Foto: Robyn Beck/AFP via Getty Images
Het verzet tegen zelfs de zachtaardigste protesten tegen Gaza bij de Oscars waren voorspelbaar. Kunstenaars, muzikanten en acteurs die een speld droegen die de oproep tot een staakt-het-vuren in Israël-Palestina symboliseerde, worden antisemitisch genoemd.
“The Zone of Interest”-regisseur Jonathan Glazer ging echter nog verder in zijn acceptatietoespraak voor de Oscars: hij zei daadwerkelijk iets. Na het winnen van de Academy Award voor beste internationale film, wierp Glazer tegen dat zijn eigen Joods-zijn en de herinnering aan de Holocaust “gekaapt werden door een bezetting die voor zoveel onschuldige mensen tot conflicten heeft geleid. Of het nu de slachtoffers van oktober zijn – of de slachtoffers van 7 oktober in Israël of de voortdurende aanval op Gaza.”
Als we de tegenreactie mogen geloven, was de grootste overtreding hier dat Glazer durfde te spreken over de context – over de Israëlische bezetting. Hij was zo brutaal om te suggereren dat de geschiedenis niet op 7 oktober begon.
Zoals een brief ondertekend door meer dan 900 mensen, beschreven als ‘creatieven en professionals’ uit Hollywood, en die maandag werd gepubliceerd, duidelijk maakte: het woord ‘bezetting’ was verboden terrein.
“Het gebruik van woorden als ‘bezetting’ om een inheems Joods volk te beschrijven dat een thuisland verdedigt dat duizenden jaren teruggaat en door de Verenigde Naties als staat is erkend, verdraait de geschiedenis”, aldus de brief, ongeacht het feit dat de militaire bezetting van de Palestijnse gebieden op de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem, evenals de Syrische Golanhoogvlakte, wordt sinds 1967 als zodanig erkend door de Verenigde Naties.
Maar de brief ging verder met te zeggen dat ‘bezetting’ meer deed dan alleen maar de geschiedenis verdraaien, het riep de ergste antisemitische stijlfiguren uit de geschiedenis op: ‘Het verleent geloofwaardigheid aan de moderne bloedsprookjes die de groeiende anti-Joodse haat over de hele wereld voeden, in de Verenigde Staten, en in Hollywood.”
Het onbetwistbare feit van de Israëlische bezetting van Palestijns land is nu blijkbaar een ‘bloedlaster’: een millennia-oude antisemitische grap, die in de Middeleeuwen op de voorgrond trad, namelijk dat Joden christenen vermoorden om hun bloed te gebruiken voor sekte-achtige rituelen.
Het zou antisemitisch zijn om tegen vrijwel elk beleid te zijn dat Israël kan beweren te rechtvaardigen als zelfverdediging.
Volgens de logica van de brief zou het daarom ‘bloedsmaad’ zijn om zich tegen vrijwel elk Israëlisch beleid te verzetten, van permanente controle over alle Palestijnen ‘van de rivier tot de zee’ – wat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft gezegd te willen – tot wat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu heeft gezegd te willen. mensenrechtenorganisaties hebben het land erkend als een apartheidssysteem. Het zou antisemitisch zijn om tegen vrijwel elk beleid te zijn dat Israël kan beweren te rechtvaardigen als zelfverdediging.
Als dat nog niet genoeg is, is de brief buitengewoon door de omvang van zijn ontkenning. “Israël richt zich niet op burgers. Het is gericht tegen Hamas”, schreven de auteurs. Wat echter niet wordt vermeld, is dat Israëlische strijdkrachten meer dan 31.000 mensen hebben gedood, waaronder 13.000 kinderen, elke vorm van civiele infrastructuur hebben gedecimeerd, Gaza op de rand van massale hongersnood hebben gebracht en ruim 1,7 miljoen mensen hebben verdreven – om nog maar te zwijgen van de geloofwaardige rapporten van journalisten. en academici zijn individueel gericht.
Natuurlijk zijn deze mensen Palestijnen: een woord dat niet expliciet in de Hollywood-brief wordt uitgesloten, maar dat toch onvermeld blijft.
De meest bekende onder de “creatieven” zijn horrorfilmregisseur Eli Roth en acteurs Debra Messing en Michael Rapaport, die zich openhartig hebben uitgesproken in hun steun aan de Israëlische oorlog tegen Gaza.
Opvallender is de lijst met leidinggevenden en producenten die hun naam hebben toegevoegd – onbekend voor de meesten van ons, buitenstaanders uit de branche. Onder hen bevonden zich Gary Barber, hoofd van de Spyglass Media Group en voormalig CEO van MGM, voormalig CEO van Paramount Pictures Sherry Lansing, producer en groot televisiedirecteur Gail Berman, evenals voormalig president van de Academy of Motion Picture Arts and Sciences en de Producers Guild of America Hawk Koch. .
Velen op de lijst zijn scenarioschrijvers en showrunners. De agenten, producenten en leidinggevenden die Glazer aan de kaak stellen, zijn echter bezig met niets minder dan een pestcampagne, waarbij ze hun Joods-zijn specifiek tegen de zijne inzetten, in hun aantal, om ongegronde en extreme beweringen te doen.
De Joodse schrijfster Sarah Schulman, commentaar geven op de ondertekenaars van de brief zeiden dat de reactie een “vreemde kinderachtigheid verraadt – een onvermogen om zich voor te stellen dat zij deel zouden kunnen uitmaken van iets verkeerds. Een totaal onvermogen om zelfkritisch te zijn.”
Het is het zionistische equivalent van wat de overleden Jamaicaans-Britse filosoof Charles Mills ‘witte onwetendheid’ noemde – waarmee hij geen dingen bedoelde die mensen met een blanke huid niet weten. Het is eerder ‘een cognitieve tendens’ die functioneert als een epistemisch blok, resistent tegen feiten die de blanke suprematie uitdagen en het geweld ervan blootleggen. Het laat de persoon “aprioristisch van plan om te ontkennen wat voor hem ligt” – hoe onaantastbaar de zaak ook is. Mills benadrukte dat “wat een dergelijke ontkenning uiteraard mogelijk maakt, het beheer van het geheugen is.”
Glazers film – over hoe de familie van SS-officier en Auschwitz-commandant Rudolf Höss een huiselijke idylle bouwde aan de poorten van het concentratiekamp – beeldde dit soort diepgewortelde, ideologische en opzettelijke onwetendheid af. De reflexmatige reactie op de toespraak van Glazer legt dit opnieuw bloot.
Bron: theintercept.com
