Pro Wrestling is tegenwoordig een microkosmos van bedrijfsentertainment

Het beoordelen van gecorporatiseerde media in 2024 betekent beoordelen hoe overdraagbaar de stukjes en fragmenten van een bedrijf zijn, en de mate waarin ze circuleren en blijven hangen. TikTok blijft in populariteit groeien op een moment waarop televisie- en filmstudio’s kunstmatige intelligentie dreigen te gebruiken om menselijke schrijvers te vervangen, en het werk van kunstenaars wordt gestolen door grote taalmodellen van grote technologiebedrijven. De mediaproductie bevindt zich op een keerpunt, terwijl het jongere publiek net zo wordt vermaakt als altijd met 24/7 toegang tot algoritmisch afgestemde media.

De daling van het aantal kabelkijkers is oud nieuws, maar in 2023 werd in een rapport van Nielsen een dramatisch dieptepunt beschreven: omroep- en kabeltelevisie waren goed voor minder dan 50 procent van al het Amerikaanse televisiegebruik. Streaming- en internetmedia domineren nu, en vooral voor jongeren vullen deze cijfers een tv-vormig gat in de mediaconsumptie in het hele land.

Door talloze maatregelen geldt professioneel worstelen als een enorm populaire media. Hoewel WWE-programma’s niet bovenaan de hitlijsten staan ​​(die positie wordt consequent toegekend aan Fox News-shows), staan ​​ze wel bovenaan YouTube en Reddit. De subreddit “r/SquaredCircle”, die zichzelf omschrijft als de grootste professionele worstelgemeenschap van Reddit, behoort qua omvang tot de top 1 procent van de Reddit-gemeenschappen. SquaredCircle beschikt over discussiegroepen zoals ‘Kayfabe Sunday’, die strikte naleving van kayfabe vereist: de fictieve wereld van het worstelen als reëel behandelen, terwijl de microdrama’s en de relatieve atletische verdiensten van de worstelaars worden besproken. De belangrijkste regels? Geen opmerkingen (iemand die erkent dat het een scriptshow is) en geen shoot-opmerkingen (op het echte leven gebaseerd).

De modus van kayfabe staat in schril contrast met de rauwe realiteit van veel UFC-programma’s die nu onder één paraplu vallen met WWE, inclusief het grenzeloos gewelddadige ‘Power Slap’. In deze arena valt geweld niet alleen binnen de grenzen van de regeling, maar wordt het ook bij het worstelen (naast seksuele dialoog en puur theater) geëist. De centrale rol van geweld in beide netwerken, of het nu scripted of ‘echt’ is, onderstreept het nut ervan als bedrijfsmodel. En om dit authentieke geweld te huisvesten naast programma’s met gecontroleerde slapstick weerspiegelt de eisen, en misschien wel de taak, van entertainment vandaag de dag. We willen het grove, het echte, en we willen het nu, maar we willen ook de ervaring ervan kiezen om in iets echts te geloven. Terwijl reality-tv steeds populairder wordt, heeft het latente verlangen naar drama om te escaleren tot het punt van fysieke gevechten zijn logische eindpunt bereikt. De nieuwste entertainment-megacorporatie biedt een thuis voor deze oefeningen in het vervullen van wensen, waarbij de meest onsmakelijke aspecten van de Amerikaanse cultuur, zoals plezier en spel, worden geabsorbeerd en vorm gegeven.

De WWE-UFC-fusie volgt op een lange geschiedenis van worstelen, die grotendeels het formaat en de richting van de sport zelf dicteert. In het boek Ringside: Een geschiedenis van professioneel worstelen in Amerika, beschrijft auteur Scott Beekman hoe worstelpromotoren na de Eerste Wereldoorlog de controle verwierven en oppotten, in het bijzonder door “nep- (of ‘werkte’) wedstrijden aan te nemen ten koste van legitieme wedstrijden.” Daarbij kregen fans een steeds theatralere sensatie en verloren worstelaars hun macht: hun vaardigheden bepaalden niet langer hun succes, en de sportiviteit die nodig was verdampte.

Toen worstelen een televisiespektakel werd, begonnen promotors de wedstrijdstijl en karakterpersona’s buiten de arena’s te oriënteren, wat voorheen hun voornaamste zorg was. Het publiek in de arena, dat onmiddellijke en nadrukkelijke feedback geeft, is een heel ander publiek dan de kijkers thuis, die bij het minste moment van verveling of ergernis naar de volgende zender kunnen overschakelen. In het opkomende tijdperk van het kabeltelevisieworstelen werden ook schurken, of ‘hakken’, getransformeerd. Herkenbare locatiespecifieke kenmerken – vaak gebaseerd op raciale vooroordelen – maakten plaats voor openlijke regelovertredingen en gauche of flamboyante kleding.

De hakken moesten nu nationaal herkenbaar zijn, en daarom moesten ze putten uit bredere nationale attitudes en sentimenten. Hierbij waren vaak openlijk politieke karakters betrokken, zoals Beekman in zijn boek beschrijft: “Televisie bracht de dreiging van het communisme rechtstreeks in de huizen van Amerika. . . . Het verband tussen het communisme en ‘on-Amerikaanse’ regelbrekende tactieken bleek zo sterk dat het zich uiteindelijk verspreidde en ook vermeende Cubaanse schurken omvatte.” Russische karakters als Ivan Koloff (ook bekend als de Russische beer) en Vladimir Kozlov (ook bekend als de Moskouse Mauler) wakkerden de stereotypen en angsten uit de Koude Oorlog aan.

Terwijl de politiek de verhaallijnen binnen WWE informeert, informeert de echte politiek ook de zaken van het worstelen. In 2020 verklaarde de gouverneur van Florida, Ron DeSantis, dat professioneel worstelen een essentiële dienst was tijdens een COVID-19-lockdown, zodat WWE kon blijven filmen. En ik zou nalaten de WWE-dagen van voormalig president Donald Trump achterwege te laten, waaronder het hosten van WWE-wedstrijden in zijn gebouwen, regelmatige optredens op het scherm en een langdurige vriendschap met WWE-medeoprichter Vince McMahon. Door een gunstige behandeling van politici te krijgen, functioneert WWE net als elk ander groot bedrijf.

Een andere reden voor de aanhoudende populariteit van WWE is dat de plots en personages blijven reageren op het politieke klimaat. In Roland Barthes’s “The World of Wrestling” uit zijn boek mythologieënstelt hij dat worstelen, afgezien van spektakel, ‘bovenal bedoeld is om een ​​puur moreel concept uit te beelden: dat van rechtvaardigheid’. Terwijl sociale media hun gebruikers dwingen na te denken over wat echt is, zijn toeschouwers parttime juryleden geworden van grote en kleine gevechten. Commentaarsecties en tweetthreads herbergen nu opwindende debatten over het serieuze, het banale en het absurde. Sommige van deze ruzies bevatten dringende zaken die de moeite waard zijn om over te praten, en andere zijn uitingen van overtollige energie en frustratie onder omstandigheden die ons machteloos doen voelen.

WWE’s versie van worstelen is een voorbeeld van deze collectieve obsessie met gerechtigheid, waarbij de vorm een ​​farce benadert. De lucifers zijn tegelijkertijd losgekoppeld van de realiteit – ze zijn uiteraard ‘vast’ – en weerspiegelen de boeman du jour, of dat nu communisme, immigranten of elite-snobisme in de vorm van het lezen van Shakespeare is. In een YouTube-clip uit 2000 met de titel ‘Stone Cold houdt niet van William Regal’s lezing van Hamlet’, onderbreekt Steve Austin’s anti-establishment karakter de Engelse worstelaar Regal, die het publiek aan het voorbereiden was op zijn lezing van Gehucht volledig. Wanneer Stone Cold binnenkomt, roept de omroeper: ‘Dat is Shakespeare niet! Dat is een ratelslang uit Texas!” Stone Cold bestookt hem snel en loopt vervolgens dapper weg, waarmee hij aantoont dat geweld een snelle en efficiënte oplossing kan bieden voor snobisme.

In zijn boek Empire of Illusion: het einde van de geletterdheid en de triomf van het spektakelChris Hedges legt uit hoe deze periodes gebroken spiegelbeelden van de werkelijkheid presenteren, die succesvol zijn vanwege hun representatieve kwaliteiten, maar ook vanwege hun onfeilbare vermogen om de ultieme Amerikaanse obsessie te laten zien – een winnaar en een verliezer:

Gevestigde waarheden, mores, regels en authenticiteit betekenen niets. Goed en kwaad betekenen niets. Het idee van permanente persoonlijkheden en permanente waarden, zoals in de cultuur als geheel, is verdampt. Het draait allemaal om winnen. Het gaat allemaal over persoonlijke pijn, wraakacties, hedonisme en wraakfantasieën, terwijl anderen pijn worden toegebracht.

Anno 2023 is er een vertelstijl die de werkelijkheid – en alle sociaal-politieke dimensies die deze bevat – als een uitgemaakte zaak presenteert. Er schuilt troost in de tegenstelling tussen winnaars en verliezers; de door samenzwering bedwelmde hersenen tegen de slimme, volledig intacte hersenen, degenen die sympathie verdienen tegen degenen die zouden moeten lijden.

Zoals Beekman in zijn boek beschrijft, hebben worstelaars zelf altijd een precaire macht gehad – zowel financieel als over hun schema’s en arbeidsrechten. Worstelaars zijn in dit opzicht vergelijkbaar met Amerikaanse professionele atleten, die, ondanks dat ze goed betaald worden, geen controle hebben over hun werk en vaak te maken krijgen met ernstige risico’s voor hun gezondheid als gevolg van hun werk. Historisch gezien hadden promotors en organisatoren van shows vrijwel de absolute controle, en tegenwoordig worden worstelaars geclassificeerd als onafhankelijke contractanten, waardoor ze hun eigen ziektekostenverzekering en reiskosten moeten betalen. In 2022, Jacobijn meldde dat de weg naar vakbondsvorming moeilijk blijft, ondanks het besef van aanhoudende en alomtegenwoordige uitbuiting.

De evolutie van het Amerikaanse professionele worstelen van de ‘grappling arts’ naar wat er vandaag de dag op WWE te zien is, is een verhaal van bedrijven en promotors die samenwerken, ruzie maken en versplinteren om hun financiële belangen te dienen, terwijl ze de regels verzinnen. Het is niet verwonderlijk dat zakelijke belangen en groei ten koste van alles de aandacht voor de gezondheid en veiligheid van individuele worstelaars overstijgen. In Ringzijde, merkt Beekman op dat “een angstaanjagend hoog percentage worstelaars vóór de leeftijd van 40 sterft vanwege hardcore wedstrijden en buitensporige stunts en gimmicks” en dat voormalig CEO en uitvoerend voorzitter van TKO Group Vince McMahon blijk heeft gegeven van een consistent en wijdverbreid gebrek aan zorg voor de veiligheid van talent . De focus op het bedrijfsresultaat heeft het bedrijf in staat gesteld inhoud te produceren en zijn winst te laten groeien.

Als verhaallijn en thematische onderbouwing – de bruten versus de pakken – verbergen de oppervlakkige plots een donkerdere onderbuik. In de kantoren van WWE werd McMahon gedwongen af ​​te treden als gevolg van seksueel wangedrag. Sinds januari wordt McMahon ook onderworpen aan een federaal onderzoek wegens sekshandel door een voormalige werknemer die beweert dat hij haar voor seks heeft aangeboden aan een prominente worstelaar. Naar aanleiding van het nieuws trad hij terug als voorzitter van TKO Group. Bovendien is de fusie zelf nu onderwerp van een rechtszaak waarbij McMahon centraal staat. De rechtszaak beweert dat McMahon de leiding van het bedrijf heeft gedwongen om de deal met UFC tegen een lagere prijs door te drukken om verder onderzoek te voorkomen en de controle over het bedrijf te behouden.

De problemen rond de arbeidsmarkt blijven ook na de fusie bestaan: ruim honderd werknemers werden ontslagen op het moment van de deal. Hedges typeerde de zakelijke thema’s van worstelen in zijn boek als volgt: ‘De last van echte problemen wordt omgezet in voer voor een energieke pantomime. En het krachtigste verhaal vanavond, het krachtigste verhaal in heel Noord-Amerika, is er een van financiële ondergang, wanhoop en slavernij van een bange en misbruikte arbeidersklasse aan een harteloze, tirannieke werkgever.” De triomf van WWE in het internettijdperk toont aan dat maximalisme het in alle arena’s goed doet, en dat bedrijfsintegratie en het meedogenloze streven naar winst een recept blijven voor succes in het Amerikaanse entertainment.