Penningmeester Jim Chalmers herhaalde dat hij de onafhankelijkheid van de Reserve Bank of Australia ‘koestert’, in de nasleep van de twaalfde renteverhoging sinds gouverneur Philip Lowe vorig jaar begon met monetaire verkrapping. Zoals economisch schrijver Alan Kohler zegt: “Politici, zowel regering als oppositie, verwijzen zo vaak naar de ‘onafhankelijke’ Reserve Bank als een talisman tegen de schuld voor wat ze doet, dat haar initialen zouden moeten veranderen in de IRBA”.
Met het RBA-beleid dat Australië naar stijgende werkloosheid en mogelijk een recessie drijft, hebben velen erop gewezen dat de regering de macht heeft om beslissingen van het RBA-bestuur terzijde te schuiven. Echter, misschien niet voor lang: Chalmers heeft aangekondigd “principieel akkoord” te zijn met alle 51 aanbevelingen die zijn gedaan door een recent onderzoek naar de bank. Aanbeveling nummer één zou de macht van de gekozen regering wegnemen om het monetaire beleid van de RBA terzijde te schuiven.
Daarmee wordt weer een vijgenblad van democratische controle over het economisch beleid weggenomen en past het in de trend sinds de jaren tachtig. Een deel van de ideologie die vanaf dat moment aan de basis lag van de aanvallen op de arbeidersklasse, was het idee dat de fundamenten van de economie niet langer ter discussie staan. Zowel Labour als Liberal aanvaardden dat alles wat ‘de markt’ wilde, alles zou moeten bepalen.
Vandaag de dag wordt alles behalve slaafse gehoorzaamheid aan ‘de markt’ bespot als ‘pixie dust’ – om de woorden van de premier te gebruiken toen hij steunde voor huurcontroles. Het is logisch dat goede economie een puur technische kwestie wordt die het beste kan worden overgelaten aan de experts, degenen die de eisen kunnen raden van de mysterieuze en meedogenloze godheid die bekend staat als “de markt”.
Wat “de markt” betekent, zijn kapitalistische winsten. Eén blik op het huidige RBA-bord verraadt het spel. De negen leden zijn gestapeld met directeuren van grote bedrijven zoals Wesfarmers, Fortescue en CSL. Op de lijst vindt u niemand met hypotheekstress, noch iemand die het risico loopt werkloos te worden. Hier is de crux van zijn zogenaamde “onafhankelijkheid”, zo “gekoesterd” door Jim Chalmers: de RBA moet onafhankelijk zijn van de massa van de bevolking, des te beter om over hen te heersen, hun levensstandaard onder druk te zetten en de belangen van de kleine minderheid van kapitalisten.
Philip Lowe en Co. hebben hun agenda duidelijk uiteengezet. Recente toespraken van Lowe en adjunct-gouverneur Michele Bullock bevestigen dat het hun aanpak is om de werkloosheid met maximaal 200.000 mensen te verhogen. Ze verklaren dat het huidige werkloosheidspercentage van 3,6 procent (ergens tussen de 511.000 en 1,3 miljoen mensen, afhankelijk van hoe je het meet) “boven volledige werkgelegenheid” ligt en tot inflatie leidt.
Ondanks stijgende winsten voor banken, supermarkten en energiebedrijven, terwijl de gemiddelde reële lonen sinds 2020 met meer dan 7 procent zijn gedaald, betoogt Bullock dat het “mensen met lagere inkomens en met een lagere opleiding zijn die het meest hebben geprofiteerd van de sterke arbeidsmarkt”. voorwaarden”. De RBA is vastbesloten om op deze “goede tijden” voor de armen te regenen.
Lowe’s ambtstermijn als gouverneur loopt over een paar maanden af, en er wordt gespeculeerd dat de Labour-regering zijn contract niet zal verlengen. Een ander aspect van Labour’s herziening van de RBA, ondersteund door de Liberale Partij, beveelt aan om een nieuwe rentevoet te creëren met meer economische “expertise”, en om de parameters te beperken die haar beslissingen sturen. Dit is deels een gevolg van Lowe’s waargenomen opsmuk in de afgelopen jaren. Maar sommigen in de media hebben het geïnterpreteerd als Labour die een meer betekenisvolle richtingsverandering voor de RBA wil, een linkse verschuiving naar prioriteit voor volledige werkgelegenheid boven inflatiebeheersing.
Zulke hoop is misplaatst. De recensie verschuift de zaken in ieder geval in de tegenovergestelde richting en beveelt aan om het doel van de bank om “de economische welvaart en het welzijn van Australiërs” te waarborgen, te schrappen. Lowe zelf heeft gezegd dat dit niets zou veranderen aan de manier waarop de RBA haar beslissingen over rentetarieven nam. De trickle-down economie rechtvaardigt immers al tientallen jaren het ontkennen van “welvaart en welzijn van Australiërs” ten gunste van de welvaart en het welzijn van de zeer rijken. Wat betreft een nieuwe raad van economische ‘experts’ die de rentetarieven vaststelt, dat zouden ongetwijfeld dezelfde soort economen zijn die met bullshit komen als trickle-down economie.
Labour maakt zich mogelijk zorgen over het effect van het RBA-beleid op zijn kansen op herverkiezing in de komende jaren, en zal de “onafhankelijkheid” van zijn beslissingen blijven benadrukken. Maar in wezen is de benadering van de regering van de economie dezelfde als die van Lowe: groen licht geven voor prijsopdrijving door bedrijven en meer belastingverlagingen voor de rijken, terwijl de lonen en sociale uitgaven laag blijven.
Bron: redflag.org.au
