Open brief aan enkele ex-leiders van de ISO

IK BEN een overlevende van seksueel en emotioneel misbruik dat volgens mij mogelijk werd gemaakt door de cultuur die jij hebt helpen creëren binnen de Internationale Socialistische Organisatie.

Het duurde ongeveer 30 minuten voordat ik in een ISO-ruimte was voordat een man acute belangstelling voor mij kreeg. De hele week daarvoor gaf hij me zijn nummer en vroeg of we een keer konden afspreken. Een hele maand voordat hij duidelijk maakte dat we aan het daten waren.

Die man was een serieverkrachter.

Hij maakte gebruik van de passief kwetsbare positie waarin ik me bevond tijdens een intense periode van verdriet – nadat ik in zeer korte tijd het verlies van mijn moeder, grootmoeder, goede vriend en hond had geleden – om niet alleen intens emotioneel en seksueel misbruik te plegen, maar ook om leg de basis voor het in diskrediet brengen van mijn woord bij mensen in uw organisatie.

Hij verspreidde geruchten dat ik een drugsverslaafde en manipulatief was, en dat ik hem seksueel had misbruikt. Nadat ik het uitgemaakt had, betekenden deze geruchten – gecombineerd met de verdraaide manieren waarop het kapitalisme ons leert onze sympathie te misplaatsen – dat mensen in die politieke ruimte, ondanks de overduidelijke publieke kennis van de ernst van mijn situatie, heel duidelijk maakten dat hun sympathieën met hem omdat hij een “diepbedroefde” man was.

Het werd mij heel duidelijk gemaakt dat ik niet welkom was in die ruimte. Ik werd gepest, over het hoofd gezien en in diskrediet gebracht door de volwassenen om mij heen. Ik verzeker je dat als ik niet al had geleerd hoe ik met verraderlijke situaties van sociaal misbruik moest omgaan (vooral via slet-shaming en “hartverscheurende” schaamte), het onmogelijk zou zijn geweest om ermee om te gaan.

Ik ben er echter aan gewend dat ik een hekel aan heb, en ik had het vermogen om politiek te beoordelen, te verwoorden en te ontmantelen wat er met mij gebeurde. Met weinig hulp van mijn plaatselijke bijkantoorcomité (na aanvankelijke volledige ongeldigverklaring) heb ik dit voorgelegd aan de nationale instanties. Ik vond twee andere vrouwen in de ISO die waren verkracht door dezelfde man (een van de vrouwen was met succes gepest door de beledigende branchecultuur) en nog twee die hij had verkracht in niet-ISO-ruimtes.

Hier begonnen de zaken eindelijk op de juiste manier te worden afgehandeld. Mijn zaak kreeg nationale aandacht; Ik werd naar Chicago gevlogen om erover te praten op de ISO-conventie. Ik kreeg tijd, ruimte en validatie. De ‘PDX-crisis’ werd een gebeurtenis en term die mensen kenden. Jullie hebben mij allemaal jullie steun gegeven; Met sommigen van jullie heb ik een sterke band opgebouwd.

MAAR TOEN er informatie aan het licht kwam over de manier waarop sommige van dezelfde nationale leiders een aanrandingszaak uit 2013 op vreselijke wijze verkeerd hadden afgehandeld, werd het duidelijk dat je niet om mij of om een ​​van de andere overlevenden van de ISO gaf.

In plaats daarvan had u, gebruikmakend van uw leiderschapsrol, alleen maar gekozen welke kant u zou kiezen (wat altijd tot uw succes zou leiden) bij elk geval van misbruik dat naar voren werd gebracht. Uitsluitend gebaseerd op wat het beste is voor het imago van de organisatie (zowel intern als extern) en voor uw eigen persoonlijke belangen.

Ik zie nu dat er geen #MeToo was geweest; als het lid van de nationale regering met wie ik aanvankelijk had gesproken, niet zo validerend en onvermurwbaar voor mij had gevochten; als u geen vooroordelen had gehad jegens bepaalde leden die in dit specifieke geval toevallig het slachtoffer waren; als ik niet vanaf het allereerste begin duidelijk had gemaakt dat als dit niet op de juiste manier werd aangepakt, ik elk mogelijk platform zou gebruiken om de ISO publiekelijk bloot te leggen; de zaken zouden heel anders zijn afgehandeld. Het verwerken van die kennis brak mijn hart.

Ik geloof dat u uzelf ervan hebt overtuigd dat u op een politiek passende manier handelt. Ik geloof echt dat wat je hersenen en lichaam hebben gedaan, je in staat stelt jezelf te vertellen dat je niets verkeerd hebt gedaan. Hier bestaat een term voor; het wordt een verdedigingsmechanisme genoemd, een reactie die veel geavanceerder en krachtiger is dan we doorgaans denken.

Ik ben een groot voorstander van verlossing. Mijn vader was een gewelddadige alcoholist tot ik vijf was. We hebben dit verhaal allemaal eerder gehoord – en we weten hoe het doorgaans eindigt. De mijne was echter vrij uniek. Mijn moeder was twee jaar eerder begonnen met het bijwonen van Al-Anon-bijeenkomsten en hij sloot zich vervolgens aan bij AA. Zij deden het werk om beter te worden.

Dankzij mijn familiale begeleiding heb ik mezelf in emotioneel intelligente therapeutische ruimtes geplaatst waar en wanneer ik voelde dat ze op mij van toepassing waren. Ondanks dat ik natuurlijk wat kritiek kreeg, was dit een fase van mijn eigen psychologische reis die ik nooit zou bagatelliseren met betrekking tot mijn eigen herstel en groei.

Door de emotionele kennis van therapeutische ruimtes en psychologische theorieën te aanvaarden – en te verwerpen waar ik dat passend achtte, en die in te passen in mijn politieke begrip van de emotionele realiteit van het kapitalisme, kreeg ik een enigszins onconventioneel perspectief in mijn kritiek op links: namelijk: dat we zonder psychologisch en emotioneel begrip niet in staat zullen zijn het socialisme te verwezenlijken.

Ik heb nog veel te leren, maar ikzelf en de kameraden om mij heen die de vroegere werkwijze van de ISO verwerpen, hebben allemaal een fundamenteel emotioneel en politiek begrip dat jullie allemaal missen.

Mij ​​is een model gegeven voor het omgaan met iemands demonen – ik kan niet volledig uitdrukken wat een voorrecht dat is. Mij ​​zijn de noodzakelijke hulpmiddelen gegeven om het moeilijke pad van de aanpak van jezelf te bewandelen. Het is een van de fundamentele kenmerken van geluk, en het lijkt mij duidelijk dat niemand van jullie deze bezit. Als je dat wel deed, zou je niet op deze manier handelen. Hoewel dat een verklaring kan zijn voor uw beledigende gedrag, is het geen excuus.

ER IS een weg vooruit voor jou. Momenteel broedt u van schaamte en haat vanwege het blootleggen van uw gedrag. Momenteel valt u overlevenden van uw eigen misbruik aan, waarbij u dat misbruik verdoezelt en de noodzaak ontkent om ter verantwoording te worden geroepen. Momenteel bestendigen jullie de verkrachtingscultuur en het misbruik.

En hoewel het misschien begrijpelijk is, aangezien jullie mensen zijn die zijn opgegroeid onder de harde emotionele hersenschudding van het kapitalisme, is het fundamenteel onvergeeflijk.

Jullie zijn allemaal verblind door jullie ego’s. De beroemdheid – of op zijn minst onverklaarbaar leiderschap en ongekwalificeerd respect – die jullie tijdens jullie tijd bij de ISO hebben ervaren, is jullie naar het hoofd gestegen. Jullie hebben allemaal het vermogen verloren om enige rationaliteit te zien.

Er zijn anderen die deze disfunctionele machtsdynamiek ook hebben gekregen en die macht hebben misbruikt, maar die deze hebben kunnen erkennen en niet hebben kunnen verdedigen. Het verschil tussen jou en hen is dat zij verantwoordelijkheid nemen en de juiste weg voorwaarts kiezen.

Bovendien heeft de insulaire cultuur binnen de ISO – je zou het zelfs een sekteachtige tendens kunnen noemen, die vaker voorkomt in politieke organisaties dan mensen denken – je nog meer zekerheid gegeven in je misbruik. Omdat jij in wezen de regels hebt gemaakt. Hoewel u beweerde dat er in onze organisatie een hogere standaard zou gelden dan in het rechtssysteem en alle andere onrechtvaardige instituties onder het kapitalisme, heeft u ze in werkelijkheid allemaal perfect nagebootst – als een wolf in schaapskleren.

In ieder geval in de bredere samenleving – van Hollywood tot de reguliere politiek – hebben grote publieke figuren te maken met intense publieke kritiek naast de absurde niveaus van aanbidding. Maar je moet elke kritiek buitensluiten. Je moet zwijgen en ontkrachten. Je moet iedereen, enkelvoud of meervoud, die een standpunt tegen je durft in te nemen volledig uitroeien.

Daarmee zond u de hartverscheurende boodschap uit dat iedereen die het met u oneens zou zijn, hetzelfde lot zou ondergaan. Ik zal u de voor de hand liggende parallellen van uw daden met die van een groot aantal onderdrukkers in de tragische geschiedenis van onze wereld besparen.

Doe het werk. Dat is uw enige optie hier. Neem de tijd — serieus (Ik zal de komende minstens een jaar met niemand van jullie in gesprek gaan) – en beoordeel jezelf, je demonen, je motieven en je daden. Wees eerlijk tegen jezelf. Zet uw maskers af, op zijn minst voor de spiegel.

Helaas ben je niet de enige. Veel te veel mensen aan de linkerkant nemen dezelfde standpunten in en maken dezelfde fouten. Het is naar mijn mening een belangrijke factor die bijdraagt ​​aan de reden waarom we het socialisme nog niet hebben bereikt.

De tijd is gekomen dat links de beledigende veronderstelling laat varen dat het emotionele op een of andere manier vervreemd is van het politieke. Dat het private gescheiden is van het publieke. Die gevoelens doen er verdomme niet toe. Er bestaan ​​niet zoiets als “persoonlijke kwesties” die niet politiek zijn. Mensen zijn politiek – en daarom zijn al onze kwesties dat ook.

Je hebt mijn hart gebroken. Probeer de jouwe alsjeblieft te herstellen.