstorting van 2008 en de daaropvolgende bijna-depressie. In 2013 sprak Bill Clinton privé over zijn wanhopige pogingen om de act te stoppen. Dit waren allemaal leugens: zijn regering had er enthousiast voor gelobbyd.
2001 Autorisatie voor het gebruik van militair geweld
Public Law 107-40, op 18 september 2001 ondertekend door president George W. Bush, is zeker de meest tweeledige wet van de 21e eeuw. Het wetsvoorstel gaf Bush de toestemming “om al het nodige en gepaste geweld te gebruiken tegen die naties, organisaties of personen waarvan hij vaststelt dat ze de terroristische aanslagen van 11 september 2001 hebben gepland, geautoriseerd, gepleegd of geholpen, of dergelijke organisaties of personen herbergden. ” Alle stemmen van de Democraten en Republikeinen zeiden er ja tegen, met als enige uitzondering de Democratische afgevaardigde Barbara Lee uit Californië.
De uitvoerende macht greep deze macht voorspelbaar aan om wild te worden. De AUMF van 2001 is door Bush, Barack Obama en Donald Trump gebruikt als rechtvaardiging voor militaire actie in 12 landen, waaronder Afghanistan, plus drone-aanvallen en regelmatige bombardementen in zeven.
Ongeveer 3.000 mensen stierven op 11 september 2001. Al met al heeft de oorlog tegen het terrorisme naar schatting 4,5 miljoen doden veroorzaakt, een verhouding van 1.500 op 1.
Autorisatie voor het gebruik van militair geweld tegen Irak Resolutie van 2002
Tweehonderdvijftien Republikeinen en 81 Democraten stemden in oktober 2002 om Bush de macht te geven Irak binnen te vallen. In de Senaat stemden 48 Republikeinen en 29 Democraten ja.
Bush ontsloeg Larry Lindsey, de directeur van zijn National Economic Council, omdat hij zei dat de VS misschien wel 200 miljard dollar aan de oorlog zou moeten uitgeven. Het zal Amerika uiteindelijk minstens 2,4 biljoen dollar kosten.
Amerikaanse Jobs Creation Act van 2004
In oktober 2004 keurde het Congres een wetsvoorstel goed dat een vrijstelling van de vennootschapsbelasting omvatte, dwz een mogelijkheid voor multinationale Amerikaanse bedrijven die contanten in het buitenland hadden aangehouden (zodat er geen belasting over betaald kon worden) om dat geld terug te brengen naar Amerika tegen een ultralaag belastingtarief. tarief. Het was volledig tweeledig, met 207 Republikeinen en 73 Democraten die ervoor stemden in het Huis, plus 44 Republikeinen en 25 Democraten die ja stemden in de Senaat.
De grondgedachte voor het wetsvoorstel, zoals duidelijk uit de naam blijkt, was dat dit tonnen geweldige Amerikaanse banen zou creëren. In werkelijkheid ging een groot deel van het geld (van deze en andere belastingverlagingen van Bush) naar grotere salarisstroken voor bedrijfsleiders. Ondertussen hebben de belangrijkste begunstigden van de rekening zelfs hun Amerikaanse loonlijst verlaagd. Bill Clinton zei later dat Bush “zo boos werd dat hij de repatriëringswet van vijf en driekwart procent tekende en, zei hij, niets ervan werd geherinvesteerd.”
Wet begrotingscontrole van 2011
De GOP gebruikte eerder de schuldlimiet om de economie in 2011 te gijzelen, nadat ze tijdens de tussentijdse verkiezingen van 2010 tijdens Obama’s eerste regering de controle over het Congres had teruggenomen. De crisis werd opgelost door de goedkeuring van de Budget Control Act, waarbij 174 Republikeinen en 95 Democraten ervoor stemden in het Huis. In de Senaat stemden meer Democraten (47) ja dan Republikeinen (27).
Nu de economie nog steeds aan het bijkomen is van de quasi-depressie van 2007 tot 2009, hielden de bezuinigingen van meer dan $ 1 biljoen op discretionaire uitgaven die werden opgelegd door de Budget Control Act de economie zwak en miljoenen Amerikanen wanhopig voor de komende jaren. De Budget Control Act en de Commodity Futures Modernization Act verdienen elk een soort halve zak voor het presidentschap van Donald Trump.
Dus daar jij heb het: vijf triomfen van tweeledigheid. Afhankelijk van hoe je het berekent, hebben deze samen alleen al de VS misschien $ 15 biljoen gekost, naast het veroorzaken van een onschatbare hoeveelheid menselijk leed, hier en in het buitenland. De schuldlimietrekening kan natuurlijk niet hopen in deze klasse te zijn. Maar morgen komt er altijd meer tweeledigheid.
Bron: theintercept.com
