Red Lobster heeft de bodem van de schatkist bereikt en faillissement aangevraagd. Terwijl sommige locaties open zullen blijven terwijl de advocaten en accountants de zaken regelen, zullen andere locaties worden gesloten – sommige zijn dat al geweest – en zullen activa worden verkocht als onderdeel van de ‘herstructurering’. Wij diners bereiden ons voor op het verlies van een geweldige, betaalbare keten.
Toen het restaurant de faillissementsaanvraag aankondigde, was de heersende opvatting ‘geef de eindeloze garnalen de schuld’. Dat was in ieder geval de haak. Als je achter de kop leest, zie je dat er meer aan de hand is. De pandemie verpletterde restaurants, klein en groot, waaronder Red Lobster. De inflatie, die werd verergerd door de pandemie, maakte de uitdagingen nog groter, omdat minder mensen ervoor kozen om uit eten te gaan na de sluitingen. Hoewel de keten al slecht werd beheerd en in verval was voordat COVID-19 arriveerde, wil iedereen alleen maar over de eindeloze schaaldieren praten. Het verhaal is uiteraard complexer.
De eindeloze garnalenlijn is een handige en licht verteerbare reden voor het zinkende lot van Red Lobster, en het is soort van WAAR. Daarachter schuilt echter een veel verraderlijker verhaal. Zoals Cory Doctorow opmerkt, is de werkelijke reden voor de problemen van de visketen private equity en “weer een oplichting door hedgefondsen.”
Doctorow stelt dat “tien jaar van het leeglopen van de huurprijzen en het overstappen van het ene hedgefonds naar het andere Red Lobster de dood heeft gekost.” Hij beargumenteert goed waarom private equity en diep cynisme de schuld zijn: een plan om een betaalbaar, geliefd restaurant af te breken om wat geld te verdienen voor rijke investeerders.
De middelen waarmee de neergang tot stand kwam zijn enigszins ingewikkeld, maar het voornaamste resultaat, zoals Luke Goldstein betoogt, is een onheilige alliantie van monopolies en monopsonies uit de private equity- en de visindustrie – met één enkele koper – die de macht concentreerden en de rechtszaken in staat stelden demonteer de ketting en verkoop deze voor onderdelen.
In een bijzonder cynische zet verkocht Golden Gate Capital, de voormalige private equity-eigenaar van Red Lobster, het onroerend goed van de keten en verhuurde het terug aan de restaurants. Zoals Goldstein opmerkt, leverde dit het bedrijf 1,5 miljoen dollar op – het grootste deel van de 2,1 miljard dollar die het hen kostte om het überhaupt te kopen – en maakte het de keten kwetsbaar voor stijgende leasekosten. Kortom, Red Lobster stierf niet. Het werd vermoord.
Red Lobster was een doelwit omdat, zoals Doctorow opmerkt, “de mensen die hen betuttelen weinig macht hebben in onze samenleving.” Het is een slechte deal voor iedereen die van een lekkere maaltijd tegen een fatsoenlijke prijs houdt, en een koopje voor bedrijfsovervallers die zich niets of niemand meer aantrekken dan alleen dividenden en bonussen.
Monopolie, monopsonie en gigantische private-equitybedrijven vormen een enorm probleem. De concentratie van rijkdom op de markt is ook een concentratie van macht. En die macht stapelt zich op. Hoe meer gewicht je moet inzetten, hoe meer kapitaal je ter beschikking hebt, hoe makkelijker het is om de markt te sturen op een manier die gunstig is voor degenen die al de meeste knikkers in handen hebben. Zodra je een bepaalde schaal hebt bereikt, kun je gemakkelijk beslissen welke bedrijven blijven bestaan, welke verdwijnen, wie wint en wie verliest. Natuurlijk zijn het de mensen uit de arbeidersklasse die de neiging hebben te verliezen.
In 2019 pleitte Nicole Aschoff voor het verbieden van private equity. Ze voerde aan dat deze bedrijfsreuzen te groot waren, te bereid om alles te kopen wat ze voor een dollar konden misbruiken, diepgeworteld, cynisch en ongelooflijk roofzuchtig. Alsof dat nog niet genoeg is, gebruiken ze ook graag werknemersgeld in de vorm van pensioenfondsen om hun, nou ja, executies uit te voeren. Aschoffs pleidooi om deze beesten te doden is vandaag de dag des te overtuigender.
Zelfs als we de kapitalistische mythe zouden koesteren van zelfregulerende, zelfsturende, efficiënte markten die de exploitanten onder controle houden – een overtuiging die onder alle omstandigheden moeilijk te aanvaarden is – zouden we moeten uitleggen hoe private equity abnormaal is voor het functioneren van het kapitalisme. dan inheems. Het antwoord is natuurlijk dat het niet abnormaal is.
Het kapitalisme bevordert het bundelen van macht – de concentratie van rijkdom – en het samengestelde effect heeft verstrekkende gevolgen. Deze concentratie ondermijnt de staatscapaciteit, onderdrukt de lonen van werknemers en heeft negatieve gevolgen voor de arbeidsomstandigheden, de marktprijzen en de verscheidenheid aan bedrijven op de markt. Of het nu Walmart of Amazon of Ticketmaster is of wie dan ook, de concentratie van macht onder het kapitalisme is de regel en niet de uitzondering, zoals Karl Marx meer dan 150 jaar geleden duidelijk uitlegde. Private equity, met zijn vermogen om markten vorm te geven en te ontmantelen, is slechts een andere manifestatie van deze fundamentele dynamiek.
Hoewel deze kwestie op het eerste gezicht een afstandelijk of academisch probleem lijkt – om terug te komen op Doctorows punt over wie eronder lijdt – is het in hoge mate een reëel probleem voor de arbeidersklasse. Uiteindelijk zullen ze een optie minder hebben voor een fatsoenlijk, betaalbaar restaurant – keten of niet – om met familie of vrienden een maaltijd (en heerlijke koekjes) te nuttigen. Daar is niets louter theoretisch of academisch aan.
Het kapitalisme zorgt ervoor dat de lonen van werknemers laag blijven, maar met private equity aan het roer is zelfs het uitstel van een beetje tevredenheid van de consument – een leuke traktatie voor al de uitbuiting die loonarbeiders ondergaan – van tafel. Er wordt ons verteld dat het opofferen van sociale voorzieningen en het onderwerpen aan de meedogenloosheid van de ongebonden markt de moeite waard is vanwege de productieve energie van het kapitalisme en de overvloed aan keuzemogelijkheden die het zogenaamd biedt. Maar het traject van private equity leidt tot omstandigheden die doen denken aan de broodlijnen in Sovjet-stijl, zij het zonder zelfs maar de pretentie van universele gezondheidszorg, gratis hoger onderwijs, gesubsidieerde huisvesting of baangaranties.
Zoals Aschoff vijf jaar geleden betoogde, is het antwoord het verbieden van grote private-equitybedrijven die in strijd zijn met de belangen van werknemers en het publiek. Deze bedrijven zijn er niet om bedrijven of consumenten te dienen, en zeker niet om werknemers te dienen, maar om snel geld te verdienen voor investeerders die vaak verwijderd zijn van de gemeenschappen en de realiteit waar hun beslissingen invloed op hebben. Ze moeten dus gaan. In plaats daarvan kunnen we eindeloze garnalen terugbrengen.
Bron: jacobin.com
