Ravibha Jeyanathan is een revolutionaire socialistische en Tamil-vluchteling gevestigd in Tamil Nadu, India. Ze sprak met Rode vlagvan Alicia Griffiths.
India houdt verkiezingen. Het lijkt erop dat Narendra Modi en de Bharatiya Janata Partij (BJP) de macht zullen behouden. Wat zijn enkele van de problemen bij de verkiezingen?
Het lijkt erop dat Modi en zijn alliantie stand zullen houden. Maar er is nog een andere formatie geweest, de Indian National Developmental Inclusive Alliance, waarin de meeste regionale partijen zich hebben verenigd, evenals het Indian National Congress. De strijd gaat dus tussen deze twee groepen. Helaas zijn beide kapitalistisch, religieus en kasteïstisch.
De toestand van de Indiase arbeidersklasse wordt steeds slechter: het werkloosheidspercentage bedraagt 7 procent, en in een land dat geen sociale steun biedt, is het behoorlijk moeilijk om dat te overleven. Zelfs op het gebied van de gezondheidszorg staat India op 134 [of 193 nations] in de Human Development Index van de VN, die slechter is dan die van sommige zeer onderontwikkelde landen. Aan de andere kant bezit de kapitalistische klasse vier keer de rijkdom van 70 procent van de bevolking. Er is dus sprake van een economische crisis en mensen worden ook geconfronteerd met onderdrukking in naam van kaste en religie.
Mensen hebben geprotesteerd, maar dit wordt terzijde geschoven. [with the opposition only willing] om op te roepen tot het verwijderen van het fascisme en het terugbrengen van de ‘goede oude tijd’. Er bestaat geen grote revolutionaire groep die een alternatief biedt.
Iets dat de laatste tijd in het nieuws is, is de Citizenship Amendment Act (CAA). Kun je ons daar iets over vertellen?
Over dit wetsvoorstel wordt sinds 2019 onderhandeld. De regering-Modi heeft het ingediend – het zegt dat iedereen die hier asiel zoekt alleen het staatsburgerschap kan krijgen als hij hindoe of een bepaald soort boeddhist is. Het verwerpt duidelijk de moslimminderheden en daarom de meeste van degenen die uit de aangrenzende aangrenzende landen komen – Bangladesh, Myanmar, Pakistan.
De eerste mensen die terugvechten waren de moslimgemeenschap, omdat het heel duidelijk was dat zij het doelwit waren.
Deze aanvallen zijn niet nieuw voor India. Het is al 76 jaar het verhaal, zelfs voordat de BJP de macht overnam, en vooral rond verkiezingen. De aanvallen worden gebruikt om de aandacht te trekken en, naar zij hopen, de steun van de Hindoe-meerderheidstemmers.
Er vonden protesten plaats [in 2019] en mensen vochten ertegen, zodat het niet werd geïmplementeerd. Maar tijdens deze verkiezingen, slechts een paar maanden eerder, kondigden ze aan dat ze het terug zouden brengen. Ze geloven dat dit soort anti-moslimpropaganda hen zal helpen.
Vóór COVID-19 waren er hevige protesten tegen de CAA. Mensen protesteerden honderd dagen lang; voornamelijk moslimvrouwen leidden de protesten. Maar toen de aankondiging tijdens deze verkiezingsperiode kwam, was er helaas niet veel ruzie.
Wat zijn enkele van de andere kwesties waar links mee worstelt?
Er zijn de afgelopen tien jaar veel protesten geweest, waaronder enkele historische protesten sinds de BJP in 2014 aan de macht kwam.
In februari was er een groot protest, waarbij miljoenen arbeiders betrokken waren. Het was electoraal gericht, het belangrijkste motto was om Modi weg te stemmen en de oude tijd terug te brengen. Mensen verzamelden zich en toonden weerstand, maar vanwege de vakbondsbureaucratie bleef de strijd beperkt tot electorale grenzen.
Zelfs als mensen proberen uit te drukken dat we niet blij zijn met het systeem – door te zeggen dat we gratis onderwijs willen, we willen gratis onderwijs, we willen een gratis gezondheidszorgsysteem – proberen de leidende krachten te zeggen dat slechts één persoon het probleem is. dat wil zeggen, het komt door het fascistische regime van Modi. Helaas kunnen mensen daarin trappen en denken: “Oké, laten we dan maar vervangen [the BJP] met de andere partij”. Als we de oppositie bekritiseren en beweren dat we een alternatief nodig hebben, beschuldigen de leiders ons ervan de BJP op de een of andere manier te helpen, of zeggen ze: “Dit is niet het moment om hierover te praten”. Dus zelfs waar strijd plaatsvindt, verhinderen ze dat deze verder gaat.
Hoe is de situatie voor Tamil-vluchtelingen vandaag de dag in India?
Tamil-vluchtelingen in India hebben een geschiedenis van veertig jaar zonder enige identiteit. De meesten kwamen per boot naar India, dus ze worden niet eens als vluchtelingen behandeld, maar als illegale immigranten.
De Indiase regering heeft vluchtelingen het land binnengelaten en in kampen ondergebracht. Er zijn ongeveer 107 vluchtelingenkampen in India met 90.000 mensen.
Uit de jaren tachtig, na Black July [a series of state-sponsored pogroms against Tamils in Sri Lanka in 1983]Tamil-mensen begonnen naar India te vluchten en kregen enige toegang tot onderwijs en konden zich beperkt buiten de kampen verplaatsen. Maar er is nog steeds sprake van systematische onderdrukking.
Omdat ik destijds zelf vluchteling was, kon ik me niet buiten het kamp verplaatsen. We werden behandeld als mensen die de samenleving schade konden berokkenen. We moesten ons afmelden om het kamp te verlaten, en we hadden zeer minimale steun. Toen kregen sommige vluchtelingen de kans om naar buiten te gaan en te werken, de meesten in arbeidersbanen, omdat welke kwalificatie we ook hadden, niet werd erkend omdat we vluchtelingen waren.
Als vluchtelingen de stad willen verlaten om te reizen, moeten ze nog steeds hun autoriteiten hiervan op de hoogte stellen. In de afgelopen veertig jaar hebben veel vluchtelingen de situatie geaccepteerd en zijn ze een leven gaan leiden. Aan de andere kant hebben de autoriteiten twee generaties laten leven zonder enige identiteit; twee generaties hebben hun fundamentele rechten ontzegd.
Langzaam, tijdens de CAA-protesten [in 2019]kwamen Tamil-vluchtelingen naar buiten en vroegen om hun rechten. De CAA geeft rechten aan hindoeminderheden, maar wij zijn een hindoeminderheid die wordt onderdrukt door een boeddhistische natie als Sri Lanka. Waarom kunnen we dan niet geaccepteerd worden als vluchtelingen? Dit was de initiële vraag. Mensen protesteerden, mensen organiseerden zich voor het eerst in de kampen. Ze hadden niet het recht om zich bij de protesten aan te sluiten, dus organiseerden ze zich op andere manieren. Tijdens de 100 dagenprotesten hielden ze voortdurend een Zoom-bijeenkomst, omdat ze niet buiten de kampen konden komen. Er waren meer dan 100 Zoom-bijeenkomsten over de hele wereld.
Na deze strijd kwam de regionale partij DMK (Dravida Munnetra Kazhagam) aan de macht. Ze zagen dat mensen dingen in twijfel trokken en dus vonden ze manieren om enkele hervormingen door te voeren. Ze bouwden een paar honderd huizen voor de kampen, en nu denken sommige mensen dat de DMK hen zal helpen.
Maar de Sri Lankaanse Tamil-vluchtelingen worden al meer dan veertig jaar geconfronteerd met aanhoudend, structureel geweld. De aangeboden wijzigingen gaan lang niet ver genoeg. De situatie is slechts een nachtmerrie.
De antwoorden zijn op lengte aangepast
Bron: redflag.org.au
