Er is een moment in hoofdstuk 12 van Hoofdstad waar Karl Marx een kritieke fase van het maken van glas beschrijft in een productieworkshop. Vijf werknemers verzamelen zich in “het gat” van de oven, elk gericht op een individuele taak die samen een fles zal produceren. “Deze vijf gespecialiseerde werknemers vertegenwoordigen de individuele organen van een werkend organisme dat alleen als een eenheid kan functioneren.” Die vijf werknemers kunnen alleen functioneren als een eenheid “wanneer alle werknemers rechtstreeks met elkaar samenwerken.” Die behoefte aan samenwerken geeft elk van die werknemers een enorme hoeveelheid kracht: “Wanneer één lid ontbreekt, is het hele lichaam verlamd.” Als slechts één werknemer hun medewerking intrekt, houdt het werkende organisme op te zijn. De productie wordt gestopt, de winst wordt bedreigd.
Voor links is dit veel meer dan een verhaal over het maken van flessen of het productieproces. Het is meer dan een verhaal over werknemers en stakingen en kapitalisme. Het is een verhaal over de macht die gewone mensen hebben. En de reden dat gewone mensen die macht hebben, is niet omdat ze flessen produceren of zelfs sociaal noodzakelijke goederen. Het is dat de mensen met macht, kapitalisten en het systeem waarop de macht van de macht afhankelijk is, het kapitalisme, eigenlijk afhankelijk is van de mensen met weinig individuele macht die samenwerken om die kleine onafhankelijke macht te gebruiken die ze hebben om iets te creëren dat kapitaal en de kapitalistische behoefte hebben.
Vanaf het allereerste begin van zijn geschiedenis, in de achttiende eeuw, heeft links een droom gehad, de droom om die ene hendel van macht te vinden en te hanteren die het sociale organisme tot stilstand kan brengen omdat het een machtshendel is die de mensen aan de top nodig hebben. Wat dat organisme ook is – de monarchie van Louis XVI, de familie onder patriarchaat, de fabriek onder het kapitalisme, enzovoort.
Gedurende vele decennia lag de droom van die kracht in de staking. Maar omdat ons gevoel van werknemers en vakbonden is afgenomen, zijn de staking en de grotere betekenis ervan teruggetrokken uit onze spieren en ons geheugen. Het kan voortleven in de verbeelding – elke dag of zo, iemand op sociale media roept op tot een algemene staking – maar zeer weinig mensen in het hedendaagse Amerika hebben enige ervaring met een staking en wat het inhoudt. De oproepen klinken steeds meer hol.
Dit is de hachelijke situatie waarin we ons vandaag bevinden: niet dat er geen oppositie of weerstand is, niet dat er geen boodschap of verhaal is, niet dat het recht alle macht heeft. Het is het gevoel dat links die hefboom mist die het eenmaal hanteerde. De massale rally’s en marsen die ooit storend en bedreigend waren voor een samenleving die was aangepast aan conformiteit en naleving, lijken nu gewoon een ander evenement in een andere stad op een andere dag.
Wanneer Elon Musk en zijn volgelingen de toegangswachtwoorden of de sleutels tot het kantoor in beslag nemen, zien we ze een materiële soort kracht hanteren die we niet alleen wensen dat we hadden, maar dat we vroeger hadden. We ervaren een frustratie en gevoel van verlies, het gevoel dat we eens in de sit-down stakingen of de Greensboro-sit-ins, in de bewustzijnsverhogende sessies of de stonewall-rellen, het waren aan de linkerkant die die hefbomen hadden gevonden die de samenleving kon brengen die de samenleving in een stop kon brengen. Maar nu is het de andere kant die die hefbomen van macht heeft. Er was eens dat wij het ons een weg banen naar kantoren en fabrieken, die vergaderingen van experts waren binnengedrongen, waar we niet mogen zijn; Nu zijn zij het die dat doen, met volledige straffeloosheid lijkt het.
Maar het ding over linkse politiek, zoals Frances Fox Piven ons herinnert in haar geweldige boek Uitdagende autoriteitis wat die hefbomen van macht zijn, niet vooraf ingesteld; We weten niet wat het is dat een staking zal bewijzen, wat het is dat de samenleving tot stilstand zal brengen, totdat we het doen. Soms struikelen we er gewoon op. Vaak vinden we het door vallen en opstaan. Het belangrijkste is om georganiseerd te worden, alert te blijven, te proberen en te blijven zoeken. Maar boven alles, word georganiseerd. Zoals Marx begreep, is sociale samenwerking de sleutel tot alles, in het kapitalisme en daarna.
Bron: jacobin.com
